Οι αιτητές ζητούν από το Δικαστήριο την ακόλουθη θεραπεία:

Τα πραγματικά περιστατικά στα οποία βασίζεται η προσφυγή είναι τα πιο κάτω:

Οι αιτητές είναι εγγεγραμμένο στο Μητρώο ΦΠΑ πρόσωπο. Έχουν συνάψει συμφωνία με τη Βρεττανική Βάση Ακρωτηρίου για την παροχή υπηρεσιών σίτισης και καθαρισμού. Με βάση τους όρους αυτής της συμφωνίας οι υπάλληλοι της εταιρείας οι οποίοι θα διεκπεραιώνουν τις πιο πάνω υπηρεσίες πρέπει να οδηγούνται στο χώρο εργασίας τους με κοινό μεταφορικό μέσο για λόγους ασφαλείας.

Το Επαρχιακό Γραφείο ΦΠΑ Λεμεσού ασκώντας τις εξουσίες του με βάση τον Περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Νόμο (Ν. 246/90) στο εξής "ο Νόμος", διενήργησε επίσκεψη ελέγχου στα υποστατικά των αιτητών στη Βρεττανική Βάση Ακρωτηρίου. Κατά την επίσκεψη εξετάστηκαν τα βιβλία, τα αρχεία και άλλα στοιχεία της επιχείρησης σε σχέση με τις φορολογικές περιόδους από 1.12.95 μέχρι 31.5.97.

Ακολούθως ο Έφορος προέβηκε σε βεβαίωση του φόρου εισροών δυνάμει του άρθρου 34(2) του Ν. 246/90 και στη συνέχεια ειδοποίησε τους αιτητές με επιστολή του ημερομηνίας 25.7.97.

Οι αιτητές υπέβαλαν ένσταση εναντίον της πιο πάνω βεβαίωσης στον Υπουργό Οικονομικών. Με την ένσταση τους δεν αποδέχονταν την απόφαση του Εφόρου ΦΠΑ να μην επιτρέψει τη διεκδίκηση φόρου εισροών ύψους £4.908,84 διότι αφορούσε δαπάνες μετακίνησης του προσωπικού της επιχείρησης. Συγκεκριμένα ανέφεραν τα πιο κάτω:

Το Υπουργείο Οικονομικών ζήτησε από τον Έφορο ΦΠΑ την ετοιμασία έκθεσης γεγονότων. Αυτή ετοιμάστηκε και στάληκε στον Υπ. Οικονομικών στις 24.10.97.

Στις 20.11.97, μετά από αίτημα των αιτητών, έγινε στο Υπ. Οικονομικών συνάντηση στην οποία παρευρέθηκαν εκπρόσωποι του Υπουργείου, εκπρόσωποι του Εφόρου ΦΠΑ και εκπρόσωποι των αιτητών στην οποία συζητήθηκε το θέμα της ένστασης των αιτητών.

Μετά την πιο πάνω συνάντηση, Λειτουργός του Υπ. Οικονομικών υπέβαλε σημείωμα προς τον Υπουργό Οικονομικών. Στο σημείωμα αναφέρθηκαν τα πιο κάτω:

Το Υπουργείο Οικονομικών πληροφόρησε τους αιτητές, με επιστολή του ημερομηνίας 8.1.98, για την πιο πάνω απόφαση του Υπουργού.

Οι αιτητές ισχυρίστηκαν ότι εσφαλμένα οι καθ΄ων η αίτηση δεν επέτρεψαν την πίστωση που διεκδίκησαν ως φόρο εισροών για το ποσό £4.908,84 το οποίο κατέβαλαν για τη μεταφορά τους προσωπικού τους.

Το σημείο το οποίο εγείρουν με την προσφυγή τους αφορά την ερμηνεία του άρθρου 25(13)(ε) του Νόμου το οποίο έχει ως εξής:

Υπέβαλαν ότι η λέξη "μετακίνηση" στο πιο πάνω άρθρο δεν καλύπτει τις περιπτώσεις μεταφοράς προσωπικού από και προς το χώρο εργασίας τους και επομένως δικαιούνται πίστωση του φόρου ΦΠΑ που κατέβαλαν για τη μεταφορά του προσωπικού τους.

