|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 4 ΑΑΔ 3310
22 Δεκεμβρίου, 1997
[ΠΙΚΗΣ, Πρόεδρος]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
GOLD COAST LTD,
Αιτητές,
v.
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΕΩΝ ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ,
Καθ' ου η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 68/94)
Τέλη αποχετεύσεως — Καθορισμός και επιβολή — Καθορισμός δυνάμει των περί Αποχετεύσεων Παραλιμνίου Κανονισμών του 1992, Κ.Δ.Π. 261/92 — Βάση υπολογισμού η εκτιμημένη αξία του ακινήτου βάσει του Άρθρου 69(1) του Κεφ. 224 — Η περίπτωση κατά την οποία η καταχωρημένη αξία του ακινήτου στο κτηματολογικό μητρώο δεν περιελάμβανε οικοδομές μη υφιστάμενες κατά το χρόνο διενέργειας της εκτίμησης — Καθορισμός των τελών με βάση τη συνολική αξία της ιδιοκτησίας για την οποία δεν υπήρχε η νενομισμένη εκτίμηση — Συνέπειες ως προς το κύρος της επιβολής των τελών.
Τέλη αποχετεύσεως — Άρθρο 30(1)(β) των περί Αποχετευτικών Συστημάτων Νόμων του 1971-1991, Ν. 1/71 ως τροποποιήθηκε — Ερμηνεία — Ειδικά η φράση "... και το προκύπτον εις την τοιαύτην ιδιοκτησίαν και τον ιδιοκτήτην ή κάτοχον αυτής όφελος'" — Η απονεμόμενη εξουσία έχει ως αντικείμενο τη διαφοροποίηση των τελών κατά κατηγορίες ακινήτων και όχι το ιδιαίτερο όφελος που θα προκύψει σε συγκεκριμένο ακίνητο—Διαφωνία προς τη Lordos Hotels (Holdings) ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεως Λάρνακας (1997) 4 A.A.Δ. 2998.
[Πέραν των ανωτέρω τίτλων η απόφαση του Δικαστηρίου διαβάζεται ως σύνολο.]
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Lordos Hotels (Holdings) ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεως Λάρνακας (1997) 4 A.A.Δ. 2998,
Kanika Hotels Ltd και Άλλοι v. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λεμεσού - Αμαθούντος (1997) 3 A.A.Δ. 15,
Αρχή Λιμένων Κύπρου ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λάρνακας (1997) 4 A.A.Δ. 515.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης του Συμβουλίου Αποχετεύσεων Παραλιμνίου με την οποία επεβλήθη στους αιτητές τέλος αποχετεύσεως εκ £7.837,09 για το έτος 1993.
Ι. Νικολάου, για τους Αιτητές.
Αδ. Λάντος, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Η αιτήτρια εταιρεία (εν τοις εφεξής η αιτήτρια) είναι ιδιοκτήτρια ξενοδοχειακής μονάδας εντός της περιοχής του Συμβουλίου Αποχετεύσεων Παραλιμνίου. Με την προσφυγή προσβάλλεται απόφαση του Συμβουλίου για την επιβολή τέλους αποχετεύσεως £7.837,09* για το έτος 1993. Εξαιτούνται την ακύρωση της απόφασης για ανεπαρκή έρευνα, πλάνη περί το νόμο και έλλειψη αιτιολογίας.
Κατά την ακρόαση αναγνωρίστηκε ότι τα τέλη επιβλήθηκαν βάσει του Κ.32 του περί Αποχετεύσεων Παραλιμνίου Κανονισμών του 1992 (Κ.Δ.Π. 261/92 - οι Κανονισμοί - οι οποίοι εκδόθηκαν βάσει των εξουσιοδοτικών νόμων, των περί Αποχετευτικών Συστημάτων Νόμων του 1971-1991, Ν. 1/71 - βασικός Νόμος - Τροποποιητικοί Κανονισμοί Ν.24/72, 15/78, 88/87, 184/91). Ο προαναφερθείς Κανονισμός προβλέπει ότι η αξία της γης, προς την οποία συσχετίζεται ο συντελεστής του ετήσιου τέλους αποχέτευσης "υπολογίζεται με βάση την εκτιμημένη αξία του ακινήτου όπως αυτή είναι εγγεγραμμένη ή καταχωρημένη στο Επαρχιακό Κτηματολόγιο Αμμοχώστου, κατά τρόπο ο οποίος εκάστοτε θα καθορίζεται από το Συμβούλιο." Είναι παραδεκτό ότι η καταχωρημένη στο κτημα-
* Τεμάχιο 65 Λ.Κ.6.100, Τεμάχιο 67 Λ.Κ.866,20, Τεμάχιο 68 Λ.Κ.866,20 και Τεμάχιο 61. Λ.Κ.4,69. Βλέπε πρακτικό του Δικαστηρίου ημερομηνίας 22.12.1997
τολογικό μητρώο αξία του ξενοδοχείου αφορά μόνο την αξία του γηπέδου πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε το ξενοδοχείο. Όπως φαίνεται, το κτίριο δεν υπήρχε όταν εκτιμήθηκε η γη ώστε να περιληφθεί στην αξία του ακινήτου. Σύμφωνα με τον Κ.2 των Κανονισμών η αξία του ακινήτου είναι εκείνη η οποία καθορίζεται σε γενική εκτίμηση ακίνητης ιδιοκτησίας η οποία διενεργείται βάσει των προνοιών του άρθρου 69(1) του περί Ακινήτου Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση) Νόμου, Κεφ. 224.
