|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 4 ΑΑΔ 1200
3 Νοεμβρίου, 1999
[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΥΛΟΥ,
Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚHΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Aρ. 469/97)
Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο ― Προσβολή με το ίδιο δικόγραφο περισσότερων της μίας αυτοτελών διοικητικών πράξεων ― Εφόσον δεν είναι συναφείς, θεωρείται ότι προσβάλλεται η πρώτη στη σειρά ― Ζήτημα που εξετάζεται και αυτεπαγγέλτως.
Δημόσιοι Υπάλληλοι ― Προαγωγές ― Συστάσεις Προϊσταμένου ―Δόθηκαν από τον Αναπληρωτή Διευθυντή ― Εφόσον έγινε αναπλήρωση του Διευθυντή βάσει του Άρθρου 42 του περί Δημοσίας Υπηρεσία Νόμου, σημαίνει εξ ορισμού ότι εδικαιολογείτο η απουσία του Διευθυντή.
Δημόσιοι Υπάλληλοι ― Προαγωγές ― Έκδηλη Υπεροχή ― Έννοια ― Δεν αποδείχτηκε στην υπόθεση, όπου ο αιτητής και το ενδιαφερόμενο μέρος ήταν ίσοι σε αξία, ίσοι σε προσόντα και το ενδιαφερόμενο μέρος υπερείχε σε αρχαιότητα και είχε υπέρ του και τη σύσταση του Προϊσταμένου.
Ο αιτητής προσέβαλε με την προσφυγή του την προαγωγή των πέντε ενδιαφερομένων μερών στη θέση Ανώτερου Δασικού Λειτουργού, Τμήμα Δασών, αντί του ιδίου.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής, ένας από τους υποψηφίους, επιχειρεί να προσβάλει όλες τις προαγωγές με το ίδιο δικόγραφο. Αυτό δεν μπορεί να γίνει. Επρόκειτο, όπως και στη Συμεωνίδου κ.ά. v. Δημοκρατίας (Αρ. 2) (1993) 3 Α.Α.Δ. 258, για τέσσερις «ξεχωριστές και αυτοτελείς διοικητικές πράξεις» χωρίς συνάφεια μεταξύ τους. Θεωρείται λοιπόν, βάσει, του νομολογιακού κανόνα, πως προσβάλλεται η πρώτη στη σειρά, ήτοι, εκείνη που αφορά την προαγωγή του ενδιαφερόμενου προσώπου Μ. Επισκοπίδη. Η συνήγορος της Δημοκρατίας δεν έθεσε αυτό το ζήτημα. Το Δικαστήριο έχει ωστόσο καθήκον αυτεπάγγελτα να προβεί στα δέοντα.
2. Είναι σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει ταυτόχρονα Διευθυντής και Αναπληρωτής Διευθυντής, που να εκτελεί τα καθήκοντα της θέσης. Εν προκειμένω η παρουσία του Αναπληρωτή Διευθυντή σήμαινε εξ ορισμού ότι ενόψει του Άρθρου 42 εδικαιολογείτο η απουσία Διευθυντή. Οι αποφάσεις της Ολομέλειας στη Δημοκρατία v. Στυλιανίδου κ.ά. και Καμένος v. Δημοκρατίας, στις οποίες παρέπεμψε ο συνήγορος του αιτητή αφορούσαν και οι δύο περιπτώσεις όπου ο Διευθυντής, ο οποίος εκτελούσε κατά εκείνο το χρόνο τα καθήκοντα της θέσης, ανέθεσε το έργο για το οποίο γίνεται λόγος σε υφιστάμενό του, λόγω άλλων υποχρεώσεων ή φόρτου εργασία του ιδίου. Αυτό, καθώς εξήγησε η Ολομέλεια, δεν μπορούσε να γίνει αφού, σύμφωνα με το νόμο, η εξουσία ασκείται από τον Προϊστάμενο. Που στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο διορισθείς ως Αναπληρωτής Διευθυντής.
