|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 4 ΑΑΔ 346
28 Απριλίου, 1999
[ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ,
Αιτητής,
v.
1. ΔΗΜΟΥ ΑΓΛΑΝΤΖΙΑΣ,
2. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 832/96)
Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο ― Προσβολή στο ίδιο δικόγραφο δύο ανεξάρτητων διοικητικών πράξεων ― Παραδεκτή μόνο αν υπάρχει συνάφεια ― Προϋποθέσεις συνάφειας ― Σε αντίθετη περίπτωση η προσφυγή είναι παραδεκτή μόνο για την προτασσόμενη στο δικόγραφο διοικητική πράξη ― Δεν υπάρχει συνάφεια μεταξύ της πολεοδομικής άδειας και της άδειας οικοδομής για την ίδια ανάπτυξη στο ίδιο ακίνητο.
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος ― Προθεσμία ― Έναρξη ― Γνώση της πράξης ― Χαρακτηριστικά ― Απαιτείται σαφής γνώση της πράξης και όχι και του εμμάρτυρου υλικού στο οποίο ο διοικούμενος θα στηρίξει του ισχυρισμούς ακυρότητάς της.
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος ― Αντικείμενο ― Παράλειψη ― Μόνο παραλείψεις οφειλόμενης ενέργειας αποτελούν αντικείμενο προσφυγής και όχι οποιαδήποτε παράλειψη.
Ο αιτητής προσέβαλε με την προσφυγή του, τόσο την άδεια οικοδομής, όσο και την πολεοδομική άδεια που εξεδώθησαν στο γειτονικό του ακίνητο καθώς και την παράλειψη των καθ' ων η αίτηση να αναθεωρήσουν τις δύο άδειες.
Τέθηκαν προδικαστικές ενστάσεις τόσον αναφορικά με την έλλειψη συνάφειας των δύο προσβαλλόμενων αποφάσεων, όσο και για το εκπρόθεσμο της προσφυγής.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. Το θεωρητικό υπόβαθρο της αρχής της σώρευσης συναφών πράξεων σε ένα δικόγραφο διατυπώνεται στα Πορίσματα της Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας (1929-1959) στη σελ. 274:
"Συγχωρείται η διά του αυτού δικογράφου προσβολή επί ακυρώσει πλειόνων της μιας πράξεων, οσάκις άπασαι αι προσβαλλόμεναι πράξεις είναι συναφείς διότι λ.χ. η μία πράξις αποτελεί προϋπόθεσιν της άλλης: 1821 (53), ή οσάκις διά του αυτού δικογράφου προσβάλλονται πλείονες πράξεις αίτινες αφορώσιν άπασαι τον αιτούντα, ερείδονται εις τας αυτάς διατάξεις του νόμου, φέρουσι ταυτόσημον αιτιολογίας και εξεδόθησαν παρά του αυτού οργάνου και κατά την ιδίαν διοικητική διαδικασία: 1419 (53) [Βλ. έλλειψιν συναφείας εν 1817 (56), 497, 2097(56)].
Οσάκις δεν συντρέχουσιν αι προϋποθέσεις της συναφείας, η αίτησις ακυρώσεως θεωρείται ως παραδεκτώς ασκουμένη μόνο ως προς την πρώτην των προσβαλλομένων πράξεων: 1654 (56), 858(54), χωρεί όμως πάντοτε χωρισμός δικογράφου, οπότε το εμπρόθεσμον των ύστερον κατατεθεισών αιτήσεων κρίνεται εκ της αρχικής: 1629 (53)."
Kατά τη γνώμη του Δικαστηρίου, δεν υφίστανται στην προκείμενη περίπτωση τα διασυνδετικά στοιχεία μεταξύ των δύο πράξεων, που δημιουργούν τη συνάφεια, η οποία επιτρέπει συμπερίληψή τους στο ίδιο δικόγραφο. Η διαδικασία για την έκδοση τέτοιων πράξεων προβλέφθηκε από δύο διαφορετικά νομοθετήματα (Ν. 90/72 και Κεφ. 96). Άλλο στοιχείο που υποστηρίζει την αυθυπαρξία της καθεμίας, είναι ότι οι άδειες αυτές χορηγούνται από διαφορετικά όργανα.
