|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1998) 4 ΑΑΔ 588
10 Iουλίου, 1998
[ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
(Υπόθεση Αρ. 23/93)
ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΦΑΣΑΡΙΑΣ ΑΛΛΩΣ ΧΡΙΣΤΟΦΗ,
Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ,
ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 24/93)
1. ΜΑΡΟΥΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ,
2. ΜΑΡΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ,
Αιτητές,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ,
ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υποθέσεις Αρ. 23/93, 24/93)
Συνταγματικό Δίκαιο ― Περιορισμοί χρήσεως της ακίνητης ιδιοκτησίας ―�Άρθρο 23(3) του Συντάγματος ― Πολεοδομικές ζώνες ― Nομιμότητα καθορισμού ― Oι αρχές που καθιέρωσε η νομολογία και η εφαρμογή τους στην κριθείσα περίπτωση ―�Oι επίδικες ζώνες του Tοπικού Σχεδίου Λεμεσού επικυρώθηκαν.
Συνταγματικό Δίκαιο ― Aρχή της ισότητας ―�Άρθρο 28 του Συντάγματος ― Kατά πόσο παραβιάζεται εκ του καθορισμού πολεοδομικών ζωνών των οποίων τα χαρακτηριστικά διαφέρουν ουσιωδώς.
Πολεοδομικές Zώνες ― Eξουσία θεσπίσεως και όροι νομιμότητας ― Πεδίο δικαστικής επέμβασης ―�Περιστάσεις νομιμότητας των ζωνών στην κριθείσα περίπτωση.
Oι αιτητές επιδίωξαν την ανατροπή του καθορισμού των πολεοδομικών ζωνών που επηρέαζαν την ιδιοκτησία τους προβάλλοντας μεταξύ άλλων ότι η επιβολή των ζωνών απέληγε σε στέρηση των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων τους.
Tο Aνώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας τις προσφυγές, αποφάσισε ότι:
1. Το Άρθρο 23 του Συντάγματος κατοχυρώνει και προστατεύει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Σύμφωνα με το Άρθρο 23(3) του Συντάγματος η άσκηση αυτού του δικαιώματος δύναται να υποβληθεί διά νόμου εις όρους δεσμεύσεις ή περιορισμούς απολύτως απαραίτητους προς το συμφέρον της δημόσιας ασφάλειας ή της δημόσιας υγείας ή των δημόσιων ηθών ή της πολεοδομίας κλπ.
Στην προκείμενη περίπτωση έχουν επιβληθεί περιορισμοί και έχουν καθιερωθεί ρυθμίσεις που αφορούν την οικοδομική ανάπτυξη. Αυτό έγινε με τη γνωστοποίηση πολεοδομικών ζωνών του Τοπικού Σχεδίου Λεμεσού με βάση τον περί Πολεοδομίας και Οικήσεως Νόμο.
Η θέση των αιτητών ότι η επιβολή των πολεοδομικών ζωνών συνιστά αποστέρηση της περιουσίας τους δεν ευσταθεί. Σ' αυτούς παρέχεται η δυνατότητα αξιοποίησης των συγκεκριμένων τεμαχίων στα πλαίσια παρεμφερών τομέων της οικονομίας.
Στην Ανθή Δημητριάδη κ.ά. v. Υπουργικού Συμβουλίου κ.ά. (1996) 3 A.A.Δ. 85, η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου εξέτασε σε έκταση το δίκαιο που διέπει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας σε συνάρτηση προς την ανάγκη για πολεοδομική ανάπτυξη, τις εξουσίες της αρμόδιας αρχής και τους παράγοντες που επενεργούν στην άσκηση των εν λόγω εξουσιών.
Στην προκείμενη περίπτωση η θέσπιση των πολεοδομικών ζωνών δεν συνιστά αποστέρηση του δικαιώματος ιδιοκτησίας των αιτητών επί των συγκεκριμένων τεμαχίων. Η γη τους μπορεί να αξιοποιηθεί και να αναπτυχθεί οικοδομικά αλλά σε μικρότερο ύψος και έκταση απ' ότι προηγουμένως. Οι αιτητές εξακολουθούν να διατηρούν τη δυνατότητα αξιοποίησης της ιδιοκτησίας τους με εναλλακτικούς τρόπους έτσι ώστε η αξιοποίηση να συνάδει προς τη νέα πολεοδομική ρύθμιση.
