|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 4 ΑΑΔ 1242
21 Δεκεμβρίου, 2000
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚA ΜΕ ΤΟ AΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤAΓΜΑΤΟΣ
ΕΛΕΝΗ ΠΙΠΗ,
Αιτήτρια,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 1201/1999)
Διοικητικό Δίκαιο ― Συλλογικά όργανα ― Κακή σύνθεση ― Συγγένεια έκτου βαθμού εξ αίματος μεταξύ μέλους της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας και υποψηφίου για διορισμό/προαγωγή ― Κρίθηκε ότι θα έπρεπε να αποκλείσει τη συμμετοχή του μέλους στη διαδικασία.
Εκπαιδευτικοί Λειτουργοί ― Διορισμοί/Προαγωγές ― Κριτήρια ― Ειδικά τα κριτήρια της αξίας, της επίδοσης στην συνέντευξη και της αρχαιότητας ― Πάσχουσα η αξιολόγηση της Ε.Ε.Υ. και ως προς τα τρία κριτήρια στην κριθείσα περίπτωση ― Πεπλανημένη λήψη υπόψη του κριτηρίου της αξίας, υπέρμετρη βαρύτητα στις συνεντεύξεις και έλλειψη ίσου μέτρου κρίσεως της.
Η αιτήτρια προσέβαλε με την προσφυγή την προαγωγή των ενδιαφερομένων μερών στη θέση Πρώτου Λειτουργού Εκπαίδευσης (Μέση Εκπαίδευση).
Το Ανώτατο Δικαστήριο, ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:
1. Θέμα εφαρμογής εν προκειμένω του Άρθρου 60(2)(β) του Ν.1/90 δεν τίθεται, αφού αυτό αφορά, όπως προνοεί, υποχρέωση δημοσίου υπαλλήλου, τα δε μέλη της Ε.Ε.Υ. δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι ούτε ενεργούν υπό τέτοια ιδιότητα. Εφαρμόζονται λοιπόν οι γενικές αρχές του διοικητικού δικαίου.
Το πράγμα κρίνεται αντικειμενικά και όχι υποκειμενικά. Το κριτήριο είναι εκείνο της εντύπωσης που θα δημιουργείτο στον αντικειμενικό παρατηρητή, σε συνάρτηση προς το αδιάβλητο και ανεξάρτητο της κρίσης του συλλογικού οργάνου και όχι ο πραγματικός επηρεασμός ή το αποτέλεσμα της απόφασης.
Η γενική αρχή δεν θέτει καθοριστικά πλαίσια συγγένειας για την εφαρμογή της, ούτε βέβαια και περιορίζεται σε συγγένεια. Το πράγμα εξετάζεται σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση υπό το πρίσμα της καλής κρίσης του δικαστηρίου σε αναφορά προς το υπόβαθρο των πραγματικοτήτων και προτύπων που επικρατούν στην κοινωνία μας. Συγγένεια δευτέρου εξαδέλφου, και μάλιστα εξ αίματος όπως στην παρούσα περίπτωση, ήταν τέτοια που θα έπρεπε να αποκλείσει τη συμμετοχή του αντίστοιχου μέλους της Ε.Ε.Υ στη διαδικασία και ως εκ τούτου η προσβαλλόμενη απόφαση καθίσταται τρωτή.
2. Επί της ουσίας, η αιτήτρια εισηγείται ότι πάσχει η κατάληξη της Ε.Ε.Υ. ότι οι κύριοι Σάββα, Σταύρου και Ζαχαριάδης "παρουσιάζονται επικρατέστεροι ως προς το κριτήριο αξία". Για να καταλήξει στην κρίση αυτή η Ε.Ε.Υ. απέδωσε υπέρμετρη βαρύτητα στην προσωπική συνέντευξη και δεν αιτιολόγησε την άποψή της ως προς το ποιά στοιχεία των φακέλων διαφοροποιούσαν την από την ίδια αναγνωρισθείσα υπεροχή της αιτήτριας στις υπηρεσιακές εκθέσεις.
3. Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή που προδίδει την πεπλανημένη υποβάθμιση της αιτήτριας από την Ε.Ε.Υ. και την αντιφατικότητα στην όλη προσέγγισή της. Η Ε.Ε.Υ. αναγνώρισε ότι η αιτήτρια είχε αρχαιότητα έναντι του κ. Σταύρου. Και ενώ παρατηρεί, ορθά μεν ως θέμα γενικής αρχής, ότι "η αρχαιότητα δεν μπορεί να έχει αποφασιστική σημασία όταν πρόκειται για πλήρωση υψηλόβαθμης θέσης", συμπεραίνει ότι "Συνεπώς η υπεροχή της κας Πίπη Ελένης σε αρχαιότητα δεν μπορεί να υπερσκελίζει το ψηλό ακαδημαϊκό προσόν (διδακτορικό στην Εκπαίδευση) που έχει ο κ. Σταύρου Γεώργιος". Η ίδια η Ε.Ε.Υ. όμως είχε ήδη παρατηρήσει ότι το διδακτορικό του κ. Σταύρου, εφ' όσον δεν αποτελούσε πλεονέκτημα δυνάμει του σχεδίου υπηρεσίας, είχε μόνο "οριακή σημασία". Διαπιστώνεται λοιπόν αντίφαση και ανακολουθία στις δύο τοποθετήσεις της Ε.Ε.Υ., αφού στο ήδη κριθέν από την Ε.Ε.Υ. ως οριακής σημασίας διδακτορικό του κ. Σταύρου αποδίδεται τώρα τέτοια σημασία, ασφαλώς όχι οριακή, που να ανάγεται σε υπέρτερο κριτήριο της έστω περιορισμένης βαρύτητας αρχαιότητας της αιτήτριας. Για να μην αναφέρω ότι η αρχαιότητα της αιτήτριας σχολιάζεται μόνο έναντι του διδακτορικού του κ. Σταύρου και δεν σχολιάζεται καθόλου έναντι του κ. Ζαχαριάδη. Η ασυνέπεια της Ε.Ε.Υ. καθίσταται έτι εμφανέστερη όταν αναφερθεί κανείς στην παρατήρηση της ότι η υπεροχή του κ. Ηλιόπουλου σε προσόντα (ΜΑ στην Εκπαίδευση) έναντι των κυρίων Σάββα και Ζαχαριάδη δεν έχει σημασία διότι οι κύριοι Σάββα και Ζαχαριάδης υπερτερούν του κ. Ηλιόπουλου, εκτός της αξίας, και στην αρχαιότητα. Αν όμως η αρχαιότητα της αιτήτριας δεν μπορούσε να αντισταθμίσει το κριθέν ως οριακής σημασίας διδακτορικό του κ. Σταύρου, πως η αρχαιότητα των κυρίων Σάββα και Ζαχαριάδη μπορεί να το κάνει έναντι του ΜΑ του κυρίου Ηλιοπούλου; Η προσέγγιση των δύο μέτρων και δύο σταθμών της Ε.Ε.Υ. εγείρει σοβαρά ερωτηματικά ως προς την αιτιολόγηση της απόφασης της, πέραν δε τούτου ενισχύει και την εντύπωση ότι η Ε.Ε.Υ. υποβάθμισε την αιτήτρια και αναβάθμισε τους κυρίους Σάββα, Σταύρου και Ζαχαριάδη σε όλα τα επίπεδα.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Αναφερόμενη Υπόθεση:
Kallouris v. Republic (1964) 3 C.L.R. 313.
Προσφυγή.
Προσφυγή από την αιτήτρια κατά της προαγωγής των ενδιαφερομένων μερών στη θέση Πρώτου Λειτουργού Εκπαίδευσης στη Μέση Εκπαίδευση.
Α. Λυκούργου για Α. Τριανταφυλλίδης & Υιοί, για την Αιτήτρια.
Ρ. Παπαέτη, δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Α.Σ. Αγγελίδης, για τα Ενδιαφερόμενα Μέρη 1 και 3.
Cur. adv. vult.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Η Αιτήτρια κα Πίπη ζητά την ακύρωση της προαγωγής των τριών Ενδιαφερομένων Μερών κυρίων Σάββα, Σταύρου και Ζαχαριάδη στη θέση Πρώτου Λειτουργού Εκπαίδευσης στη Μέση Εκπαίδευση (θέση πρώτου διορισμού και προαγωγής) που έγινε με απόφαση της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας (ΕΕΥ) ημερομηνίας 17.5.1999.
