|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
< I>(Υπόθεση Αρ. 519/1998)
24 Φεβρουαρίου, 2003
[ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΜΑΡΙΝΑ ΑΝΔΡΕΑ ΝΕΟΦΥΤΟΥ,
Αιτήτρια,
ν.
Καθ΄ων η αίτηση.
- - - - - -
Ε. Κορακίδης
, για την Αιτήτρια.Λ. Ουστά.
για τους Καθ ΄ων η αίτηση 1, 2, και 3.Ε. Σατράκη, για το ενδ. μέρος.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ
.: Η αιτήτρια, επιδιώκει με την παρούσα αίτηση τις πιο κάτω θεραπείες:
«Α. Διάταγμα επαναφοράς της προσφυγής της αιτήτριας εναντίον της πολεοδομικής άδειας η οποία εκδόθηκε κατά παρέκκλιση του τοπικού σχεδίου και των κανονισμών.
Β. Διάταγμα τροποποίησης της προσφυγής με τον πιο πάνω τίτλο και αριθμό έτσι ώστε να προσβάλλονται τόσον η απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής όσο και η έκδοση της πολεοδομικής άδειας.
Γ. Οποιοδήποτε άλλο διάταγμα ή θεραπεία ήθελε το Δικαστήριο κρίνει δίκαιη και λογική να χορηγήσει.»
Η υπόθεση έχει ένα ιδιαίτερο ιστορικό που αναφέρεται στη διαδικασία και σε εκείνα τα δικονομικά διαβήματα που έχουν ληφθεί και τα οποία επηρεάζουν ή αφορούν την υπό κρίση αίτηση. Με κάθε δυνατή συντομία θα παραθέσω το ιστορικό της υπόθεσης αφότου καταχωρήθηκε η προσφυγή μέχρι την υπό κρίση αίτηση.
Οι θεραπείες που αρχικά επιδίωξε η αιτήτρια με την προσφυγή ήταν οι εξής:
«1. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και ή απόφαση της αρμοδίας Υπουργικής Επιτροπής ημερ. 22/2/96 σύμφωνα με την οποία εδόθη χαλάρωση στον Κωστάκη Στέλιου Χριστοδούλου από την Πέγεια ιδιοκτήτη του τεμαχίου 127 φ/σ 34/63 του χωρίου Πέγεια όπως αναγείρει τριόροφη οικοδομή απέχουσα μόνον 60 εκατοστά αντί 10 μέτρα από το σύνορο του κτήματος τούτου από το κτήμα υπό τεμάχια 41/1 και 39/4 του φύλλου σχεδίου 34/63 του κειμένου στον Αγιον Γεώργιον Πέγειας της αιτήτριας κατά παρέκκλιση του τοπικού σχεδίου και των σχετικών κανονισμών του Περί Πολεοδομίας και Οικήσεως Νόμου δεν εξυπηρετεί το δημόσιον συμφέρον και είναι παράνομη, άκυρη και στερείται παντός εννόμου αποτελέσματος και παραβλάπτει τα νόμιμα δικαιώματα της αιτήτριας.
2. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η έκδοση της καλυπτικής πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση του τοπικού σχεδίου και των κανονισμών και η έκδοση καλυπτικής άδειας οικοδομής ΠΟ356 ημερ. 5/3/97 που εξεδόθη υπό του Δήμου Πέγειας στο Κωστάκη Στέλιου Χριστοδούλου ιδιοκτήτη του τεμαχίου 127 του φ/σ 34/63 του χωρίου Πέγειας κατά παράβαση του Νόμου και των Κανονισμών είναι παράνομη, άκυρη και στερούμενη οιουδήποτε εννόμου αποτελέσματος.»
Σε μεταγενέστερο στάδιο, η αιτήτρια με αίτηση διά κλήσεως, ζήτησε το χωρισμό του δικογράφου ώστε:
«(α) Η παρούσα προσφυγή να στρέφεται μόνο εναντίον της έκδοσης πολεοδομικής άδειας στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο Κώστα Στέλιου Χριστοδούλου ως αναφέρεται στο αιτητικό 1.