3. Ούτε και ο δεύτερος λόγος ακυρότητας περί της έκδηλης υπεροχής του αιτητή ευσταθεί. Στην προκείμενη περίπτωση, αιτητής και ενδιαφερόμενο πρόσωπο ήταν περίπου ισοδύναμοι σε βαθμολογημένη αξία. Η θέση του αιτητή ότι το ενδιαφερόμενο πρόσωπο υστερούσε ουσιωδώς δεν είναι ορθή. Κατά τα τελευταία χρόνια, στα οποία μπορεί να αποδοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα, ήτοι από το 1990 μέχρι και το 1995, που ήταν η τελευταία αξιολόγηση στους φακέλους, ο αιτητής συγκέντρωνε 25 Ε. και 23 Π.Ι., το δε ενδιαφερόμενο πρόσωπο 22 Ε. και 26 Π.Ι. Στα προσόντα δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ τους. Αυτό άλλωστε το σημείωσε και ο αιτητής. Διαφορά υπήρχε στην αρχαιότητα κατά ενάμιση χρόνο. Αλλά υπέρ του ενδιαφερόμενου προσώπου, όχι του αιτητή. Προσέτι το ενδιαφερόμενο πρόσωπο είχε υπέρ του τη σύσταση του Προϊσταμένου. Δεν δικαιολογείται λοιπόν η θέση του αιτητή για δική του έκδηλη υπεροχή.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Συμεωνίδου κ.ά. v. Δημοκρατίας (Αρ. 2) (1993) 3 Α.Α.Δ. 258,
G. E. Mavrommatis Ltd κ.ά. v. Δήμου Λεμεσού (1992) 4 Α.Α.Δ. 2338,
Μαρκουλλίδου κ.ά. v. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 3377,
Δημοκρατία v. Στυλιανίδου κ.ά. (1996) 3 Α.Α.Δ. 274,
Καμένος v. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 25,
HadjiSavva v. Republic (1982) 3 C.L.R. 76,
HadjiIoannou v. Republic (1983) 3 C.L.R. 1041.
Προσφυγή.
Προσφυγή από τον αιτητή εναντίον της προαγωγής πέντε ενδιαφερομένων μερών σε θέσεις Ανώτερου Δασικού Λειτουργού, Τμήμα Δασών.
Α. Πολυδώρου για Κ. Χρυσοστομίδη, για τον Αιτητή.
Ε. Καρακάννα, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Καμία εμφάνιση, για τα Ενδιαφερόμενα Πρόσωπα.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Από 1 Ιανουαρίου 1996 μέχρι 1 Απριλίου 1997 κενώθηκαν, λόγω αφυπηρετήσεων και προαγωγών, σε τέσσερις διαφορετικές ημερομηνίες, πέντε μόνιμες θέσεις (Τακτ. Προϋπ.) Ανώτερου Δασικού Λειτουργού, Τμήμα Δασών. Επρόκειτο για θέσεις προαγωγής. Υποβλήθηκαν για πλήρωσή τους ανάλογες προτάσεις. Η πρώτη, που αφορούσε μια θέση λήφθηκε από την ΕΔΥ στις 22 Απριλίου 1996· η δεύτερη λήφθηκε στις 2 Ιουλίου 1996 και αφορούσε πάλι μια θέση· η τρίτη, για δύο θέσεις, λήφθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1996· και η τελευταία για άλλη μια θέση λήφθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1996. Η ΕΔΥ καθόρισε ως ημερομηνία εξέτασης των προτάσεων τη 10η Φεβρουαρίου 1997, ημερομηνία κατά την οποία επιλήφθηκε της κάθε μιας ξεχωριστά με τη χρονολογική σειρά που είχε υποβληθεί. Και εξέδωσε για την κάθε περίπτωση αντίστοιχη απόφαση. Υπήρχαν αρχικά είκοσι δύο υποψήφιοι. Στην πρώτη διαδικασία η Ε.Δ.Υ. επέλεξε για προαγωγή το Μιχαήλ Επισκοπίδη· στη δεύτερη το Γεώργιο Ν. Χατζηκυριάκου· στην τρίτη τους Νικόλαο Ταπάκη και Παναγιώτη Λαζαρίδη· και στην τελευταία το Μιχαήλ Γερασίμου. Έπειτα, κατόπιν αποδοχής από μέρους τους, η ΕΔΥ καθόρισε ως ημερομηνία ισχύος της προαγωγής όλων την 1 Μαρτίου 1997. Σχετική δημοσίευση έγινε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ημερ. 4 Απριλίου 1997, με τη Γνωστοποίηση Αρ. 1423, αλλά χωριστά βέβαια για την κάθε μια από τις τέσσερις αποφάσεις όπως και για άλλες.
Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής, ένας από τους υποψηφίους, επιχειρεί να προσβάλει όλες αυτές τις προαγωγές. Ζητείται:
"Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση των Καθ' ων η Αίτηση, που δημοσιεύθηκε σαν Γνωστοποίηση Αρ. 1423 στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας Αρ. 3140 ημερομηνίας 4 Απριλίου, 1997, και με την οποία στη μόνιμη θέση Ανώτερου Δασικού Λειτουργού (Τακτικός Προϋπολογισμός), Τμήμα Δασών προήχθηκαν από την 1.3.1997, τα Ενδιαφερόμενα Μέρη (1) Μιχαήλ Επισκοπίδης, (2) Γεώργιος Ν. Χατζηκυριάκου, (3) Νικόλαος Ταπάκης (4) Παναγιώτης Λαζαρίδης και (5) Μιχαήλ Γερασίμου, αντί ο Αιτητής είναι άκυρη και στερείται οποιουδήποτε αποτελέσματος."
Αυτό δεν μπορεί να γίνει. Επρόκειτο, όπως και στη Συμεωνίδου κ.ά. v. Δημοκρατίας (Αρ. 2) (1993) 3 Α.Α.Δ. 258, για τέσσερις "ξεχωριστές και αυτοτελείς διοικητικές πράξεις" χωρίς συνάφεια μεταξύ τους. Θα θεωρήσω λοιπόν, βάσει του νομολογιακού κανόνα, πως προσβάλλεται η πρώτη στη σειρά, ήτοι, εκείνη που αφορά την προαγωγή του ενδιαφερόμενου προσώπου Μ. Επισκοπίδη. Η συνήγορος της Δημοκρατίας δεν έθεσε αυτό το ζήτημα. Το Δικαστήριο έχει ωστόσο καθήκον αυτεπάγγελτα να προβεί στα δέοντα: βλ. G. E. Μavrommatis Ltd κ.ά. v. Δήμου Λεμεσού (1992) 4 Α.Α.Δ. 2338 (Στυλιανίδη, Δ. όπως ήταν τότε) και Μαρκουλλίδου κ.ά. v. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 3377 (Πογιατζή, Δ.).
Προωθήθηκαν με την αγόρευση του συνηγόρου του αιτητή δύο λόγοι προς υποστήριξη της αίτησης: πρώτο, ότι η σύσταση η οποία έγινε από τον Αναπληρωτή Διευθυντή του Τμήματος Δασών ήταν παράνομη αφού δεν δόθηκε οποιαδήποτε εξήγηση αναφορικά με κώλυμα του ιδίου του Διευθυντή να παραστεί· και, δεύτερο, ότι ο αιτητής έκδηλα υπερείχε του ενδιαφερόμενου προσώπου.
Ο πρώτος λόγος δεν ευσταθεί. Η ΕΔΥ στις 6 Μαΐου 1996 έδωσε οδηγίες να κληθεί ο Διευθυντής του Τμήματος Δασών να παραστεί στη συνεδρία στην οποία θα επιλαμβανόταν της πλήρωσης της θέσης. Προβλέπεται στο άρθρο 35(4) του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου του 1990 (Ν.1/90 όπως τροποποιήθηκε) ότι:
"Κατά την προαγωγή η Επιτροπή λαμβάνει δεόντως υπόψη το περιεχόμενο των Προσωπικών Φακέλων και των Φακέλων των Ετήσιων Υπηρεσιακών Εκθέσεων των υποψηφίων, αιτιολογημένες συστάσεις του Προϊστάμενου του Τμήματος στο οποίο υφίσταται η κενή θέση και την εντύπωση των οποία η Επιτροπή αποκόμισε για τους υποψηφίους κατά την προφορική εξέταση, αν αυτή έγινε."
Προϊστάμενος Τμήματος είναι, σύμφωνα με το άρθρο 2, αυτός που "κατέχει την ιεραρχικά ανώτατη θέση στο Τμήμα ....". Κάποιες εξειδικεύσεις που γίνονται εκεί, δεν μας αφορούν.
Κατά την ορισθείσα συνεδρία, ημερ. 10 Φεβρουαρίου 1997, παρέστη ο Αναπληρωτής Διευθυντής χωρίς να γίνει αναφορά στο Διευθυντή. Όμως, όπως προβλέπεται στο άρθρο 42:
"42.(1) Όταν κενούται θέση για οποιοδήποτε λόγο ή ο κάτοχος αυτής απουσιάζει με άδεια ή δεν μπορεί να εκτελεί τα καθήκοντα της θέσης του, δύναται να διοριστεί άλλο πρόσωπο για να ενεργεί αναπληρωτικά στη θέση αυτή κάτω από τέτοιους όρους, όπως θα καθοριστούν.
