|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 4 ΑΑΔ 1039
17 Οκτωβρίου, 2000
[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΒΟΣΚΟΥ,
Aιτητής,
v.
ΔΗΜΟΥ ΠΑΦΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 675/1998)
Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο ― Αίτηση για προσαγωγή μαρτυρίας ― Φύση και προϋποθέσεις έγκρισης ― Περιστάσεις υπό τις οποίες η επίδικη αίτηση κρίθηκε ότι στοχεύει σε προσαγωγή μη σχετικής με τα επίδικα θέματα μαρτυρίας.
Ο αιτητής υπέβαλε, στα πλαίσια εκδίκασης της προσφυγής του κατά των τεθέντων όρων στην άδεια χρήσης χώρων σε σχέση με το εστιατόριο που διατηρούσε, αίτηση για προσαγωγή μαρτυρίας προς απόδειξη σειράς πραγματικών ισχυρισμών.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την αίτηση, αποφάσισε ότι:
1. Οι διαφορές μεταξύ της αναθεωρητικής διαδικασίας και της διαδικασίας σε υποθέσεις αστικής φύσης έχουν επισημανθεί από τη νομολογία. Αντικείμενο της πρώτης είναι η νομιμότητα της διοικητικής πράξης ή απόφασης.
Δύο από τους καθοδηγητικούς παράγοντες που εφαρμόζονται κατά την εξέταση αιτήματος για προσαγωγή μαρτυρίας στην αναθεωρητική δίκη είναι κατά πόσο η μαρτυρία αυτή είναι εύλογα σχετική και αποδεικτική οποιουδήποτε εκκρεμούντος επίδικου θέματος και κατά πόσο μπορεί ή όχι να βοηθήσει το δικαστήριο στο να καταλήξει στην απόφασή του μέσα στα πλαίσια της δικαιοδοσίας του.
Με άλλα λόγια, η μαρτυρία που επιτρέπεται να προσαχθεί πρέπει να είναι σχετική με την εγκυρότητα της επίδικης απόφασης.
Ο διάδικος που υποβάλλει αίτηση για προσαγωγή μαρτυρίας οφείλει να προσδιορίσει με εύλογη λεπτομέρεια τα γεγονότα που επιδιώκει να αποδείξει και να ικανοποιήσει το δικαστήριο ότι τα γεγονότα αυτά είναι σχετικά με τα επίδικα θέματα.
Μαρτυρία που στοχεύει στη θεμελίωση του πραγματικού υπόβαθρου λόγων ακυρότητας που κείνται εκτός των όσων το Δικαστήριο έχει εξουσία να ελέγξει δεν είναι σχετική.
2. Στην παρούσα περίπτωση με την προσφυγή αξιώνεται ακύρωση όρων άδειας χρήσης που παραχωρήθηκε στον αιτητή από το Δήμο Πάφου γιατί είναι κατ' ισχυρισμόν επαχθείς, αδικαιολόγητοι και παράνομοι. Ο αιτητής ισχυρίζεται ότι ο χώρος είναι ιδιωτικός, όμως στην επιστολή του Δήμου προς τον αιτητή ημερ. 29.5.1998 σαφώς αναφέρεται ότι το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να του χορηγήσει άδεια χρήσης δημόσιου χώρου. Αν ο αιτητής θεωρούσε ότι ο χώρος ήταν ιδιωτικός θα περίμενε κανένας ότι θα ζητούσε ακύρωση της άδειας και όχι μόνο κάποιων όρων της. Ακόμα παραμένει εκκρεμές και το ερώτημα κατά πόσο η άδεια εκδόθηκε ύστερα από σχετική αίτηση του αιτητή ή αυτόβουλα από το Δήμο.
Στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι ο Δήμος παρέλειψε, παρά τις κάποιες ενδείξεις που έδωσε, να ανακαλέσει την προσβαλλόμενη πράξη. Ούτε αυτή η παράλειψη δημιουργεί την ανάγκη προσαγωγής μαρτυρίας, μια και μεταγενέστερα της προσβαλλόμενης πράξης γεγονότα δεν επηρεάζουν το αποτέλεσμα. Οι ισχυρισμοί που ο αιτητής προσπαθεί να αποδείξει, ακόμα κι αν αποδειχθούν, δεν τεκμηριώνουν οποιονδήποτε από τους λόγους ακύρωσης της προσβαλλόμενης απόφασης που επικαλείται. Με την έννοια αυτή η επιδιωκόμενη μαρτυρία δεν είναι σχετική.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Republic v. Vassiliades (1967) 3 C.L.R. 82,
Πανεπιστήμιο Κύπρου v. Κωνσταντίνου κ.ά. (1994) 3 Α.Α.Δ. 145,
Δημοκρατία v. C. Kassinos Construction Ltd (1990) 3(Ε) Α.Α.Δ. 3835,
Christou v. Republic (1969) 3 C.L.R. 134,
Kyriakides v. Republic 1 R.S.C.C. 66,
Constantinides v. Electricity Authority of Cyprus (1982) 3 C.L.R. 387,
Ζαβρός v. Δημοκρατίας (1989) 3(B) Α.Α.Δ. 106,
Ρούσος v. Ιωαννίδη κ.ά. (1999) 3 Α.Α.Δ. 549,
Συμεωνίδου κ.ά. v. Δημοκρατίας (1997) 3 A.A.Δ. 145,
Sunrise Industry Clothing Ltd v. Δημοκρατίας (1993) 4(Γ) Α.Α.Δ. 2254,
Κωνσταντίνου v. Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας Λεμεσού (1992) 4(Δ) Α.Α.Δ. 3330,
Νικολαΐδης v. Δημοκρατίας (1993) 4(Α) Α.Α.Δ. 609,
Lordos Hotels Holdings Ltd v. Συμβουλίου Αποχετεύσεως Παραλιμνίου, Υπόθ. Αρ. 71/97, ημερ. 18/11/99.
Αίτηση.
Αίτηση από τον αιτητή για προσαγωγή μαρτυρίας στα πλαίσια της προσφυγής του κατά των όρων οι οποίοι τέθηκαν στην άδεια χρήσης δημόσιου χώρου, η οποία του χορηγήθηκε στις 29/5/98.
Ο. Λοΐζου για Θεοφάνους, Κονναρή, Γεωργίου & Σία, για τον Αιτητή.
Χρ. Κληρίδης, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
NIKOΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Ο αιτητής είναι κάτοχος υποστατικού που βρίσκεται στην οδό Πετράκη Μιλτιάδους στην Πάφο, που λειτουργεί ως εστιατόριο. Στις 29.5.1998 εκδόθηκε από τους καθ' ων η αίτηση άδεια χρήσης δημόσιου χώρου για την τοποθέτηση τραπεζιών και καρέκλων υπό συγκεκριμένους όρους, όπως για παράδειγμα η υποχρέωση μη τοποθέτησης τραπεζιών ή άλλων αντικειμένων έξω από τον καθορισθέντα χώρο που καλύπτεται από την άδεια ή ότι ο τύπος των τραπεζιών και καρέκλων θα έπρεπε να τυγχάνει της έγκρισης του Δήμου.
Με την προσφυγή του ο αιτητής αξιώνει ακύρωση των τεθέντων στην πιο πάνω άδεια όρων γιατί είναι επαχθείς, αδικαιολόγητοι και παράνομοι. Ισχυρίζεται ότι κατέχει το συγκεκριμένο χώρο δυνάμει ενοικίασης από το ΕΒΚΑΦ ημερ. 6.6.1973 και γι' αυτό ζητά άδεια να προσάξει μαρτυρία με την οποία θα αποδεικνύεται η κατοχή και τα δικαιώματα που έχει δυνάμει της πιο πάνω ενοικίασης και η επακόλουθη χρήση του χώρου από αυτόν από της ημερομηνίας ενοικίασης μέχρι της προσβαλλόμενης απόφασης. Περαιτέρω με την αίτησή του αξιώνει όπως του επιτραπεί να παρουσιάσει πιστοποιημένο αντίγραφο της απόφασης σε ποινική υπόθεση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου.
Στην ένορκο δήλωση που συνοδεύει την αίτηση για προσαγωγή μαρτυρίας προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι η επιστολή ημερ. 28.1.2000, περιέχει νέα απόφαση των καθ' ων η αίτηση με την οποία καλείται να απομακρύνει όλα τα τραπέζια και καρέκλες που είχε τοποθετήσει χωρίς άδεια. Σε κάποιο μεταγενέστερο στάδιο εκδηλώθηκε πρόθεση ανάκλησης. Στη συνέχεια, σύμφωνα πάντα με την ένορκη δήλωση, ο δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση δήλωσε ότι δεν υπήρξε ανάκληση της επίδικης απόφασης. Γι' αυτό το λόγο προέκυψε η ανάγκη απόδειξης των ισχυρισμών του αιτητή.