Το πιο σημαντικό όμως, που θεμελιώνει την ετερότητά τους, είναι η φύση της εξουσίας που παρέχεται για την έκδοσή τους. Πρόκειται για εξουσία διακριτικού χαρακτήρα. Έτσι η έκδοση της πολεοδομικής άδειας δε συνεπάγεται αυτόματα την έκδοση της οικοδομικής. Δεν την προεξοφλεί.
Με τα δεδομένα που έχουν εκτεθεί είναι αναπόφευκτο το συμπέρασμα ότι οι προσβαλλόμενες πράξεις δεν είναι συναφείς. Εξεταστέα μόνο είναι η προτασσόμενη (οικοδομική άδεια). Η προσφυγή για τη δεύτερη (έκδοση πολεοδομικής άδειας) απορρίπτεται αφού δεν έχει γίνει, πριν τη συζήτηση της υπόθεσης και την έκδοση απόφασης, διαχωρισμός δικογράφου για καταχώριση χωριστής προσφυγής.
Αναφορικά με τη δεύτερη προδικαστική ένσταση που αφορά το εμπρόθεσμο της προσφυγής (σε σχέση με την πρώτη θεραπεία για ακύρωση της οικοδομικής άδειας), ο δικηγόρος του αιτητή υποστήριξε ότι ο τελευταίος δεν είχε πλήρη γνώση της επίδικης πράξης πριν την ημερομηνία κατά την οποία αποστάληκαν τα σχέδια της οικοδομής μαζί με την πολεοδομική άδεια. Αυτό έγινε, με την επιστολή ημερ. 29/7/96. Ο αιτητής όμως, όπως φαίνεται από τα γεγονότα, γνώριζε τουλάχιστoν από 25/6/96 που έγραψε στο Δήμαρχο και στο Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως, τόσο το ύψος του γκαράζ, όσο και του περιτοιχίσματος, καθώς και τις σχετικές νομοθετικές πρόνοιες. Γνώριζε ακόμη τις βλαπτικές τους συνέπειες για την περιουσία του, γεγονός που τον ώθησε να εναντιωθεί εγγράφως στις αρμόδιες αρχές, ζητώντας άρση των συνεπειών που προκάλεσαν οι ενέργειες του ενδιαφερόμενου μέρους, τις οποίες θεωρούσε παράνομες. Θα υπομνησθεί εδώ η επιστολή του Δήμου στις 28/6/96, που περιείχε και την τελική του θέση επί του ζητήματος: ότι η επίδικη άδεια ήταν σύμφωνη με την πολεοδομική άδεια (και τους όρους της) και επίσης με τις πρόνοιες των σχετικών κανονισμών.
Ο αιτητής λοιπόν είχε έκτοτε (τουλάχιστον από τις 28/6/96) σαφή εικόνα και γνώση όλων των απαραίτητων στοιχείων για να ασκήσει προσφυγή. Αξίζει εδώ να γίνει αναφορά στην Moran v. Republic, 1 R.S.C.C. 10. Διακρίνει μεταξύ γνώσης της απόφασης και του εμμάρτυρου υλικού που χρειάζεται για στοιχειοθέτηση της παρανομίας (σελ. 13):
"In the opinion of the Court 'knowledge' means knowledge of the decision, act or omission giving rise to the right of recourse under Article 146 of the Constitution and not knowledge of evidential matters necessary to substantiate before this Court an allegation of unconstitutionality, illegality or an excess or abuse of power."
