ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

879/97.

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος.

Μεταξύ:

SPORTSMAN BETTING COMPANY LTD.,

Αιτητών

και

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω

1. Υπουργού Οικονομικών,

2. Γενικού Λογιστή,

Καθ΄ ων η αίτηση.

__________________

Για τους αιτητές σε όλες τις προσφυγές: Μ. Τριανταφυλλίδης.

Για τους καθ΄ ων η αίτηση: Μ. Μαλαχτού-Παμπαλλή (κα.), Δικηγόρος της

Δημοκρατίας Α΄ εκ μέρους του Γ-Ε.

__________________

Οι πιο πάνω προσφυγές έχουν συνεκδικαστεί. Στρέφονται κατά διοικητικών πράξεων στις οποίες εγείρεται το ίδιο νομικό ζήτημα - η συνταγματικότητα του περί Συλλογικών Στοιχημάτων (Ρύθμιση και Φόρος) Νόμου του 1997 (Ν 75(1)/97).

Οι αιτητές κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν αποδέκτες συλλογικών στοιχημάτων. Σε διάφορες ημερομηνίες μεταξύ 4.8.97 και 16.9.97, οι καθ΄ ων η αίτηση είσπραξαν από τους αιτητές τα ποσά που αναφέρονται στις πιο πάνω προσφυγές τους "ως φόρο συλλογικών στοιχημάτων" δυνάμει του πιο πάνω άρθρου 8(2) του Νόμου 75(Ι)/97.

Οι προσφυγές στρέφονται κατά της πράξης των καθ΄ ων η αίτηση να εισπράξουν από τους αιτητές τα σχετικά ποσά. Διατείνονται ότι η πράξη είναι "άκυρη και εστερημένη οποιουδήποτε αποτελέσματος".

Με τη γραπτή της αγόρευση η ευπαίδευτη συνήγορος των καθ΄ ων η αίτηση έχει εγείρει το εξής προκαταρκτικό ζήτημα:

Δυνάμει του άρθρου 8(2) του Ν 75(Ι)/97, ο αποδέκτης συλλογικών στοιχημάτων έχει τη δυνατότητα να επιβαρύνει και να εισπράξει από τους παίκτες το ποσό του φόρου. Στην πράξη, όλοι οι αποδέκτες συλλογικών στοιχημάτων, χρεώνουν τους πελάτες τους με ένα επιπρόσθετο ποσό που ισοδυναμεί με το 25% του ποσού που πληρώνεται για συμμετοχή στο στοίχημα. Την πρακτική αυτή την ακολουθούν και οι αιτητές, γεγονός που ασφαλώς δεν αμφισβητείται.

Κατά συνέπεια, οι αποδέκτες συλλογικών στοιχημάτων δεν είναι τα άτομα που καταβάλλουν το ποσό του φόρου αλλά αυτοί ενεργούν απλά ως εισπράκτορες της Δημοκρατίας. Το πρόσωπο που χρεώνεται με το ποσό του φόρου είναι ο παίκτης που συμμετέχει στο συλλογικό στοίχημα.

Ενόψει των πιο πάνω, οι αιτητές δεν έχουν έννομο συμφέρον να προσβάλουν την πράξη της επιβολής και της είσπραξης της σχετικής φορολογίας από τη Δημοκρατία.

Περαιτέρω, σύμφωνα με τον ορισμό του "αποδέκτη συλλογικών στοιχημάτων" στο άρθρο 2 του Νόμου, αυτός διεξάγει την εργασία αποδοχής του στοιχήματος, όχι για δικό του λογαριασμό, αλλά "ως αντιπρόσωπος εταιρείας συλλογικών στοιχημάτων".

Σύμφωνα δε με το άρθρο 4(δ) του Νόμου, απαραίτητη προϋπόθεση για να εκδοθεί άδεια αποδέκτη σε οποιοδήποτε πρόσωπο είναι η προσκόμιση γραπτής συμφωνίας μεταξύ του ιδίου και της εταιρείας συλλογικών στοιχημάτων της οποίας είναι αντιπρόσωπος, στην οποία διαλαμβάνεται ρητά ότι "ο αποδέκτης συλλογικών στοιχημάτων αποδέχεται συλλογικά στοιχήματα ως αντιπρόσωπος και εκ μέρους και για λογαριασμό της εν λόγω εταιρείας συλλογικών στοιχημάτων".