2. Ο ισχυρισμός των αιτητών ότι υφίστανται δυσμενή διάκριση κατά παράβαση του Άρθρου 28 του Συντάγματος κρίνεται ως ανεδαφικός.
Ο ισχυρισμός των αιτητών ότι πριν από την τροποποίηση των πολεοδομικών ζωνών αναφορικά με το τοπικό σχέδιο Λεμεσού επιτρεπόταν η ανέγερση ξενοδοχείων με μεγαλύτερο συντελεστή δόμησης δεν συνιστά άνιση μεταχείριση σε βάρος τους συγκρίνοντας την δική τους περίπτωση με εκείνη των ιδιοκτητών άλλων ξενοδοχείων οι οποίοι ανήγειραν τα ξενοδοχεία τους με βάση το καθεστώς των προηγούμενων πολεοδομικών ζωνών.
3. Το τοπικό σχέδιο Λεμεσού δεν αδρανοποιεί την ανάπτυξη των ακινήτων για σκοπούς ανέγερσης ξενοδοχείων. Τα τεμάχια των αιτητών εντάχθηκαν στη ζώνη Τ1β στην οποία επιτρέπεται η ανέγερση ξενοδοχείων, οργανωμένων διαμερισμάτων και κατοικιών με περιορισμούς στο ύψος και τη δόμηση. Το γεγονός ότι η έκταση των τεμαχίων των αιτητών δεν επαρκεί για την ανέγερση ξενοδοχείου επειδή είναι μικρότερη του επιτρεπόμενου ορίου των 2000 τ.μ. αυτό δεν σημαίνει ότι το τοπικό σχέδιο αδρανοποιεί την ανάπτυξη των εν λόγω τεμαχίων.
4. Η θέσπιση των πολεοδομικών ζωνών ανάγεται στη διακριτική εξουσία της διοίκησης και το Δικαστήριο κατά την ενάσκηση της αναθεωρητικής του δικαιοδοσίας δεν επεμβαίνει στην αξιολόγηση και εκτίμηση της διοίκησης εκτός εάν διαπιστώσει ότι υπάρχει παράβαση νόμου, κατάχρηση ή υπέρβαση εξουσίας.
Oι προσφυγές απορρίπτονται με έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Δημητριάδη κ.ά. v. Υπουργικού Συμβουλίου κ.ά. (1996) 3 Α.Α.Δ. 85,
Charalambides and Others v. Republic (1968) 3 C.L.R. 2681,
Bluewave Projects Ltd and Others v. Republic (1985) 3 C.L.R. 2522,
Lanitis E.C. Estates Ltd κ.ά. v. Δημοκρατίας,
Manglis and Others v. Republic (1984) 3 C.L.R. 351,
Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου κ.ά. v. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 1175.
Προσφυγές.
Προσφυγές με τις οποίες προσβάλλεται η απόφαση του Yπουργικού Συμβουλίου που αφορά τροποποιήσεις του Tοπικού Σχεδίου Λεμεσού.
I. Nικολάου, για τους Aιτητές.
E. Παπακυριακού, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Kαθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
KPAMBHΣ, Δ.:�Οι αιτητές στην προσφυγή 23/93 και οι αιτητές στην προσφυγή 24/93 είναι συνιδιοκτήτες των τεμαχίων 69 και 70/2, Φ/Σχ. LIV/45 με αριθμό εγγραφής 8203 στην περιοχή Αμαθούντος της Επαρχίας Λεμεσού. Οι προσφυγές συνεκδικάστηκαν λόγω ταυτότητας νόμου και γεγονότων.
Οι αιτητές με τις συνεκδικαζόμενες αυτές προσφυγές ζητούν:
"Διακήρυξη του Δικαστηρίου ότι η διοικητική πράξις και/ή απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου, η οποία δημοσιεύθηκε στο Μέρος ΙΙ του Παραρτήματος Γ της Επίσημης Εφημερίδας της Δημοκρατίας της 30.10.92 υπ' αριθμό γνωστοποίησης 1755 είναι άκυρος και στερημένη οποιουδήποτε αποτελέσματος."
Με την πιο πάνω γνωστοποίηση 1755 δημοσιεύθηκαν τροποποιήσεις του Τοπικού Σχεδίου Λεμεσού.
Το 1974 έγινε καθορισμός ζωνών σύμφωνα με το άρθρο 14 του περί Οδών και Οικοδομών Νόμου, κεφ. 96. Ο καθορισμός ζωνών (Κ.Δ.Π. 1/74 Ε.Ε. αρ. 1064/8.1.74) κάλυψε και τα τεμάχια των αιτητών τα οποία υπάχθηκαν στη Ζώνη Β(2) στην οποία επιτρεπόταν η ανέγερση ξενοδοχείων, τουριστικών καταλυμάτων κλπ.
