|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 532/98
Ενώπιον
: ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, Δ.Αναφορικά με τα Άρθρα 28, 29 και 146 του Συντάγματος
Μεταξύ:
Αι τητών
- και -
Κα θ΄ ων η αίτηση
- - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
: 1.6.2000Για τους αιτητές: κ. Α. Σ. Αγγελίδης.
Για τους καθ΄ων η αίτηση: κ. Π. Κληρίδης, Εισαγγελέας της Δημοκρατίας.
Για το ενδιαφερόμενο μέρος: κ. Α. Κωνσταντίνου.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Στις 20.3.1991 το Ιατρικό Συμβούλιο αναγνώρισε το ενδιαφερόμενο μέρος Άντρη Διαίτη ως Ειδικό Ιατρό στην Παθολογία. Μετά έξι περίπου χρόνια, στις 15.2.1997, το ενδιαφερόμενο μέρος προήχθη στη θέση Επιμελητή Παθολογίας. Στις 19.3.1997 οι αιτητές, με επιστολή τους προς το Ιατρικό Συμβούλιο, ζήτησαν να πληροφορηθούν «για ποίο και πόσο χρονικό διάστημα καθώς και σε ποίο τόπο ασκήθηκε στην Παθολογία» το ενδιαφερόμενο μέρος και «βάσει ποίων στοιχείων αναγνωρίσθηκε ως Ειδικός Ιατρός στην Παθολογία». Μετά ένα περίπου μήνα, και ενώ εκκρεμούσε η απάντηση του Ιατρικού Συμβουλίου, στις 21.4.1997, οι αιτητές καταχώρησαν, κατά της προαγωγής του ενδιαφερόμενου μέρους, την Προσφυγή 356/97, η οποία εκκρεμεί ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Στα πλαίσια της προσφυγής αυτής, στις 6.5.1997, ο δικηγόρος των αιτητών απηύθυνε προς το Ιατρικό Συμβούλιο την ακόλουθη επιστολή:
«Έχω εντολή από τους πελάτες μου 1. Μαρία Κοντού, 2. Χρυσόστομο Ζηντήλη, 3. Σόλωνα Χειμωνίδη και 4. Χριστόδουλο Γιασεμίδη, Ιατρικούς Λειτουργούς 1ης Τάξης, στη Δημόσια Υπηρεσία Ειδικοί Παθολόγοι, να αναφερθώ στην αναγνώριση της κ. Άντρης Διαίτη ως Ειδικού στην Παθολογία, που έγινε από το Ιατρικό Συμβούλιο Κύπρου πιθανώς το 1991, ενδεχομένως όχι σύμφωνα με τους περί Ιατρών (ειδικά προσόντα) Κανονισμούς.
Οι πελάτες μου, αμφισβητούν κατά πόσο ασκήθηκε και/ή εκπαιδεύτηκε στην Παθολογία, σύμφωνα με τον υπό του Νόμου καθοριζόμενο τόπο και χρόνο πριν λάβει τον τίτλο της ειδικότητας στην Παθολογία.
Παρακαλώ όπως μου γνωστοποιηθεί για σκοπούς προσφυγής τους στο Ανώτατο Δικαστήριο αρ. 356/97, βάσει ποίων στοιχείων ανεγνωρίσθη ως Ειδικός Ιατρός στην Παθολογία από το Ιατρικό Συμβούλιο, όπως και για ποίο χρονικό διάστημα και σε ποια χώρα ασκήθηκε στην Παθολογία.
Επιφυλάσσω πλήρως τα δικαιώματα των πελατών μου.»
Το Ιατρικό Συμβούλιο απάντησε στο δικηγόρο των αιτητών με επιστολή του ημερομηνίας 28.11.1997 η οποία έχει ως εξής:
«Έχω οδηγίες να αναφερθώ στην επιστολή σας αναφορικά με την αναγνώριση της κας Άντρης Διαίτη από το Ιατρικό Συμβούλιο Κύπρου ως ειδικού στον κλάδο της Παθολογίας και να σας πληροφορήσω ότι σύμφωνα με τα στοιχεία που τηρούνται στον προσωπικό της φάκελο, το τότε Ιατρικό Συμβούλιο αποφάσισε, με βάση την κειμένη νομοθεσία και το γεγονός ότι προσεκόμισε τίτλο ειδικότητας στον κλάδο της Παθολογίας, να την αναγνωρίσει ως ειδικό στον πιο πάνω κλάδο.»
Με επιστολή τους ημερομηνίας 30.3.1998 οι αιτητές ζήτησαν από το Ιατρικό Συμβούλιο να επανεξετάσει το θέμα της ειδικότητας του ενδιαφερόμενου μέρους. Εις απάντηση, με επιστολή του ημερομηνίας 16.4.1998, το Ιατρικό Συμβούλιο αρνήθηκε να ικανοποιήσει το αίτημα.
Με την προσφυγή οι αιτητές ζητούν από το Δικαστήριο τις πιο κάτω θεραπείες:
«Α. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η άρνηση και/ή παράλειψη των καθ΄ων η αίτηση να εξετάσουν το αίτημα των αιτητών για άρση της παρανομίας αναφορικά με την απόφαση του για καθ΄ου η αίτηση 1 για αναγνώριση της Άντρης Διαίτη σαν Ειδικού στην Παθολογία είναι άκυρη, παράνομη και πως ότι παραλήφθηκε θα πρέπει να διενεργηθεί.
