ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ.Κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.

Αναφορικά με το Άρθρο 146 του Συντάγματος

Φίλιππου Χριστοδούλου,

- και -

Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών,

---------------------------

Για τον αιτητή: Α.Σ. Αγγελίδης.

Για την καθ΄ ης η αίτηση: Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄.

Για το ενδιαφερόμενο πρόσωπο: Καμιά εμφάνιση.

---------------------------

Ο αιτητής προσβάλλει την απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, ημερ. 2 Ιουλίου 1999, με την οποία απορρίφθηκε η ιεραρχική προσφυγή του κατά της απόφασης της Αρχής Αδειών για έκδοση στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο - Εταιρεία Λεωφορείων ΝΕΑ ΑΜΟΡΟΖΑ ΛΤΔ - άδειας οδικής χρήσης για τη μεταφορά μαθητών από τα χωριά Κινούσα και Μακούντα στα εκπαιδευτήρια Πόλης Χρυσοχούς.

Ο αιτητής, που διέθετε το αγροτικό λεωφορείο με αρ. εγγραφής TQX 571, ήταν αδειούχος ανταγωνιστής. Του εχορηγείτο για πάρα πολλά χρόνια άδεια να διενεργεί μόνο αυτός τη διαδρομή. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1998 υπέβαλε αίτηση για τέτοια άδεια και το ενδιαφερόμενο πρόσωπο. Ο παρών αιτητής αντιτάχθηκε.

Η Αρχή Αδειών αποφάσισε, στις 17 Σεπτεμβρίου 1998, να εγκρίνει την αίτηση του ενδιαφερομένου προσώπου για τη σχολική χρονιά 1998-1999, με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης την 30 Ιουνίου 1999, και μόνο εκ περιτροπής ανά εβδομάδα με τον ήδη αδειούχο παρόντα αιτητή. Το αποτέλεσμα κοινοποιήθηκε στον αιτητή και στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο με αντίστοιχες επιστολές ημερ. 16 Νοεμβρίου 1998. Σε εκείνη που στάληκε στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο προστίθετο ότι:

Ο αιτητής υπέβαλε ιεραρχική προσφυγή. Η εξέταση της οποίας καθυστέρησε. Η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών εξέδωσε την απόφαση της στις 2 Ιουλίου 1999, όταν είχε ήδη εκπνεύσει η χρονική περίοδος στην οποία αφορούσε το ζήτημα. Με την εν λόγω απόφαση απορρίφθηκε η ιεραρχική προσφυγή του αιτητή. Πάντως, εν τέλει το ενδιαφερόμενο πρόσωπο δεν απεκόμισε οποιοδήποτε όφελος από την υπέρ του απόφαση αφού η καθυστέρηση εξάλειψε εντελώς το δικαίωμα που του είχε παρασχεθεί ενώ αντιθέτως ο αιτητής εκτελούσε καθ΄ όλο το διάστημα τη διαδρομή ως ο μόνος αδειούχος και δεν υπέστη επιπτώσεις από την απόφαση. Ούτε και εισηγήθηκε το αντίθετο. Η απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών του κοινοποιήθηκε με επιστολή ημερ. 21 Ιουλίου 1999· και εν συνεχεία αυτός καταχώρισε την παρούσα προσφυγή.

Είναι προφανές ότι με την εκπνοή του χρόνου για τον οποίο εγκρίθηκε η χορήγηση άδειας οδικής χρήσης δεν παρέμεινε αντικείμενο. Βέβαια αποφάσεις και πράξεις περιορισμένης χρονικής διάρκειας είναι δυνατό να ελεγχθούν δικαστικά ακόμα και μετά τη λήξη τους αλλά μόνο όπου προκύπτει εκ πρώτης όψεως ζημιογόνο κατάλοιπο για το οποίο ενδεχομένως να προσφέρεται αποζημίωση βάσει του Άρθρου 146.6 του Συντάγματος· το ίδιο όπως και στις ανάλογες περιπτώσεις ανάκλησης: βλ. τις αποφάσεις της Ολομέλειας στην Παπαδόπουλος ν. Δημοκρατίας, (1989) 3(Β) Α.Α.Δ. 973, Δημοκρατία ν. Ματθαίου, Α.Ε. 832 ημερ. 12 Ιουλίου 1990, Καλλιμάχου κ.α. ν. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 135 και Παπακυριακού κ.α. ν. Δημοκρατίας, (1996) 3 Α.Α.Δ. 65. Δεν συμβαίνει όμως αυτό στην παρούσα υπόθεση. Ο αιτητής στερείται λοιπόν εννόμου συμφέροντος.

Η προσφυγή απορρίπτεται ως μη παραδεκτή, με έξοδα εναντίον του αιτητή.

Γ.Κ. Νικολάου,

Δ.

/ΕΘ