Την 1.12.1990 δημοσιεύθηκε το Τοπικό Σχέδιο Λεμεσού με βάση το άρθρο 18(2) και (3) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας νόμου που ετοίμασε το Πολεοδομικό Συμβούλιο.
Κατά τους πρώτους μήνες μετά την πιο πάνω δημοσίευση το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως παρουσίασε τα διαλαμβανόμενα στο Τοπικό Σχέδιο Λεμεσού σε δημόσιες συγκεντρώσεις κατά τις οποίες, μεταξύ άλλων εξηγήθηκε στο κοινό ο τρόπος διατύπωσης των απόψεων, εισηγήσεων και ενστάσεων σύμφωνα με τις πρόνοιες του Νόμου.
Με τη δημοσίευση του Τοπικού Σχεδίου Λεμεσού, τα τεμάχια των αιτητών εντάχθηκαν στη Ζώνη Τ1β σύμφωνα με την οποία επιτρέπεται η ανέγερση ξενοδοχείων, οργανωμένων διαμερισμάτων και κατοικιών με τους περιορισμούς δόμησης που φαίνονται στο επισυνημμένο αντίγραφο των σχετικών προνοιών.
Οι αιτητές υπέβαλαν ένσταση κατά του εν λόγω Τοπικού Σχεδίου βάσει του άρθρου 18(5) του Νόμου. Η ένσταση στηρίχθηκε στο ότι οι πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου επέφεραν μείωση της αγοραίας αξίας των τεμαχίων τους και για το λόγο αυτό πρότειναν την τροποποίηση των προνοιών της ζώνης στην οποία εμπίπτουν τα εν λόγω τεμάχια.
Στις 30.10.92 δημοσιεύθηκαν τροποποιήσεις του Τοπικού Σχεδίου Λεμεσού (Α.Δ.Π. 1755 Ε.Ε. 2747). Με τις τροποποιήσεις αυτές δεν αναθεωρήθηκαν οι συντελεστές ανάπτυξης της περιοχής παρά μόνο λήφθηκαν διορθωτικά μέτρα σε σχέση με τον υπολογισμό του συντελεστή δόμησης τα οποία αναφέρονται στις "Γενικές πρόνοιες Πολιτικής" που επισυνάπτονται "Παράρτημα Β" στο Τοπικό Σχέδιο Λεμεσού.
Σύμφωνα με τις "Ειδικές Πρόνοιες Πολιτικής" του Τοπικού Σχεδίου Λεμεσού που με την πιο πάνω αναφερόμενη τροποποίηση αντικατέστησαν τις "Γενικές Πρόνοιες Πολιτικής" τα τεμάχια των αιτητών εφάπτονται σε άξονα δραστηριότητας στον οποίο επιτρέπονται εμπορικές αναπτύξεις ή και άλλες κεντρικές λειτουργίες για εξυπηρέτηση τοπικών αναγκών, με έμφαση στην εξυπηρέτηση του τουρισμού (κατηγορία IV).
Οι αιτητές διατείνονται ότι η προσβαλλόμενη διοικητική πράξη που αφορά το τοπικό Σχέδιο Λεμεσού επέφερε στέρηση του δικαιώματος της ιδιοκτησίας τους επί των συγκεκριμένων τεμαχίων κατά παράβαση του άρθρου 23 του Συντάγματος και ότι η συγκεκριμένη διοικητική πράξη εκμηδένισε τη δυνατότητα εκμετάλλευσης της ιδιοκτησίας τους σύμφωνα με τον προορισμό της.
Με βάση την πολεοδομική ζώνη που ήταν σε ισχύ κατά την 1.12.90 οι αιτητές εκπόνησαν αρχιτεκτονικό σχέδιο για την ανέγερση ξενοδοχείου στα υπό αναφορά τεμάχια η έκταση των οποίων ήταν 3428 τ.μ. Σύμφωνα με την πολεοδομική ζώνη που ήταν τότε σε ισχύ επιτρεπόταν κάλυψη 25%, δόμηση 100%, ύψος 25.30 και η ανέγερση επτά ορόφων.