Οι διαφορές μεταξύ της αναθεωρητικής διαδικασίας και της διαδικασίας σε υποθέσεις αστικής φύσης έχουν επισημανθεί από τη νομολογία (Republic v. Vassiliades (1967) 3 C.L.R. 82 και Πανεπιστήμιο Κύπρου ν. Κωνσταντίνου κ.ά. (1994) 3 Α.Α.Δ. 145). Αντικείμενο της πρώτης είναι η νομιμότητα της διοικητικής πράξης ή απόφασης.
Η διαφορά στις δύο δικαιοδοσίες πηγάζει, όπως τονίστηκε στην υπόθεση Δημοκρατία ν. C. Kassinos Construction Ltd (1990) 3(E) A.A.Δ. 3835, από την ύπαρξη και εφαρμογή της αρχής της νομιμότητας σε συνδυασμό με τη φύση του ανακριτικού συστήματος (βλέπε επίσης Γ. Παπαχατζή, Μελέται επί του Δικαίου των Διοικητικών Διαφορών, σελ. 136). Ο ρόλος του ακυρωτικού δικαστηρίου είναι ευρύτερος από το ρόλο που επιτρέπει το δικονομικό σύστημα της αστικής δικαιοδοσίας.
Στην αναθεωρητική του δικαιοδοσία το δικαστήριο κέκτηται ευρείας εξουσίας να ακούσει μαρτυρία για οποιοδήποτε ζήτημα για το οποίο κρίνει ότι η μαρτυρία είναι σχετική και αναγκαία για την τελική απόφαση των θεμάτων που εγείρονται στην προσφυγή και την έφεση αναφορικά με τη νομιμότητα της προσβαλλόμενης πράξης ή απόφασης (Πανεπιστήμιο Κύπρου ν. Κωνσταντίνου κ.ά., ανωτέρω).
Στην υπόθεση Christou v. Republic (1969) 3 C.L.R. 134, 150, 151, τονίστηκε ότι η τελική ευθύνη και απόφαση επί της προσαγωγής μαρτυρίας στην αναθεωρητική διαδικασία βαρύνει το δικαστήριο κατά την ενάσκηση της εξεταστικής του δικαιοδοσίας σε σχέση με την εγκυρότητα της διοικητικής πράξης ή παράλειψης. Η ευρεία διακριτική αυτή ευχέρεια του δικαστηρίου θα πρέπει να ενασκείται με τρόπο ο οποίος μεταξύ άλλων είναι συμβατός με τον ύψιστο σκοπό της ύπαρξης της αναθεωρητικής δικαιοδοσίας δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος, δηλαδή την εξασφάλιση χρηστής διοίκησης.
Η δυνατότητα του αναθεωρητικού δικαστή να παρεκκλίνει από τους κανόνες απόδειξης που ισχύουν στις άλλες διαδικασίες τονίστηκε από πολύ νωρίς. Στην υπόθεση Kyriakides v. Republic, 1 R.S.C.C. 66, αναφέρθηκε ότι δύο από τους καθοδηγητικούς παράγοντες που εφαρμόζονται κατά την εξέταση αιτήματος για προσαγωγή μαρτυρίας στην αναθεωρητική δίκη είναι κατά πόσο η μαρτυρία αυτή είναι εύλογα σχετική με, και αποδεικτική οποιουδήποτε εκκρεμούντος επίδικου θέματος και κατά πόσο μπορεί ή όχι να βοηθήσει το δικαστήριο στο να καταλήξει στην απόφασή του μέσα στα πλαίσια της δικαιοδοσίας του (βλέπε επίσης Constantinides v. The Electricity Authority of Cyprus (1982) 3 C.L.R. 387).
Με άλλα λόγια, η μαρτυρία που επιτρέπεται να προσαχθεί πρέπει να είναι σχετική με την εγκυρότητα της επίδικης απόφασης (Ζαβρός v. Δημοκρατίας (1989) 3(B) A.A.Δ. 106). Δεν μπορεί να επιτραπεί μαρτυρία που διαφοροποιεί, αλλοιώνει ή μεταβάλλει το περιεχόμενο στοιχείων που λήφθηκαν υπ' όψιν κατά τη λήψη της απόφασης. Το κύρος της απόφασης συναρτάται με το καθεστώς πραγμάτων που επικρατούσε κατά τον ουσιώδη χρόνο. Η αποσαφήνιση ασαφών στοιχείων δεν εναπόκειται στο δικαστήριο, αλλά στο αποφασίζον όργανο που έχει και την ευθύνη της αξιολόγησής τους (Ρούσος v. Ιωαννίδη κ.ά. (1999) 3 A.A.Δ. 549. Βλέπε επίσης Συμεωνίδου κ.ά. v. Δημοκρατίας (1997) 3 A.A.Δ. 145, στην οποία αποφασίστηκε ότι η πρωτογενής κρίση στοιχείων που δεν είχαν τεθεί ενώπιον του αποφασίζοντος οργάνου δεν ήταν δυνατή).
