|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση αρ. 988/93
ΕΝΩΠΙΟΝ
: Μ. ΚΡΟΝΙΔΗ, Δ.Αναφορικά με το Άρθρο 146 του Συντάγματος.
Μεταξύ:
Διονυσίας Χ"Κυριάκου, από τη Λευκωσία
Αιτήτρ ιας
- και -
Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου
Καθ'ου η αίτηση
- - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
: 5 Οκτωβρίου, 2000.ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡ. 28.1.99
Για την αιτήτρια: Κ. Ταλαρίδης.
Για το καθ΄ου η αίτηση-ενδιαφερόμενο μέρος: Γ. Σεραφείμ για
Τ. Παπαδόπουλο.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Η αιτήτρια με την προσφυγή της που καταχώρησε στις 20.12.93 προσέβαλλε τη νομιμότητα της απόφασης του καθ΄ου η αίτηση Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (ΡΙΚ) με την οποία προάχθηκε στη θέση υπεύθυνου συντάξεως, Τμήμα Ειδήσεων και Επικαίρων, από 1.12.93, το ενδιαφερόμενο μέρος Σπύρο Κέττηρο, αντί και/ή κατά προτίμηση της ίδιας.
Η προσφυγή της αιτήτριας μετά από μακρά διαδικασία απερρίφθη στις 9.10.98 με έξοδα εναντίον της αιτήτριας.
Η αιτήτρια μη ικανοποιηθείσα από την απόφαση κατεχώρησε αναθεωρητική έφεση η οποία εκκρεμεί ενώπιον της Ολομέλειας.
Στις 12.10.98 υποβλήθηκε κατάλογος εξόδων για ψήφιση, από τους δικηγόρους του ενδιαφερόμενου μέρους. Μετά από διαδικασία που έγινε ενώπιον της Πρωτοκολλητού με την παρουσία των δύο πλευρών απερρίφθησαν οι ενστάσεις που πρόβαλε η αιτήτρια. Η Πρωτοκολλητής προχώρησε στη ψήφιση των εξόδων του ενδιαφερόμενου μέρους τα οποία υπελόγισε στο ποσό των £500,12 συμπεριλαμβανομένου του Φ.Π.Α..
Στις 28.1.1999 η αιτήτρια καταχώρησε αίτηση διά κλήσεως στην προσφυγή με την οποία ζητά:-
(α) Αναθεώρηση του πιστοποιητικού εξόδων του Πρωτοκολλητή, ημερ. 22.1.99 και
(β) Διάταγμα του Δικαστηρίου το οποίο να ακυρώνει την απόφαση του Πρωτοκολλητή να ψηφίσει έξοδα υπέρ του ενδιαφερόμενου προσώπου.
Η αίτηση αυτή βασίζεται στους Κανονισμούς 18 και 19 των Διαδικαστικών Κανονισμών του Ανωτάτου Δικαστηρίου και στις Δ.59 θ.15-18 και Δ.48 θ.1-12 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών.
Τα γεγονότα στα οποία στηρίζεται η αίτηση αναφέρονται στην ένορκη δήλωση δικηγόρου που συνεργάζεται με το δικηγορικό γραφείο που χειρίσθηκε την προσφυγή. Αναφέρεται σ΄ αυτήν ότι η απόφαση της Πρωτοκολλητού ότι το ενδιαφερόμενο πρόσωπο δικαιούται σε έξοδα είναι εσφαλμένη γιατί στηρίζεται σε εσφαλμένη αιτιολογία που έδωσε ότι δηλαδή (α) το ενδιαφερόμενο μέρος δικαιούται έξοδα εφόσον του γνωστοποιείται η καταχώρηση της προσφυγής και λαμβάνει μέρος στη διαδικασία και (β) ότι λόγω της αύξησης των καταχωρήσεων δικαιολογείται η επιδίκαση εξόδων για την αποθάρρυνση των διοικουμένων να καταχωρήσουν προσφυγές.
