Παρόλον ότι δεν εγέρθηκε ενώπιον μου από τους διαδίκους το κατά πόσο η προσβαλλόμενη πράξη εμπίπτει στη σφαίρα του δημόσιου δικαίου και είναι ως εκ τούτου εκτελεστή διοικητική πράξη ή συνιστά απόφαση εντός της σφαίρας του ιδιωτικού δικαίου, επειδή τούτο είναι θέμα δημόσιας τάξης που άπτεται άμεσα της δικαιοδοσίας του παρόντος Δικαστηρίου, θα προχωρήσω να το εξετάσω αυτεπάγγελτα.

Είναι νομολογημένο ότι το κριτήριο για να αποφασισθεί κατά πόσο μία πράξη εμπίπτει στον τομέα του δημόσιου δικαίου είναι αν με την πράξη αυτή επιδιώκεται πρωταρχικά η εξυπηρέτηση δημόσιου σκοπού. (Δέστε μεταξύ άλλων Antoniou and Others v. Republic (1984) 3(A) C.L.R. 623).

Στην υπόθεση Asproftas v. Republic (1973) 3 C.L.R. 366 το Δικαστήριο έκρινε ότι, η άρνηση του Διευθυντή του Κτηματολογίου να εγγράψει στο όνομα του αιτητή τεμάχιο γης γιατί το θεώρησε δημόσιο δρόμο, ενέπιπτε στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου. Αποφασίστηκε ότι οι λέξεις "πράξη" ή "απόφαση" στο Άρθρο 146.1 του Συντάγματος σημαίνει πράξη ή απόφαση που εμπίπτει στη σφαίρα του δημόσιου δικαίου μόνο και όχι του ιδιωτικού και κρίθηκε ότι, όπου ο πρωταρχικός σκοπός της πράξης ή της απόφασης δεν είναι η προώθηση δημόσιου συμφέροντος, αλλά η ρύθμιση αστικών δικαιωμάτων, τότε μία τέτοια πράξη ή απόφαση είναι θέμα ιδιωτικού δικαίου.

Σε άλλες υποθέσεις κρίθηκε ότι, ο καθορισμός συνόρων δύο ακινήτων δυνάμει του άθρου 58 του Περί Ακίνητου Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμησις) Νόμου, Κεφ.224, ή η σύμφωνα με το άρθρο 61 του ιδίου Νόμου, διόρθωση λαθών στα μητρώα του Κτηματολογίου, εμπίπτουν στον τομέα του ιδιωτικού δικαίου. (Δέστε, αντίστοιχα, Hjikyriakos v. Ηjiapostolou 3 R.S.C.C. 89 και Valana v. Republic 3 R.S.C.C. 91).