H ενημέρωση που είχε εδώ ο αιτητής για την επίδικη πράξη ήταν άμεση και ουσιαστική, όπως προκύπτει και από τις δύο παραπάνω αναφορές τους προς τις αρμόδιες αρχές. Οι ενέργειες του αιτητή μετά τις 28/6/96 αποσκοπούσαν στην αναθεώρηση της απόφασης. Τις συνέχισε μάλιστα και μετά από τη σαφή θέση του Δήμου αναφορικά με τη νομιμότητα της οικοδομικής άδειας. Το Δικαστήριο καταλήγει ότι προκύπτει γνώση της επίδικης απόφασης από τον αιτητή σε χρόνο που καθιστά εκπρόθεσμη την προσβολή της (το διάστημα που παρήλθε από τις 28/6/96 μέχρι 14/10/96 είναι μεγαλύτερο των 75 ημερών).
3. Το αίτημα θεραπείας (Γ) επίσης απορρίπτεται γιατί δε θεμελιώθηκε παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας.
H προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Christodoulou v. CYTA (1978) 3 C.L.R. 61,
Konstanti v. Republic (1979) 3 C.L.R. 364,
Symilli a.o. v. Republic (1988) 3 C.L.R. 2112,
Αδελφοί Α�&�Α Κωνσταντίνου Λτδ ν. Δήμου Γεροσκήπου κ.ά. (1997) 4 Α.Α.Δ. 1374,
Στυλιανού ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Πελενδρίου (1997) 4 Α.Α.Δ. 2882,
Πρωτοπαπάς ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Φρενάρους (1997) 4 Α.Α.Δ. 2922,
Κορακίδου - Μακρίδου ν. Δήμου Πάφου κ.ά., Υπόθ. Αρ. 996/96, ημερ. 30/3/99,
Moran v. Republic 1 R.S.C.C. 10,
Γεωργίου ν. Δημοκρατίας (αρ. 1) (1998) 3 Α.Α.Δ. 197.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης των καθ' ων η αίτηση με την οποία εκδόθηκε στο ενδιαφερόμενο μέρος πολεοδομική άδεια και άδεια οικοδομής.
Κ. Μιχαηλίδης, για τον Αιτητή.
Μ. Παπαπέτρου, για τους Καθ' ων η αίτηση 1.
Γ. Γεωργαλλής, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση 2.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Ο αιτητής έχει δική του κατοικία στην Αγλαντζιά. Το ενδιαφερόμενο μέρος, που είναι ιδιοκτήτης παρακείμενου οικοπέδου, έκτισε σε αυτό διόροφη κατοικία με υπόστεγο χώρο στάθμευσης, αφού εξασφάλισε πρώτα (στις 16/11/95) πολεοδομική άδεια από τον καθού 2. και αργότερα (20/2/96) από τον καθού 1 οικοδομική άδεια. Είχαν τεθεί όροι και στις δύο περιπτώσεις. Οι όροι της οικοδομικής άδειας αφορούσαν το λεβητοστάσιο και τις υγειονομικές εγκαταστάσεις: βλ. Κυανούν 64 και Κυανούν 59 στο φάκελο τεκμ. Ν1.
Όροι περιλήφθηκαν και στην πολεοδομική άδεια. Καταγράφω τους τρεις απ' αυτούς στους οποίους επικεντρώθηκε η υπόθεση του αιτητή:
"(43) Σε καμία περίπτωση οποιοδήποτε μέρος κύριας οικοδομής ή ακάλυπτη βεράντα ή επιχωμάτωση, σε ύψος μεγαλύτερο από 1.20m από τη στάθμη του φυσικού συνεχόμενου εδάφους, να ανεγερθεί/εκτελεστεί σε απόσταση μικρότερη από 3,00m από τα σύνορα του τεμαχίου.
(129) Ο ισόγειος στεγασμένος χώρος στάθμευσης, που εφάπτεται της οικοδομής και του πλευρικού συνόρου, να παραμείνει ανοικτός από δύο τουλάχιστον πλευρές και η οροφή του να μην είναι βατή και να μη χρησιμοποιείται ως βεράντα.