(β) Και καταχώρισης νέας προσφυγής εναντίον της έκδοσης καλυπτικής άδειας οικοδομής υπό του Δήμου Πέγειας με αριθμό ΠΟ 356, ημερ. 5/3/97 στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο Κώστα Στέλιου Χριστοδούλου ως αναφέρεται στο αιτητικό της προσφυγής αυτής 2.
(γ) Οπως η νέα προσφυγή θεωρηθεί εμπρόθεσμη.»
Το αίτημα εγκρίθηκε με ενδιάμεση απόφασή μου ημερ. 21.7.00 η οποία, περιέλαβε τις πιο κάτω παρεπόμενες οδηγίες:
(α) Η αιτήτρια εντός 45 ημερών από σήμερα μπορεί να καταχωρήσει προσφυγή εναντίον της απόφασης του Δήμου Πέγειας που αφορά την έκδοση καλυπτικής άδειας οικοδομής.
(β) Η παρούσα προσφυγή η οποία στρέφεται εναντίον της εν λόγω απόφασης Δήμου Πέγειας, απορρίπτεται με £100.- έξοδα υπέρ του ενδιαφερόμενου προσώπου και σε βάρος της αιτήτριας.
(γ) Η προσφυγή που θα καταχωρηθεί θα θεωρείται ότι ασκήθηκε κατά το χρόνο καταχώρησης της παρούσας (αρχικής προσφυγής) που είναι η 24.6.1998.
(δ) Αν η νέα προσφυγή δεν καταχωρηθεί εντός 45 ημερών από σήμερα θα θεωρείται πως η αιτήτρια εγκαταλείπει το δικαίωμά της.
Καταχωρήθηκε σύμφωνα με τις οδηγίες νέα προσφυγή (υπόθεση αριθ. 1043/2000) και με αυτή, ζητήθηκε η πιο κάτω θεραπεία:
«α. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η έκδοση καλυπτικής άδειας οικοδομής ΠΟ 356 ημερ. 5/3/97 που εξεδόθη από το Δήμο Πέγειας στον Κωστάκη Χριστοδούλου ιδιοκτήτη του τεμαχίου 127 φ/σ 34/63 του χωρίου Πέγειας κατά παράβασιν των νόμων και κανονισμών που εκδόθηκαν δυνάμει αυτών είναι παράνομη και στερούμενη οιουδήποτε εννόμου αποτελέσματος.»
H νέα προσφυγή απορρίφθηκε ύστερα από ακρόαση. Βλ. Μαρίνα Ανδρέα Νεοφύτου ν. Δήμου Πέγειας, υπόθ. αρ. 1043/00, ημερ. 11.6.2000.
Οταν ήρθε ενώπιόν μου προς εκδίκαση η παρούσα προσφυγή, ηγέρθη ζήτημα προσδιορισμού του αντικειμένου της. Ο συνήγορος της αιτήτριας ισχυρίστηκε ότι το αντικείμενο της προσφυγής είναι η θεραπεία ως η παρ. 1 της αίτησης καθώς και η θεραπεία ως η παρ. 2 της αίτησης μόνο όσο αφορά το θέμα της έκδοσης της καλυπτικής πολεοδομικής άδειας. Εξέτασα το θέμα και με ενδιάμεση απόφασή μου ημερομηνίας 14.10.2000 αποφάσισα ότι η παρούσα προσφυγή έχει ως αντικείμενο προς εξέταση μόνο τη θεραπεία 1. Παραθέτω αυτούσιο το σκεπτικό μαζί με την κατάληξη της πιο πάνω ενδιάμεσης απόφασης:
«Εχω τη γνώμη ότι από την αρχή ήταν σαφώς καθορισμένο το αντικείμενο της υπό κρίση προσφυγής. Κριτήριο, αποτελεί η αίτηση χωρισμού του δικογράφου που υπέβαλε η αιτήτρια. Αν διαβαστεί προσεκτικά η εν λόγω αίτηση μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί ποιές ήταν οι θεραπείες που επιδίωξε η αιτήτρια με την αίτησή της για διαχωρισμό του δικογράφου. Το πρώτο που ζήτησε η αιτήτρια ήταν:
«(α) Η παρούσα προσφυγή να στρέφεται μόνο εναντίον της έκδοσης πολεοδομικής άδειας στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο Κώστα Στέλιου Χριστοδούλου ως αναφέρεται στο αιτητικό 1.» (Οι υπογραμμίσεις δικές μου)
Το δεύτερο αιτητικό της αίτησης διαλάμβανε:
«(β) Και καταχώρισης νέας προσφυγής εναντίον της έκδοσης καλυπτικής άδειας οικοδομής υπό του Δήμου Πέγειας με αριθμό ΠΟ 356, ημερ. 5/3/97 στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο Κώστα Στέλιου Χριστοδούλου ως αναφέρεται στο αιτητικό της προσφυγής αυτής 2.»