Τόσο η κα Πίπη όσο και οι κύριοι Σάββα, Σταύρου και Ζαχαριάδης περιλαμβάνοντο στους επτά υποψηφίους τους οποίους η Συμβουλευτική Επιτροπή έκρινε ως καθ' όλα προσοντούχους δυνάμει του σχεδίου υπηρεσίας και σύστησε στην ΕΕΥ για προαγωγή. Ενώπιον της ΕΕΥ, ο Γενικός διευθυντής του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού χαρακτήρισε την απόδοση των υποψηφίων στην προσωπική συνέντευξη ως "πάρα πολύ καλή+" στην περίπτωση της κας Πίπη και των κυρίων Σάββα και Σταύρου και "πολύ καλή" στην περίπτωση του κ. Ζαχαριάδη. Η ίδια η ΕΕΥ χαρακτήρισε την απόδοση των κυρίων Σάββα και Σταύρου ως "πάρα πολύ καλή+", του κ. Ζαχαριάδη ως "παρα πολύ καλή" και της κας Πίπη ως "πολύ καλή +", αφού προέβη στη διατύπωση των σχολίων της για τον κάθε υποψήφιο. Ως προς την αξία, η ΕΕΥ ανέφερε ότι για την επιμέτρηση της αξίας λαμβάνει υπ' όψη το περιεχόμενο των φακέλων, ως συμπληρωματικό δε στοιχείο κρίσης της αξίας την εντύπωση της για τις προσωπικές συνεντεύξεις.
Η ΕΕΥ, αφού παρέθεσε την εικόνα που προέκυπτε για κάθε υποψήφιο από τις υπηρεσιακές εκθέσεις, παρατήρησε τα ακόλουθα:
"Λαμβανομένων υπόψη μόνο των δυο τελευταίων υπηρεσιακών εκθέσεων, οι υποψήφιοι Ζαχαριάδης Γεώργιος, Πίπη Ελένη, Σάββα Κυριάκος και Σταύρου Γεώργιος παρουσιάζονται ισοδύναμοι (έχουν 8(Ε) και στις δύο αξιολογήσεις) και επικρατέστεροι των υποψηφίων Ηλιόπουλου Πασχάλη, Μακρυγιώργη Μιχάλη και Παναγίδη Ανδρέα. Λαμβανομένου υπόψη του συνόλου των υπηρεσιακών εκθέσεων, οι επτά υποψήφιοι κατατάσσονται ως ακολούθως: Πίπη Ελένη, Σάββα Κυριάκος, Παναγίδης Ανδρέας, Ζαχαριάδης Γεώργιος, Σταύρου Γεώργιος, Μακρυγιώργης Μιχάλης, Ηλιόπουλος Πασχάλης. Ωστόσο, λαμβανομένων υπόψη της απόδοσής τους στην προσωπική συνέντευξη καθώς και του περιεχομένου των προσωπικών φακέλων και των φακέλων υπηρεσιακών εκθέσεων, ως συμπληρωματικών στοιχείων κρίσης για την αξία τους, οι κ.κ. Κυριάκος Σάββα, Σταύρου Γεώργιος και Ζαχαριάδης Γεώργιος παρουσιάζονται επικρατέστεροι ως προς το κριτήριο αξία."
Η ΕΕΥ προσδιόρισε επίσης την αρχαιότητα των υποψηφίων ως: Σάββα, Πίπη, Ζαχαριάδης, Σταύρου, Παναγίδης, Μακρυγιώργης, Ηλιόπουλος.
Έκρινε δε ως επικρατέστερους τους Σάββα, Σταύρου και Ζαχαριάδη με το εξής σκεπτικό:
"5.1 Οι υποψήφιοι Σάββα Κυριάκος, Σταύρου Γεώργιος, Ζαχαριάδης Γεώργιος υπερέχουν των άλλων υποψηφίων στο κριτήριο αξία.
5.2 Είναι νομολογημένο ότι η αρχαιότητα δεν μπορεί να έχει αποφασιστική σημασία όταν πρόκειται για πλήρωση υψηλόβαθμης θέσης. Συνεπώς η υπεροχή της κας Πίπη Ελένης σε αρχαιότητα δεν μπορεί να υπερσκελίσει το υψηλό ακαδημαϊκό προσόν (διδακτορικό στην εκπαίδευση) που έχει ο κ. Σταύρου Γεώργιος.