Μετά την 30.10.92 που ίσχυσε το νέο καθεστώς πολεοδομικών ζωνών, επιτρεπόταν κάλυψη 25%, δόμηση 50%, ύψος 13.10 μ. και η ανέγερση τριών ορόφων. Τα εν λόγω ποσοστά δεν επιτρέπουν την ανέγερση του ξενοδοχείου για το οποίο εκπονήθηκαν τα σχέδια ή οποιουδήποτε άλλου ξενοδοχείου εφόσον για την ανέγερση ξενοδοχείου απαιτείται έκταση 2000 τ.μ. ενώ η έκταση που διέθεταν οι αιτητές όπως αυτή προσφερόταν μετά τη ρύθμιση ήταν 1714 τ.μ..
Η θέση των αιτητών είναι ότι οι περιορισμοί που έχουν τεθεί με τις πιο πάνω ρυθμίσεις επέφεραν εξουδετέρωση της δυνατότητας εκμετάλλευσης της ιδιοκτησίας τους ως ξενοδοχειακής μονάδας και συνάμα αποστερούνται του δικαιώματος χρήσης και απόλαυσης της περιουσίας τους στο παρόν και στο μέλλον.
Το άρθρο 23 του Συντάγματος κατοχυρώνει και προστατεύει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Σύμφωνα με το άρθρο 23(3) του Συντάγματος η άσκηση αυτού του δικαιώματος δύναται να υποβληθεί διά νόμου εις όρους δεσμεύσεις ή περιορισμούς απολύτως απαραίτητους προς το συμφέρον της δημόσιας ασφάλειας ή της δημόσιας υγείας ή των δημόσιων ηθών ή της πολεοδομίας κλπ.
Στην προκείμενη περίπτωση έχουν επιβληθεί περιορισμοί και έχουν καθιερωθεί ρυθμίσεις που αφορούν την οικοδομική ανάπτυξη. Αυτό έγινε με τη γνωστοποίηση πολεοδομικών ζωνών του Τοπικού Σχεδίου Λεμεσού με βάση τον περί Πολεοδομίας και Οικήσεως Νόμο.
Η θέση των αιτητών ότι η επιβολή των πολεοδομικών ζωνών συνιστά αποστέρηση της περιουσίας τους δεν ευσταθεί. Σ' αυτούς παρέχεται η δυνατότητα αξιοποίησης των συγκεκριμένων τεμαχίων στα πλαίσια παρεμφερών τομέων της οικονομίας.
Στην Ανθή Δημητριάδη κ.ά. ν. Υπουργικού Συμβουλίου κ.ά. (1996) 3 Α.Α.Δ. 85, η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου εξέτασε σε έκταση το δίκαιο που διέπει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας σε συνάρτηση προς την ανάγκη για πολεοδομική ανάπτυξη, τις εξουσίες της αρμόδιας αρχής και τους παράγοντες που επενεργούν στην άσκηση των εν λόγω εξουσιών.
Τα δύο πιο κάτω αποσπάσματα από την απόφαση Ανθή Δημητριάδη (ανωτέρω) αποκρυσταλλώνουν βασικές αρχές του δικαίου οι οποίες διέπουν το δικαίωμα της ιδιοκτησίας σε συνάρτηση προς την ανάγκη η οποία απορρέει από το δημόσιο συμφέρον για ορθολογιστική οικιστική ανάπτυξη και την πολεοδόμηση συγκεκριμένης περιοχής:
"Όροι περιοριστικοί της χρήσης ιδιοκτησίας, που αφήνουν άθικτο τον πυρήνα του δικαιώματος ιδιοκτησίας, συνιστούν περιορισμό και όχι στέρηση.
Περιορισμοί στη χρήση ιδιοκτησίας απολήγουν σε στέρηση της μόνο όταν καθιστούν την ιδιοκτησία αδρανή. (Βλ. Κυριακόπουλου - "Διοικητικό Ελληνικό Δίκαιο" Τόμος Γ΄. σελ. 366 και 368. Π.Δ. Δακτόγλου - Συνταγματικό Δίκαιο - Ατομικά Δικαιώματα Βλ. σελ. 907, 936, 937, 938, Lanitis E.C. Estates Ltd και Άλλοι ν. Δημοκρατίας και Άλλου (υπόθεση αρ. 108/88 κ.ά. - 21-12-1989)."
"Η ιδιοκτησία γης δεν παρέχει δικαίωμα χρήσης της για οικοδομικούς σκοπούς ή, γενικότερα, δικαίωμα για την οικοδομική ανάπτυξη του ακινήτου.
