Λάκη Ιωάννου ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Αυγόρου, Υπόθεση Αρ. 1105/99, 9 Οκτωβρίου 2000

Προσβάλλεται η απόφαση των καθ΄ ων, ημερ. 9 Ιουνίου 1999, με την οποία επιβλήθηκε στον αιτητή "Ετήσια Εισφορά για Κοινοτικές Υπηρεσίες" ύψους £88 και Φόρος Σκυβάλων (Καθαριότητας)" ύψους £53. Η απόφαση κοινοποιήθηκε στον αιτητή με ειδοποίηση ημερ. 30 Ιουνίου 1999.

Ο αιτητής προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο άνευ συνηγόρου ενόψει, προφανώς, οικονομικής αδυναμίας. Ετοίμασε την αίτηση ακύρωσης ο ίδιος και την προώθησε εμφανιζόμενος αυτοπροσώπως. Ενόψει τούτου και έχοντας υπόψη μου πως το μόνο που ετίθετο με την προσφυγή ήταν η έλλειψη οποιασδήποτε αντιστοιχίας μεταξύ των επιβληθέντων ποσών και της οικονομικής του κατάστασης, θεώρησα, αφού δεν είχα στοχευμένη περί του αντιθέτου κίνηση από μέρους των καθ΄ ων, πως δεν θα εξυπηρετείτο πρακτικά σκοπός να προβώ σε χρήση του Κανονισμού 7Α του Διαδικαστικού Κανονισμού του 1962 (όπως τροποποιήθηκε) παρόλον που η αίτηση, σε διάφορες πτυχές της, υπολείπεται των όσων διαλαμβάνονται στους Κανονισμούς 4 και 7.

Η συνήγορος των καθ΄ ων προέβαλε ότι επειδή στην αίτηση ακύρωσης προσδιορίζεται ως προσβαλλόμενη η απόφαση για φορολογία ημερ. 30 Ιουνίου 1999, που ήταν η ημερομηνία της κοινοποίησης, δεν προσβάλλεται εκτελεστή απόφαση αφού η ειδοποίηση εκείνης της ημερομηνίας ήταν πληροφοριακού χαρακτήρα αναφορικά με την απόφαση της 9 Ιουνίου 1999. Παρέπεμψε σε νομολογία περιλαμβανομένης και μιας φαινομενικά παρόμοιας πρωτόδικης απόφασης η οποία αφορούσε παλαιότερη προσφυγή του ίδιου αιτητή. Δεν νομίζω όμως πως χρειάζεται να επεκταθώ. Τα δεδομένα της παρούσας περίπτωσης δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία ότι με την αναφορά στην ημερομηνία κοινοποίησης, ο αιτητής παραπέμπει, και ευθέως μάλιστα, στην απόφαση της 9 Ιουνίου 1999.

Τα όσα ο αιτητής εξέφρασε ως παράπονα εναντίον των καθ΄ ων δεν θα με απασχολήσουν. Περιορίζομαι σε μόνο τον έλεγχο νομιμότητας της προσβαλλόμενης απόφασης. Η συνήγορος των καθ΄ ων υπογράμμισε πως η απόφαση τεκμαίρεται νόμιμη και παρέπεμψε στην πρωτόδικη Coussoumides v. Republic (1966) 3 C.L.R. 1 όπως και στις αποφάσεις της Ολομέλειας στη Georghiades v. Republic (1982) 3 C.L.R. 659 και στην Καλογήρου ν. Υπουργού Οικονομικών κ.α. (1992) 3 Α.Α.Δ. 534. Εξήγησε ότι το ζήτημα εδώ ήταν πραγματικό και εισηγήθηκε ότι τα στοιχεία στα οποία στηρίχθηκαν οι καθ΄ ων ήταν το αποτέλεσμα δέουσας έρευνας, ότι ήταν αυτά εύλογα εφικτά και ότι δεν υπήρχε χώρος για επέμβαση του Δικαστηρίου στη διοικητική κρίση. Το πλαίσιο εξέτασης τέτοιων περιπτώσεων εκτίθεται στο ακόλουθο απόσπασμα από την Καλογήρου (ανωτέρω) στη σελ. 536, όπου βέβαια λαμβάνεται ως δεδομένη η διεξαγωγή δέουσας έρευνας:

"Το ζήτημα που εγείρεται στην υπόθεση αυτή, είναι πραγματικό. Πρόκειται για εκτίμηση γεγονότων, εκτίμηση στοιχείων και πληροφοριών και όπως είναι νομολογιακά θεμελιωμένο, η εκτίμηση των γεγονότων ανήκει στη διοίκηση, και το Δικαστήριο τότε μόνο επεμβαίνει, αν υπάρχει πλάνη περί τα πράγματα ή το Νόμο ή η διοίκηση υπερβεί τα όρια της διακριτικής της εξουσίας, με το νόημα ότι η διατύπωση των γεγονότων δεν είναι εύλογα επιτρεπτή με βάση τα ενώπιόν της στοιχεία (Βλέπε, μεταξύ άλλων, Φάνου Ιωνίδη ν. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 391 και Αγνής Α. Θουκυδίδη ν. Δημοκρατίας, Υπόθεση αρ. 753/87, ημερ. 19/5/89, που δεν έχει ακόμα δημοσιευτεί).

Εύλογα επιτρεπτή είναι η απόφαση στην οποία ένα λογικό πρόσωπο θα μπορούσε να καταλήξει, με τα στοιχεία που είχε ενώπιόν της η διοίκηση, ανεξάρτητα από το αν ένα άλλο πρόσωπο μπορούσε να καταλήξει σε διαφορετική απόφαση (Βλέπε, μεταξύ άλλων, Ανδρέα Μιχαήλ κ.ά. ν. Δημοκρατίας, Υπόθεση αρ. 902/88, ημερ. 13/12/89)."

