CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2000) 4 ΑΑΔ 1039

Υπόθεση αρ. 675/98

ΕΝΩΠΙΟΝ: ΦΡ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ, Δ.

ΜΕΤΑΞΥ:

Αιτητή

Καθ΄ων η αίτηση

Στην ένορκο δήλωση που συνοδεύει την αίτηση για προσαγωγή μαρτυρίας προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι η επιστολή ημερ. 28.1.2000, περιέχει νέα απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση με την οποία καλείται να απομακρύνει όλα τα τραπέζια και καρέκλες που είχε τοποθετήσει χωρίς άδεια. Σε κάποιο μεταγενέστερο στάδιο εκδηλώθηκε πρόθεση ανάκλησης. Στη συνέχεια, σύμφωνα πάντα με την ένορκη δήλωση, ο δικηγόρος των καθ΄ ων η αίτηση δήλωσε ότι δεν υπήρξε ανάκληση της επίδικης απόφασης. Γι΄αυτό το λόγο προέκυψε η ανάγκη απόδειξης των ισχυρισμών του αιτητή.

Οι διαφορές μεταξύ της αναθεωρητικής διαδικασίας και της διαδικασίας σε υποθέσεις αστικής φύσης έχουν επισημανθεί από τη νομολογία (Republic v. Vassiliades (1967) 3 C.L.R. 82 και Πανεπιστήμιο Κύπρου ν. Κωνσταντίνου κ.α. (1994) 3 Α.Α.Δ. 145). Αντικείμενο της πρώτης είναι η νομιμότητα της διοικητικής πράξης ή απόφασης.

Στην αναθεωρητική του δικαιοδοσία το δικαστήριο κέκτηται ευρείας εξουσίας να ακούσει μαρτυρία για οποιοδήποτε ζήτημα για το οποίο κρίνει ότι η μαρτυρία είναι σχετική και αναγκαία για την τελική απόφαση των θεμάτων που εγείρονται στην προσφυγή και την έφεση αναφορικά με τη νομιμότητα της προσβαλλόμενης πράξης ή απόφασης (Πανεπιστήμιο Κύπρου ν. Κωνσταντίνου κ.α., ανωτέρω).

Στην υπόθεση Christou v. Republic (1969) 3 C.L.R. 134, 150, 151, τονίστηκε ότι η τελική ευθύνη και απόφαση επί της προσαγωγής μαρτυρίας στην αναθεωρητική διαδικασία βαρύνει το δικαστήριο κατά την ενάσκηση της εξεταστικής του δικαιοδοσίας σε σχέση με την εγκυρότητα της διοικητικής πράξης ή παράλειψης. Η ευρεία διακριτική αυτή ευχέρεια του δικαστηρίου θα πρέπει να ενασκείται με τρόπο ο οποίος μεταξύ άλλων είναι συμβατός με τον ύψιστο σκοπό της ύπαρξης της αναθεωρητικής δικαιοδοσίας δυνάμει του ΄Αρθρου 146 του Συντάγματος, δηλαδή την εξασφάλιση χρηστής διοίκησης.

Η δυνατότητα του αναθεωρητικού δικαστή να παρεκκλίνει από τους κανόνες απόδειξης που ισχύουν στις άλλες διαδικασίες τονίστηκε από πολύ νωρίς. Στην υπόθεση Kyriakides v. Republic 1 R.S.C.C. 66, αναφέρθηκε ότι δύο από τους καθοδηγητικούς παράγοντες που εφαρμόζονται κατά την εξέταση αιτήματος για προσαγωγή μαρτυρίας στην αναθεωρητική δίκη είναι κατά πόσο η μαρτυρία αυτή είναι εύλογα σχετική με, και αποδεικτική οποιουδήποτε εκκρεμούντος επίδικου θέματος και κατά πόσο μπορεί ή όχι να βοηθήσει το δικαστήριο στο να καταλήξει στην απόφασή του μέσα στα πλαίσια της δικαιοδοσίας του (βλέπε επίσης Constantinides v. The Electricity Authority of Cyprus (1982) 3 C.L.R. 387).