Επομένως ότι και να συμβαίνει, οι αιτητές στερούνται εννόμου συμφέροντος καθότι αυτοί, σε καμιά περίπτωση καταβάλλουν οι ίδιοι το ποσό της επιβαλλόμενης φορολογίας.

Σε σχέση με το πιο πάνω προκαταρκτικό ζήτημα ήταν η θέση του ευπαίδευτου συνήγορου των αιτητών ότι οι αιτητές δεν στερούνται έννομου συμφέροντος για τους πιο κάτω λόγους.

(1) Επειδή ο πληρωτέος φόρος επιβαρύνει τους πελάτες τους, οι οποίοι συμμετέχουν στα συλλογικά στοιχήματα, μειώνεται αισθητά ο όγκος εργασίας των αιτητών και κατ΄ ακολουθία το ποσό του κέρδους τους, διότι αποθαρρύνονται από το ύψος του φόρου εκείνοι οι οποίοι μετέχουν στα συλλογικά στοιχήματα να μετέχουν πιο συχνά σ΄ αυτά ή να μετέχουν με μεγαλύτερα ποσά.

(2) Λόγω της ψηλής φορολογίας ενθαρρύνεται το παράνομο στοίχημα, το οποίο ως εκ της φύσεως του είναι αφορολόγητο. Είναι δε καλώς γνωστό ότι το παράνομο στοίχημα αντιστρατεύεται το νόμιμο στοίχημα με την έννοια ότι μειώνεται έτσι ο όγκος εργασίας σε νόμιμα στοιχήματα.

΄Εχει γίνει δεκτό από τη νομολογία μας (Βλ. Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 1425/29.2.96) ότι προσφυγή μπορεί να ασκηθεί και από πρόσωπο το οποίο δεν αφορά άμεσα η προσβαλλόμενη πράξη. Σε τέτοια περίπτωση "πρέπει πάντοτε να πιθανολογήσει έννομο συμφέρον" (Βλ. Δαγτόγλου, Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο, Δεύτερη έκδοση, 194, παραγ. 551). ΄Οπως το θέτει ο ευπαίδευτος συγγραφέας στις παραγ. 553 και 555:

Στην κρινόμενη περίπτωση είναι πρόδηλο, ενόψει των όσων αναφέρονται στο δικόγραφο των αιτητών και των προνοιών του πιο πάνω άρθρου 8(2) του Νόμου, ότι το δυσμενές αποτέλεσμα της πράξης επεκτείνεται και στους ίδιους τους αιτητές. Δεν μπορεί να αποκλεισθεί ότι ο όγκος της εργασίας των αιτητών μπορεί να επηρεασθεί από το ύψος της φορολογίας. Ακολουθεί πως οι αιτητές δεν στερούνται εννόμου συμφέροντος.

Αναπτύσσοντας περαιτέρω τον πιο πάνω λόγο ακύρωσης υπέβαλε:

(1) Ο φόρος ύψους 25% δεν δικαιολογείται από οποιοδήποτε ιδιαίτερο δεδομένο σχετικά με την φύση των συλλογικών στοιχημάτων και υπό τις περιστάσεις είναι τόσο παράλογα δυσανάλογος ώστε να παραβιάζει την αρχή της "αναλογικότητας" που εμπεριέχεται και στο άρθρο 24 του Συντάγματος της Κύπρου και στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το παράλογα δυσανάλογο ύψος του εν λόγω φόρου καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι στις χώρες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης το μεγαλύτερο ύψος αντιστοίχου φόρου δεν υπερβαίνει το 11% (στο Βέλγιο) και το 10% (στην Ιρλανδία), ενώ για τις υπόλοιπες χώρες είναι κάτω του 7%.

(2) Το ύψος του φόρου σε 25% καθορίστηκε με μοναδικό, εξωγενή και άσχετο γνώμονα την αύξηση των εσόδων τους Κράτους, όπως προκύπτει από Σημείωμα του Υπουργείου Οικονομικών προς την Κοινοβουλευτική Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής των Αντιπροσώπων, όταν εσυζητείτο το νομοσχέδιο που αργότερα θεσπίστηκε ως ο Νόμος 75(Ι)/97.