Συγκεκριμένα ισχυρίστηκαν ότι η ορθή ερμηνεία της λέξης "μετακίνηση" σημαίνει τα έξοδα του αυτοκινήτου που πιθανόν ο εργοδότης να παραχωρήσει στον υπάλληλο του για προσωπική χρήση και δεν καλύπτει τα έξοδα μεταφοράς και διακίνησης προσωπικού από και προς τον τόπο εργασίας τους.

Ανέφεραν επίσης ότι εκεί που ο Νομοθέτης ήθελε να μιλήσει για μεταφορά του προσωπικού χρησιμοποιεί ρητά τη λέξη "μεταφορά" όπως συμβαίνει με την παρ.(ν) του Παραρτήματος ΙΙ του Νόμου, η οποία έχει ως εξής:

Περαιτέρω υποστήριξαν ότι ολόκληρο το εδάφιο (ε) του άρθρου 25(13) αφορά ωφελήματα σε είδος τα οποία ο εργοδότης παρέχει στους υπαλλήλους του, για τα οποία δεν δίνεται πίστωση του φόρου ΦΠΑ. Είναι η θέση τους ότι τα έξοδα αυτά δεν έχουν σχέση με τα πραγματικά έξοδα για τη διεκπεραίωση της επιχείρησης όπως τα έξοδα τα οποία γίνονται για τη μεταφορά του προσωπικού από και προς το χώρο εργασίας του τα οποία δεν καλύπτονται από το άρθρο 25(13)(ε) και παρέχεται πίστωση φόρου ΦΠΑ.

Οι καθ΄ων η αίτηση αντέταξαν ότι οι διατάξεις του Νόμου στις οποίες παρέπεμψαν οι αιτητές προνοούν για δύο διαφορετικές καταστάσεις. Το άρθρο 25(13) (ε) αφορά μετακίνηση προσωπικού και η παράγραφος (ν) του Παραρτήματος ΙΙ αφορά πλοία που εκτελούν μεταφορές επιβατών.

Είναι η θέση τους ότι η ερμηνεία της λέξης "μετακίνηση" περιλαμβάνει ως έννοια και την "μεταφορά". Παραπέμπουν στο λεξικό της "Νέας Ελληνικής Γλώσσας" του Γ. Μπαμπινιώτη όπου αποδίδεται στις δύο λέξεις η ακόλουθη ερμηνεία:

Έκαναν αναφορά στον Ελληνικό Νόμο του οποίου το άρθρο 23(4)(δ) (Ν.1642/1986) είναι πανομοιότυπο με το άρθρο 25(13)(ε) του Νόμου. Σύμφωνα με την επεξήγηση του ελληνικού νόμου οι δαπάνες για τη μετακίνηση προσωπικού δεν θεωρούνται άμεσα λειτουργικές για το σύστημα του ΦΠΑ και έτσι δεν παρέχεται δικαίωμα έκπτωσης του ΦΠΑ γι΄αυτές.

Περαιτέρω ανέφεραν ότι το Υπ. Οικονομικών της Ελλάδας επέτρεψε με εγκυκλίους του να εκπίπτεται ο φόρος προστιθέμενης αξίας των δαπανών μεταφοράς του προσωπικού των επιχειρήσεων στις περιπτώσεις που η μεταφορά του προσωπικού γίνεται:

(α) με Ι.Χ. αυτοκίνητο άνω των εννέα θέσεων,

(β) με μισθωμένα πούλμαν δημόσιας χρήσης,

(γ) με ταξί με προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει άλλο μεταφορικό μέσο δημόσιας χρήσης.

Στην Κύπρο όμως δεν έχουν υιοθετηθεί οι πιο πάνω εξαιρέσεις και έτσι δεν υπάρχει οποιαδήποτε δυνατότητα πίστωσης του φόρου με τον οποίο επιβαρύνθηκαν οι αιτητές για τις δαπάνες μεταφοράς του προσωπικού.

