CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

Αναφορικά με το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος.

14 Οκτωβρίου, 1999.

Προσβάλλεται η απόφαση του Εφόρου Φόρου Εισοδήματος με την οποία προσδιορίστηκαν οι υποχρεώσεις της αιτήτριας εταιρείας σε σχέση με το φόρο εισοδήματος για τα φορολογικά έτη 1990 και 1991· την έκτακτη εισφορά για τις τριμηνίες 4/90 και 4/91· και την έκακτη εισφορά για την άμυνα για όλα τα εξάμηνα των δύο αυτών φορολογικών ετών. Ως αποτέλεσμα εκδόθηκαν οι αντίστοιχες ειδοποιήσεις.

Οι ειδοποιήσεις για φόρο εισοδήματος έφεραν ως ημερομηνία την 26 Σεπτεμβρίου 1996· για έκτακτη εισφορά είχαν ως ημερομηνία ετοιμασίας την 24 Ιουνίου 1996 και ως ημερομηνία έκδοσης την 19 Ιουλίου 1996· ενώ για έκτακτη εισφορά για την άμυνα η ημερομηνία ήταν η 10 Σεπτεμβρίου 1996. Οι ειδοποιήσεις στάληκαν στην αιτήτρια σε ημερομηνία που ο ΄Εφορος τώρα δεν γνωρίζει γιατί δεν έγινε περί αυτής καμιά σημείωση. Ωστόσο, έναντι αυτού τoυ κενού στο διοικητικό φάκελο, υπάρχει ο αναντίκρουστος ισχυρισμός της αιτήτριας ότι οι ειδοποιήσεις λήφθηκαν κατά τον Οκτώβριο του 1996.

Η αιτήτρια, μετά που αντιλήφθηκε τη θέση του Εφόρου, η οποία σήμαινε βέβαια ότι ο ΄Εφορος δεν επρόκειτο να εξετάσει την ένσταση, καταχώρισε την παρούσα προσφυγή. Η Δημοκρατία προέταξε τρεις προκαταρκτικές ενστάσεις: (α) ότι η αιτήτρια στερείται εννόμου συμφέροντος διότι είχε αποδεχθεί ανεπιφύλακτα την προσβαλλόμενη απόφαση· (β) ότι η αιτήτρια στερείται εννόμου συμφέροντος διότι η ακύρωση δεν θα την ωφελήσει αφού ο ΄Εφορος θα επαναλάβει τη διαδικασία με την "τυπική προσθήκη" αυτή τη φορά της υπογραφής του ή του εξουσιοδοτημένου προσώπου· και (γ) ότι η προσφυγή είναι εκπρόθεσμη.

Είναι αξιοσημείωτο ότι παρά τη θέση του Εφόρου για τη μη υποβολή ένστασης από την αιτήτρια, δεν διατυπώθηκε από τη Δημοκρατία, σχετικά με αυτή την πτυχή, οποιαδήποτε αντίρρηση. Ενώ προκύπτει, από ό,τι διαλαμβάνεται στο άρθρο 21(1) του περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμου του 1978 (όπως τροποποιήθηκε), πως η υποβολή ένστασης βάσει του άρθρου 20 αποτελεί προϋπόθεση για την προσβολή φορολογίας με προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο. Το επιβεβαιώνει και η νομολογία: βλ. Petrolina Ltd v. The Municipal Committee of Famagusta (1971) 3 C.L.R. 420· Pitsiakkos v. Republic (1985) 3 C.L.R. 1700· και Pandelidou v. Republic (1986) 3 C.L.R. 687 που είναι οι πιο παλαιές επί του ζητήματος αποφάσεις.

Η θέση της Δημοκρατίας ότι η αιτήτρια στερείται εννόμου συμφέροντος επειδή, κατά τον διατυπωθέντα συλλογισμό, αν η παράνομη πράξη ακυρωθεί η νόμιμη που εν συνεχεία θα εκδοθεί θα είναι του ίδιου στην ουσία περιεχομένου είναι, κατά την άποψή μου, εντελώς απαράδεκτη και δεν θεωρώ ότι χρειάζεται να επεκταθώ. Η άλλη θέση της Δημοκρατίας, σχετικά με το έννομο συμφέρον, με βάση την οποία η αιτήτρια φέρεται να είχε αποδεχθεί την απόφαση, καθόλου δεν υποστηρίζεται από ό,τι η ίδια η Δημοκρατία επικαλέστηκε. Επρόκειτο για επιστολή της αιτήτριας ημερ. 20 Ιουνίου 1996 που αφορούσε, όπως ρητά εκεί εκτίθετο, συμβιβαστική πρόταση για "τα χρόνια 1992-1994". Η θέση της Δημοκρατίας είχε ως αφορμή το ότι ένας από τους όρους της διευθέτησης διαλάμβανε ότι στο ύψος των εισοδημάτων για εκείνα τα έτη θα λαμβάνονταν υπόψη κάποιες εισφορές που είχαν γίνει κατά το 1991 και 1992. Εκείνο όμως προδήλως δεν προοριζόταν να επεκτείνει και δεν επεξέτεινε τη διευθέτηση πέραν των φορολογικών ετών 1992-1994 στα οποία αναφερόταν.

Σε αριθμό προσφυγών άλλων αιτητών, η Δημοκρατία είχε δηλώσει πως συμφωνούσε στην ακύρωση των πράξεων ένεκα της μη συμμόρφωσης με το άρθρο 46 του Νόμου. Δεν είχε προβάλει εκεί, όπως έπραξε εδώ, ότι η ακύρωση θα απέβαινε κατ΄ αρχήν ανώφελη. Ενώπιόν μου η συνήγορος της Δημοκρατίας επέμενε στη διαφορετική αντίκρυση της παρούσας υπόθεσης επειδή, όπως ανέφερε, κατά την άποψή της η αιτήτρια είχε αποδεχθεί την απόφαση του Εφόρου. ΄Οπως όμως υπέδειξα, δεν υπήρξε αποδοχή. Εν τέλει, κατόπιν σύντομης αναβολής της υπόθεσης, δηλώθηκε εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα ο οποίος, ανταποκρινόμενος σε παράκληση του Δικαστηρίου επιλήφθηκε προσωπικά του ζητήματος, ότι η Δημοκρατία δεν αντιτασσόταν πια στην ακύρωση. Και ορθά βέβαια.