Το τέλος που επιβλήθηκε, στην προκείμενη περίπτωση, καθορίστηκε σε συνάρτηση προς την αξία του ακινήτου ως σύνολο περιλαμβανομένων και των κτιρίων. Είναι η θέση των αιτητών ότι, εφόσον τα επιβληθέντα τέλη δεν συσχετίζονται προς την εκτιμημένη αξία του ακινήτου, όπως ορίζεται στον Κ.32, αυτή τούτη η βάση της φορολογίας είναι επισφαλής και για το λόγο αυτό ακυρωτέα. Οι καθ' ων η αίτηση απαντούν ότι, η φορολογία διασώζεται από τις διατάξεις του Κ.33 των Κανονισμών οι οποίοι παρέχουν εξουσία για την επιβολή πρόσθετου τέλους οποτεδήποτε η εκτιμημένη αξία του ακινήτου δεν περιλαμβάνει ανοικοδομηθέντα κτίρια. Στην ουσία ο Κ.33 παρέχει την ευχέρεια για την επιβολή φορολογίας και στο μέρος του ακινήτου που δεν περιλαμβάνεται στην εκτιμημένη αξία. Η φορολογία έχει προσωρινό χαρακτήρα και υπόκειται σε μεταβολή όταν καθοριστεί η αξία του ακινήτου, στο σύνολό της, και καταχωρισθεί κατά τον προβλεπόμενο τρόπο στο κτηματολογικό μητρώο. Η επίδικη απόφαση δεν διαχωρίζει το επιβληθέν τέλος ούτε κάμνει καμιά αναφορά σε πρόσθετο τέλος. Στην ίδια την απόφαση (Τεκμήριο Γ3) δεν γίνεται καμιά διάκριση μεταξύ των δύο ούτε παρέχεται οποιαδήποτε αιτιολογία για το μέρος της φορολογίας που κατ' ισχυρισμό σχετίζεται με το πρόσθετο τέλος που προβλέπει ο Κ.33.
Ο άλλος βασικός λόγος, για τον οποίο επιδιώκεται η ακύρωση της επίδικης διοικητικής απόφασης, ανάγεται στο συσχετισμό του τέλους που επιβλήθηκε με την ωφέλεια η οποία προέκυψε ή θα προκύψει στο κτήμα. Είναι παραδεκτό ότι δεν έγινε ιδιαίτερη μελέτη για το όφελος που θα προκύψει από το αποχετευτικό σύστημα στο συγκεκριμένο ακίνητο. Η μελέτη η οποία έγινε αφορά την ωφέλεια που θα επιφέρει το σύστημα στο περιβάλλον ολόκληρης της περιοχής.