(2) Αναπληρωτικός διορισμός γίνεται ύστερα από σύσταση της αρμόδιας αρχής."
Είναι σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει ταυτόχρονα Διευθυντής και Αναπληρωτής Διευθυντής που να εκτελεί τα καθήκοντα της θέσης. Εν προκειμένω η παρουσία του Αναπληρωτή Διευθυντή σήμαινε εξ ορισμού ότι ενόψει του άρθρου 42 εδικαιολογείτο η απουσία Διευθυντή. Οι αποφάσεις της Ολομέλειας στη Δημοκρατία v. Στυλιανίδου κ.ά. (1996) 3 Α.Α.Δ. 274 και Καμένος v. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 25, στις οποίες παρέπεμψε ο συνήγορος του αιτητή αφορούσαν και οι δύο περιπτώσεις όπου ο Διευθυντής, ο οποίος εκτελούσε κατά εκείνο το χρόνο τα καθήκοντα της θέσης, ανέθεσε το έργο για το οποίο γίνεται λόγος σε υφιστάμενο του λόγω άλλων υποχρεώσεων ή φόρτου εργασίας του ιδίου. Αυτό, καθώς εξήγησε η Ολομέλεια, δεν μπορούσε να γίνει αφού, σύμφωνα με το νόμο, η εξουσία ασκείται από τον Προϊστάμενο. Που στην προκείμενη περίπτωση ήταν ο διορισθείς ως Αναπληρωτής Διευθυντής.
Ούτε και ο δεύτερος λόγος ευσταθεί. Την έννοια της έκδηλης υπεροχής την εξήγησε ο Πικής, Δ. (όπως ήταν τότε) στη HadjiSavva v. Republic (1982) 3 C.L.R. 76 (στη σελ. 78) ως εξής:
"Αs the expression "striking superiority" suggests, a party's superiority, to validate an allegation of this kind, must be self-evident and apparent from a perusal of the files of the candidates. Superiority must be of such a nature as to emerge on any view of the combined effect of the merits, qualifications and seniority of the parties competing for promotion; in other words, it must emerge as an unquestionable fact; so telling, as to strike one at first sight."
H Oλομέλεια στη HadjiIoannou v. Republic (1983) 3 C.L.R. 1041 την υιοθέτησε και επιβεβαίωσε την αρχή ότι (στη σελ. 1045):
"It is a settled principle of administrative law that when an organ, such as the Public Service Commission, selects a candidate on the basis of comparison with others, it is not necessary to show, in order to justify his selection, that he was strikingly superior to the others. On the other hand, an administrative Court cannot intervene in order to set aside the decision regarding such selection unless it is satisfied, by an applicant in a recourse before it, that he was an eligible candidate who was strikingly superior to the one who was selected ....."
Στην προκείμενη περίπτωση, αιτητής και ενδιαφερόμενο πρόσωπο ήταν περίπου ισοδύναμοι σε βαθμολογημένη αξία. Η θέση του αιτητή ότι το ενδιαφερόμενο πρόσωπο υστερούσε ουσιωδώς δεν είναι ορθή. Κατά τα τελευταία χρόνια, στα οποία μπορεί να αποδοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα, ήτοι από το 1990 μέχρι και το 1995 που ήταν η τελευταία αξιολόγηση στους φακέλους, ο αιτητής συγκέντρωνε 25 Ε. και 23 Π.Ι., το δε ενδιαφερόμενο πρόσωπο 22 Ε. και 26 Π.Ι. Στα προσόντα δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ τους. Αυτό άλλωστε το σημείωσε και ο αιτητής. Διαφορά υπήρχε στην αρχαιότητα: κατά ενάμιση χρόνο. Αλλά υπέρ του ενδιαφερόμενου προσώπου όχι του αιτητή. Προσέτι το ενδιαφερόμενο πρόσωπο είχε υπέρ του τη σύσταση του Προϊσταμένου. Δεν δικαιολογείται λοιπόν η θέση του αιτητή για δική του έκδηλη υπεροχή.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα. Η θεωρούμενη ως προσβαλλόμενη απόφαση, η οποία αφορά μόνο την προαγωγή του ενδιαφερόμενου προσώπου Μ. Επισκοπίδη, επικυρώνεται βάσει του Άρθρου 146.4(β) του Συντάγματος.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.