Στη γραπτή ένσταση του ενδιαφερόμενου μέρους, και στην παράγραφο 7 της ένορκης δήλωσης που τη συνοδεύει, αναφέρονται τα εξής:-
"
7. Επιπλέον, η Πρωτοκολλητής έχει υποχρέωση να ψηφίσει τον Κατάλογο Εξόδων εφόσον αυτή η υποχρέωση της πηγάζει από την ίδια την απόφαση του Δικαστή όπου επιδικάζει τα έξοδα εναντίον της Αιτήτριας. Στην περίπτωση στην οποία η Πρωτοκολλητής απεφάσιζε να μην ψηφίσει Κατάλογο Εξόδων θα ήταν κατά παράβαση της επιταγής του Δικαστηρίου. Η υποχρέωση και αρμοδιότητα της Πρωτοκολλητού συνίσταται μόνο στο να αναθεωρεί ή/και να απορρίπτει τα ποσά που ζητούνται από τους διαδίκους και όχι να αποφασίζει αν θα ψηφίσει κατάλογο ή όχι, ή αν θα επιδικάσει έξοδα υπέρ διαδίκου. Αυτό είναι μόνο θέμα Δικαστηρίου και συγκεκριμένα δικαστικής απόφασης.".Κατά την ακρόαση της αίτησης αγόρευσε μόνο ο κ. Κ. Ταλαρίδης, δικηγόρος της αιτήτριας. Ο δικηγόρος του ενιστάμενου ενδιαφερόμενου μέρους δεν εμφανίσθηκε την ημέρα που ήταν ορισμένη η αίτηση για ακρόαση.
Ο κ. Ταλαρίδης επιχείρισε να ερμηνεύσει την διαταγή για τα έξοδα στην απορριπτική απόφαση της προσφυγής. Εισηγήθηκε ότι νοούνται έξοδα υπέρ των καθ΄ ων η αίτηση και όχι και έξοδα υπέρ του ενδιαφερόμενου μέρους το οποίο εν πάση περιπτώσει δεν είναι διάδικος. Με παρέπεμψε προς τούτο στην απόφαση
Lambrou v. Educational Service Committee (1970) 3 CLR 75 όπου έχει λεχθεί από τον Τριανταφυλλίδη, Δ. (όπως ήταν τότε) ότι η προσφυγή κάτω από το Άρθρο 146 του Συντάγματος κατευθύνεται εναντίον της πράξης ή της απόφασης και όχι εναντίον οιουδήποτε προσώπου ως τέτοιου.Δεν νομίζω πως η πιο πάνω απόφαση τεκμηριώνει την επιχειρηματολογία του κ. Ταλαρίδη. Είναι γεγονός ότι κάθε προσφυγή στρέφεται εναντίον διοικητικής πράξης ή απόφασης. Η προσφυγή όμως εγείρεται εναντίον της διοικητικής αρχής η οποία έχει το δικαίωμα να υπερασπισθεί τη νομιμότητα της προσβαλλόμενης απόφασης. Κατονομάζεται ακόμα στην προσφυγή το ενδιαφερόμενο μέρος στο οποίο επιδίδεται
η προσφυγή και το οποίο έχει το δικαίωμα υπεράσπισης του με δικηγόρο της εκλογής του. Το ενδιαφερόμενο μέρος λαμβάνει ενεργό μέρος στη διαδικασία και στην ακρόαση της προσφυγής. Έχει δε κάθε δικαίωμα να απαιτήσει, σε περίπτωση αποτυχίας της προσφυγής, τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε.Έχω μελετήσει τους Διαδικαστικούς Κανονισμούς του Ανωτάτου Δικαστηρίου και τους θεσμούς περί Πολιτικής Δικονομίας στους οποίους στηρίζεται η αίτηση. Κατέληξα ότι κανένας Κανονισμός ή Θεσμός δεν εφαρμόζεται στην παρούσα αίτηση. Ο κ. Ταλαρίδης, είναι χαρακτηριστικό, δεν με παρέπεμψε, κατά την ακρόαση της αίτησης, ειδικά σε κανένα Κανονισμό ή Θεσμό.