(3) Ο καθορισμός του φόρου επί συλλογικών στοιχημάτων σε 25% παραβιάζει το άρθρο 24.4 του Συντάγματος διότι είναι "καταστρεπτικής ή/και απαγορευτικής φύσεως επειδή μειώνει σημαντικότατα τους πελάτες Αποδεκτών Συλλογικών Στοιχημάτων, όπως οι αιτητές, διότι αποθαρρύνει εκείνους οι οποίοι στοιχηματίζουν νόμιμα και καταβάλλουν τον φόρο, και ενθαρρύνει το παράνομο στοίχημα το οποίο αποφεύγει και τους Αποδέκτες και την καταβολή οποιουδήποτε φόρου".

(4) Επίσης παραβιάζεται η αρχή της ίσης μεταχείρισης που διασφαλίζεται με τα άρθρα 24 και 28 του Συντάγματος της Κύπρου, και το ΄Αρθρο 14 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διότι ο αντίστοιχος φόρος στοιχήματος που επιβάλλεται σε άλλα παρόμοια στοιχήματα, όπως τα ιπποδρομιακά στοιχήματα, δεν υπερβαίνει το 10% και δεν υπάρχει τίποτε που να διαφοροποιεί εύλογα τα συλλογικά στοιχήματα από άλλα στοιχήματα όπως τα ιπποδρομιακά, και που να δικαιολογεί λογικά, βάσει της φύσεως των συλλογικών στοιχημάτων, την επιβολή φόρου 25% επί των συλλογικών στοιχημάτων, όπως στις παρούσες περιπτώσεις.

Από την άλλη η ευπαίδευτη συνήγορος των καθ΄ ων η αίτηση υποστήριξε:

κηρύσσεται άκυρη εκτός αν πρόκειται για ξεκάθαρη περίπτωση ή εκτός

αν η πράξη είναι αντισυνταγματική πέρα από κάθε λογική αμφιβολία.

όχι με τα κίνητρα τους, την πολιτική τους ή τη σοφία τους ή τη συμφωνία

τους με τους κανόνες της φυσικής δικαιοσύνης, τις θεμελιακές αρχές

Εξουσία και υφίσταται κάθε δυνατό τεκμήριο υπέρ της εγκυρότητας του και

ανκαι το δικαστήριο μπορεί να έχει απόψεις ασυμβίβαστες με τη σοφία του

νόμου δε θα τον ακυρώσει εκτός αν πρόδηλα θεσπίσθηκε καθ΄ υπέρβαση της

νομοθετικής εξουσιοδότησης.

τα δικαστήρια θα ερμηνεύσουν ένα νόμο με τέτοιο τρόπο έτσι που να συνάδει

με το Σύνταγμα.

Τα δικαστήρια δεν συνηθίζουν να εξετάζουν ζητήματα συνταγματικής φύσης

εκτός αν αυτό είναι απόλυτα αναγκαίο για να αποφασιστεί η υπόθεση.

από εκείνο που χρειάζεται από τα συγκεκριμένα γεγονότα στα οποία θα

εφαρμοστεί.

τους άκυρα τα δικαστήρια διαχωρίζουν τα έγκυρα από τα άκυρα και απορρί-

πτουν τα άκυρα εκτός αν τέτοια τμήματα είναι περίπλοκα συνδεδεμένα.

Υπό το φως αυτής της θεώρησης της Νομολογίας θα παραθέσω τη θέση της νομολογίας που σχετίζεται γενικά με την αρχή της ισότητας (΄Αρθρο 28 του Συντάγματος) και ειδικά με τη φορολογική ισότητα.