Β. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η περιεχομένη στην από 16.4.98 άρνηση του καθ΄ου η αίτηση 1 να επιληφθεί του αιτήματος των αιτητών και να το εξετάσει με στόχο την άρση της παράνομης απόφασης, προγενέστερης σύνθεσης Συμβουλίου, για αναγνώριση της Άντρης Διαίτη ως Ειδικού στον Κλάδο της Παθολογίας, αφού δεν κατείχε τα εκ του Νόμου και των Κανονισμών απαιτούμενα προσόντα και/ή η απόρριψη αυτή του σχετικού αιτήματος των αιτητών είναι άκυρη παράνομη και πως ότι παραλήφθηκε θα πρέπει να διενεργηθεί.»
Όπως φαίνεται από το πιο πάνω Αιτητικό (Α και Β), με την προσφυγή προσβάλλεται η άρνηση και/ή παράλειψη του Ιατρικού Συμβουλίου να εξετάσει ή να επιληφθεί του αιτήματος των αιτητών να επανεξετάσει, με σκοπό την ανάκλησή της, την απόφασή του της 20.3.1991, με την οποία το ενδιαφερόμενο μέρος αναγνωρίσθηκε ως Ειδικός Ιατρός στην Παθολογία. Στην ουσία, δηλαδή, αντικείμενο της προσφυγής είναι η άρνηση ή παράλειψη επανεξέτασης, από το Ιατρικό Συμβούλιο, του ζητήματος κατά πόσο το ενδιαφερόμενο μέρος κατείχε τα προσόντα για να αναγνωρισθεί, όπως και αναγνωρίσθηκε στις 20.3.1991, ως Ειδικός Ιατρός στην Παθολογία. Επομένως, εκείνο που προσβάλλεται είναι η άρνηση ή παράλειψη οφειλόμενης, κατά τους αιτητές, νόμιμης ενέργειας του Ιατρικού Συμβουλίου. Όμως, το Ιατρικό Συμβούλιο, ούτε από το νόμο, ούτε από τη νομολογία, είχε υποχρέωση να επανεξετάσει κατά πόσο το ενδιαφερόμενο μέρος κατείχε ή όχι τα προσόντα για να αναγνωρισθεί, όπως και αναγνωρίσθηκε στις 20.3.1991, ως Ειδικός Ιατρός στην Παθολογία. Το κατά πόσο θα επανεξέταζε το ζήτημα ή όχι ήταν κάτι που ανήκε στην απόλυτη διακριτική του ευχέρεια. Με βάση αυτό το δεδομένο, εφόσον δηλαδή δεν υπήρχε νομική υποχρέωση του Ιατρικού Συμβουλίου να προχωρήσει στην επανεξέταση και, συνεπακόλουθα, δεν υπήρχε παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης εκ μέρους του ενέργειας, η άρνηση ή παράλειψή του να επανεξετάσει, άρνηση ή παράλειψη που προσβάλλεται με την προσφυγή (θεραπείες Α και Β, πιο πάνω), δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική άρνηση ή παράλειψη και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να προσβληθεί με προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος. Όπως αναφέρεται στα Πορίσματα Νομολογίας του ΣτΕ (1929-1959) στη σελίδα 243:
«Παράλειψις οφειλομένης νομίμου ενεργείας προσβλητή επί ακυρώσει δι΄ αιτήσεως προς το Συμβούλιον Επικρατείας δύναται να υπάρξη μόνον οσάκις διά σαφούς διατάξεως η Διοίκησις υποχρεούται εις συγκεκριμένην ενέργειαν προς ρύθμισιν ωρισμένης σχέσεως. Της ενεργείας μη επιβαλλομένης ρητώς υπό του νόμου και συνεπώς μη ούσης υποχρεωτικής διά την Διοίκησιν, η παράλειψις της Διοικήσεως ίνα ενεργήση, και η εκ της παραλείψεως τεκμαιρομένη άρνησις δεν συνιστούν εκτελεστάς πράξεις, άλλως τεκμαίρεται, ότι η ενέργεια ανήκει εις την διακριτικήν ευχέρειαν της διοικήσεως, εντός της σφαίρας της οποίας δεν είναι νοητή παράλειψις οφειλομένης ενεργείας.»
Η θέση αυτή της Ελληνικής νομολογίας υιοθετήθηκε επανειλημμένα από το Ανώτατο Δικαστήριο. (Βλέπε, μεταξύ άλλων, Hassan Mustafa v. Republic, 1 R.S.C.C. 44, Vafeadis v. Republic (1964) C.L.R. 454, Georghiades v. Republic (1966) 3 C.L.R. 153, Cyprus Tannery v. Republic (1980) 3 C.L.R. 405, Costeas v. Republic (1983) 3 C.L.R. 115 at p. 123, Argyrou and Others v. Republic (1983) 3 C.L.R. 474, Georgallides v. Republic (1984) 3 C.L.R. 707, Mavrommatis and Others v. Republic (1984) 3 C.L.R. 1006 at p. 1023.)
Αν, κατά την κρίση των αιτητών, η απόφαση του Ιατρικού Συμβουλίου της 20.3.1991 ήταν παράνομη, όφειλαν να την προσβάλουν με προσφυγή, κατευθείαν, μέσα σε εβδομηνταπέντε μέρες αφότου περιήλθε σε γνώση τους.
Η άρνηση ή παράλειψη του Ιατρικού Συμβουλίου, που περιέχεται στην επιστολή του της 16.4.1998, πέραν του ότι δεν είναι εκτελεστή για το λόγο ότι δεν συνιστά παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας, δεν είναι εκτελεστή και για τον πρόσθετο λόγο ότι, ουσιαστικά, συνιστά απόφαση επιβεβαιωτική της απόφασης του Ιατρικού Συμβουλίου της 20.3.1991.
Η προσφυγή απορρίπτεται ως απαράδεκτη. Με έξοδα.
Ρ. Γαβριηλίδης
&# 9;Δ.
/ΧΤΘ