Η Ετήσια Εισφορά για Κοινοτικές Υπηρεσίες επιβλήθηκε βάσει του Κεφαλαίου 39 (Καν. 201-205) των περί Χωρίων (Διοίκηση και Βελτίωση) (Γενικών Κανονισμών) του Συμβουλίου Βελτιώσεως Αυγόρου (Κ.Δ.Π. 265/96) που εκδόθηκαν δυνάμει των άρθρων 24 και 25 του περί Χωρίων (Διοίκηση και Βελτίωση) Νόμου, Κεφ. 243. Στις 9 Ιουνίου 1999 οι καθ΄ ων αποφάσισαν να υιοθετήσουν τα κριτήρια που είχαν χρησιμοποιήσει για το έτος 1998, με αύξηση γύρω στα 10%. Έτσι καθορίστηκε πως οι ιδιοκτήτες ή κάτοχοι περιουσίας εντός των τοπικών ορίων θα κατέβαλλαν εισφορά ανάλογα με την αξία της περιουσίας τους βάσει κλίμακας η οποία είχε στο ανώτατο της σημείο τον κάτοχο "οικοπέδου και σπιτιού αξίας ύψους £70.001,00 και άνω", όπου η αντίστοιχη εισφορά ήταν ύψους £88,00. Οι καθ΄ ων κατέταξαν τον αιτητή σε εκείνο το σημείο της κλίμακας. Το γιατί παραμένει ανεξήγητο. Στα έγγραφα που συνθέτουν το διοικητικό φάκελο δεν υπάρχει οποιαδήποτε ένδειξη περί έρευνας αναφορικά με την αξία της περιουσίας του αιτητή, που να παρείχε πραγματικό έρεισμα για την οποιαδήποτε κατάληξη. Προδήλως λοιπόν αυτό το μέρος της απόφασης των καθ΄ ων στερείται νομιμότητας και θα πρέπει να ακυρωθεί.

Ως προς τα σκύβαλα, προβλέπεται με τον Κανονισμό 131 στο Κεφάλαιο 18 των Κανονισμών ότι:

"Τα ακόλουθα τέλη θα πληρώνονται από τον ιδιοκτήτη ή τον κάτοχο οποιουδήποτε οικήματος για τη μετακίνηση των οικιακών σκυβάλων:

(α) Για κάθε κατοικία/διαμέρισμα πολυκατοικίας ποσό μέχρι £100 το χρόνο ή μέρος του χρόνου.

(β) .................................................. ...................................

(γ) .................................................. ................................."

Τα ποσά που επιβάλλονται για την αποκομιδή σκυβάλων αποτελούν πράγματι, όπως αναφέρεται στον Κανονισμό, τέλη και όχι φορολογία, όπως εσφαλμένα τα χαρακτήρισαν με την απόφαση τους οι καθ΄ ων: βλ. ενδεικτικά τις αποφάσεις της Ολομέλειας στην I.B.S. Ltd ν. Δημοκρατίας (1993) 3 Α.Α.Δ. 220 και Δήμος Λεμεσού ν. Zenios Clos. Ltd (1995) 3 Α.Α.Δ. 249. Όμως το λάθος στο χαρακτηρισμό δεν επαγόταν επιπτώσεις αφού κατά τον καθορισμό των πληρωτέων ποσών οι καθ΄ ων προσέγγισαν το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση, ήτοι, εκείνη της ανταπόδοσης. Καθώς προκύπτει από τα έγγραφα που συνθέτουν το διοικητικό φάκελο, το συνολικό ποσό των τελών, το οποίο καθορίστηκε με αναφορά σε ό,τι είχε επιβληθεί κατά το προηγούμενο έτος με 6% αύξηση, συναρτήθηκε με το ύψος της απαιτούμενης δαπάνης. Λαμβάνονταν δε υπόψη, στην κατάρτιση σχετικής κλίμακας, παράγοντες οι οποίοι γενικά από τη φύση τους επιδρούσαν στην οικονομική δυνατότητα και επομένως δικαιολογούσαν διαφοροποίηση στο ύψος των τελών. Λεπτές γραμμές είναι πάντως ανέφικτες: βλ. τη Φίλιππος Δημητρίου & Υιοί Λτδ ν. Δήμου Λεμεσού, υπόθ. αρ. 2/91 ημερ. 30 Μαρτίου 1992 (Πική, Δ. όπως ήταν τότε) η οποία επιδοκιμάστηκε από την Ολομέλεια στη Zenios Clos. Ltd (ανωτέρω). Καθορίστηκε για τους αυτόχθονες τέλος ύψους £53. Ο αιτητής ενέπιπτε σε αυτή την κατηγορία. Δεν διέκρινα οποιαδήποτε πλημμέλεια. Το μέρος λοιπόν της απόφασης που αφορά στα σκύβαλα θα επικυρωθεί.

Η προσφυγή επιτυγχάνει μερικώς. Το μέρος της προσβαλλόμενης απόφασης το οποίο αφορά στην Ετήσια Εισφορά για Κοινοτικές Υπηρεσίες, ύψους £88, ακυρώνεται· ενώ το μέρος που αφορά στο τέλος σκυβάλων, ύψους £53, επικυρώνεται. Οι καθ΄ων να καταβάλουν στον αιτητή τα μισά από τα πραγματικά του έξοδα όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.

Γ.Κ. Νικολάου,

Δ.

/ΕΘ

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο