Μεταξύ -

1. Γιώργου Μιχαηλίδη )

2. Μαρούλας Τούρβα )

3. Έφης Πάρπα )

4. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου )

5. Σάββα Νικολαΐδη )

6. Χριστόδουλου Χριστοδούλου )όλων από τον

7. Ξένιας Π. Γεωργίου ) Κάθηκα

8. Φωτούλας Μούσκου )

10. Χαράλαμπου Νικολαϊδη )

- και -

1. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου

2. Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω

Επάρχου Πάφου

------------------------

Για τους αιτητές: Α.Σ. Αγγελίδης

Για την καθής η αίτηση αρ. 1: Κ. Κακουλλή για Γ. Κακογιάννη

Για τον καθού η αίτηση αρ. 2: Κ. Σταυρινός, Δικηγόρος της Δημοκρατίας

---------------------------

Το παραπάνω κτήμα ανήκει, κατά 1/2 μερίδιο, στη Μαρούλα Αριστοδήμου Νεοφύτου (βλ. παράρτημα 1 στην ένσταση της Αρχής και το κυανό 63 του διοικητικού φακέλου, τεκμ. Ν). Το όνομα αυτό δεν υπάρχει στον κατάλογο των αιτητών. Διαπιστώνεται όμως από το παραπάνω παράρτημα ότι είναι το ίδιο πρόσωπο με τη Μαρούλα Τούρβα, αιτήτρια αρ. 2. Η σχέση των υπολοίπων έναντι της προσβαλλόμενης πράξης καθορίζεται στην παράγραφο 1 της έκθεσης των γεγονότων:

Ύστερα από έρευνα από το Βοηθό Επαρχιακό Επόπτη, ημερ. 28/11/94 (κ. 176-175), ο Έπαρχος παρέσχε υπό όρους τη συγκατάθεση του:

Η συγκατάθεση του Επάρχου κοινοποιήθηκε δεόντως από την Αρχή στις 4/1/95. Η αντίδραση της κοινότητας ή τουλάχιστον μερίδας της υπήρξε άμεση. Φαίνεται πως πήρε τη μορφή μαζικής δημόσιας διαμαρτυρίας. Ο Έπαρχος, μπροστά στην κατάσταση που δημιουργήθηκε υπαναχώρησε. Απέσυρε τη συγκατάθεση του. Και ζήτησε από την Αρχή να μελετήσει και προωθήσει άλλη υπαλλακτική λύση. Η Αρχή, ύστερα από επανεξέταση, πληροφόρησε τον Έπαρχο στις 18/4/95 ότι οποιαδήποτε άλλη χάραξη από την ήδη προταθείσα δημιουργούσε προβλήματα από τεχνοοικονομική άποψη. Έτσι, στις 18/4/95, κλήθηκε ο Έπαρχος να συγκατανεύσει στην υλοποίηση του αρχικού σχεδιασμού της γραμμής.

Στο κάτω μέρος της επιστολής αυτής υπάρχει η ακόλουθη χειρόγραφη σημείωση, ημερ. 26/4/95, προφανώς από τον Έπαρχο: "Υπό τις περιστάσεις και εφόσο δεν υπάρχουν προσφορότερες υπαλλακτικές λύσεις, δίδω τη συγκατάθεση μου. Τα δικαιώματα των ενισταμένων κατοχυρώνονται από το σχετικό όρο". Η Α.Η.Κ., στην οποία γνωστοποιήθηκε στη συνέχεια το γεγονός, προσπάθησε δυο φορές, στις 18/8/95 και 24/8/95, να εκτελέσει το έργο, για το οποίο καταβλήθηκαν στο μεταξύ τα δικαιώματα. Χωρίς όμως αποτέλεσμα, χάρη στη δυναμική αντίσταση των παρευρισκομένων.

Τελικά ούτε αυτή η προσπάθεια των θιγόμενων ιδιοκτητών τελεσφόρησε. Έτσι, στις 15/7/96, η Αρχή πληροφόρησε την αιτήτρια αρ. 2 για την πρόθεση της να εγκαταστήσει τη γραμμή διά μέσου του κτήματος της. Στις 22/7/96 ο αιτητής 1 ζήτησε την παρέμβαση του Επιτρόπου Διοίκησης, ο οποίος στην έκθεση του ημερ. 9/8/96 δεν διαπιστώνει οποιαδήποτε παράβαση νόμου, πλάνη ή κατάχρηση εξουσίας. Η γραμμή εγκαθιδρύθηκε στις 2/9/96. Ακολούθησε η προσφυγή στις 15/11/96.

Στις γραπτές ενστάσεις - και αγορεύσεις - των δύο καθών η αίτηση εγείρεται αριθμός προδικαστικών θεμάτων.

Ο καθού αρ. 2 απέσυρε προδικαστική ένσταση ότι δεν είχε αποφασιστική αρμοδιότητα στην έκδοση της πράξης και ότι δεν εξέδωσε καμιά εκτελεστή πράξη. Επέμεινε όμως στην ένσταση του που αφορά το εκπρόθεσμο της προσφυγής.

Στο αιτητικό της προσφυγής γίνεται αναφορά στην απόφαση "με την οποία οι καθών η αίτηση προέβησαν στην τοποθέτηση πασσάλων .....", η οποία ήλθε σε γνώση των αιτητών κατά ή περί τις 2/9/96 (ημερομηνία κατά την οποία τοποθετήθηκαν οι πάσσαλοι). Οι αιτητές υποστηρίζουν (γραπτή απαντητική αγόρευση) ότι η νέα συγκατάθεση του Επάρχου (μετά την ανάκληση της αρχικής) δεν τους κοινοποιήθηκε γραπτώς, αλλά έμαθαν γιαυτήν κατά την παραπάνω ημερομηνία.