Υπέβαλαν ότι αποδίδεται στις διατάξεις του νόμου η γραμματική τους ερμηνεία αφού η αληθινή βούληση του νομοθέτη συνάγεται κατά πρώτο λόγο από αυτές.

Παρέπεμψαν σχετικά στην απόφαση Κ.Ο.Τ. ν. Παπαδόπουλου (1990) 2 Α.Α.Δ. 86, σελ. 89:

Προκύπτει για εξέταση το πιο κάτω ζήτημα:

Κατά πόσο η μεταφορά του προσωπικού των αιτητών από και προς το χώρο εργασίας συνιστά "μετακίνηση" εντός της έννοιας του άρθρου 25(13)(ε) του Νόμου.

Απορρίπτω τον ισχυρισμό των αιτητών ότι η ορθή ερμηνεία της λέξης "μετακίνηση" σημαίνει τα έξοδα του αυτοκινήτου που ο εργοδότης παραχωρεί στον υπάλληλο του για προσωπική χρήση και δεν καλύπτει τα έξοδα μεταφοράς προσωπικού από και προς τον τόπο εργασίας τους.

Όπως έχει λεχθεί κατ΄επανάληψη στη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου όπου το λεκτικό της διάταξης είναι σαφές, το Δικαστήριο την ερμηνεύει με βάση τη φυσική και συνήθη έννοια των λέξεων.

Παραπέμπω σχετικά στην απόφαση της Ολομέλειας στη Southfields Industries Ltd v. Δήμου Λευκωσίας (1995) 3 Α.Α.Δ. 59 στην οποία λέχθηκε:

Από την ανάγνωση του κειμένου της επίδικης διάταξης προκύπτει ότι ο φόρος που επιβάρυνε μεταξύ άλλων τις δαπάνες μετακίνησης του προσωπικού ή των εκπροσώπων της επιχείρησης δεν μπορεί να πιστωθεί. Οι δαπάνες αυτές δεν θεωρούνται ως άμεσα λειτουργικές για το σύστημα του ΦΠΑ και ο φόρος με τον οποίο επιβαρύνθηκαν δεν μπορεί να πιστωθεί.

Ο σχετικός Νόμος έχει φορολογικό περιεχόμενο και οι διατάξεις του πρέπει να ερμηνεύονται αυστηρά. Δεν επιτρέπεται ευρεία ή στενή ερμηνεία εκεί όπου η γλώσσα του νομοθετήματος είναι σαφής. Η επίδικη διάταξη αναφέρεται σε "μετακίνηση" του προσωπικού.

Κρίνω ότι ορθά οι καθ΄ων η αίτηση θεώρησαν ότι η μεταφορά του προσωπικού των αιτητών από και προς το χώρο εργασίας εμπίπτει στην έννοια της λέξης "μετακίνηση".

Έχω τη γνώμη ότι αυτή είναι η φυσική και συνήθης έννοια των λέξεων. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία ενέχει τον κίνδυνο ανατροπής της πρόθεσης του Νομοθέτη.

Ο ισχυρισμός των αιτητών ότι η περίπτωση τους δεν εμπίπτει στην επίδικη διάταξη επειδή έχουν συμβατική υποχρέωση για τη μεταφορά των υπαλλήλων τους με κοινό μεταφορικό μέσο δεν με βρίσκει σύμφωνο. Έχω τη γνώμη ότι η εν λόγω διάταξη δεν επιτρέπει διάκριση αν τα ωφελήματα παραχωρούνται από τις επιχειρήσεις στους υπαλλήλους οικειοθελώς ή κατόπιν συμβατικής υποχρέωσης.

Από τη μελέτη του φακέλου δεν διεπίστωσα οτιδήποτε που να αφορά το χειρισμό του θέματος του φόρου εισροών για τη μεταφορά του προσωπικού των αιτητών κατά την προηγούμενη φορολογική περίοδο.

Η προσφυγή απορρίπτεται. Δεν εκδίδεται διάταγμα για έξοδα.

Π. Αρτέμης,

Δ.

/Χ.Π.