5.3 Η υπεροχή του υποψηφίου Ηλιόπουλου Πασχάλη σε προσόντα (Μ.Α. στην εκπαίδευση) δεν μπορεί να υπερσκελίσει την υπεροχή των υποψηφίων Σάββα Κυριάκου και Ζαχαριάδη Γεώργιου στα κριτήρια αξία και αρχαιότητα, και αυτό για δύο λόγους: πρώτο γιατί το επιπρόσθετο προσόν του κ. Ηλιόπουλου Πασχάλη έχει οριακή σημασία και, δεύτερο, και πιο σημαντικό, ο ίδιος υστερεί σημαντικά έναντι των δυο επικρατέστερων υποψηφίων Σάββα Κυριάκου και Ζαχαριάδη Γεώργιου στα κριτήρια αξία και αρχαιότητα."
Πέραν των ουσιαστικών λόγων ακύρωσης που επικαλείται η ευπαίδευτη συνήγορος για την κα Πίπη, εγείρει και θέμα κακής σύνθεσης της ΕΕΥ κατά το ότι το μέλος της ΕΕΥ Χρήστος Γεωργιάδης ήταν δεύτερος εξάδελφος εξ αίματος του κ. Ζαχαριάδη, το δε μέλος της ΕΕΥ κα Δέσποινα Χαραλαμπίδου-Σολωμή δεύτερη εξάδελφος εξ αγχιστείας του κ. Σάββα. Τούτο, λέγει η κα Λυκούργου, δημιουργούσε κώλυμα συμμετοχής των εν λόγω μελών στις διαβουλεύσεις της ΕΕΥ. Η κα Παπαέτη δέχεται το γεγονός της αναφερθείσας συγγένειας, λέγει όμως ότι, εφ' όσον η συγγένεια ήταν έτσι έκτου βαθμού (σύμφωνα με το άρθρο 48(2) του περί Διαθηκών και Διαδοχής Νόμου), δεν απέκλειε τη συμμετοχή των εν λόγω μελών της ΕΕΥ εν όψει του άρθρου 60(2)(β) του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου του 1990 (Ν. 1/90) το οποίο προνοεί:
"(2) Κάθε δημόσιος υπάλληλος οφείλει-
(α) ...............................................................................................
(β) να μην αναλαμβάνει, είτε ατομικώς είτε ως μέλος συλλογικού οργάνου, την επίλυση ζητήματος και να μη συμπράττει στην έκδοση πράξεων, αν ο ίδιος ή πρόσωπο με το οποίο έχει ιδιάζουσα σχέση ή συγγενής του εξ αίματος ή εξ αγχιστείας μέχρι και του τέταρτου βαθμού έχει πρόδηλο συμφέρον. Υπάλληλοι που είναι συγγενείς μεταξύ τους μέχρι και του τέταρτου βαθμού εξ αίματος ή εξ αγχιστείας δεν επιτρέπεται να μετέχουν στην ίδια συνεδρίαση συλλογικού οργάνου:
Νοείται ότι δεν είναι επιτρεπτή η εξαίρεση τόσων μελών από τη συνεδρίαση συλλογικού οργάνου, ώστε να μην μπορούν τα εναπομένοντα μέλη να αποτελέσουν απαρτία."
Θέμα εφαρμογής του άρθρου 60(2)(β) όμως δεν τίθεται, αφού αυτό αφορά, όπως προνοεί, υποχρέωση δημοσίου υπαλλήλου, τα δε μέλη της ΕΕΥ δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι ούτε ενεργούν υπό τέτοια ιδιότητα. Εφαρμόζονται λοιπόν οι γενικές αρχές του διοικητικού δικαίου, και παραπέμπω στην υπόθεση Kallouris v. Republic (1964) 3 C.L.R. 313 στην οποία ο Τριανταφυλλίδης, Δ., ως ήτο τότε, ανασκόπησε την Ελληνική νομολογία και στη σ. 317 παρέθεσε με επιδοκιμασία το ακόλουθο απόσπασμα από την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας στην υπόθεση 1187/1950 ως εκφράζον την αρχή που διέπει το θέμα:
"Τα όργανα, των οποίων, απαιτείται κατά νόμον η σύμπραξις διά την παραγωγήν διοικητικής τινος πράξεως, δέον όπως παρέχωσιν εγγύησιν αμερολήπτου κρίσεως. Ο κανών ούτος δεν αποτελεί το περιεχόμενον ηθικού μόνον αιτήματος της Πολιτείας δικαίου, αλλά συνιστά και νομικήν επιταγήν, ης η παράβασις επάγει ακυρότητα, όταν δεσμοί ή ιδιάζουσα σχέσις προς τα πρόσωπα, εις α αφορά η κρινομένη υπόθεσις, ή συμφέρον εις την έκβασίν της, δημιουργούσι τεκμήρια επηρεασμού του οργάνου, κλονίζοντα την πεποίθησιν του διοικουμένου επί το αδιάβλητον της κρίσεως αυτού."