(210) Το περίφραγμα κατά μήκος των οδικών συνόρων (δρόμος, πεζόδρομος, χώρος πρασίνου, δημόσια πλατεία κλπ) και μέχρι απόστασης 3,00m από αυτά, να μην υπερβαίνει σε ύψος τα 1,20m από τη στάθμη του συνεχόμενου εδάφους. Κατά τα άλλα η κατασκευή και το ύψος του να γίνει ακριβώς όπως δείχνεται στα σχέδια που εγκρίθηκαν."
Στις 25/6/96, προφανώς μετά την έναρξη των οικοδομικών εργασιών, ο αιτητής αντέδρασε στη συνέχισή τους ισχυριζόμενος ότι επηρεάστηκαν δυσμενώς οι ανέσεις της κατοικίας του. Απέδωσε το γεγονός σε παραβάσεις, από μέρους του ενδιαφερόμενου μέρους, των κειμένων νομοθετικών και κανονιστικών διατάξεων. Ο αιτητής διοχέτευσε τις αντιρρήσεις του και στις δύο αρχές με χωριστές επιστολές ημερ. 25/6/96. Στο Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως παραπονέθηκε σχετικά με το ύψος του υποστέγου και της περίφραξης και ζήτησε αναθεώρηση ή ανάκληση, στην έκταση αυτή, της πολεοδομικής άδειας "διότι ήδη κατασκευάζονται τα καλούπια για την τοποθέτηση του μπετόν". Ο αιτητής προέβη και σε εισήγηση να ανεγερθεί το υπόστεγο σε άλλη πλευρά του οικοπέδου, που συνορεύει με πεζόδρομο.
Στην επιστολή του προς το Δήμαρχο Αγλαντζιάς ανέφερε και το ύψος του περιτοιχίσματος που έκτισε το ενδιαφερόμενο μέρος. Παράλληλα ζήτησε άμεση επέμβαση:
"Το περιτοίχισμα είναι ύψους 2 περίπου μέτρων, εκτείνεται προς όλες τις πλευρές και επηρεάζει σοβαρά τις ανέσεις της δικής μου κατοικίας η οποία βρίσκεται στην Αχαρνών 7.
Επειδή κατά τη δική μου αντίληψη το περιτοίχισμα αυτό εξόφθαλμα αντίκειται στη σχετική νομοθεσία παρακαλώ να επιληφθείτε πάραυτα του θέματος για να προληφθεί η τοποθέτηση του μπετόν και περαιτέρω περιπλοκής του θέματος."
H απάντηση ήλθε άμεσα στις 28/6/96. Ο Δήμαρχος πληροφόρησε τον αιτητή ότι "το περιτοίχισμα όπως ανεγείρεται είναι σύμφωνα με τα εγκριθέντα σχέδια της εκδοθείσας πολεοδομικής άδειας και άδειας οικοδομής και τηρεί τις πρόνοιες των σχετικών κανονισμών".
Στις 31/7/96 ο δικηγόρος του αιτητή, αφού στο μεταξύ ζήτησε και πήρε από το Δήμαρχο αντίγραφο της πολεοδομικής άδειας και των σχεδίων, επανέλαβε λεπτομερέστερα τα παράπονα του αιτητή, ζητώντας συγχρόνως την παρέμβαση του Δήμου για να εξαναγκασθεί σε συμμόρφωση το ενδιαφερόμενο μέρος. Για να μη λείπει τίποτα από την εικόνα μπορώ εδώ να αναφέρω ότι ο Δήμος, στις 23/8/96 απάντησε στο κάθε θέμα που έθιξε ο δικηγόρος του αιτητή και παράλληλα επέμεινε ότι δε σημειώθηκε οποιαδήποτε παράβαση. Ο κ. Μιχαηλίδης ανταπάντησε στις 5/9/96 προβάλλοντας τις δικές του θέσεις. Στις 9/9/96 ο καθού 2 πληροφόρησε τον αιτητή ότι το ύψος του περιτοιχίσματος ήταν μέσα στα επιτρεπόμενα όρια. Αναφορικά με το γκαράζ απάντησε ότι δεν ήταν δυνατή η μετακίνησή του στην αντίθετη πλευρά γιατί απαγορεύεται η γειτνίαση με τον πεζόδρομο με τον οποίο συνορεύει.
