|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΥΠΟΘΕΣ Η ΑΡ. 969/99
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΚΡΑΜΒΗ, Δ.
Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος.
Μεταξύ:
1. Γιώργου Πολυκάρπου, από την Πάφο,
2. Ανδρέα Αζίνα από την Πάφο,
3. Χαράλαμπου Αντωνιάδη, από την Πάφο,
4. Αντώνη Σεργίου, από την Πάφο,
5. Ανδρέα Πόγιαννου,
Αιτητώ ν,
- και
-Δήμου Πάφου,
Καθ΄ων η αίτηση.
- - - - - -
26 Απριλίου, 2002
.Για τον αιτητή: κ. Α.Σ. Αγγελίδης.
Για τους καθ΄ων η αίτηση: κ. Α. Ταλιαδώρος για κ. Κ. Χρυσοστομίδη.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Οι αιτητές ζητούν τις ακόλουθες θεραπείες:
«Α. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση του καθ΄ ου η αίτηση που στάληκε με επιστολή στις 20.5.99 στον κάθε αιτητή και με την οποία απορρίφθηκε το από μακρού, κοινό και νόμιμο αίτημα τους για αναγνώριση όπως και σε άλλους υπαλλήλους του Δήμου για σκοπούς μισθοδοσίας και/ή προσαυξήσεων των ετών υπηρεσίας τους στο Δήμο, πριν τη μονιμοποίηση εκάστου, είναι άκυρη και παράνομη.
Β. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η παράλειψη του καθ΄ου να άρει την σε βάρος των αιτητών άνιση μεταχείριση είναι άκυρη και πως ότι παραλήφθηκε θα πρέπει να διενεργηθεί.»
Οι αιτητές, ανήκαν προηγουμένως στο τακτικό εβδομαδιαίο εργατικό προσωπικό του Δήμου Πάφου. Μετά το διορισμό τους σε μόνιμη θέση στο Δήμο Πάφου, υπέβαλαν, ο καθένας ξεχωριστά, αίτηση για αναγνώριση της προϋπηρεσίας τους ως τακτικοί εβδομαδιαίοι εργάτες για σκοπούς μισθοδοσίας και άδειας απουσίας, ισχυριζόμενοι ότι μέχρι τότε, τύγχαναν σε σχέση με το θέμα αυτό, άνισης μεταχείρισης έναντι άλλων συναδέλφων τους.
Το αίτημα των αιτητών εξετάστηκε σε συνεδρία του Δήμου Πάφου ημερ. 10.6.93 κατά την οποία το Δημοτικό Συμβούλιο, ύστερα από μελέτη του αιτήματος και αφού έλαβε υπόψη την έκθεση Συμβούλου για εργατικά θέματα καθώς και τα άλλα ενώπιόν του στοιχεία, αποφάσισε ομόφωνα την απόρριψη του αιτήματος των αιτητών. Η απόφαση αυτή κοινοποιήθηκε σε όλους τους αιτητές με ταυτόσημες σε περιεχόμενο επιστολές του Δήμου ημερ. 21.6.93.
Τρία χρόνια αργότερα, οι αιτητές με επιστολή τους ημερ. 19.6.96, υπέβαλαν ομαδικά εκ νέου το αίτημά τους για αναγνώριση της προϋπηρεσίας τους σαν τακτικοί εργάτες στο Δήμο. Το περιεχόμενο της επιστολής αυτής παρατίθεται:
«Ζητούμε ίση μεταχείριση με άλλους υπαλλήλους συναδέλφους που προήλθαν από το εβδομαδιαίο προσωπικό και στους οποίους έχετε αναγνωρίσει για σκοπούς μισθοδοσίας τα έτη υπηρεσίας τους σαν τακτικοί εργάτες, με τις ανάλογες προσαυξήσεις στην κλίμακα διορισμού τους.
Με την εφαρμογή της τελευταίας απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου θα έχει σαν συνέπεια ορισμένοι συνάδελφοι να μας ξεπεράσουν τόσο στο μισθό όσο και στην αρχαιότητα ενώ εμείς είχαμε διοριστεί χρόνια προηγουμένως.»