Στην πρώτη περίπτωση είναι σαφές ότι η αιτήτρια θέλησε όπως η παρούσα προσφυγή στρέφεται μόνο εναντίον της έκδοσης πολεοδομικής άδειας κλπ ως αναφέρεται στο αιτητικό 1. Στη δεύτερη περίπτωση η επιδίωξη της αιτήτριας ήταν να της επιτραπεί η «καταχώριση νέας προσφυγής εναντίον της έκδοσης καλυπτικής άδειας οικοδομής υπό του Δήμου Πέγειας .............. ως αναφέρεται στο αιτητικό της προσφυγής αυτής 2».
Παρενθετικά σημειώνω ότι εναντίον της ενδιάμεσης απόφασης για διαχωρισμό του δικογράφου ασκήθηκε ανεπιτυχώς έφεση από το ενδιαφερόμενο πρόσωπο. Η αιτήτρια δεν άσκησε αντέφεση ούτε ήγειρε θέμα ασάφειας του αντικειμένου της παρούσας προσφυγής.
Καταλήγω ότι η παρούσα προσφυγή έχει ως αντικείμενο προς εξέταση μόνο τη θεραπεία 1 της αίτησης όπως σαφώς η ίδια η αιτήτρια προσδιόρισε την εν λόγω θεραπεία με την αίτησή της για χωρισμό του δικογράφου η οποία, καθώς έχει ειπωθεί, εγκρίθηκε ολοσχερώς από το Δικαστήριο.»
Ο δικηγόρος κ. Επαμεινώνδας Κορακίδης στην ένορκη δήλωσή του που συνοδεύει την υπό εξέταση αίτηση αναφέρεται στην αίτηση για διαχωρισμό του δικογράφου και την ενδιάμεση απόφαση επί του θέματος ημερομηνίας 14.10.2000. Διατείνεται πως ουδέποτε η αιτήτρια είχε πρόθεση για εγκατάλειψη της προσφυγής εναντίον της πολεοδομικής άδειας. Εξηγεί πως ό,τι οδήγησε στην εγκατάλειψη της θεραπείας που αφορούσε την πολεοδομική άδεια οφειλόταν σε αβλεψία και λάθος στη σύνταξη της αίτησης για χωρισμό του δικογράφου και δεν αντανακλούσε πρόθεση της αιτήτριας για εγκατάλειψη της προσφυγής.
Οι εφεσίβλητοι συμμετέχουν στη διαδικασία μόνο ως «παρατηρητές» χωρίς να διαδραματίζουν οποιοδήποτε ενεργό ρόλο. Το ενδιαφερόμενο πρόσωπο, ενίσταται στην αίτηση. Υποβάλλει ότι το αίτημα της αιτήτριας δεν μπορεί να ικανοποιηθεί για τους πιο κάτω λόγους:
«(α) .................................................. .................................................. ..........................................
< FONT FACE="Arial" SIZE=2>...........(ι) Δημιουργείται δεδικασμένο με τις αποφάσεις του Σεβαστού Δικαστηρίου ημερομηνίας 21/7/2000 και 14/10/2002, τις οποίες η αιτήτρια ουδέποτε προσέβαλε.