Μετά την εισαγωγή αυτή μπορεί να γίνει αναφορά στις θεραπείες που ζητά με την προσφυγή του ο αιτητής, την οποία (έχει σημασία να το αναφέρουμε) καταχώρησε στις 14/10/96:
"(Α) Δήλωσιν του Δικαστηρίου ότι η άδεια οικοδομής υπ' αρ. 02116, η οποία εξεδόθη υπό του Καθ' ού η αίτησις αρ. 1 διά την ανέγερσιν οικοδομής εντός του τεμαχίου αρ. 3530 του Φύλ./Σχ. ΧΧΙ.63.W.1 εις την Οδόν Αχαρνών κατά ή περί την 20.2.1996, καθ' ήν έκτασιν αφορά το γκαράζ, το ύψος του περιτειχίσματος και την ράμπαν που οδηγεί εις το γκαράζ και που εφάπτονται ή γειτνιάζουν προς το σύνορον της οικίας του Αιτητού εντός του Τεμαχίου αρ. 3529 είναι παράνομος, άκυρος και στερείται εννόμου αποτελέσματος.
(Β) Δήλωσιν του Δικαστηρίου ότι η Πολεοδομική άδεια υπ' αρ. ΛΕΥ/1568/95 η οποία εξεδόθη υπό της Καθ' ης η αίτησις αρ. 2 διά την ανέγερσιν οικοδομής εντός του ως άνω τεμαχίου κατά ή περί την 16/11/1996 καθ' ήν έκτασιν αφορά το γκαράζ, το ύψος του περιτειχίσματος και την ράμπαν που οδηγεί εις το γκαράζ και που εφάπτονται ή γειτνιάζουν προς το σύνορον της ως άνω οικίας του Αιτητού, και η οποία απετέλεσε την βάσιν της εκδόσεως της ως άνω αδείας παρά του Καθ' ού η αίτησις αρ. 1, είναι παράνομος, άκυρος και στερείται εννόμου αποτελέσματος.
(Γ) Η παράλειψις των Καθ' ών η αίτησις ν' αναθεωρήσουν τας ως άνω αδείας ούτως ώστε αυταί να συνάδουν προς τας σχετικάς νομοθετικάς διατάξεις δεν έπρεπε να είχε γίνει και ότι παρελείφθη έπρεπε να είχεν εκτελεσθή."
Συνοψίζω στο σημείο αυτό την υπόθεση κάθε πλευράς. Ο αιτητής ισχυρίζεται ότι και οι δύο άδειες εκδόθηκαν παράνομα. Κι αυτό γιατί δεν τηρήθηκαν οι οικοδομικοί κανονισμοί και οι πρόνοιες των Παραρτημάτων των Τοπικών Σχεδίων αναφορικά με το γκαράζ και τη ράμπα που οδηγεί σε αυτό, καθώς και αναφορικά με το ύψος του περιτοιχίσματος το οποίο κτίστηκε κατά μήκος του συνόρου με το κτήμα του αιτητή. Οι καθών, αντίθετα, υποστηρίζουν ότι υπήρξε πλήρης συμμόρφωση με το νομοθετικό πλαίσιο στο οποίο ο αιτητής τοποθετεί την υπόθεσή του και ότι οι επίδικες πράξεις εκδόθηκαν νόμιμα μέσα στα όρια των εξουσιών που έχουν στο προκείμενο οι καθών.