Το Δημοτικό Συμβούλιο απέρριψε το αίτημα και με επιστολή ημερ. 20.5.99 πληροφόρησε τους αιτητές, τον καθένα χωριστά ότι:
«Αναφέρομαι στην επιστολή σας με ημερομηνία 19.9.1996 με την οποία ζητείτε αναθεώρηση της μισθοδοσίας σας και σας πληροφορώ ότι το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε κατά τη συνεδρία του ημερομηνίας 19.5.99 όπως το αίτημά σας μη γίνει αποδεκτό.»
Οι καθ΄ ων η αίτηση εγείρουν προδικαστική ένσταση ότι η επίδικη πράξη δεν είναι εκτελεστή αλλά βεβαιωτική προηγούμενης η οποία εκδόθηκε και λήφθηκε από τον καθ΄ ου η αίτηση Δήμο, την 1.6.93 και κοινοποιήθηκε σε όλους τους αιτητές με τις επιστολές ημερ. 21.6.93. Βλ. Δήμος Λευκωσίας ν. Μέλπως Γρηγορίου, ΑΕ 1431, ημερ. 26.4.96 και
Elia Hotel Apartments Ltd and Another v. The Mun. of Polis Chrysochous (1988) 3 CLR 1529 και εισηγούνται την απόρριψη της προσφυγής ως απαράδεκτης.Υποστηρίχθηκε από πλευράς αιτητών ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι εκτελεστή καθότι το θέμα, ήταν συνεχώς υπό εξέταση με την παρέμβαση των συντεχνιών μετά τη δικαστική απόφαση στην προσφυγή αρ. 564/93 ημερ. 13.6.1996. Είναι η θέση των αιτητών πως η επίδικη πράξη λήφθηκε ως νέα εκτελεστή πράξη μετά από νέα στοιχεία και αλλεπάλληλες συνεδριάσεις. Προβάλλεται επίσης ο ισχυρισμός ότι ο πολίτης δικαιούται να
απευθύνεται στη διοίκηση και να ζητά άρση μιας παράνομης απόφασης που τον αφορά, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το ίδιο αίτημα υποβλήθηκε παλαιότερα και ότι τούτο απορρίφθηκε από το αρμόδιο όργανο χωρίς να προσβληθεί η απορριπτική απόφαση με προσφυγή.Κατόπιν μελέτης των γεγονότων και εγγράφων της υπόθεσης, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι αιτητές, όταν υπέβαλαν στις 19.6.96 εκ νέου το σχετικό αίτημά τους, δεν υπέβαλαν οποιαδήποτε νέα στοιχεία που να δικαιολογούσαν τη διεξαγωγή νέας έρευνας από το Δημοτικό Συμβούλιο και την έκδοση νέας εκτελεστής διοικητικής πράξης. Το Δημοτικό Συμβούλιο με την προσβαλλόμενη απόφαση απλώς επιβεβαίωσε προηγούμενη απορριπτική απόφαση που το ίδιο έλαβε το 1993. Οι συζητήσεις και οι συσκέψεις μεταξύ των συντεχνιών και του Δήμου Πάφου δεν συνιστούν νέα στοιχεία που θα δικαιολογούσαν τη διεξαγωγή νέας έρευνας ούτε προκύπτει ότι κατά την κρίσιμη συνεδρία ο Δήμος Πάφου είχε ο,τιδήποτε νέο στοιχείο ενώπιόν του αναφορικά με το θέμα.