Ο έλεγχος που ασκείται από το αναθεωρητικό δικαστήριο είναι έλεγχος νομιμότητας της πράξης και όχι έλεγχος ουσίας και γι' αυτό τα στοιχεία που το αποφασίζον όργανο είχε ενώπιόν του δεν μπορούν να αλλοιωθούν. Το Δικαστήριο επεμβαίνει μόνο όταν διαπιστώσει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν ήταν εύλογα επιτρεπτή βάσει των στοιχείων που το αποφασίζον όργανο έλαβε υπ' όψιν.
Ο διάδικος που υποβάλλει αίτηση για προσαγωγή μαρτυρίας οφείλει να προσδιορίσει με εύλογη λεπτομέρεια τα γεγονότα που επιδιώκει να αποδείξει και να ικανοποιήσει το δικαστήριο ότι τα γεγονότα αυτά είναι σχετικά με τα επίδικα θέματα (Sunrise Industry Clothing Ltd v. Δημοκρατίας (1993) 4(Γ) A.A.Δ. 2254).
Από την άλλη, αν με τη μαρτυρία που επιδιώκεται να προσαχθεί θα αποκαλυφθούν γεγονότα που αγνοήθηκαν και με αυτό τον τρόπο θα ευσταθήσει ισχυρισμός για ανεπάρκεια της διεξαχθείσας έρευνας, τότε η προσαγωγή μαρτυρίας επιτρέπεται Κωνσταντίνου ν. Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας Λεμεσού (1992) 4(Δ) A.A.Δ. 3330).
Μαρτυρία που στοχεύει στη θεμελίωση του πραγματικού υπόβαθρου λόγων ακυρότητας που κείνται εκτός των όσων το Δικαστήριο έχει εξουσία να ελέγξει δεν είναι σχετική (Νικολαΐδης ν. Δημοκρατίας (1993) 4(A) A.A.Δ. 609).
Στην παρούσα περίπτωση με την προσφυγή αξιώνεται ακύρωση όρων άδειας χρήσης που παραχωρήθηκε στον αιτητή από το Δήμο Πάφου γιατί είναι κατ' ισχυρισμόν επαχθείς, αδικαιολόγητοι και παράνομοι. Ο αιτητής, όπως είδαμε, ισχυρίζεται ότι ο χώρος είναι ιδιωτικός, όμως στην επιστολή του Δήμου προς τον αιτητή ημερ. 29.5.1998 σαφώς αναφέρεται ότι το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να του χορηγήσει άδεια χρήσης δημόσιου χώρου. Αν ο αιτητής θεωρούσε ότι ο χώρος ήταν ιδιωτικός θα περίμενε κανένας ότι θα ζητούσε ακύρωση της άδειας και όχι μόνο κάποιων όρων της. Ακόμα παραμένει εκκρεμές και το ερώτημα κατά πόσο η άδεια εκδόθηκε ύστερα από σχετική αίτηση του αιτητή ή αυτόβουλα από το Δήμο.
Στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι ο Δήμος παρέλειψε, παρά τις κάποιες ενδείξεις που έδωσε, να ανακαλέσει την προσβαλλόμενη πράξη. Ούτε αυτή η παράλειψη δημιουργεί την ανάγκη προσαγωγής μαρτυρίας, μια και μεταγενέστερα της προσβαλλόμενης πράξης γεγονότα δεν επηρεάζουν το αποτέλεσμα.
Οι ισχυρισμοί που ο αιτητής προσπαθεί να αποδείξει, ακόμα κι αν αποδειχθούν, δεν τεκμηριώνουν οποιονδήποτε από τους λόγους ακύρωσης της προσβαλλόμενης απόφασης που επικαλείται (βλέπε σχετικά Sunrise Industry Clothing Ltd v. Δημοκρατίας (1993) 4(Γ) A.A.Δ. 2254 και Lordos Hotels Holdings Ltd v. Συμβουλίου Αποχετεύσεως Παραλιμνίου, Υποθ. Αρ. 71/97, ημερ. 18.11.1999). Με την έννοια αυτή θεωρώ ότι η επιδιωκόμενη μαρτυρία δεν είναι σχετική.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον του αιτητή, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.