Η Δημοκρατία άσκησε έφεση εναντίον της ακυρωτικής απόφασης η οποία και απορρίφθηκε. Βλ. Δημοκρατία ν. Ιωσηφίδης (1994) 3 ΑΑΔ 495. Περικοπή της απόφασης παρατίθεται:

Η θέση Διευθυντή Πολεοδομίας (Πρώτου Διορισμού και Προαγωγής) στην οποία διορίστηκε ο Γιάννος Παπαδόπουλος δημοσιεύτηκε στις 11.9.92. Για τη θέση αυτή, αιτητής ήταν και ο Ιωσηφίδης. Κατά την εξέταση των αιτήσεων και συγκεκριμένα στις 8.3.93 η ΕΔΥ υπό νέα σύνθεση έκρινε ότι ο Ιωσηφίδης δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις του Σχεδίου Υπηρεσίας της θέσης Πρώτου Λειτουργού Πολεοδομίας. Οι συγκεκριμένες απαιτήσεις των αντίστοιχων Σχεδίων Υπηρεσίας είναι οι ίδιες για το Διευθυντή και για τον Πρώτο Λειτουργό Πολεοδομίας.

Εγείρεται προδικαστική ένσταση ότι η εγκυρότητα του διορισμού του ενδιαφερόμενου προσώπου στην επίδικη θέση καλύπτεται από το δεδικασμένο της απόφασης στη Δημοκρατία ν. Ιωσηφίδης (ανωτέρω). Είναι η θέση του ενδιαφερόμενου προσώπου ότι η Ολομέλεια επικύρωσε πλήρως την πρωτόδικη απόφαση στην οποία είχαν αποκρυσταλλωθεί τα ουσιώδη γεγονότα που περιβάλλουν τις συνεκδικαζόμενες αυτές προσφυγές και ιδιαίτερα το γεγονός ότι το ενδιαφερόμενο πρόσωπο ήταν ο καταλληλότερος μεταξύ όλων των υποψηφίων και ότι ικανοποιούσε τα προσόντα που πρόβλεπε το σχέδιο υπηρεσίας. Συνεπώς, λέγει το ενδιαφερόμενο πρόσωπο, δεν παρεχόταν η ευχέρεια στην ΕΔΥ, για αναθεώρηση των διαπιστώσεων της Ολομέλειας επί ουσιωδών γεγονότων επί των οποίων θεμελιώνεται η απόφαση του Δικαστηρίου. Αντίθετη συμπεριφορά θα ισοδυναμούσε προς παράλειψη συμμόρφωσης προς το δεδικασμένο και θα ήταν ασυμβίβαστη με την έννοια της νομιμότητας.

Ο περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμος του 1990 (Ν. 1/90) προβλέπει ότι οι μόνιμοι διορισμοί και προαγωγές δημοσιεύονται το ταχύτερο στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας. Η πράξη καθίσταται εκτελεστή από της δημοσιεύσεώς της η δε ημερομηνία της δημοσίευσης, σηματοδοτεί την αφετηρία έναρξης του υπολογισμού της προθεσμίας των 75 ημερών που προβλέπει το άρθρο 146.3 του Συντάγματος εντός της οποίας ασκείται η προσφυγή, ανεξάρτητα από το πότε η πράξη περιήλθε σε γνώση του αιτητή. Βλ. Hjigregoriou v. Republic (1976) 3 CLR 163 και Miltiadous v. Republic (1988) 3 CLR 324.

Καθώς έχει προαναφερθεί οι αιτητές ισχυρίζονται ότι το ενδιαφερόμενο πρόσωπο δεν είχε τα απαιτούμενα προσόντα για διορισμό στην επίδικη θέση. Τα περιστατικά της υπόθεσης φανερώνουν ότι εκ πρώτης όψεως η προσβαλλόμενη απόφαση επηρέασε δυσμενώς τα συμφέροντα των αιτητών Δαβερώνα και Κασάπη καθόσον αφορά την επαγγελματική τους ανέλιξη και ενδεχομένως την οικονομική τους κατάσταση. Ενεκα του δυσμενούς αυτού επηρεασμού οι αιτητές Δαβερώνας και Κασάπης νομιμοποιούνται στην προσβολή της επίδικης απόφασης. Βλ. Petrakis Panayides v. Republic (Public Service Commission) (1973) 3 CLR 378.

