CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

Δεν υπεβλήθη οποιαδήποτε ένσταση εναντίον της χορήγησης της πιο πάνω άδειας οδικής χρήσης. Η αίτηση του αιτητή εξετάστηκε από την Αρχή Αδειών κατά τη συνεδρία της ημερομηνίας 16.12.98. Ενώπιον της Αρχής Αδειών τέθηκε έκθεση του Επαρχιακού Ελεγκτή Μεταφορών. Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα της έκθεσης γιατί αποτελεί το βάθρο επί του οποίου στηρίχθηκε η σχετική απόφαση της Αρχής Αδειών:-

Η Αρχή Αδειών αφού - όπως αναφέρεται στο σχετικό πρακτικό - "έλαβε υπόψη όλα τα ενώπιόν της στοιχεία, αποφάσισε να υιοθετήσει την εισήγηση του Τμήματος και απόρριψε την αίτηση." (Αξίζει να σημειωθεί πως το προαναφερόμενο αγροτικό λεωφορείο με αριθμό εγγραφής DR 667 είχε άδεια οδικής χρήσης μέχρι το 2000, διαγράφτηκε όμως στις 31.12.87. Επισημαίνεται επίσης πως στις 7.10.98 απορρίφθηκε αίτηση του ίδιου αιτητή για το ίδιο όχημα στη διαδρομή Αστρομερίτης-Λευκωσία).

Στη γραπτή του αγόρευση ο ευπαίδευτος συνήγορος του αιτητή προβάλλει σαν βασική του θέση ότι η επίδικη απόφαση στερείται αιτιολογίας, αφού αναφέρει απλώς ότι με βάση το σύνολο των στοιχείων που τέθηκαν ενώπιον της Α.Α.Α. και των όσων λέχθηκαν κατά την ακρόαση αποφασίστηκε η απόρριψη της προσφυγής και η επικύρωση της απόφασης της Αρχής Αδειών για το λόγο ότι οι ανάγκες εξυπηρετούνται από τα υφιστάμενα αδειούχα οχήματα. Ισχυρίζεται πως πουθενά δεν αποκαλύπτεται η συζήτηση αλλά ούτε τα κριτήρια που λήφθηκαν υπόψη και οδήγησαν την Α.Α.Α. στη συγκεκριμένη κατάληξη, με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατος ο δικαστικός έλεγχος.

Από την άλλη ο συνήγορος της καθ΄ης η αίτηση, αντικρούοντας τις εν λόγω επικρίσεις υποστηρίζει τη νομιμότητα της απόφασης. Τονίζει πως και μόνο το γεγονός ότι ο Επαρχιακός Ελεγκτής Μεταφορών ετοίμασε έκθεση για να διαπιστώσει την επιβατική κίνηση της περιοχής για την οποία εζητείτο η σχετική άδεια, χωρίς μάλιστα να υπάρχει ένσταση από οποιαδήποτε άλλα μέρη για τη χορήγησή της, δείχνει ότι η απόφαση ήταν αιτιολογημένη. Προς ενίσχυση δε του ισχυρισμού του αυτού παραπέμπει στο άρθρο 8 του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου του 1982 (Ν. 9/82), και ειδικότερα στο εδάφιο (3) αυτού όπου αναφέρονται οι προϋποθέσεις έκδοσης άδειας οδικής χρήσης λεωφορείων. Με βάση λοιπόν το εν λόγω άρθρο "Η αρχή αδειών εν τη ενασκήσει της διακριτικής αυτής εξουσίας θα λαμβάνη υπ΄ όψιν τα κάτωθι: (α) Την έκτασιν των μεταφορικών αναγκών τας οποίας σκοπεί να εξυπηρετήση η αιτουμένη οδική γραμμή". Είναι πρόδηλο από το περιεχόμενο της επίδικης απόφασης ότι ο κύριος λόγος για τη συγκεκριμένη κατάληξη της Α.Α.Α. ήταν η επιβατική καταμέτρηση που είχε διεξαχθεί από την Αρχή Αδειών και τα αποτελέσματα αυτής. Εισηγείται λοιπόν ο συνήγορος της καθ΄ης η αίτηση πως αφού η Α.Α.Α. κατά την έκδοση της απόφασης της έλαβε υπόψη τις μεταφορικές ανάγκες της αιτούμενης διαδρομής όπως προβλέπει ο νόμος, αλλά και όλα τα άλλα στοιχεία που είχε ενώπιόν της, η εν λόγω απόφαση ήταν καθόλα νόμιμη και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για επέμβαση του Δικαστηρίου στον τρόπο που η καθ΄ης η αίτηση άσκησε τη διακριτική της εξουσία.

Δεν θα συμφωνούσα ότι οι πιο πάνω ισχυρισμοί του συνηγόρου της καθ΄ης μπορούν να ευσταθήσουν. Η έκταση των μεταφορικών αναγκών τις οποίες "σκοπεί να εξυπηρετήση η αιτουμένη οδική γραμμή" δεν είναι το μοναδικό κριτήριο που καθορίζει ο Νόμος (Ν. 9/82) για τη χορήγηση αδειών οδικής χρήσης λεωφορείων. Είναι επίσης (β) η ύπαρξη άλλων αδειούχων μεταφορικών επιχειρήσεων που παρέχουν τις ίδιες ή παρόμοιες μεταφορικές υπηρεσίες στην περιοχή καθώς και ο βαθμός επάρκειας των παρεχομένων υπηρεσιών (γ) ο βαθμός στον οποίο ο αιτούμενος την άδεια δύναται να προσφέρει ασφαλείς, συνεχείς και τακτικές μεταφορικές υπηρεσίες (δ) η ανάγκη συντονισμού της οδικής μεταφοράς επιβατών στην περιοχή προς εξασφάλιση επαρκών, κατάλληλων και αποτελεσματικών μεταφορικών υπηρεσιών και αποφυγή επιβλαβούς ανταγωνισμού των προσώπων που είναι αναμεμιγμένα στις μεταφορές αυτές και (ε) η έκταση στην οποία η αιτούμενη οδική γραμμή είναι αναγκαία για το δημόσιο συμφέρον. Δεν γίνεται αντιληπτό από την ίδια την απόφαση αν όλα αυτά τα κριτήρια εξετάστηκαν σε συσχετισμό με τα δεδομένα της υπό εξέταση περίπτωσης.

Έχει νομολογηθεί ότι η αιτιολογία πρέπει να παρέχει στο Δικαστήριο τα απαραίτητα ειδικά και συγκεκριμένα στοιχεία για τη διακρίβωση της νομιμότητας της προσβαλλόμενης πράξης και δεν πρέπει να είναι αόριστη και ασαφής ώστε να καθιστά το δικαστικό έλεγχο ανέφικτο. (Φράγκου ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 2021 / 27.3.98). Τότε μόνο είναι "νομίμως και επαρκώς αιτιολογημένη η πράξη όταν παρέχεται στον ακυρωτικό δικαστή η δυνατότης να αντιληφθεί επί τη βάσει ποιών στοιχείων κατέληξε η Διοίκηση στο συμπέρασμα που έγινε δεκτό". (Ιωάννη Σαρμά, "Η Διοικητική Νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, σελ. 130). Το κατά πόσο δε μια διοικητική πράξη είναι αιτιολογημένη ή όχι εξαρτάται από τα συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά της. (Βλ. Pissas v. Republic (1974) 3 CLR 476). Bάσει λοιπόν όσων έχουν προαναφερθεί, δεν θα θεωρούσα την αιτιολογία της προσβαλλόμενης απόφασης ως επαρκή. Κατά την άποψή μου δεν ικανοποιούνται οι σχετικές απαιτήσεις της νομολογίας.

Ο επόμενος λόγος που κατά τη γνώμη του αιτητή οδηγεί σε ακύρωση της επίδικης απόφασης είναι η έλλειψη δέουσας έρευνας από μέρους της Α.Α.Α. κατά την άσκηση της διακριτικής της εξουσίας και η πλάνη περί τα πράγματα αυτής κατά παράβαση του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου του 1982 (Ν. 9/82). Ειδικότερα προβάλλεται η θέση ότι η Α.Α.Α. εξέτασε το τεθέν με την ιεραρχική προσφυγή θέμα, όχι πρωτογενώς αλλά ως Δευτεροβάθμια Αναθεωρητική Αρχή δίκην εφετείου, κατ΄ αντίθεση προς τις καθιερωμένες αρχές της νομολογίας, που ορίζουν ότι ο ρόλος της παραμένει πρωτογενώς εξεταστικός.

(α) Να επικυρώσει την προσβληθείσα απόφαση^.

(β) να ακυρώσει την προσβληθείσα απόφαση^.

(γ) να τροποποιήσει την προσβληθείσα απόφαση^.

Κατά την άποψή μου από τις διατάξεις του πιο πάνω άρθρου προκύπτει σαφώς ότι στην προκείμενη υπό εξέταση περίπτωση η Α.Α.Α. λειτούργησε κάτω από νομική πλάνη ως προς τη φύση της εξουσίας της. Αρκέστηκε στην επανάληψη της απόφασης της Αρχής Αδειών χωρίς να προβεί η ίδια στη διεξαγωγή δικής της έρευνας ούτως ώστε να διαπιστώσει κατά πόσο προέκυψαν νέα στοιχεία ή γεγονότα για να τα εξετάσει. Ενήργησε εξομοιώνοντας την ιεραρχική προσφυγή του αιτητή με έφεση. Κάτι τέτοιο σύμφωνα με τη νομολογία δεν είναι αποδεκτό. (Βλ. E. Kyriakou v. The Republic (1986) 3 CLR 1207, Tsoulloftas v. The Republic (1983) 3 CLR 426, στη σελ.. 432, Γεωργίου ν. Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών (1991) 4 ΑΑΔ 1563 και A. Makris Tourist Service Ltd. κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1991) 4 ΑΑΔ 1677).

(Υπ.) Μ. Κρονίδης, Δ.