Επιβάλλεται όμως πρώτα να εξετάσω τις προδικαστικές ενστάσεις των καθών αναφορικά με τη συνάφεια των δύο προσβαλλομένων πράξεων (πολεοδομική άδεια και άδεια οικοδομής) και το εμπρόθεσμο της προσφυγής. Ο δικηγόρος του καθού 2, που έθεσε και το θέμα της μη συνάφειας, επέμεινε ότι η μια πράξη είναι ανεξάρτητη από την άλλη. Και διατηρεί την αυτοτέλειά της. Είναι σωστό ότι η έκδοση άδειας οικοδομής προϋποθέτει την ύπαρξη πολεοδομικής άδειας. Αυτό όμως δε σημαίνει κατ' ανάγκη ότι η οικοδομική άδεια χορηγείται κατά δέσμια εξουσία χωρίς έρευνα. Πέραν τούτου η κάθε πράξη εκδίδεται με βάση διαφορετικές διατάξεις του οικείου νόμου. Συνεπώς οι πράξεις δεν είναι συναφείς. Με αποτέλεσμα να είναι ισχυρή μόνο η προβαλλόμενη πρώτη στο δικόγραφο, που στην περίπτωση αυτή είναι η έκδοση άδειας οικοδομής.
Ο δικηγόρος του αιτητή θεωρεί ότι η έκδοση της μιας πράξης, (πολεοδομικής άδειας) είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την έκδοση της άλλης. Η ακύρωση της πολεοδομικής άδειας, αν κριθεί ότι εκδόθηκε κατά παράβαση νομοθετικών διατάξεων, προδικάζει την τύχη της άλλης. Τη συμπαρασύρει σε ακυρότητα γιατί, όπως υποστηρίζει, πρόκειται για σύνθετη διοικητική ενέργεια. Για ενίσχυση των συλλογισμών του παρέπεμψε στις υποθέσεις Christodoulou ν. CYTA (1978) 3 C.L.R. 61, 69, Konstanti v. Republic (1979) 3 C.L.R. 364, 369 και Symilli & Another ν. Republic (1988) 3 C.L.R. 2112, 2116. Ισχυρίστηκε περαιτέρω πως για να εκδοθεί πολεοδομική άδεια πρέπει να τηρούνται και οι διατάξεις του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου και των σχετικών κανονισμών.
Το θεωρητικό υπόβαθρο της αρχής της σώρευσης συναφών πράξεων σε ένα δικόγραφο διατυπώνεται στα Πορίσματα της Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας (1929-1959) στη σελ. 274:
"Συγχωρείται η διά του αυτού δικογράφου προσβολή επί ακυρώσει πλειόνων της μιας πράξεων, οσάκις άπασαι αι προσβαλλόμεναι πράξεις είναι συναφείς διότι λ.χ. η μία πράξις αποτελεί προϋπόθεσιν της άλλης: 1821 (53), ή οσάκις διά του αυτού δικογράφου προσβάλλονται πλείονες πράξεις αίτινες αφορώσιν άπασαι τον αιτούντα, ερείδονται εις τας αυτάς διατάξεις του νόμου, φέρουσι ταυτόσημον αιτιολογίαν και εξεδόθησαν παρά του αυτού οργάνου και κατά την ιδίαν διοικητικήν διαδικασίαν: 1419 (53) [βλ. έλλειψιν συναφείας εν 1817 (56), 497, 2097(56)].
Οσάκις δεν συντρέχουσιν αι προϋποθέσεις της συναφείας η αίτησις ακυρώσεως θεωρείται ως παραδεκτώς ασκουμένη μόνον ως προς την πρώτην των προσβαλλομένων πράξεων: 1654 (56), 858(54), χωρεί όμως πάντοτε χωρισμός δικογράφου, οπότε το εμπρόθεσμον των ύστερον κατατεθεισών αιτήσεων κρίνεται εκ της αρχικής: 1629 (53)."
Βλέπε επίσης τα συγράμματα των Θ. Τσάτσου "Η αίτησις ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας" έκδοση τρίτη, σελ. 357-358 και Ηλία Κυριακόπουλου "Ελληνικόν Διοικητικόν Δίκαιον" Γ΄Μέρος (ειδικόν), έκδοση 4η, σελ. 127-128.