Με άλλα λόγια, η μαρτυρία που επιτρέπεται να προσαχθεί πρέπει να είναι σχετική με την εγκυρότητα της επίδικης απόφασης (Ζαβρός ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 779/87, ημερ. 26.1.1989). Δεν μπορεί να επιτραπεί μαρτυρία που διαφοροποιεί, αλλοιώνει ή μεταβάλλει το περιεχόμενο στοιχείων που λήφθηκαν υπ΄ όψιν κατά τη λήψη της απόφασης. Το κύρος της απόφασης συναρτάται με το καθεστώς πραγμάτων που επικρατούσε κατά τον ουσιώδη χρόνο. Η αποσαφήνιση ασαφών στοιχείων δεν εναπόκειται στο δικαστήριο, αλλά στο αποφασίζον όργανο που έχει και την ευθύνη της αξιολόγησής τους (Ρούσος ν. Ιωαννίδη κ.α., Α.Ε. 2064, ημερ. 21.7.1999. Βλέπε επίσης Συμεωνίδου κ.α. ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 911/93 κ.α., ημερ. 18.4.1997 στην οποία αποφασίστηκε ότι η πρωτογενής κρίση στοιχείων που δεν είχαν τεθεί ενώπιον του αποφασίζοντος οργάνου δεν ήταν δυνατή).

Ο διάδικος που υποβάλλει αίτηση για προσαγωγή μαρτυρίας οφείλει να προσδιορίσει με εύλογη λεπτομέρεια τα γεγονότα που επιδιώκει να αποδείξει και να ικανοποιήσει το δικαστήριο ότι τα γεγονότα αυτά είναι σχετικά με τα επίδικα θέματα (Sunrise Industry Clothing Ltd v. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 470/91, ημερ. 13.10.1993).

Από την άλλη, αν με τη μαρτυρία που επιδιώκεται να προσαχθεί θα αποκαλυφθούν γεγονότα που αγνοήθηκαν και με αυτό τον τρόπο θα ευσταθήσει ισχυρισμός για ανεπάρκεια της διεξαχθείσας έρευνας, τότε η προσαγωγή μαρτυρίας επιτρέπεται Κωνσταντίνου ν. Συμβούλιου Υδατοπρομήθειας Λεμεσού, Υποθ. Αρ. 999/91, ημερ. 24.9.1992).

Μαρτυρία που στοχεύει στη θεμελίωση του πραγματικού υπόβαθρου λόγων ακυρότητας που κείνται εκτός των όσων το Δικαστήριο έχει εξουσία να ελέγξει δεν είναι σχετική (Νικολαΐδης ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 374/92, ημερ. 19.3.1993).

Στην παρούσα περίπτωση με την προσφυγή αξιώνεται ακύρωση όρων άδειας χρήσης που παραχωρήθηκε στον αιτητή από το Δήμο Πάφου γιατί είναι κατ΄ ισχυρισμόν επαχθείς, αδικαιολόγητοι και παράνομοι. Ο αιτητής, όπως είδαμε, ισχυρίζεται ότι ο χώρος είναι ιδιωτικός, όμως στην επιστολή του Δήμου προς τον αιτητή ημερ. 29.5.1998 σαφώς αναφέρεται ότι το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να του χορηγήσει άδεια χρήσης δημόσιου χώρου. Αν ο αιτητής θεωρούσε ότι ο χώρος ήταν ιδιωτικός θα περίμενε κανένας ότι θα ζητούσε ακύρωση της άδειας και όχι μόνο κάποιων όρων της. Ακόμα παραμένει εκκρεμές και το ερώτημα κατά πόσο η άδεια εκδόθηκε ύστερα από σχετική αίτηση του αιτητή ή αυτόβουλα από το Δήμο.