Όπως ο ίδιος ο Τριανταφυλλίδης, Δ., παρατήρησε στη σ. 319:
"I am of the opinion that the principle adopted in Greece, as set out above, gives expression to basic requirements of natural justice and is a general principle of administrative law constituting a most necessary and useful rule of proper administration and, as such, it ought to be followed by this Court too."
Όπως είναι καθαρό, το πράγμα κρίνεται αντικειμενικά και όχι υποκειμενικά. Το κριτήριο είναι εκείνο της εντύπωσης που θα δημιουργείτο στον αντικειμενικό παρατηρητή σε συνάρτηση προς το αδιάβλητο και ανεξάρτητο της κρίσης του συλλογικού οργάνου και όχι ο πραγματικός επηρεασμός ή το αποτέλεσμα της απόφασης.
Η γενική αρχή δεν θέτει καθοριστικά πλαίσια συγγένειας για την εφαρμογή της, ούτε βέβαια και περιορίζεται σε συγγένεια. Το πράγμα εξετάζεται σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση υπό το πρίσμα της καλής κρίσης του δικαστηρίου σε αναφορά προς το υπόβαθρο των πραγματικοτήτων και προτύπων που επικρατούν στην κοινωνία μας, όπως παρατήρησε και ο Τριανταφυλλίδης, Δ., στη σ. 320. Είναι η άποψη μου ότι συγγένεια δευτέρου εξαδέλφου, και μάλιστα εξ αίματος όπως στην περίπτωση του κ. Γεωργιάδη προς τον κ. Ζαχαριάδη, ήταν τέτοια που θα έπρεπε να αποκλείσει τη συμμετοχή του κ. Γεωργιάδη στη διαδικασία και ως εκ τούτου η προσβαλλόμενη απόφαση να καθίσταται τρωτή.
Η κατάληξη μου αυτή δεν καθιστά αναγκαίο να υπεισέλθω στην ουσία της προσφυγής. Το κάνω όμως ως εκ της υφής της υπόθεσης και της σημασίας των εγειρομένων θεμάτων, όπως θα διαφανεί στη συνέχεια.
Επί της ουσίας, η κα Λυκούργου εισηγείται ότι πάσχει η κατάληξη της ΕΕΥ ότι οι κύριοι Σάββα, Σταύρου και Ζαχαριάδης "παρουσιάζονται επικρατέστεροι ως προς το κριτήριο αξία". Για να καταλήξει στην κρίση αυτή η ΕΕΥ, λέγει η κα Λυκούργου, απέδωσε υπέρμετρη βαρύτητα στην προσωπική συνέντευξη και δεν αιτιολόγησε την άποψη της ως προς το ποια στοιχεία των φακέλων διαφοροποιούσαν την από την ίδια αναγνωρισθείσα υπεροχή της κας Πίπη στις υπηρεσιακές εκθέσεις. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με την κα Λυκούργου και δεν διστάζω να πω ότι είναι προφανής η παραποίηση της ορθής διάστασης των δεδομένων από την ΕΕΥ. Η ΕΕΥ είχε ενώπιον της μια εικόνα υπεροχής της κας Πίπη στις υπηρεσιακές εκθέσεις, όπως η ίδια αναγνώρισε κατατάσσοντας πρώτη την κα Πίπη ως προς την αξία όπως αυτή προέκυπτε από τις υπηρεσιακές εκθέσεις. Και ενώ οι υπηρεσιακές εκθέσεις, ως το μόνο αντικειμενικό στοιχείο κρίσης του συνόλου της σταδιοδρομίας των υποψηφίων, τοσούτο μάλλον αφού καλύπτουν όλο το φάσμα της υπηρεσιακής