Κατά τη γνώμη μου δεν υφίστανται στην προκείμενη περίπτωση τα διασυνδετικά στοιχεία μεταξύ των δυο πράξεων, που δημιουργούν τη συνάφεια, η οποία επιτρέπει συμπερίληψη τους στο ίδιο δικόγραφο. Η διαδικασία για την έκδοση τέτοιων πράξεων προβλέφθηκε από δύο διαφορετικά νομοθετήματα (Ν. 90/72 και Κεφ. 96). Άλλο στοιχείο που υποστηρίζει την αυθυπαρξία της καθεμιάς, είναι ότι οι άδειες αυτές χορηγούνται από διαφορετικά όργανα: Αδελφοί Α. & Α. Κωνσταντίνου Λτδ. ν. Δήμου Γεροσκήπου και Άλλου (1997) 4 Α.Α.Δ. 1374, Ανδριάνθη Κ. Στυλιανού ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Πελενδρίου (1997) 4 Α.Α.Δ. 2882, Δρ. M. Πρωτοπαπάς ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Φρενάρους (1997) 4 Α.Α.Δ. 2922.
Το πιο σημαντικό όμως, που θεμελιώνει την ετερότητά τους, είναι η φύση της εξουσίας που παρέχεται για την έκδοσή τους. Πρόκειται για εξουσία διακριτικού χαρακτήρα. Έτσι η έκδοση της πολεοδομικής άδειας δεν συνεπάγεται αυτόματα την έκδοση της οικοδομικής. Δεν την προεξοφλεί. Η υποσημείωση 14 στη σελ. 127 του συγγράμματος του Κυριακόπουλου αναφέρει σχετικά:
"Στερούνται συναφείας πράξεις, αίτινες δεν ερείδονται επί της αυτής διατάξεως και εξεδόθησαν κατά διάφορον διαδικασίαν και παρά διαφόρων οργάνων" (αναφέρεται η απόφαση αρ. 668/59 του Στ.Ε.)
Στην πρόσφατη απόφαση στην Προσφ. Αρ. 996/96, Αρίστη Κορακίδου-Μακρίδου ν. Δήμου Πάφου και Άλλης, ημερ. 30/3/99, διαπιστώθηκε μεν συνάφεια των συμπροσβληθεισών πράξεων, αλλά εκεί η συγκατάθεση του Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως (που συμπροσβαλλόταν) αποτελούσε, με βάση τις σχετικές διατάξεις, sine qua non για την έκδοση της πολεοδομικής άδειας. Με τα δεδομένα που έχω εκθέσει είναι πιστεύω αναπόφευκτο το συμπέρασμα ότι οι προσβαλλόμενες πράξεις δεν είναι συναφείς. Εξεταστέα μόνο είναι η προτασσόμενη (οικοδομική άδεια). Η προσφυγή για τη δεύτερη (έκδοση πολεοδομικής άδειας) απορρίπτεται αφού δεν έχει γίνει, πριν τη συζήτηση της υπόθεσης και την έκδοση απόφασης, διαχωρισμός δικογράφου για καταχώριση χωριστής προσφυγής.