Στην προσφυγή 365/96 αιτητής είναι ο Σύνδεσμος Πολεοδόμων Κύπρου. Ο ίδιος σύνδεσμος είναι αιτητής μαζί με δεύτερο αιτητή τον κ. Δαβερώνα στην προσφυγή 348/96. Η αμφισβήτηση καθόσον αφορά τη νομιμοποίηση του Συνδέσμου για άσκηση των πιο πάνω προσφυγών είναι βάσιμη. Το γεγονός ότι ο Σύνδεσμος επέλεξε να συμπεριλάβει στο καταστατικό του άρθρα τα οποία περιέχουν πρόνοιες είτε για προστασία του κοινού από μη προσοντούχα άτομα εξασκούντα το επάγγελμα του πολεοδόμου είτε πρόνοιες αναφερόμενες στην προαγωγή και εξύψωση του επαγγέλματος και προστασία των συμφερόντων των πολεοδόμων κλπ δεν αποτελούν παράγοντα ο οποίος, από μόνος του, μπορεί να προσδώσει στο Σύνδεσμο δυνατότητα νομιμοποίησης όταν αυτή η δυνατότητα δεν παρέχεται σε ένα ιδιώτη πολεοδόμο. Εφόσον σε τέτοια περίπτωση δεν νομιμοποιείται ο οποιοσδήποτε ιδιώτης πολεοδόμος που δεν ήταν υποψήφιος/διεκδικητής της επίδικης θέσης δεν νομιμοποιείται ούτε ο Σύνδεσμος. Στην Thanos Club Hotels Ltd v. ΕΤΕΚ κα, κα, ΑΕ 2710, 2713, 2723 και 2797, ημερ. 17.5.2000 εξετάστηκε ζήτημα νομιμοποίησης του Σωματείου "Φίλοι του Ακάμα" ως αιτητή σε προσφυγή για προσβολή διοικητικής απόφασης η οποία αναφερόταν σε χορήγηση πολεοδομικής άδειας κατόπιν χαλαρώσεων και παρεκκλίσεων, που κατ΄ ισχυρισμό του σωματείου, προκαλούσε δυσμενή επηρεασμό στο φυσικό περιβάλλον. Κρίθηκε από την Ολομέλεια πως κατ΄ αρχήν, ένα σωματείο δεν μπορεί να έχει, σε σχέση με το φυσικό περιβάλλον, νομική υπόσταση υπέρτερη από εκείνη του ιδιώτη εφόσον ο αριθμός προσώπων που συνθέτουν το Σωματείο δεν αποτελεί παράγοντα προς διαφοροποίηση. "Αν λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις δεν νομιμοποιείται ο ιδιώτης δεν νομιμοποιείται ούτε το Σωματείο. Η νομολογία δεν αναγνώρισε τη νομιμοποίηση ούτε στη μια περίπτωση ούτε στην άλλη γιατί η γενική νομιμοποίηση θα σήμαινε την αναγνώριση του actio popularis. Βλ. τις πρωτόδικες Κοινότητα Πυργών κα ν. Δημοκρατίας (1991) 4 ΑΑΔ 3498 και Συμβούλιο Βελτιώσεως Γερίου κα ν. Δημοκρατίας, προσφυγή αρ. 168/93, ημερ.13 Οκτωβρίου, 1995 (Νικήτα, Δ.)". Ο ισχυρισμός του Συνδέσμου ότι ενεργεί ως εκπρόσωπος των Πολεοδόμων Κύπρου προφανώς δεν νομιμοποιεί το Σύνδεσμο να επιδιώξει την ακύρωση απόφασης της διοίκησης για διορισμό στην επίδικη θέση όταν μάλιστα τα προσόντα που απαιτούνται για την πλήρωση της θέσης είναι το βασικό επίδικο ζήτημα. Αν παρεχόταν στο Σύνδεσμο τέτοια δυνατότητα κάτω από αυτές ή ανάλογες περιστάσεις η προσφυγή θα είχε το χαρακτήρα της actio popularis η οποία αποκλείεται από την κυπριακή νομολογία. Εκ των ανωτέρω καθίσταται πρόδηλο ότι οι προδικαστικές ενστάσεις καθόσον αφορά το ζήτημα της νομιμοποίησης του Συνδέσμου Πολεοδόμων Κύπρου είναι βάσιμες και συνεπώς οι προσφυγές του Συνδέσμου δεν μπορούν να γίνουν δεκτές και θα πρέπει να απορριφθούν.