Η χρήση του ακινήτου για οικοδομικούς σκοπούς συναρτάται με και εξαρτάται από τον πολεοδομικό σχεδιασμό, θέμα το οποίο ανάγεται στη ρυθμιστική εξουσία του Κράτους. Η οικοδομική ανάπτυξη είναι αλληλένδετη με τον πολεοδομικό σχεδιασμό. Στη Simonis and Another v. Imp. Board Latsia (1984) 3 C.L.R. 109, κρίθηκε ότι η χρήση γης για οικοδομικούς σκοπούς και, γενικά, η οικοδομική ανάπτυξη αποτελεί κοινοτική υπόθεση, υποκείμενη στον πολεοδομικό σχεδιασμό της περιοχής στην οποία ευρίσκεται. Η απόφαση στη Simonis υιοθετήθηκε από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου ως ορθή έκφραση του δικαίου στις υποθέσεις Lanitis E.C. Estates Ltd και Άλλοι ν. Δημοκρατίας και Άλλου, (ανωτέρω) και Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (1990) 3 A.A.Δ. 1175). (σελ. 102)
"Περιορισμοί απολήγουν σε στέρηση της ιδιοκτησίας οποτεδήποτε καθιστούν τη γη αδρανή για το σκοπό για τον οποίο, εξ αντικειμένου, προορίζεται. Σ' εκείνη την περίπτωση το δικαίωμα ιδιοκτησίας καθίσταται άνευ αντικειμένου, εφόσον δεν παρέχεται η δυνατότητα χρήσης της γης για οποιοδήποτε γόνιμο σκοπό.
Η ιδιοκτησία γης συναρτάται με οικοδομικούς σκοπούς μόνο στην περίπτωση που το ακίνητο συνιστά οικόπεδο. Η φύση του ακινήτου προοιωνίζει, σ' εκείνη την περίπτωση, τη χρήση του για οικοδομικούς σκοπούς." (σελ. 103).
"Η διαπίστωση της ανάγκης για την επιβολή των περιορισμών στη χρήση ακίνητης ιδιοκτησίας και η επιλογή των μέσων για την προαγωγή των πολεοδομικών στόχων ανάγονται στην κρίση του αρμόδιου διοικητικού οργάνου και είναι, ουσιαστικά, ανέλεγκτες. Όπως εξηγείται στην απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας 739/62: "Η κρίσις του αρμοδίου τεχνικού οργάνου ως προς την εκτίμησιν των αναγκών του κοινού, αίτινες εξυπηρετούνται διά της τροποποιήσεως του σχεδίου και την συνδρομήν ή μη των λοιπών νομίμων όρων (...), είναι ανέλεγκτος." (Βλ., επίσης Ευρετήριο Νομολογίας Συμβουλίου της Επικρατείας 1961-1970, τόμος 3ος σελ. 306, παρ. 242). Η ίδια θέση υιοθετείται στην Lanitis E.C. Estates Ltd και Άλλοι ν. Δημοκρατίας και Άλλου, (ανωτέρω), όπου αναφέρεται:-
'Είναι νομολογιακά θεμελιωμένο πως η κρίση της Αρχής αναφορικά με την αναγκαιότητα ενός έργου για το δημόσιο συμφέρον ή ωφέλεια, δεν ελέγχεται από τα Διοικητικά Δικαστήρια. Το ίδιο ισχύει όπου απαιτούνται ειδικές τεχνικές γνώσεις για τη δημιουργία του.'
(Βλ., επίσης, Stavrinou v. Republic (1986) 3 C.L.R. 1195. Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου και Άλλοι ν. Δημοκρατίας, (ανωτέρω)· και Μιχαήλ Κωνσταντινίδης και Άλλοι ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Στροβόλου και Άλλων, (ανωτέρω) (σελ. 104).)"
Στην προκείμενη περίπτωση η θέσπιση των πολεοδομικών ζωνών δεν συνιστά αποστέρηση του δικαιώματος ιδιοκτησίας των αιτητών επί των συγκεκριμένων τεμαχίων. Η γη τους μπορεί να αξιοποιηθεί και να αναπτυχθεί οικοδομικά αλλά σε μικρότερο ύψος και έκταση απ' ότι προηγουμένως. Οι αιτητές εξακολουθούν να διατηρούν τη δυνατότητα αξιοποίησης της ιδιοκτησίας τους με εναλλακτικούς τρόπους έτσι ώστε η αξιοποίηση να συνάδει προς τη νέα πολεοδομική ρύθμιση.
