|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 4 ΑΑΔ 2246
17 Σεπτεμβρίου, 1997
[ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 24,28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΡΧΗ ΛΙΜΕΝΩΝ ΚΥΠΡΟΥ,
Αιτητές,
ν.
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΕΩΝ ΛΑΡΝΑΚΑΣ (ΑΡ. 2),
Καθ' ων η αίτηση.
(Υποθέσεις Αρ. 108/95, 113/95)
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος — Προθεσμία — Περιστάσεις εκπρόθεσμου της προσφυγής στην κριθείσα περίπτωση — Το ζήτημα της πλήρους γνώσης του αιτητή.
Αποχετευτικά Συστήματα — Επιβολή τελών — Επιβολή σε βάρος οργανισμού δημοσίου δικαίου — Περιστάσεις νομιμότητάς της — Νομολογιακά πορίσματα και υιοθέτησή τους στην κριθείσα περίπτωση.
Οργανισμοί Δημοσίου Δικαίου —Αρχή Λιμένων Κύπρου — Κατά πόσο απαλλάσσεται από την καταβολή αποχετευτικών τελών και φόρων — Περιστάσεις νομιμότητας της επιβολής της φορολογίας στην κριθείσα περίπτωση.
Η αιτούσα Αρχή προσέβαλε την σε βάρος της επιβολής φορολογίας αποχετευτικού συστήματος.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας τις προσφυγές, αποφάσισε ότι:
1. Οι αιτητές δεν ανάφεραν πότε και πώς έλαβαν, όπως ισχυρίστηκαν, πλήρη γνώση της επίδικης απόφασης. Σύγκριση των πρακτικών των αποφάσεων του Συμβουλίου που στάληκαν στους αιτητές με την επιστολή ημερ. 13.1.95, με τους σχετικούς Κανονισμούς (Κ.Δ.Π. 350/91 και 247/94), αποκαλύπτει ότι το λεκτικό τους είναι πανομοιότυπο. Επομένως, συμπεραίνεται ότι με την πιο πάνω επιστολή δεν γνωστοποιήθηκε στους αιτητές οτιδήποτε το οποίο δεν γνώριζαν ήδη ή όφειλαν να γνωρίζουν Κατά συνέπεια, με την επιστολή αυτή δεν προστέθηκε οτιδήποτε στη γνώση που οι αιτητές είχαν περί του θέματος με βάση την επιστολή ημερ. 31.10.94, με την οποία καθορίζονταν σαφώς οι υποχρεώσεις τους. Ως εκ τούτου, η προσφυγή 113/95 είναι εκπρόθεσμη και πρέπει να απορριφθεί.
2. Όλοι οι επί της ουσίας ισχυρισμοί των αιτητών έχουν εξετασθεί και απαντηθεί είτε με την απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση Kanika Hotels Ltd κ.ά. ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λεμεσού-Αμαθούντας (1997) 3 Α.Α.Δ. 15, είτε με την απόφαση του Κωνσταντινίδη Δ., στην υπόθεση Αρχή Λιμένων Κύπρου ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λάρνακας (1997) 4 Α.Α.Δ. 515, η οποία αφορούσε την επιβολή στους ίδιους αιτητές, από το ίδιο Συμβούλιο, αποχετευτικών τελών για το έτος 1995.
Στην πιο πάνω απόφαση της Ολομέλειας επιβεβαιώθηκε ότι πρόκειται στην ουσία για επιβολή φόρου και λέχθηκε ότι το Άρθρο 30 του περί Αποχετευτικών Συστημάτων Νόμου (Ν. 1/71 όπως τροποποιήθηκε), που παρέχει εξουσία για την επιβολή τέλους, όχι μόνο δεν συσχετίζει την εξουσία με την άμεση παροχή υπηρεσιών αποχέτευσης, αλλά ρητά την επεκτείνει και σε ιδιοκτήτες ή κατόχους ακινήτων που προορίζονται να εξυπηρετηθούν ή να επωφεληθούν από την εγκατάσταση συστημάτων αποχέτευσης λυμάτων και ομβρίων υδάτων. Κρίθηκε επομένως ότι οι Κανονισμοί βρίσκονταν εντός του εξουσιοδοτικού πλαισίου του Νόμου. Το ίδιο ισχύει και στην παρούσα περίπτωση, λαμβανομένου υπόψη ότι οι Κανονισμοί που αφορούσαν την περίπτωση εκείνη και την παρούσα, είναι ταυτόσημοι. Συνεπώς, οι πιο πάνω ισχυρισμοί των αιτητών απορρίπτονται.
Στην προαναφερθείσα απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αποφασίστηκε επίσης ότι η διαφοροποίηση από τάξη σε τάξη έχει ως αφετηρία το Άρθρο 30(β) του Νόμου και δεν προσκρούει στην αρχή της ισότητας.
Τα ίδια θέματα εξετάστηκαν και στην υπόθεση Αρχή Λιμένων Κύπρου ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λάρνακας (πιο πάνω), όπου απορρίφθηκαν επί πλέον οι ισχυρισμοί που αφορούσαν την επιβολή του τέλους με βάση την εκτιμημένη αξία της περιουσίας κατά το 1980. Το Δικαστήριο επεσήμανε στην υπόθεση εκείνη, ότι η εκτιμημένη αξία της ακίνητης ιδιοκτησίας ως κριτήριο για τον προσδιορισμό των τελών, τίθεται απ' ευθείας από το Νόμο και δεν μπορούσε επομένως να συζητηθεί θέμα αντισυνταγματικότητας, με αναφορά στους Κανονισμούς. Υιοθετούνται πλήρως τα όσα λέχθηκαν και στις δυο προαναφερθείσες αποφάσεις και απορρίπτονται οι ισχυρισμοί των αιτητών. Επίσης, όλοι οι υπόλοιποι ισχυρισμοί των αιτητών εξετάστηκαν και απορρίφθηκαν στην υπόθεση Αρχή Λιμένων Κύπρου ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λάρνακας. Το Δικαστήριο συμφωνεί με το σκεπτικό της πιο πάνω απόφασης σε όλα τα επίδικα σημεία.
3. Ο ισχυρισμός ότι η επιβολή των επιδίκων τελών στην Αρχή παραβιάζει τις πρόνοιες του περί Αρχής Λιμένων Κύπρου Νόμου και συγκεκριμένα του Άρθρου 29 του Νόμου, είναι ανεδαφικός. Το Δικαστήριο συμφωνεί με την προσέγγιση του Δικαστή Κωνσταντινίδη στο θέμα αυτό, στην πιο πάνω υπόθεση.
4. Ο ισχυρισμός για έλλειψη δέουσας έρευνας είναι επίσης ανεδαφικός και απορρίπτεται. Όπως φαίνεται από τα έγγραφα που επισύναψε ο δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση στην αγόρευση του, είχαν προηγηθεί σχετικές μελέτες οι οποίες τέθηκαν ενώπιον του Συμβουλίου. Υιοθετούνται επίσης τα όσα λέχθηκαν στην πιο πάνω υπόθεση από τον Δικαστή Κωνσταντινίδη.
5. Η ισχυρισμός για έλλειψη σχετικής απόφασης του Συμβουλίου επίσης απορρίπτεται. Πέραν του ότι τέτοιο θέμα δεν εξειδικεύεται στα δικόγραφα των αιτητών, δεν ήταν απαραίτητη η ονομαστική αναφορά των αιτητών στο σχετικό πρακτικό του Συμβουλίου, όπου καθορίστηκε η πραγματική βάση της φορολογίας.
6. Η αιτιολογία της επίδικης απόφασης βρίσκεται στα πρακτικά του Συμβουλίου και στα έγγραφα που τα περιβάλλουν και είναι επαρκής.
Οι προσφυγές απορρίπτονται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Kanika Hotels Ltd κ.ά. ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λεμεσού-Αμαθούντας (1997) 3 Α.Α.Δ. 15,
Αρχή Λιμένων Κύπρου ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λάρνακας (1997) 4 Α.Α.Δ. 515.
Προσφυγές.
Προσφυγές με τις οποίες προσβάλλονται οι αποφάσεις του Συμβουλίου για την επιβολή στους αιτητές τελών αποχέτευσης.
Τ. Παπαδόπουλος, για τους Αιτητές.
Γ. Νικολαΐδης, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, Δ.: Οι προσφυγές αυτές συνεκδικάστηκαν γιατί έχουν κοινό θέμα και βασίζονται σε κοινά νομικά σημεία και γεγονότα.