Η κατάληξή μου με οδηγεί στην προδικαστική ένσταση που αφορά το εμπρόθεσμο της προσφυγής (σε σχέση με την πρώτη θεραπεία για ακύρωση της οικοδομικής άδειας). Ο δικηγόρος του αιτητή υποστήριξε ότι ο τελευταίος δεν είχε πλήρη γνώση της επίδικης πράξης πριν την ημερομηνία κατά την οποία αποστάληκαν τα σχέδια της οικοδομής μαζί με την πολεοδομική άδεια. Αυτό έγινε, όπως θα θυμόμαστε, με την επιστολή ημερ. 29/7/96. Ο αιτητής όμως, όπως φαίνεται από τα προεκτεθέντα, γνώριζε, τουλάχιστον από 25/6/96 που έγραψε στο Δήμαρχο και στο Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως, τόσο το ύψος του γκαράζ όσο και του περιτοιχίσματος, καθώς και τις σχετικές νομοθετικές πρόνοιες. Γνώριζε ακόμη τις βλαπτικές τους συνέπειες για την περιουσία του, γεγονός που τον ώθησε να εναντιωθεί εγγράφως στις αρμόδιες αρχές, ζητώντας άρση των συνεπειών που προκάλεσαν οι ενέργειες του ενδιαφερόμενου μέρους, τις οποίες θεωρούσε παράνομες. Θα υπομνήσω εδώ την επιστολή του Δήμου στις 28/6/96, που περιείχε και την τελική του θέση επί του ζητήματος: ότι η επίδικη άδεια ήταν σύμφωνη με την πολεοδομική άδεια (και τους όρους της) και επίσης με τις πρόνοιες των σχετικών κανονισμών.
Ο αιτητής λοιπόν είχε έκτοτε (τουλάχιστον από τις 28/6/96) σαφή εικόνα και γνώση όλων των απαραίτητων στοιχείων για να ασκήσει προσφυγή. Αξίζει εδώ να αναφερθούμε στην John Moran v. Republic 1 R.S.C.C. 10. Διακρίνει μεταξύ γνώσης της απόφασης και του εμμάρτυρου υλικού που χρειάζεται για στοιχειοθέτηση της παρανομίας (σελ. 13):
"In the opinion of the Court "knowledge" means knowledge of the decision, act or omission giving rise to the right of recourse under Article 146 of the Constitution and not knowledge of evidential matters necessary to substantiate before this Court an allegation of unconstitutionality, illegality or an excess or abuse of power."
Βλέπε επίσης απόφαση της Ολομέλειας στην Αλίκη Γεωργίου ν. Δημοκρατίας (Αρ. 1) (1998) 3 Α.Α.Δ. 197, που υιοθέτησε την παραπάνω απόφαση.
Η ενημέρωση που είχε εδώ ο αιτητής για την επίδικη πράξη ήταν άμεση και ουσιαστική, όπως προκύπτει και από τις δύο παραπάνω αναφορές του προς τις αρμόδιες αρχές. Οι ενέργειες του αιτητή μετά τις 28/6/96 αποσκοπούσαν στην αναθεώρηση της απόφασης. Τις συνέχισε μάλιστα και μετά από τη σαφή θέση του Δήμου αναφορικά με τη νομιμότητα της οικοδομικής άδειας. Καταλήγω ότι προκύπτει γνώση της επίδικης απόφασης από τον αιτητή σε χρόνο που καθιστά εκπρόθεσμη την προσβολή της (το διάστημα που παρήλθε από τις 28/6/96 μέχρι 14/10/96 είναι μεγαλυτερο των 75 ημερών).
Θα πρόσθετα, παρόλο που δεν είναι απαραίτητο, ότι θα απέρριπτα οπωσδήποτε την προσφυγή και στην περίπτωση που ήταν δυνατή η εξέταση της ουσίας. Δε χρειάζεται για το σκοπό αυτό να αναφερθώ στις λεπτομέρειες των ισχυρισμών του αιτητή. Αρκεί να αναφέρω ότι όλοι οι ισχυρισμοί του αφορούν, σε τελική ανάλυση, την πολεοδομική άδεια που δεν μπορεί να εξετασθεί για τους λόγους που έχω εξηγήσει. Η άδεια οικοδομής εκδόθηκε σύμφωνα με τα σχέδια που εγκρίθηκαν από την πολεοδομική αρχή.
Το αίτημα θεραπείας (Γ) επίσης απορρίπτεται γιατί δε θεμελιώθηκε παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας.
Για τους παραπάνω λόγους η προσφυγή απορρίπτεται. Με έξοδα σε βάρος του αιτητή.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.