απόδοσης τους, έδειχναν όπως λέγει η ΕΕΥ ότι η κα Πίπη υπερείχε όλων, η ΕΕΥ δίδει δύο λόγους για τους οποίους θεωρεί ότι η αναγνωρισμένη από την ίδια υπεροχή σε αξία της κας Πίπη υποβαθμίζεται σε σχέση με εκείνη των κυρίων Σάββα, Σταύρου και Ζαχαριάδη. Ο ένας είναι το περιεχόμενο "των προσωπικών φακέλων και των φακέλων υπηρεσιακών εκθέσεων", χωρίς να προσδιορίζεται τι είναι σε αυτούς τους φακέλους που καθιστά τους κυρίους Σάββα, Σταύρου και Ζαχαριάδη επικρατέστερους "ως προς το κριτήριο αξία". Σίγουρα αυτό το κάτι δεν θα μπορούσε να ήταν στους φακέλους των υπηρεσιακών εκθέσεων αφού ήδη η ΕΕΥ εδέχθη ότι η κα Πίπη κατετάσσετο πρώτη σε αξία ως προς τις υπηρεσιακές εκθέσεις. Κάθε αναφορά στους φακέλους των υπηρεσιακών εκθέσεων ως αποκαλύπτοντες υπεροχή αξίας των κυρίων Σάββα, Σταύρου και Ζαχαριάδη είναι λοιπόν τόσο αντιφατική όσο και πεπλανημένη και αναιτιολόγητη. Καθ' όσον λοιπόν η ΕΕΥ λέγει ότι έλαβε υπ' όψη τους φακέλους των υπηρεσιακών εκθέσεων για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι κύριοι Σάββα, Σταύρου και Ζαχαριάδης ήσαν "επικρατέστεροι ως προς το κριτήριο αξία" η κατάληξη της είναι σαφώς τρωτή. Ως προς την αναφορά στους προσωπικούς φακέλους, η άποψη της ΕΕΥ παραμένει εντελώς εκτεθειμένη αφού δεν προσδιορίζεται ποσώς και δεν αιτιολογείται ποία είναι εκείνα τα στοιχεία των προσωπικών φακέλων που ανεβάζουν την αξία των κυρίων Σάββα, Σταύρου και Ζαχαριάδη έναντι της κας Πίπη. Το δικαστήριο δεν διαπιστώνει κάτι τέτοιο από τους προσωπικούς φακέλους, που ενδεχόμενα να συμπλήρωνε το απόλυτο κενό του σκεπτικού της ΕΕΥ, μάλιστα δε σημειώνει την πληθώρα των προσόντων και επιδόσεων της κας Πίπη στα οποία παραπέμπει και η κα Λυκούργου, ούτε όμως θα ήταν έργο του δικαστηρίου να προβεί σε εικασίες ως προς το ποία στοιχεία ίσως να είχε υπ' όψη της η ΕΕΥ. Η εμφανέστατη παράλειψη της ΕΕΥ να προσδιορίσει τα στοιχεία αυτά και να αιτιολογήσει την άποψη της, που ήταν στοιχειώδες καθήκον της, είναι ανίατη, οποιαδήποτε δε ανοχή της θα ισοδυναμούσε με εξ ίσου στοιχειώδη εγκατάλειψη του καθήκοντος άσκησης δικαστικού ελέγχου της αυθαιρεσίας. Εκπλήττει μάλιστα η παντελής αδυναμία της ΕΕΥ να αναφέρει καν τα στοιχεία που θα αιτιολογούσαν την άποψη της ενώ συγχρόνως προβαίνει σε αναλυτική παρουσίαση των άλλων όλων στοιχείων που προκύπτουν από τους φακέλους ως προς τις υπηρεσιακές εκθέσεις, τα προσόντα και την αρχαιότητα. Η προσπάθεια κάλυψης της κακής άσκησης εξουσίας της ΕΕΥ πίσω από την αοριστολογία "των προσωπικών φακέλων και των φακέλων υπηρεσιακών εκθέσεων" είναι τόσο καταδικασμένη σε αποτυχία όσο και καταδικαστέα.