Είναι η θέση των αιτητών ότι η διερεύνηση του οφέλους, το οποίο θα προκύψει σε συγκεκριμένο ακίνητο από το αποχετευτικό σύστημα, αποτελεί νομική υποχρέωση η οποία πηγάζει από το άρθρο 30(1)(β) του Νόμου (Ν. 1/71), η μη εκπλήρωση της οποίας καθιστά την απόφαση ακροσφαλή. Η θέση των αιτητών υποστηρίζεται από την πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην άσκηση της πρωτοβάθμιας αναθεωρητικής δικαιοδοσίας στην Lordos Hotels (Holdings) ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεως Λάρνακας (1997) 4 Α.Α.Δ. 2998, στην οποία αποφασίστηκε ότι οι διατάξεις του άρθρου 30(1)(β) επιβάλλουν το συνυπολογισμό του οφέλους που θα προέλθει από το αποχετευτικό σύστημα στη συγκεκριμένη ιδιοκτησία του φορολογημένου ως αναπόσπαστο μέρος της διεργασίας καθορισμού του επιβλητέου τέλους. Αυτό αποτέλεσε ένα από τους λόγους για την ακύρωση της διοικητικής απόφασης για την επιβολή αποχετευτικών τελών στην υπόθεση εκείνη. Δεν συμφωνώ με αυτή τη θεώρηση του άρθρου 30(1 )(β).
Στην απόφαση Kanika Hotels Ltd και Αλλοι ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λεμεσού - Αμαθούντος (1997) 3 Α.Α.Δ. 15, εξετάστηκε από την Ολομέλεια η φύση της εξουσίας η οποία παρέχεται από τις σχετικές πρόνοιες του άρθρου 30 του νόμου στο Συμβούλιο Αποχετεύσεως για τη διαφοροποίηση των τελών ανάλογα με τη φύση της ιδιοκτησίας που αποτελεί το αντικείμενο της φορολογίας. (Σχετική με το θέμα είναι και η απόφαση στην Αρχή Λιμένων Κύπρου ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λάρνακας (1997) 4 A.A.Δ. 515.) Γνώμονα, για τη διάκριση αυτή, μπορεί να αποτελέσουν όπως αποσαφηνίστηκε ".... οι εγγενείς διαφορές μεταξύ ξενοδοχειακών μονάδων και καταλυμάτων αφενός, και άλλων μορφών ιδιοκτησίας, αφετέρου". Το λεκτικό του σχετικού μέρους του άρθρου 30(1)(β) δεν αφήνει αμφιβολία ότι η εξουσία, η οποία παρέχεται, έχει ως αντικείμενο τη διαφοροποίηση των τελών κατά κατηγορίες ακινήτων και όχι το ιδιαίτερο όφελος το οποίο θα προκύψει σε συγκεκριμένο ακίνητο. Το σχετικό μέρος του άρθρου 30(1)(β) του Ν. 1/71 έχει ως ακολούθως:
"...κατά τον καθορισμόν του τοιούτου τέλους δυνατόν να ληφθή ειδική πρόνοια διά την μείωσιν ή αύξησιν του τέλους δι' ωρισμένας τάξεις ιδιοκτησίας, αναλόγως του σκοπού, δι' όν, η βαρυνομένη διά του τέλους ιδιοκτησία, χρησιμοποιείται, της φύσεως γενομένων εγκαταστάσεων και το προκύπτον εις την τοιαύτην ιδιοκτησίαν και τον ιδιοκτήτην ή κάτοχον αυτής όφελος."
Εν πάση περιπτώσει ο νόμος δεν καθιστά επιτακτική τη διαφοροποίηση των τελών κατά κατηγορίες ιδιοκτησίας. Ό,τι παρέχεται, είναι εξουσία για το σκοπό αυτό εφόσον το Συμβούλιο Αποχετεύσεων κρίνει τούτο δικαιολογημένο. Καταλήγω ότι ο μη συσχετισμός των επιβληθέντων τελών με τα ιδιαίτερα οφέλη στην ιδιοκτησία των αιτητών δεν αποτελεί παρέκκλιση από το νόμο και δεν συνιστά λόγο ακύρωσης.
Η ατέλεια όμως στον καθορισμό των τελών ως προς την αξία της ιδιοκτησίας παραμένει, ούτε είναι δυνατό να υποστηλωθεί από τα στοιχεία του φακέλου. Δεν διακρίνονται τα τέλη με αναφορά στην αξία της ιδιοκτησίας βάσει του Κ.32 και Κ.33. Αντίθετα, υπάρχει σύμμειξη των δύο στοιχείων της φορολογίας χωρίς να παρέχεται οποιαδήποτε αιτιολογία ως προς το βάθρο του κάθε μέρους της. Αυτή τούτη η απόφαση, όπως προκύπτει από το κείμενο της, στερείται στο σύνολό της αιτιολογία διαπίστωση που αναπόδραστα οδηγεί στην ακύρωση της επίδικης διοικητικής απόφασης.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Η επίδικη διοικητική απόφαση ακυρώνεται βάσει του Άρθρου 146.4(β) του Συντάγματος.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.