|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 160/2000
ΕΝΩΠΙΟΝ
: ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, Δ.Αναφορικά με τα Άρθρα 9, 25, 26, 28 και 146 του Συντάγματος.
Μεταξύ:
Αθλημάτων Ψυχαγωγίας Λεμεσού από τη Λεμεσό
Αιτητών
- και -
Κεντρικής Επιτροπής Παραλιών
Κα θ΄ης η αίτηση
- - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
: 7.2.2001Για τους αιτητές: κ. Α.Σ. Αγγελίδης.
Για της καθ΄ης η αίτηση: κ. Α. Παντελίδης.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Στις 19.11.1999 δημοσιεύθηκε στο Παράρτημα ΙΙΙ (Ι) της Επίσημης Εφημερίδας της Δημοκρατίας, υπ΄ αρ. 3365, η Κανονιστική Διοικητική Πράξη 278/99 (ΚΔΠ 278/99). Με την πράξη αυτή η Κεντρική Επιτροπή Παραλιών (καθ΄ης η αίτηση), με βάση τις εξουσίες που τις παραχωρούνται από το άρθρο 5Η(1)(β) του περί Προστασίας της Παραλίας Νόμου (Κεφ. 59, όπως τροποποιήθηκε), καθόρισε και γνωστοποίησε τα ανώτατα και κατώτατα ετήσια δικαιώματα που θάπρεπε να καταβάλλονται στις οικείες αρχές από τους δικαιούχους αδειών για την παροχή διαφόρων υπηρεσιών και ή διευκολύνσεων στην παραλία.
Οι αιτητές, τα συμφέροντα των οποίων επηρεάζονταν, με επιστολές τους ημερομηνίας 13.12.1999 και 7.1.2000, διαμαρτυρήθηκαν για το ύψος των δικαιωμάτων που καθορίστηκαν και ζήτησαν συνάντηση με την καθ΄ης η αίτηση για να συζητήσουν το όλο θέμα. Εις απάντηση, η καθ΄ης η αίτηση, με επιστολή της ημερομηνίας 17.1.2000, πληροφόρησε τους αιτητές ότι ο καθορισμός των δικαιωμάτων, με την κανονιστική πράξη της 19.11.1999, ήταν τελεσίδικος και δεν μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο οποιασδήποτε συζήτησης ή διαπραγμάτευσης.
Με την προσφυγή οι αιτητές ζητούν από το Δικαστήριο τις ακόλουθες θεραπείες:
«Α. Δήλωση του Δικαστηρίου με την οποία να κηρύσσεται άκυρη, παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε εννόμου αποτελέσματος η απόφαση της καθ΄ης η αίτηση όπως δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας στις 19.11.99 με την ΚΔΠ 278/99 με την οποία καθόρισε εκ νέου και αύξησε αδικαιολόγητα τα ετήσια δικαιώματα που πρέπει να υποβάλλονται από τους δικαιούχους αδειών για την παροχή υπηρεσιών ή διευκολύνσεων στην παραλία.
Β. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση που περιέχεται σε επιστολή ημερ. 17.1.2000 της καθ΄ης η αίτηση με την οποία απέρριψε το αίτημα των αιτητών για αναθεώρηση των πιο πάνω δικαιωμάτων που καθορίστηκαν να καταβάλλονται από αδειούχους επαγγελματίες δηλαδή τους αιτητές για την παροχή υπηρεσιών και διευκολύνσεων στην παραλία γιατί η απόφαση της 19.11.99 είναι τελεσίδικη και δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί, είναι άκυρη, παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε εννόμου αποτελέσματος.»
Ο δικηγόρος της καθ΄ης η αίτηση πρόβαλε, μεταξύ άλλων, την προδικαστική ένσταση ότι η προσφυγή είναι απαράδεκτη για το λόγο ότι με αυτή δεν προσβάλλεται εκτελεστή διοικητική πράξη, αλλά, με την υπό Α ζητούμενη θεραπεία, προσβάλλεται κανονιστική διοικητική πράξη, ήτοι πράξη νομοθετικού περιεχομένου, ενώ, με την υπό Β ζητούμενη θεραπεία, προσβάλλεται πράξη πληροφοριακού χαρακτήρα.
Η ένσταση ευσταθεί. Πράγματι, με την υπό Α αιτούμενη θεραπεία προσβάλλεται κανονιστική διοικητική πράξη, ήτοι πράξη με νομοθετικό περιεχόμενο, αφού με αυτή τίθενται κανόνες δικαίου. Καθορίζονται τα πληρωτέα δικαιώματα για παροχή υπηρεσιών ή διευκολύνσεων στην παραλία κατά τρόπο γενικό, απρόσωπο και αντικειμενικό. Το αντικείμενό της δεν μπορεί να εξατομικευθεί στο πρόσωπο των αιτητών. Τότε μόνο θα υπάρξει εξατομίκευση όταν οι οικείες αρχές επιβάλουν, μέσα στα καθορισθέντα χρηματικά πλαίσια, συγκεκριμένα πληρωτέα ετήσια δικαιώματα σε συγκεκριμένους δικαιούχους αδειών, όπως είναι π.χ. οι αιτητές 2 έως 6. (Βλέπε, μεταξύ άλλων,
Police and Theodoros Nicola Hondrou 3 R.S.C.C. 82, Lanitis Farm Ltd. v. Republic (1982) 3 CLR 124, Dhali Hogs v. Republic (1984) 3 CLR 905 και Σύνδεσμος Υπεραγορών Τροφίμων Κύπρου κ.ά. ν. Δημοκρατίας ΑΕ2369, 26.11.1999). Όσον αφορά την υπό Β αιτούμενη θεραπεία, η άρνηση της καθ΄ης η αίτηση να αναθεωρήσει τα καθορισθέντα δικαιώματα δεν είναι εκτελεστή, όχι μόνο για το λόγο ότι είναι πληροφοριακού χαρακτήρα, υπό την έννοια ότι πληροφορεί τους αιτητές για τις προθέσεις της καθ΄ης η αίτηση, αλλά και υπό την έννοια ότι, στην ουσία της, συνιστά άρνηση έκδοσης νέας κανονιστικής πράξης, ήτοι άρνηση προώθησης νέας νομοθεσίας, με την οποία να διαφοροποιούνται τα καθορισθέντα δικαιώματα κατά τρόπο, και πάλι, γενικό, απρόσωπο και αντικειμενικό. Η άρνηση, δηλαδή, δεν εξατομικεύεται στους αιτητές ώστε να μπορεί να προσβληθεί με προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος.Η προσφυγή απορρίπτεται ως απαράδεκτη με £350 έξοδα εις βάρος των αιτητών.
Ρ. Γαβριηλίδης
Δ.
/ΧΤΘ