Ο ισχυρισμός των αιτητών ότι υφίστανται δυσμενή διάκριση κατά παράβαση του άρθρου 28 του Συντάγματος κρίνεται ως ανεδαφικός. Στην Κratinos Charalambides and Others v. The Republic (1968) 3 C.L.R. 2681, αναφέρονται τα ακόλουθα σε σχέση με ισχυρισμό για παραβίαση της αρχής της ισότητας:
"Nor is it correct that the building zones created by the sub judice Notices result in the treatment of the properties affected by them in a discriminatory manner, contrary to Article 28 of the Constitution. In our opinion the restrictions entailed by such Notices appear to us to be based on reasonable classifications which do not offend against the principle of equality which is safeguarded by Article 28 of the Constitution."
Βλ. επίσης Bluewave Projects Ltd and Others v. The Republic (1985) 3 C.L.R. 2522.
Ο ισχυρισμός των αιτητών ότι πριν από την τροποποίηση των πολεοδομικών ζωνών αναφορικά με το τοπικό σχέδιο Λεμεσού επιτρεπόταν η ανέγερση ξενοδοχείων με μεγαλύτερο συντελεστή δόμησης δεν συνιστά άνιση μεταχείριση σε βάρος τους συγκρίνοντας την δική τους περίπτωση με εκείνη των ιδιοκτητών άλλων ξενοδοχείων οι οποίοι ανήγειραν τα ξενοδοχεία τους με βάση το καθεστώς των προηγούμενων πολεοδομικών ζωνών.
Η εισήγηση των αιτητών για έλλειψη δέουσας έρευνας, επικεντρώνεται στις επιπτώσεις και την επιβάρυνση του δημοσίου από την εφαρμογή του τοπικού σχεδίου στην περιοχή επειδή, καθώς εισηγούνται, αδρανοποιείται η εκμετάλλευση των ακινήτων της περιοχής για σκοπούς ανέγερσης ξενοδοχείων και/ή οργανωμένων διαμερισμάτων.
Το τοπικό σχέδιο Λεμεσού δεν αδρανοποιεί την ανάπτυξη των ακινήτων για σκοπούς ανέγερσης ξενοδοχείων. Τα τεμάχια των αιτητών εντάχθηκαν στη ζώνη Τ1β στην οποία επιτρέπεται η ανέγερση ξενοδοχείων, οργανωμένων διαμερισμάτων και κατοικιών με περιορισμούς στο ύψος και τη δόμηση. Το γεγονός ότι η έκταση των τεμαχίων των αιτητών δεν επαρκεί για την ανέγερση ξενοδοχείου επειδή είναι μικρότερη του επιτρεπόμενου ορίου των 2000 τ.μ. αυτό δεν σημαίνει ότι το τοπικό σχέδιο αδρανοποιεί την ανάπτυξη των εν λόγω τεμαχίων.
Η θέσπιση των πολεοδομικών ζωνών ανάγεται στη διακριτική εξουσία της διοίκησης και το Δικαστήριο κατά την ενάσκηση της αναθεωρητικής του δικαιοδοσίας δεν επεμβαίνει στην αξιολόγηση και εκτίμηση της διοίκησης εκτός εάν διαπιστώσει ότι υπάρχει παράβαση νόμου, κατάχρηση ή υπέρβαση εξουσίας. Στην Lanitis E.C. Estates Ltd κ.ά. ν. Δημοκρατίας (ανωτέρω) αναφέρονται τα εξής:
"Είναι νομολογιακά θεμελιωμένο πως η κρίση της Αρχής αναφορικά με την αναγκαιότητα ενός έργου για το δημόσιο συμφέρον ή ωφέλεια δεν ελέγχεται από τα διοικητικά δικαστήρια. Το ίδιο ισχύει όπου απαιτούνται ειδικές τεχνικές γνώσεις για τη δημιουργία του. (Δες: Κυριακόπουλου: Ελληνικό Διοικητικό Δίκαιο, 4η έκδοση, τόμος Γ, σελίς 376)."
Βλ. επίσης Ioulia Manglis and Others v. The Republic (1984) 3 C.L.R. 351 και Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1990) 3 A.A.Δ. 1175.
Για όλους τους προαναφερθέντες λόγους οι προσφυγές απορρίπτονται με έξοδα. Η προσβαλλόμενη διοικητική πράξη επικυρώνεται.
Oι προσφυγές απορρίπτονται με έξοδα.