Το αίτημα θεραπείας δεν διατυπώνεται με την απαιτούμενη σαφήνεια. Όμως το μέρος που απομόνωσα σε εισαγωγικά υποδηλώνει την ύπαρξη προηγηθείσας απόφασης για την τοποθέτηση πασσάλων για τη νέα γραμμή, την οποία και η προσφυγή προσβάλλει.

Η πρώτη προδικαστική ένσταση της Αρχής ότι προσβάλλεται πράξη εκτέλεσης είναι αβάσιμη. Και απορρίπτεται.

Θα εξετάσω τώρα κατά πόσον οι αιτητές έχουν το έννομο συμφέρον για την άσκηση προσφυγής. Το συμφέρον αυτό απαιτείται να είναι άμεσο και προσωπικό. Η αιτήτρια αρ. 2 είναι ιδιοκτήτρια του 1/2 μεριδίου του τεμ. 51 από το οποίο διέρχεται η γραμμή. Επομένως, παραδεκτώς προσφεύγει αφού έχει ιδιοκτησία θιγόμενη από την προσβαλλόμενη πράξη. Στη συνέχεια πρέπει να εξεταστεί πού στέκει το θέμα με τους άλλους. Οι αιτητές 1, 4, 6, 7 και 9 δεν έχουν περιουσία από την οποία διέρχεται η γραμμή. Ο σχετικός ισχυρισμός της Αρχής παρέμεινε αναντίλεκτος. Οι υπόλοιποι αιτητές που, όπως λέγει η Αρχή, έχουν τέτοια ιδιοκτησία, δεν παραπονούνται για διεύλεση της γραμμής από δική τους περιουσία, αλλά για τη διέλευση της από το τεμάχιο στο οποίο είναι συνιδιοκτήτρια η αιτήτρια αρ. 2. Δεν εξηγούν όμως πώς αυτό επηρεάζει τους ιδίους.

Το μόνο νομιμοποιητικό στοιχείο, το οποίο επικαλούνται οι αιτητές αναφέρεται στην παράγραφο 1 των γεγονότων της προσφυγής, που παρέθεσα στην αρχή. Από αυτή φαίνεται ότι η προσφυγή και το έννομο συμφέρον τους βασίζεται στην ιδιότητα τους ως κατοίκων της κοινότητας Κάθηκα και στον ισχυρισμό τους ότι έχουν την υποστήριξη των περισσοτέρων μελών της. Εδώ θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι δεν έχουμε προσφυγή της κοινότητας ως καθολικής οντότητας, οπότε θα μπορούσε να αναγνωρισθεί έννομο συμφέρον εφόσον υπήρχε δυσμενής επηρεασμός της κοινότητας: βλ. Α.Ε. 2156 και 2158 Δημοκρατία κ.α. ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Γερίου κ.α. ημερ. 27/2/98. Εδώ πρόκειται για προσφυγή από αμελητέα μόνο μερίδα των κατοίκων (10 στο σύνολο τους).

Εν πάση περιπτώσει η απόδειξη του έννομου συμφέροντος βαρύνει τον αιτητή: Α.Ε. 1988 Δήμος Έγκωμης ν. Δημοκρατίας ημερ. 30/9/97. Στην πιο πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας στην Α.Ε. 2418 Αrmonia Estates Ltd. v. Συμβουλίου Βελτιώσεως Τάλας ημερ. 1/3/2000 λέχθηκε σχετικά:

Αναφορικά με τη διάκριση μεταξύ της εξουσίας άσκησης ένδικου βοηθήματος (όπου αρκεί η πιθανολόγηση έννομου συμφέροντος) και της ενεργητικής νομιμοποίησης (όπου απαιτείται απόδειξη ότι το έννομο συμφέρον ανήκει στον προσφεύγοντα) παραπέμπω στον Π. Δ. Δαγτόγλου "Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο" 2η έκδοση, παραγ. 549. Το σχετικό απόσπασμα υιοθετεί η Ολομέλεια στη Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας (αρ. 1) (1996) 3 Α.Α.Δ. 73.

Φαίνεται απίθανο με το σάλο και τις πολλές μαχητικές αντιδράσεις των κατοίκων η αιτήτρια να μην έμαθε για την απόφαση. Όμως υπάρχει άλλο πιο απτό και συνάμα αδιάσειστο στοιχείο. Η αιτήτρια ειδοποιήθηκε από τηλεφώνου για την υλοποίηση της απόφασης, που ήταν τελειωτική, από 15/7/96. Η προσφυγή καταχωρήθηκε στις 15/11/96, μετά την πάροδο των 75 ημερών από το χρόνο που έλαβε γνώση. Είναι συνεπώς εκπρόθεσμη.

Παρατηρώ ότι οι αιτητές δεν επεδίωξαν ματαίωση του σχεδίου διά της δικαστικής οδού, αλλά με δυναμικές ενέργειες ή διαβήματα και διαβουλεύσεις με αναρμόδιες αρχές. Επομένως δεν εγείρεται ζήτημα αναστολής ή διακοπής της συνταγματικής προθεσμίας: Larkos v. Republic (1987) 3 C.L.R. 2189. Βλ. επίσης Α.Ε. 2364 Ελευθέριος Κ. Χ"Στεφάνου ν. Δημοκρατίας ημερ. 30/11/99.