Στην Γιασεμίδου ν. Δημοτικού Συμβουλίου Λευκωσίας κ.α., Α.Ε. 1611/31.10.1996 γίνεται επισκόπηση των αρχών που διέπουν την αρχή της ισότητας. Μεταφέρω το σχετικό απόσπασμα:

Ο Π.Δ. Δαγτόγλου στο σύγγραμμα του "Συνταγματικό Δίκαιο - Ατομικά Δικαιώματα", Τόμος Β, παραγ. 1352-53 και σε σχέση με τον δικαστικό έλεγχο της συνταγματικότητας των Νόμων παρατηρεί ότι η δέσμευση του Νομοθέτη από την αρχή της ισότητας δεν σημαίνει εξουσιοδότηση προς τα δικαστήρια να ελέγχουν αν και κατά πόσο ένας νόμος είναι "δίκαιος", "ορθός", "εύλογος" ή και "σκόπιμος". Δεδομένου μάλιστα ότι δεν υπάρχει απόλυτη πραγματική ισότητα δεν απαιτεί ούτε το Σύνταγμα από τον Νομοθέτη μαθηματικά ίση μεταχείριση "ομοίων" περιπτώσεων, που θα ήταν άλλωστε λογικά ανέφικτη.

Στην Matsis v. Republic (1969) 3 C.L.R. 245 (απόφαση της Ολομέλειας) έχει νομολογηθεί ότι η αρχή της ισότητας δεν προδιαγράφει άκαμπτη και απόλυτη ισότητα σε θέματα φορολογίας. Επιτρέπει στην διακριτική ευχέρεια και σοφία του Κράτους ευρεία ελευθερία δράσης. Ωστόσο η ταξινόμηση πρέπει να είναι εύλογη και όχι αυθαίρετη.

Ανάλογη είναι και η προσέγγιση της ελληνικής νομολογίας. Ο Ι. Δ. Σαρμάς στο βιβλίο του "Η Συνταγματική και Διοικητική Νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας", σελ. 478-479 κάμνει αναφορά στους ουσιαστικούς περιορισμούς στην άσκηση της φορολογικής εξουσίας του Νομοθέτη που έχουν επιβληθεί νομολογιακά από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Αφορούν στα ακόλουθα στοιχεία της φορολογικής επιβάρυνσης:

"1ον. Στους στόχους που εξυπηρετούνται δι΄ αυτής.

2ον Στα αποτελέσματα που δυνατόν να προκύψουν εκ της φορολογικής

επιβαρύνσεως.

3ον Στον τρόπο κατανομής της φορολογικής επιβαρύνσεως μεταξύ των

φορολογούμενων."

Αναφορικά με το τρίτο στοιχείο ο ευπαίδευτος συγγραφέας σημειώνει στις σελ. 478-479:

Ο Π. Δ. Δαγτόγλου (πιο πάνω), παραγ. 1415, προσεγγίζει το ζήτημα ως πιο κάτω:

Σύμφωνα με την ΣτΕ 2192/91:

Υπό το φως της θέσης της νομολογίας ότι το άρθρο 24.1 του Συντάγματος αποτελεί πτυχή της αρχής της ισότητας, η οποία διασφαλίζεται από το άρθρο 28 του Συντάγματος, θεωρώ ότι κατά την ερμηνεία του άρθρου 24.1 του Συντάγματος τυγχάνουν εφαρμογής οι σχετικές με την ερμηνεία του άρθρου 28 του Συντάγματος αρχές σε φορολογικά θέματα. Λαμβάνω υπόψη ότι:

(1) Η αρχή της ισότητας δεν προδιαγράφει άκαμπτη και απόλυτη ισότητα σε

θέματα φορολογίας.

(2) Η νομοθετική εξουσία έχει ευρεία ευχέρεια να διαμορφώνει εκάστοτε το

οικείο φορολογικό σύστημα και ότι σε θέματα φορολογίας επιτρέπεται

στην Πολιτεία να συλλέξει και επιλέξει τομείς, αντικείμενα, πρόσωπα,

μεθόδους και ακόμη συντελεστές φορολογίας.

(3) ΄Οτι η αρχή της αναλογικότητας δεν απαγορεύει οποιαδήποτε διάκριση άλλα μόνο τις αυθαίρετες διακρίσεις.

(4) Η μελέτη και αξιολόγηση των παραγόντων που συγκαθορίζουν το

προτιμητέο φορολογικό σύστημα ανήκει στην επιστήμη της Δημόσιας

Οικονομικής, η δε εκτελεστική και νομοθετική εξουσία προβαίνουν

εκάστοτε στις σχετικές επιλογές και αποφάσεις ενώ το Σύνταγμα

(άρθρο 24.1) θέτει μόνο το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται ελεύθερα

ο Νομοθέτης.