Ο άλλος λόγος για τον οποίο η ΕΕΥ θεώρησε ότι η υπεροχή της κας Πίπη στις υπηρεσιακές εκθέσεις υποχωρούσε ήταν η απόδοση στην προσωπική συνέντευξη. Αν και δεν θα ήταν αναγκαίο να εξετασθεί η πτυχή αυτή εν όψει των πιο πάνω, δεν θα απέφευγα να το κάνω αφού συμπληρώνει την εικόνα που αποκομίζεται. Αφήνω κατά μέρος την εμφανή διάσταση που παρατηρείται μεταξύ της αξιολόγησης του Γενικού Διευθυντή (ως επαΐοντα μάλιστα) και εκείνης της ΕΕΥ της κας Πίπη και του κ. Ζαχαριάδη ως "πάρα πολύ καλά +" (Γενικός Διευθυντής για κα Πίπη) και "πολύ καλά +" (ΕΕΥ για κα Πίπη), και "πολύ καλά" (Γενικός Διευθυντής για κ. Ζαχαριάδη) και "πάρα πολύ καλά" (ΕΕΥ για κ. Ζαχαριάδη) που δεν παρατηρείται ως προς όλους τους άλλους υποψηφίους και που αφήνει εύλογα ερωτηματικά. Επικεντρώνομαι στη διαφορά αξιολόγησης της ίδιας της ΕΕΥ των κας Πίπη και κ. Ζαχαριάδη ιδιαίτερα, για να παρατηρήσω ότι η διαφορά ήταν μεταξύ του "πολύ καλά +" και του "πάρα πολύ καλά". Αν η ελάχιστη, αν όχι πλασματική, διαφορά αυτή, που προέκυψε από μια άποψη που σχηματίσθηκε σε μια ολιγόλεπτη ή πολύλεπτη συνέντευξη, μπορούσε να θεωρηθεί αρκετή για να ανατρέψει την όλη εικόνα της κας Πίπη όπως αυτή προέκυπτε από τις υπηρεσιακές εκθέσεις μιας ολόκληρης σταδιοδρομίας, και να προσδώσει εμφανή και καθοριστική συνολική υπεροχή σε αξία στον κ. Ζαχαριάδη έναντι της κας Πίπη, θα έπρεπε να αναρωτηθεί κανείς όχι μόνο για τη συγκεκριμένη περίπτωση αλλά και για την όλη επάρκεια και δυνατότητα του συστήματος να πραγματώσει το στόχο του με την απαραίτητη προσδιορισμένη αντικειμενικότητα, και όταν ακόμα αφεθούν όλα τα περιθώρια επιλογής της ΕΕΥ. Η σχετικότητα του παράγοντα της συνέντευξης ως μάλιστα συμπληρωματικού και όχι κύριου στοιχείου κρίσεως της αξίας δεν είναι, σύμφωνα με την πάγια θέση της νομολογίας, αποφασιστικής σημασίας, η δε απόδοση τέτοιας σημασίας σε αυτή, και μάλιστα προκειμένου περί ελάχιστης, αν όχι, επαναλαμβάνω, πλασματικής διαφοράς αξιολόγησης όπως στην προκειμένη περίπτωση, την ανάγει σε υποκειμενικό και αυτοτελές υπερκριτήριο και δεν αιτιολογείται από τα δεδομένα. Και αν ακόμα ληφθεί υπ' όψη ότι η υπεροχή της κας Πίπη έναντι του κ. Ζαχαριάδη σε αξία προκύπτουσα από τις υπηρεσιακές εκθέσεις δεν ήταν μεγάλη, η διαφορά αξιολόγησης τους στην προσωπική συνέντευξη ήταν τέτοια, όπως την έχω χαρακτηρίσει, που δεν θα μπορούσε να προσδώσει στον κ. Ζαχαριάδη εμφανή και καθοριστική υπεροχή εκτός αν της απεδίδετο υπέρμετρη βαρύτητα. Ούτε διαφοροποιείται η κατάσταση ως εκ του ότι επρόκειτο για θέση ψηλά στην ιεραρχία του Υπουργείου. Δεδομένου μάλιστα, όπως παρατηρεί και η κα Λυκούργου, ότι το στοιχείο στο οποίο υπερείχε η κα Πίπη των κυρίων Σάββα, Σταύρου και Ζαχαριάδη στις υπηρεσιακές εκθέσεις ("Εξαίρετα" έναντι "Πολύ Ικανοποιητικά") του 1996 ήταν εκείνο της "Διευθυντικής/Διοικητικής Ικανότητας" που ήταν ιδιαίτερα σχετικό και προς τα καθήκοντα της θέσης.