(ιι) Η αιτήτρια μπορούσε μέσα στα πλαίσια της αρχικής της προσφυγής να ακουστεί ενώπιον του Δικαστηρίου σχετικά με το αίτημα της για ακύρωση της Υπουργικής απόφασης και δεν το έπραξε γιατί εγκατέλειψε ανεπιφύλακτα το αίτημα αυτό και/ή τη θεραπεία. Δημιουργεί δεδικασμένο και/ή estoppel και/ή αντιβαίνει στην αρχή της δικαστικής οικονομίας (judicial economy) και/ή δημιουργεί τις προϋποθέσεις εφαρμογής της θεωρίας law of the case και/ή εφαρμογής του δόγματος των laches & delay (doctrine of laches & delay) και/ή εμποδίζει την αιτήτρια να αξιώνει παρόμοιες θεραπείες με εκείνες της αρχικής της αίτησης βασιζόμενη στα ίδια γεγονότα και/ή περιστατικά και/ή λόγους και επιζητώντας να επαναφέρει και/ή επανεγείρει ενώπιον του Δικαστηρίου πανομοιότυπα θέματα με εκείνα που εγέρθηκαν στην αρχική της αίτηση και ανεπιφύλακτα τα εγκατέλειψε.
(β) Το αίτημα για επαναφορά της προσβολής της έκδοσης πολεοδομικής άδειας δεν μπορεί να ικανοποιηθεί γιατί είναι εκπρόθεσμο. Παρήλθαν επτά (7) περίπου χρόνια από τότε που η Υπουργική Επιτροπή πήρε την απόφασή της.
(γ)(ι) Το παρόν νομικό πλαίσιο και/ή καθεστώς της προσφυγής 519/98 περιλαμβάνει ΜΟΝΟ αίτημα για προσβολή μιας μόνο διοικητικής πράξης και/ή απόφασης, λεπτομερώς περιγραφομένης και στις αιτήσεις της αιτήτριας και στις μέχρι σήμερα αποφάσεις του Σεβαστού Δικαστηρίου και δεν είναι άλλη από την απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής
.(ιι) Η αιτήτρια με την αρχική προσφυγή της 519/98 προσέβαλε (α) την απόφαση της αρμόδιας Υπουργικής Επιτροπής ημερομηνίας 22/2/96, (β) την πολεοδομική άδεια (παράγραφος 2 της προσφυγής) και (γ) την καλυπτική άδεια οικοδομής (παράγραφος 2 της προσφυγής). Γι΄ αυτό και στρεφόταν εναντίον (α) του Υπουργικού Συμβουλίου, (β) του Υπουργού Εσωτερικών, (γ) του Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως και (δ) του Δήμου Πέγειας.
Την προσβολή της απόφασης για πολεοδομική άδεια την εγκατέλειψε ανεπιφύλακτα. Την προσβολή της απόφασης του Δήμου Πέγειας για καλυπτική άδεια οικοδομής την προχώρησε, με απόφαση του Δικαστηρίου στην αίτηση διαχωρισμού, με την προσφυγή με αρ. 1043/00, ημερ. 11/6/00 που τελικά απορρίφθηκε.
Ετσι, μόνο μιας διοικητικής πράξης και/ή απόφασης ζητά την ακύρωση η αιτήτρια με την προσφυγή της και κατά συνέπεια είναι πρόδηλο πως αν το αίτημα της για προσβολή και της πολεοδομικής άδειας γινόταν δεκτό θα οδηγούμαστε στην προ της απόφασης διαχωρισμού της προσφυγής κατάσταση, θα οδηγούμαστε back to sq
uare one γιατί θα είχαμε προσβολή με το ίδιο δικόγραφο δύο μη συναφών διοικητικών πράξεων και/ή αποφάσεων. Και αυτό είναι ανεπίτρεπτο γιατί ούτε οι πραγματικές, ούτε οι νομικές προϋποθέσεις για ύπαρξη συνάφειας συντρέχουν. Δημιουργείται λοιπόν νομικός φαύλος κύκλος.»