Κρίνω ότι η επίδικη φορολογία δεν παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας. Αποτελεί έκφραση της ευρείας ευχέρειας που διαθέτει η Νομοθετική Εξουσία σε φορολογικά θέματα. Δεν αποτελεί αυθαίρετη διάκριση και δεν απαγορεύεται από το άρθρο 24.1 του Συντάγματος.

Θα προσθέσω ακόμη ότι πρόκειται για έμμεση φορολογία. Δεν επηρεάζει το σύνολο των φορολογουμένων αλλά μόνο μέρος του πληθυσμού. Εκείνους που επιλέγουν να στοιχηματούν. ΄Εχω, επομένως, την άποψη ότι στις περιπτώσεις τέτοιας φορολογίας η ευχέρεια της Νομοθετικής Εξουσίας είναι ευρύτερη από εκείνη που διαθέτει στις περιπτώσεις φορολογίας καθολικής εφαρμογής.

Σε σχέση με την εισήγηση που σχετίζεται με το ύψος του αντίστοιχου φόρου σε ορισμένες χώρες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης παρατηρώ:

Ο καθορισμός του ύψους οποιασδήποτε φορολογίας αποτελεί έκφραση μιας πτυχής της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής ενός Κράτους. Κατά τη διαδικασία διαμόρφωσης μιας τέτοιας πολιτικής είναι φυσικό να λαμβάνονται υπόψη τα οικονομικά και άλλα δεδομένα του συγκεκριμένου Κράτους. Το τι ακολουθείται ή υιοθετείται σε άλλες χώρες το οποίο ασφαλώς βασίζεται πάνω στα οικονομικά δεδομένα και τις αντιλήψεις περί οικονομικών και δημοσιονομικών ζητημάτων που επικρατούν σε εκείνες τις χώρες, δεν αποτελεί προηγούμενο για την Κυπριακή Δημοκρατία το οποίο να μπορεί να έχει οποιαδήποτε νομική δεσμευτική ή πειστική έστω αξία.

Ο εξωγενής και άσχετος γνώμονας, σύμφωνα με τον ευπαίδευτο συνήγορο των αιτητών, αποτελείται από σημείωμα του Υπουργείου Οικονομικών προς την Κοινοβουλευτική Επιτροπή Εσωτερικών ότι τυχόν μείωση φόρου συλλογικών στοιχημάτων θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στα έσοδα του κράτους. Στο ίδιο σημείωμα τονιζόταν ότι τα έσοδα από την σχετική φορολογία παραχωρούνται στον ΚΟΑ και στο Υπουργείο Παιδείας δια ενίσχυση του αθλητισμού με αναλογία 2:1.

Θεωρώ ότι το πιο πάνω σημείωμα απλώς αποτελεί εξήγηση μιας πτυχής της δημοσιονομικής πολιτικής του Κράτους και μια εκδήλωση διαφάνειας. Δεν αποτελεί καθόλου εξωγενή και άσχετο γνώμονα. Δεν υπάρχει τίποτε το επιλήψιμο όταν το Κράτος επιδιώκει μη μείωση των εσόδων του και όταν ενημερώνει τη νομοθετική εξουσία για τον τρόπο διάθεσης των εσόδων. Ο σχετικός λόγος ακύρωσης δεν μπορεί να πετύχει.

Στην Xydias (πιο πάνω) κρίθηκε ότι το απλό γεγονός ότι ο πληρωτέος φόρος είναι ψηλότερος από το καθαρό κέρδος το οποίο ο αιτητής πραγματοποιεί από την επιχείρηση σε σχέση με την οποία καταβάλλεται ο φόρος δεν καθιστά το νόμο ο οποίος επιβάλλει αυτό το φόρο καταστρεπτικής φύσης.