Ο Μιχ. Δ.Στασινόπουλος στο σύγγραμμά του «Δίκαιον των Διοικητικών Διαφορών», έκδοση τέταρτη, σελ. 176, πραγματεύεται το θέμα της νέας έρευνας ως εξής:
«Πότε υπάρχει νέα έρευνα - Πότε υπάρχει νέα έρευνα, είναι ζήτημα πραγματικόν. Θεωρείται όμως γενικώς νέα έρευνα η λήψις υπ΄ όψιν νέων ουσιωδών νομικών ή πραγματικών στοιχείων, κρίνεται δε αυστηρώς το χρησιμοποιηθέν νέον υλικόν, διότι δεν πρέπει ο απολέσας την προθεσμίαν διά την προσβολήν μιας εκτελεστής πράξεως, να δύναται να καταστρατηγή την προθεσμίαν ταύτην δια της δημιουργίας νέας πράξεως, η οποία εξεδόθη κατ΄ επίφασιν μεν κατόπιν νέας ερεύνης, κατ΄ ουσίαν όμως επί τη βάσει των αυτών στοιχείων. Ούτω, δεν θεωρείται νέα έρευνα η παραπομπή της υποθέσεως εκ νέου εις συμβούλιον, προς εξέτασιν από νομικής αποκλειστικώς πλευράς ή η παραπομπή προς γνωμάτευσιν εις
Νέα έρευνα υπάρχει ιδίως εάν, προ της εκδόσεως της νεωτέρας πράξεως, λαμβάνη χώραν εξέτασις στοιχείων κρίσεως νεωστί προκυπτόντων ή προϋπαρχόντων μεν αλλά τέως αγνώστων, άτινα νυν λαμβάνονται προσθέτως διά πρώτην φοράν υπ΄ όψιν. Ομοίως, νέαν έρευναν συνιστά η διενέργεια αυτοψίας ή η συλλογή συμπληρωματικών επί της υποθέσεως πληροφοριών.»
Προκύπτει λοιπόν από τα πιο πάνω καθώς και από το φάκελο της υπόθεσης ότι η απόφαση της 19.5.99 δεν έχει εκδοθεί «επί τη βάσει νέων πραγματικών στοιχείων» και ούτε κατόπιν νέας ουσιαστικής έρευνας.
Το Δημοτικό Συμβούλιο, επιβεβαίωσε την απορριπτική απόφαση που το ίδιο είχε λάβει το 1993. Η απόφαση που λήφθηκε το 1993 ήταν καθοριστική των δικαιωμάτων των αιτητών την οποία μπορούσαν να προσβάλουν με προσφυγή. Το περιεχόμενο της επιστολής ημερ. 20.5.99 αποτελεί επιβεβαίωση της προγενέστερης απόφασης
του Δήμου Πάφου ημερ. 21.6.93 επί του ιδίου θέματος.
Αποτελεί πάγια θέση της νομολογίας μας ότι βεβαιωτικές πράξεις, δεν είναι εκτελεστές και ως εκ τούτου δεν μπορούν να αποτελέσουν το αντικείμενο προσφυγής με βάση τις διατάξεις του άρθρου 146(1) του Συντάγματος. Συνεπώς οι αιτητές δεν νομιμοποιούνται να επανέρχονται εκ των υστέρων και να επιδιώκουν επανεξέταση επικαλούμενοι τη συνταγματική αρχή της ισότητας ως μέσο προώθησης του αιτήματος τους που έχει ήδη απορριφθεί.
Με τη θεραπεία Β της προσφυγής οι αιτητές ζητούν «δήλωση του Δικαστηρίου ότι η παράλειψη του καθ΄ου να άρει την σε βάρος των αιτητών άνιση μεταχείριση είναι άκυρη και πως ότι παραλήφθηκε θα πρέπει να διενεργηθεί». Συμφωνώ με την άποψη του καθ΄ ου η αίτηση Δήμου ότι το Δικαστήριο στερείται δικαιοδοσίας και/ή εξουσίας να χορηγήσει τη θεραπεία Β. Με βάση τις διατάξεις του άρθρου 146 του Συντάγματος, η δικαιοδοσία του Δικαστηρίου περιορίζεται στην επικύρωση ή ακύρωση πράξεων ή αποφάσεων της διοίκησης και στην ακύρωση παραλείψεων της διοίκησης να επιληφθεί και αποφασίσει αιτήματα των διοικουμένων.
Το Δικαστήριο ενεργεί προς έλεγχο της νομιμότητας των αποφάσεων της Διοίκησης και όχι προς έκδοση διοικητικών αποφάσεων.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα.
Α. Κραμβής,
Δ.
ΣΦ.