Ο κ. Ταλαρίδης εισηγείται επίσης ότι η προσφυγή με βάση το Άρθρο 146 του Συντάγματος, είναι συνταγματικό δικαίωμα του πολίτη. Το Άρθρο 146 δεν προνοεί για έξοδα ούτε περιέχει διάταξη προς τη κατεύθυνση καταδίκης του αιτητή σε έξοδα σε περίπτωση αποτυχίας της προσφυγής. Η θέση αυτή έχει απαντηθεί αρνητικά επανειλημμένα από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Παραπέμπω στις αποφάσεις:
Ανδρόνικος Κασάπης ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 1959, ημερ. 15.1.98, Αντ. Αντωνίου ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 1892, ημερ. 28.1.98, Παύλος Δημητρίου ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 2053, ημερ. 13.2.98, Τάκης Χ"Γεωργίου κ.ά. ν. ΡΙΚ, Α.Ε. 2264, ημερ. 16.2.99, Ανδρέας Σακκάς ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 1711, ημερ. 18.7.99, Άριστος Αριστείδου κ.ά. ν. ΑΤΗΚ, Α.Ε. 2426, ημερ. 14.4.2000 και Andreas Maouris Estates Ltd. v. KOT, A.E. 2505, ημερ. 29.9.2000).Με άλλη εισήγηση του, ο κ. Ταλαρίδης, με καλεί να αλλάξω ουσιαστικά τη διαταγή για τα έξοδα που εξέδωσα στις 9.10.98 ή να την ερμηνεύσω όπως εισηγείται. Δεν είναι νοητό νομικά το αίτημα της αιτήτριας. Εάν η διαταγή για τα έξοδα είναι, κατά τη γνώμη της αιτήτριας, νομικά εσφαλμένη το μόνο βήμα προς την κατεύθυνση αναθεώρησης και ανατροπής της είναι η καταχώρηση έφεσης, όπως και έπραξε η αιτήτρια με την καταχώρηση της αναθεωρητικής έφεσης 2729 εναντίον της πρωτόδικης απόφασης. Στην αναθεωρητική αυτή έφεση θα μπορούσε να περιλάβει και το εξεταζόμενο ζήτημα. Δεν χωρεί ακόμα και οποιαδήποτε ερμηνεία της διαταγής για τα έξοδα. Είναι ρητή η διαταγή ότι τα έξοδα επιδικάσθηκαν εναντίον της αιτήτριας τόσο υπέρ των καθ΄ων η αίτηση όσο και υπέρ του ενδιαφερόμενου μέρους.
Παραπονείται επίσης ο κ. Ταλαρίδης, ότι το σκεπτικό της απόφασης της Πρωτοκολλητού είναι νομικά απαράδεκτο. Η Πρωτοκολλητής, στην απόφαση της, αφήνει να νοηθεί ότι η επιδίκαση εξόδων εναντίον αιτητού κατέστη αναγκαίο μέτρο λόγω της μεγάλης αύξησης στις καταχωρήσεις προσφυγών. Εισηγείται ότι η τέτοια προσέγγιση έρχεται σε αντίθεση με τα Άρθρα
30 και 146 του Συντάγματος.Παρατηρώ ότι η προσέγγιση της Πρωτοκολλητού στο σημείο αυτό, πέραν του ότι είναι ατυχής, ήταν και εκτός της εμβέλειας της δικαιοδοσίας της. Η επιδίκαση εξόδων εναποτίθεται στη διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου. Είμαι της γνώμης ότι η αναφορά της Πρωτοκολλητού μάλλον σκόπευε να τονίσει τη διαφορά της παλαιάς και της νέας νομολογίας ως προς την επιδίκαση εξόδων, όπως την ανέφερα προηγούμενα. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, το σκεπτικό της Πρωτοκολλητού δεν επηρεάζει καθόλου την έκβαση της παρούσας αίτησης.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ του καθ΄ου η αίτηση-ενδιαφερόμενου μέρους.
(Υπ.) Μ. Κρονίδης, Δ.
/ΕΠσ