Δεν έχει τεθεί ενώπιον του δικαστηρίου οποιοδήποτε στοιχείο ή οτιδήποτε άλλο το οποίο να θέτει τις περιπτώσεις των αιτητών εντός των προϋποθέσεων που προσδιορίζονται στην Χ" Ιωάννου (πιο πάνω). Γενικές αναφορές δεν είναι αρκετές. Τα ζητήματα αντισυνταγματικότητας πρέπει να διατυπώνονται με λεπτομέρεια (Βλ. Γιασεμίδου ν. Δήμου Λευκωσίας, Α.Ε. 1611/31.10.96). Το βάρος απόδειξης των ισχυρισμών που έχουν τεθεί στον πιο πάνω λόγο ακύρωσης βαρύνει τους αιτητές και δεν το έχουν αποσείσει με οποιοδήποτε τρόπο. Ο σχετικός λόγος ακύρωσης δεν ευσταθεί και απορρίπτεται.

΄Ερεισμα για τον πιο πάνω λόγο ακύρωσης ήταν ότι το ποσοστό του φόρου το οποίο επιβάλλεται στα ιπποδρομιακά στοιχήματα δεν υπερβαίνει το 10%.

΄Οπως προκύπτει από το σχετικό ορισμό (βλ. άρθρο 2 του Νόμου 75(Ι)/97) ο όρος "συλλογικό στοίχημα" σημαίνει "οποιοδήποτε είδος στοιχήματος διενεργείται από αριθμό προσώπων που συμμετέχουν σε αυτό". Ενόψει του ορισμού είναι αναπόφευκτο ότι ο επίδικος Νόμος καλύπτει ένα ευρύτατο κύκλο στοιχημάτων περιλαμβανομένων και εκείνων που υποδεικνύονται στην αγόρευση των καθ΄ ων η αίτηση - ποδοσφαιρικά στοιχήματα, διαγωνισμοί τραγουδιού τύπου Eurovision, διαγωνισμοί ομορφιάς κλπ..

Ακολουθεί πως τα ιπποδρομιακά στοιχήματα δεν τελούν υπό τας αυτάς συνθήκας με τα στοιχήματα που δυνατόν να καλύπτονται από τον επίδικο Νόμο. Η όμοια μεταχείριση προϋποθέτει ομοιότητα των υπό ρύθμιση θεμάτων. Στην κρινόμενη περίπτωση τα υπό ρύθμιση θέματα δεν είναι καθόλου όμοια. Ο σχετικός λόγος ακύρωσης απορρίπτεται.

Αναφορικά με την εισήγηση για παραβίαση του άρθρου 14 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του άρθρου 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης, παρατηρώ:

Το άρθρο 14 της Σύμβασης δεν τυγχάνει εφαρμογής στη σφαίρα των οικονομικών - όπως είναι εδώ η περίπτωση - και κοινωνικών θεμάτων (D.J. Harris, M.O. Boyle, C. Warbrick, Law of the European Convention on Human Rights, σελ. 486). Δεν υπάρχει επομένως πεδίο εφαρμογής του άρθρου 14 της Σύμβασης. Ωστόσο και στις περιπτώσεις που έχει εφαρμογή τα κριτήρια παραβίασης του είναι εκείνα που εφαρμόζονται από τη δική μας νομολογία σε σχέση με το άρθρο 28 του Συντάγματος (Βλ. D.J. Harris κλπ., πιο πάνω, σελ. 476). ΄Οπως έχει ήδη κριθεί δεν έχει σημειωθεί παραβίαση του άρθρου 28 του Συντάγματος.

Αναφορικά με την ισχυριζόμενη παραβίαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης παρατηρώ ότι σ΄ αυτό τούτο το άρθρο 1 προβλέπεται ότι οι πρόνοιες του δεν επηρεάζουν το δικαίωμα της Πολιτείας να θεσπίσει τους Νόμους που θεωρεί αναγκαίους για την διασφάλιση της πληρωμής φόρων ή άλλων εισφορών. Οι αιτητές οι οποίοι έχουν και το σχετικό βάρος απόδειξης της ισχυριζόμενης παραβίασης δεν έχουν εξηγήσει με ποιό τρόπο έχει συντελεσθεί τέτοια παραβίαση. Ακολουθεί πως η σχετική εισήγηση πρέπει να απορριφθεί.

Π. ΚΑΛΛΗΣ,

Δ.

/ΕΑΠ.