Προσφυγή που εγκαταλείφθηκε ή απορρίφθηκε μπορεί να επαναφερθεί όπως η αστική αγωγή. Βλ. Σωματείο Μεταφ. ΣΕΚ κα ν. Δημοκρατίας (1992) 3 ΑΑΔ 1. Ισχύουν εν προκειμένω οι περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικοί Κανονισμοί τηρουμένων των αναλογιών εκτός εάν άλλως προβλέπεται ειδικά από κανονισμούς του Ανωτάτου Συνταγματικού ή του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Βλ. Καν. 18 των Κανονισμών του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου). Εναπόκειται στη διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου να επαναφέρει απορριφθείσα προσφυγή ακόμα και στην περίπτωση ανεπιφύλακτης απόσυρσης της όταν διαπιστωθεί ότι τούτο έγινε λόγω πλάνης ή λάθους. Η αίτηση για επαναφορά πρέπει να γίνεται μέσα σε εύλογα σύντομο χρόνο. Βλ.
Panayiotis Tsingis v. The Republic (1984) 3(B) CLR 1262.To ιστορικό της υπόθεσης, κατά την έκταση που αφορά την αίτηση για επαναφορά, έχει ήδη εκτεθεί με λεπτομέρεια. Είναι φανερό ότι η δικηγόρος της αιτήτριας είχε επανειλημμένα την ευκαιρία να ασχοληθεί τόσο με το αντικείμενο της προσφυγής όσο και με το περιεχόμενο των
θεραπειών. Στα πλαίσια της διαδικασίας της αίτησης για διαχωρισμό του δικογράφου η αιτήτρια είχε την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσει ουσιαστικά αυτό που ζητούσε και τον τρόπο προώθησης των θεραπειών. Εχω τη γνώμη πως η επίκληση λάθους ή αβλεψίας δεν αποτελεί υπό τις περιστάσεις πειστικό λόγο για έγκριση της αίτησης. Η πορεία των γεγονότων υποδηλώνει αφ΄ εαυτής ενασχόληση με το θέμα του καθορισμού των θεραπειών και εκ των πραγμάτων η «αβλεψία» και το «αθώο λάθος» πρέπει να αποκλεισθούν. Αν υπάρχει οποιοδήποτε λάθος αυτό νομίζω ότι ανάγεται στο χειρισμό της υπόθεσης παρά σε ο,τιδήποτε άλλο. Ομως, τέτοιο λάθος δεν δικαιολογεί κάτω από τις δοσμένες περιστάσεις την έγκριση της αίτησης. Στην Κραμβή ν. Δημοκρατίας, (1989) 3(Β) ΑΑΔ 100, τα γεγονότα της οποίας μολονότι διαφοροποιούνται από τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης εντούτοις το Δικαστήριο έδωσε στίγμα προσέγγισης αιτήσεων ως η παρούσα. Σχετική είναι η πιο κάτω περικοπή της απόφασης:«Το Δικαστήριο τούτο, έχοντας υπόψη τα γεγονότα της υποθέσεως όπως έχουν αναφερθεί πιο πάνω, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αίτηση για επαναφορά της προσφυγής Αρ. 421/86, δεν μπορούσε να επιτύχει και ορθά απορρίφθηκε από τον ευπαίδευτο Δικαστή που τη δίκασε πρωτόδικα και η έφεση αυτή αποτυγχάνει διότι εκτός των άλλων λόγων δεν μπορεί να εξαχθεί οποιοδήποτε συμπέρασμα από το ιστορικό και τα γεγονότα όλων των υποθέσεων που σχετίζονται με αυτή ότι υπήρξε οιαδήποτε επιφύλαξη ή ότι η απόσυρση της αγωγής έγινε κάτω από οποιουσδήποτε όρους, και μια προσφυγή που ρητά και εθελούσια αποσύρεται πρέπει να θεωρείται σαν εγκαταλειφθείσα και δεν μπορεί να επαναφερθεί. Ως εκ τούτου η έφεση απορρίπτεται χωρίς έξοδα.»
Για τους πιο πάνω λόγους η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ του ενδιαφερόμενου προσώπου.
Α. Κραμβής, Δ.
ΣΦ.