CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

ΜΕΤΑΞΥ:

Αιτητή

Καθ΄ων η αίτηση

Ισχυρίζεται ότι ο χαρακτηρισμός του ενδιαφερόμενου μέρους από το Διευθυντή ως "επαρκέστερου" για τη θέση, έγινε χωρίς αιτιολογία. Ακόμα, ο Διευθυντής, ενώ είχε προσωπική γνώση για τους υποψήφιους, ζήτησε και τις απόψεις των άμεσα προϊσταμένων τους, ενώ δεν αποκαλύπτονται οι πηγές των πληροφοριών που τον οδήγησαν στο σχηματισμό της γνώμης του. Περαιτέρω προβάλλεται το επιχείρημα ότι η σύσταση δόθηκε χωρίς ο Διευθυντής να γνωρίζει ποιοί ήταν οι προσοντούχοι, ενώ υπερτονίστηκαν ορισμένα από τα στοιχεία των εκθέσεων, αφήνοντας να νοηθεί ότι ο αιτητής υστερούσε σ΄ αυτά.

΄Εχει επανειλημμένα λεχθεί ότι οι συστάσεις του προϊστάμενου τμήματος αποτελούν ξεχωριστό, πρωτογενές, ουσιώδες και αυτοτελές στοιχείο κρίσης (Κέντα ν. Δημοκρατίας (1996) 3 Α.Α.Δ. 485, 489, Δημοκρατία ν. Ψωμά, Α.Ε. 1979, ημερ. 17.10.1997).

Ο Διευθυντής είναι ο λειτουργός που βρίσκεται στην καταλληλότερη θέση να περιγράψει τις αρετές που χρειάζονται για την επιτυχή εκτέλεση των καθηκόντων μιας θέσης και η σημασία που αποδίδεται στις συστάσεις του, στοχεύει ακριβώς στη διασφάλιση ότι κατά τη διαδικασία επιλογής το διορίζον όργανο θα καθοδηγηθεί από τον προϊστάμενο που βρίσκεται σε μοναδική θέση να συμβουλεύσει την Επιτροπή επί των ιδιοτήτων και της αξίας των υφιστάμενών του (βλέπε Constantinou v. Republic (1984) 3 C.L.R. 498, 501, Κύρου κ.α. ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 1435/99 κ.α., ημερ. 12.9.2001).

Στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Πογιατζή, Α.Ε. 2767, ημερ. 20.9.2001, τονίστηκε ότι, με αφετηρία τις απαιτήσεις της θέσης, καθήκον του Διευθυντή είναι να επισημαίνει τις αρετές εκείνες του συγκεκριμένου υποψήφιου, στις οποίες με βάση τις αξιολογήσεις υπερέχει και να συστήνει με βάση την υπεροχή αυτή, τον καταλληλότερο (βλέπε επίσης Κουάλης κ.α. ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 2402, ημερ. 11.11.1999).

΄Εχει επανειλημμένα λεχθεί ότι η βαρύτητα της σύστασης εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο συνάδει προς τα στοιχεία των φακέλων (Στυλιανού κ.α. ν. Δημοκρατίας (1994) 3 Α.Α.Δ. 387, Βασιλείου ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 1524, ημερ. 27.2.1997, Ανδρέου ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 984/99, ημερ. 21.9.2001).

Ως προς την αρχαιότητα σημειώνεται ότι και οι δύο προήχθηκαν στη θέση Επιθεωρητή την 1.2.1999, ενώ στην προηγούμενη θέση του Τυπογράφου 1ης τάξης, ο αιτητής προήχθη με διαφορά τεσσάρων μόλις μηνών από το ενδιαφερόμενο μέρος. Η έστω και οριακή αυτή διαφορά σημειώθηκε από την Επιτροπή και συνεπώς λήφθηκε υπ΄ όψιν. Εξάλλου, όπως έχει επανειλημμένα λεχθεί (Δημοκρατία ν. Χρίστου (1991) 3 Α.Α.Δ. 56, 62, 63), η αρχαιότητα αποκτά σπουδαιότητα εκεί όπου υπάρχει ισοβαθμία στην αξία και τα προσόντα, κάτι που δεν φαίνεται να συμβαίνει στην παρούσα υπόθεση.

Προβλήθηκε επίσης ισχυρισμός ότι ο Διευθυντής δεν αποκάλυψε τις πηγές των πληροφοριών που τον οδήγησαν στο σχηματισμό της γνώμης του, παράλειψη που καθιστά τη σύστασή του τρωτή. Το θέμα έχει απαντηθεί εξαντλητικά από τη νομολογία. Ο Διευθυντής μπορεί να αντλήσει πληροφορίες από οποιεσδήποτε άλλες πηγές, όπως για παράδειγμα από προϊστάμενους των υποψήφιων, ενώ ο τρόπος που αξιολογεί τις απόψεις των άλλων λειτουργών που συμβουλεύεται δεν είναι δυνατόν να ελεχθεί δικαστικά (Γεωργιάδου ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 817, ημερ. 12.7.1990, Μεστάνας ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 2582, ημερ. 15.3.2001).

Ο αιτητής ισχυρίζεται περαιτέρω ότι η Επιτροπή στηρίκτηκε στη σύσταση χωρίς να ερευνήσει η ίδια το όλο θέμα. Τίποτε από τα ενώπιόν μου στοιχεία δεν δικαιολογούν μια τέτοια θέση. Η σύσταση συνάδει με το περιεχόμενο των φακέλων και με βάση αυτή η Επιτροπή ορθά προχώρησε στην επιλογή του ενδιαφερόμενου μέρους (Κυπριανίδης ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 2808, ημερ. 21.6.2001).

Ο αιτητής για να πετύχει ακύρωση θα έπρεπε να αποδείξει έκδηλη υπεροχή έναντι του ενδιαφερόμενου μέρους. Το βάρος απόδειξης ενός τέτοιου ισχυρισμού φέρει ο ίδιος. Το τι συνιστά έκδηλη υπεροχή έχει επανειλημμένα απασχολήσει τη νομολογία. Η υπεροχή θα πρέπει να αναδύεται ως αναντίρρητο γεγονός, τόσο πειστικό που να εντυπωσιάζει κάποιον από την πρώτη ματιά (Γρηγορίου ν. Α.Η.Κ., Α.Ε. 2134, ημερ. 25.9.1998) ή κατ΄ άλλη διατύπωση να είναι αντικειμενικά αναντίλεκτη και αυταπόδεικτη (Lewis v. Δημοκρατίας, Α.Ε. 522, ημερ. 30.5.1989, Χρίστου ν. Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας Λάρνακας, Α.Ε. 2146, ημερ. 4.9.1998, Δημοκρατία ν. Πετρίδη (1991) 3 Α.Α.Δ. 731, 734).