Η προσφυγή στρέφεται κατά της άρνησης και/ή παράλειψης του καθ΄ ου η αίτηση να χορηγήσει στον αιτητή πιστοποιητικό διευθέτησης φορολογικής υποχρέωσης φόρου κεφαλαιουχικών κερδών.

Το Νοέμβριο 94 ο αιτητής θέλησε να μεταβιβάσει στις κόρες του δυνάμει δωρεάς την ακίνητη περιουσία που περιγράφεται στα δικόγραφα. Για την πραγματοποίηση της μεταβίβασης το κτηματολόγιο ζήτησε την παρουσίαση του πιο πάνω πιστοποιητικού. Ο δικηγόρος του αιτητή απηύθυνε προς τον καθ΄ ου η αίτηση επιστολή ημερομηνίας 14.11.94 με την οποία ζητούσε χορήγηση του πιο πάνω πιστοποιητικού στον αιτητή.

Κατά το χρόνο που ζητήθηκε η χορήγηση του πιστοποιητικού, εκκρεμούσε στο Ανώτατο Δικαστήριο η εκδίκαση προσφυγής του αιτητή υπ΄ αριθμ. 600/93 κατά της φορολογίας του εισοδήματος του για τα έτη 1978, 1979, 1982, 1983 και 1984. Επρόκειτο για φόρους πέραν των ΛΚ14500.- πλέον τόκους το ύψος των οποίων στις 30.6.95 ανερχόταν στις ΛΚ14704.-.

Στα πλαίσια της εν λόγω προσφυγής και κατόπιν μονομερούς αιτήσεως του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας το Δικαστήριο εξέδωσε προσωρινό διάταγμα με το οποίο εμποδιζόταν ο αιτητής να μεταβιβάσει ή καθ΄ οιονδήποτε τρόπο αποξενώσει την περιουσία που επρόκειτο να μεταβιβάσει στις θυγατέρες του. Κατόπιν υποβολής ενστάσεως, η αίτηση ορίστηκε προς ακρόαση στις 26.10.95.

Ο καθ΄ ου η αίτηση επεδίωξε την είσπραξη των πιο πάνω φόρων δι΄ αιτήσεως που καταχώρησε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας. Στα πλαίσια της εν λόγω αίτησης εκδόθηκε διάταγμα με το οποίο εμποδιζόταν ο αιτητής να μεταβιβάσει ή καθ΄ οιονδήποτε τρόπο αποξενώσει τα κτήματα που ήθελε να μεταβιβάσει δυνάμει δωρεάς στις θυγατέρες του. Η αίτηση και το διάταγμα αποσύρθηκαν στις 3.5.95.

Κατόπιν των ανωτέρω, ο αιτητής, κατά διάφορες ημερομηνίες από 17.5.95 μέχρι και τις 17.7.95, άλλοτε γραπτώς και άλλοτε προφορικά, επανήλθε επί του θέματος ζητώντας από τον καθ΄ ου η αίτηση χορήγηση του πιστοποιητικού. Στις επιστολές που απηύθυνε δεν έλαβε οποιαδήποτε απάντηση ενώ κατά τις προσωπικές επαφές συνάντησε άρνηση του καθ΄ ου η αίτηση να εκδόσει το πιστοποιητικό.

Η απόφαση του Δικαστηρίου στην προσφυγή 600/93 εκδόθηκε στις 11.3.97. Μετά την έκδοση της απόφασης και εκκρεμούσης της παρούσας προσφυγής, ο καθ΄ ου η αίτηση χορήγησε στον αιτητή το επίδικο πιστοποιητικό.

Η ευπαίδευτη συνήγορος του καθ΄ ου η αίτηση εισηγήθηκε ότι η προσφυγή κατέστη άνευ αντικειμένου από της εκδόσεως του επίδικου πιστοποιητικού στον αιτητή.

Ο κ. Ευαγγέλου υποστήριξε το αντίθετο. Η θέση του κ. Ευαγγέλου είναι ότι η άρνηση του καθ΄ ου η αίτηση να χορηγήσει στον αιτητή το πιστοποιητικό κατά το χρόνο που ζητήθηκε αποτέλεσε εμπόδιο στη μεταβίβαση της συγκεκριμένης ακίνητης περιουσίας όπως ο αιτητής ήθελε κατά το συγκεκριμένο χρόνο γεγονός το οποίο συνιστά παραβίαση του δικαιώματος διάθεσης ακίνητης περιουσίας και που αφήνει κατάλοιπο ζημιάς στον αιτητή.