Η ΕΔΥ, κατά τη λήψη της προσβαλλόμενης απόφασης διατυπώνει σαφώς τη διαφωνία της προς την κρίση της προηγούμενης Επιτροπής ότι το ενδιαφερόμενο πρόσωπο κατείχε τα απαιτούμενα προσόντα για διορισμό στην επίδικη θέση και αναφέρεται σε δική της προγενέστερη απόφαση ημερ. 8.3.93 στην οποία εμπεριέχεται η διαπίστωση ότι ο κ. Ιωσηφίδης δεν κατείχε τα προσόντα της θέσης Πρώτου Λειτουργού Πολεοδομίας. Είναι φανερό ότι, στην προκείμενη περίπτωση, η ΕΔΥ, ενήργησε αντίθετα προς την κρίση της, θεωρώντας προφανώς ότι είχε δέσμια υποχρέωση να ακολουθήσει τη γνωμάτευση του Γενικού Εισαγγελέα. Προδήλως, η Επιτροπή δεν ήταν υποχρεωμένη να παραμείνει προσκολλημένη στην κρίση της προηγούμενης Επιτροπής καθόσον αφορά τα προσόντα του ενδιαφερόμενου προσώπου γιατί αφ΄ενός τέτοια υποχρέωση δεν απέρρεε από το ακυρωτικό δεδικασμένο της υπόθεσης Δημοκρατία ν. Ιωσηφίδης (ανωτέρω), και αφετέρου η απόφαση της προηγούμενης Επιτροπής για διορισμό του κ. Ιωσηφίδη παρέμεινε μέχρι τέλους ως internum της Επιτροπής αφού ουδέποτε δημοσιεύθηκε. Και εδώ, υπενθυμίζω ότι η απόφαση της Ολομέλειας στην Δημοκρατία ν. Ιωσηφίδης (ανωτέρω) είχε ως αντικείμενο το θέμα της διακοπής της διαδικασίας πλήρωσης της θέσης λόγω παρέμβασης της αρμόδιας κυβερνητικής αρχής^. ενώ το θέμα των προσόντων δεν ήταν μέρος του ακυρωτικού δεδικασμένου. Στους αιτητές παρασχέθηκε για πρώτη φορά η νομική δυνατότητα να αμφισβητήσουν τα προσόντα του ενδιαφερόμενου προσώπου καθώς και την εγκυρότητα του διορισμού του στην επίδικη θέση από της δημοσιεύσεως του διορισμού στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας στις 16.12.96, όταν δηλαδή, η απόφαση της ΕΔΥ κατέστη διά της δημοσιεύσεως, εκτελεστή διοικητική πράξη υποκείμενη σε αναθεωρητικό έλεγχο με βάση το άρθρο 146 του Συντάγματος.

Και ενόσω η απόφαση της ΕΔΥ με την προηγούμενη σύνθεση παρέμεινε internum μέχρι την ώρα που η ΕΔΥ υπό νέα σύνθεση επιλήφθηκε ξανά του θέματος, αυτή η απόφαση μπορούσε να αλλάξει, εφόσον η ΕΔΥ υπό τη νέα σύνθεση, είχε τη γνώμη ότι το ενδιαφερόμενο πρόσωπο δεν κατείχε τα απαιτούμενα από το σχέδιο υπηρεσίας της θέσης προσόντα για διορισμό στην επίδικη θέση. Η ΕΔΥ υπό τη νέα σύνθεση διατηρούσε τη δυνατότητα να εξετάσει εκ νέου το θέμα των προσόντων και ύστερα από τη διεξαγωγή δέουσας έρευνας να καταλήξει στα δικά της συμπεράσματα ενδεχομένως διαφορετικά από εκείνα της προηγούμενης και να αποφασίσει ότι δεν μπορούσε να διορίσει πρόσωπο που δεν ήταν προσοντούχο. Βλ. Zacharias Ktorides and Another v. Republic (Council of Ministers and Others) (1973) 3 CLR 171, Michael and Another v. The Public Service Commission (1982) 3 CLR 726 και Frangoullides and Another v. The Public Service Commission (1985) 3 CLR 1680.

Η προσφυγή 349/96 επιτυγχάνει στο σύνολό της. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται με έξοδα υπέρ του αιτητή.