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή που προδίδει την πεπλανημένη υποβάθμιση της κας Πίπη από την ΕΕΥ και την αντιφατικότητα στην όλη προσέγγιση της. Η ΕΕΥ αναγνώρισε ότι η κα Πίπη είχε αρχαιότητα έναντι του κ. Σταύρου. Και ενώ παρατηρεί, ορθά μεν ως θέμα γενικής αρχής, ότι "η αρχαιότητα δεν μπορεί να έχει αποφασιστική σημασία όταν πρόκειται για πλήρωση υψηλόβαθμης θέσης", συμπεραίνει ότι "Συνεπώς η υπεροχή της κας Πίπη Ελένης σε αρχαιότητα δεν μπορεί να υπερσκελίζει το ψηλό ακαδημαϊκό προσόν (διδακτορικό στην Εκπαίδευση) που έχει ο κ. Σταύρου Γεώργιος". Η ίδια η ΕΕΥ όμως είχε ήδη παρατηρήσει ότι το διδακτορικό του κ. Σταύρου, εφ΄όσον δεν αποτελούσε πλεονέκτημα δυνάμει του σχεδίου υπηρεσίας, είχε μόνο "οριακή σημασία". Διαπιστώνεται λοιπόν αντίφαση και ανακολουθία στις δύο τοποθετήσεις της ΕΕΥ, αφού στο ήδη κριθέν από την ΕΕΥ ως οριακής σημασίας διδακτορικό του κ. Σταύρου αποδίδεται τώρα τέτοια σημασία, ασφαλώς όχι οριακή, που να ανάγεται σε υπέρτερο κριτήριο της έστω περιορισμένης βαρύτητας αρχαιότητας της κας Πίπη. Για να μην αναφέρω ότι η αρχαιότητα της κας Πίπη σχολιάζεται μόνο έναντι του διδακτορικού του κ. Σταύρου και δεν σχολιάζεται καθόλου έναντι του κ. Ζαχαριάδη. Η ασυνέπεια της ΕΕΥ καθίσταται έτι εμφανέστερη όταν αναφερθεί κανείς στην παρατήρηση της ότι η υπεροχή του κ. Ηλιόπουλου σε προσόντα (ΜΑ στην Εκπαίδευση) έναντι των κυρίων Σάββα και Ζαχαριάδη δεν έχει σημασία διότι οι κύριοι Σάββα και Ζαχαριάδης υπερτερούν του κ. Ηλιόπουλου, εκτός της αξίας, και στην αρχαιότητα. Αν όμως η αρχαιότητα της κας Πίπη δεν μπορούσε να αντισταθμίσει το κριθέν ως οριακής σημασίας διδακτορικό του κ. Σταύρου, πως η αρχαιότητα των κυρίων Σάββα και Ζαχαριάδη μπορεί να το κάνει έναντι του ΜΑ του κυρίου Ηλιοπούλου; Η προσέγγιση των δύο μέτρων και δύο σταθμών της ΕΕΥ εγείρει σοβαρά ερωτηματικά ως προς την αιτιολόγηση της απόφασης της, πέραν δε τούτου ενισχύει και την εντύπωση ότι η ΕΕΥ υποβάθμισε την κα Πίπη και αναβάθμισε τους κυρίους Σάββα, Σταύρου και Ζαχαριάδη σε όλα τα επίπεδα.
Δεν χρειάζεται να εξετάσω την άλλη εισήγηση της κας Λυκούργου ως προς τις καταγγελίες εναντίον του κ. Ζαχαριάδη, για παράνομη διδασκαλία σε φροντιστήρια και επί πληρωμή αποκάλυψη των θεμάτων εξετάσεων, και του Επιθεωρητή Μέσης Εκπαίδευσης για πειθαρχικά παραπτώματα.
Η προσφυγή επιτυγχάνει και η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται.
Η Δημοκρατία θα καταβάλει τα έξοδα της κας Πίπη.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.