Καθώς υποστήριξε ο κ. Ευάγγελου, ζημιά ενδέχεται να υποστεί και η περιουσία του αιτητή σε περίπτωση θανάτου του αιτητή μέσα σε διάστημα τριών χρόνων αφότου πραγματοποιήθηκε η μεταβίβαση των κτημάτων στις θυγατέρες του αιτητή εφόσον κατά το εν λόγω διάστημα η μεταβιβασθείσα περιουσία υπόκειται σε φόρο κληρονομίας. Αυτός ο κίνδυνος θα εξέλιπε αν το πιστοποιητικό εκδιδόταν από το 1994 που είχε ζητηθεί. Κατά συνέπεια, το ενδεχόμενο πληρωμής φόρου κληρονομίας συναρτημένο προς την άρνηση χορήγησης του πιστοποιητικού, δυνητικά δημιουργεί κίνδυνο ζημιάς της περιουσίας του αιτητή. Κατάσταση που δικαιολογεί τη συνέχιση της εκδίκασης της προσφυγής.

Στην Ιωσηφίδης ν. Δημοκρατίας, ΑΕ 2067, ημερ. 24.6.98 (απόφαση πλειοψηφίας) υιοθετήθηκε το αιτιολογικό (ratio decidendi) της απόφασης Παπαδοπούλου ν. Δημοκρατίας, προσφυγή αρ. 125/86, ημερ. 25.4.98.

Το πιο κάτω απόσπασμα από την απόφαση Ιωσηφίδης (ανωτέρω) περιέχει τα κριτήρια με βάση τα οποία το Δικαστήριο αποφαίνεται περί του θέματος της διατήρησης του αντικειμένου της δίκης μετά από ανάκληση της προσβαλλόμενης διοικητικής πράξης ή απόφασης εκκρεμούσης της δίκης.

Στην προκείμενη περίπτωση μετά την έκδοση του επίδικου πιστοποιητικού δεν φαίνεται ότι εξακολουθεί να υπάρχει θέμα άλλης θεραπείας από την πλευρά της διοίκησης. Εκείνο που μπορεί να υπάρχει είναι ίσως κάποιο κατάλοιπο ζημιάς του αιτητή, έστω και απομακρυσμένο, που δυνατό να παρέχει στον αιτητή αγώγιμο δικαίωμα με βάση το άρθρο 146.6 του Συντάγματος γι΄ αυτό και αποφαίνομαι ότι η προσφυγή εξακολουθεί να διατηρεί το αντικείμενό της.

Ο αιτητής, αναφερόμενος στα γεγονότα της υπόθεσης στο δικόγραφο της προσφυγής άλλοτε ισχυρίζεται άρνηση του καθ΄ ου η αίτηση να εκδόσει το πιστοποιητικό και άλλοτε αναφέρεται σε παράλειψη.

Στην προκείμενη περίπτωση δεν φαίνεται να υπάρχει οποιαδήποτε νομοθετική διάταξη που να δημιουργεί υποχρέωση στον καθ΄ ου η αίτηση για έκδοση του επίδικου πιστοποιητικού. Συνακόλουθα, η υπό αναφορά παράλειψη του καθ΄ ου η αίτηση δεν είναι προσβλητή διά προσφυγής με βάση τις πρόνοιες του άρθρου 146.1 του Συντάγματος.

Αν όμως τα πραγματικά γεγονότα είναι όπως εκτίθενται στις παραγράφους 2 και 3 "ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ "Γ" - ΓΕΓΟΝΟΤΑ" της αίτησης, όπου στην παρ. 3 σε συνάρτηση προς τα γεγονότα της παρ. 2 αναφέρεται:

τότε πρόκειται για πράξη άρνησης της διοίκησης, η προσβολή της οποίας είναι εκπρόθεσμη εφόσον η προσφυγή καταχωρήθηκε στις 20.7.95 ενώ η άρνηση του καθ΄ ου η αίτηση εκδηλώθηκε και έγινε γνωστή στον αιτητή περί τις αρχές Νοεμβρίου, 1994.