Με την προσφυγή 108/95 προσβάλλεται η απόφαση των καθ' ων η αίτηση, που περιέχεται σε επιστολή τους ημερ. 18.11.94, με την οποία απαιτήθηκε από τους αιτητές η πληρωμή του ποσού των Λ.Κ. 41.586,74, ως τέλη αποχετεύσεων για τα έτη 1992,1993 και 1994.
Η προσφυγή 113/95 στρέφεται κατά παρόμοιας απόφασης των καθ' ων η αίτηση, με την οποία απαιτήθηκε από τους αιτητές η πληρωμή του ποσού των Λ.Κ. 5.308,67, ως τέλη αποχετεύσεων για το έτος 1994.
Οι αιτητές είναι νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, που ιδρύθηκε με τον περί Αρχής Λιμένων Κύπρου Νόμο (Ν. 38/73), με σκοπό τη διαχείριση και εκμετάλλευση των λιμένων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στα πλαίσια άσκησης των εξουσιών τους, οι αιτητές κατέχουν και χρησιμοποιούν ακίνητη περιουσία.
Οι καθ' ων η αίτηση με επιστολές τους ημερ. 31.10.94 και 15.11.94, απέστειλαν στους αιτητές καταλόγους των οφειλομένων από αυτούς αποχετευτικών τελών για τα έτη 1992,1993 και 1994. Οι αιτητές, με επιστολή τους ημερ. 2.12.94, πληροφόρησαν τους καθ' ων η αίτηση ότι εξέταζαν το περιεχόμενο της επιστολής ημερ. 15.11.94. Με νεώτερη επιστολή τους ημερ. 9.1.95, οι αιτητές ζήτησαν να πληροφορηθούν, α) τον τρόπο υπολογισμού των οφειλομένων τελών και β) γιατί τους είχε επιβληθεί πρόστιμο για τα έτη 1992 και 1993, εφόσον δεν είχαν ενημερωθεί προηγουμένως για την επιβολή των εν λόγω τελών. Οι καθ' ων η αίτηση, με επιστολή τους ημερ. 13.1.95, έδωσαν στους αιτητές τις ζητηθείσες πληροφορίες.
Όπως φαίνεται από επιστολή τους ημερ. 31.1.95, οι αιτητές κατέβαλαν τα οφειλόμενα ποσά υπό διαμαρτυρία, και καταχώρησαν τις παρούσες προσφυγές.
Οι προσφυγές καταχωρήθηκαν στις 31.1.95 και τέθηκε το θέμα του εκπροθέσμου της προσφυγής 113/95, που αφορά τέλη που επιβλήθηκαν για το 1994 και που οι αιτητές το πληροφορήθηκαν με την επιστολή ημερ. 31.10.94.
Το θέμα του εκπροθέσμου της προσφυγής ηγέρθη από το δικηγόρο των καθ' ων η αίτηση με την ένσταση του. Ο δικηγόρος των αιτητών με τη γραπτή του αγόρευση υποστήριξε ότι η προσφυγή ήταν εμπρόθεσμη λαμβάνοντας υπόψη το χρόνο που οι αιτητές έλαβαν πλήρη γνώση του περιεχομένου της σχετικής απόφασης, επιφυλάχθηκε δε να επανέλθει επί του θέματος εφόσον διευκρινίζετο η προδικαστική ένσταση από τους καθ' ων η αίτηση. Οι καθ' ων η αίτηση δεν πρόβαλαν οτιδήποτε επί του θέματος, ούτε στη γραπτή τους αγόρευση ούτε μεταγενέστερα, γεγονός που υποδηλοί ότι εγκαταλείψαν την προδικαστική ένσταση.
Ανεξάρτητα όμως από την εγκατάλειψη αυτή, θα εξετάσω αυτεπάγγελτα το θέμα.
Η προσφυγή αρ. 113/95 καταχωρήθηκε στις 31.1.95, δηλαδή σε χρόνο πέραν των 75 ημερών από την ημερομηνία της επιστολής με την οποία διαβιβάστηκε στους αιτητές κατάλογος των επιδίκων τελών. Η επιστολή των αιτητών ημερ. 2.12.94, αφορούσε την επιστολή ημερ. 15.11.94, με την οποία επιβλήθηκαν τα τέλη που αποτελούν αντικείμενο της προσφυγής 108/95. Επομένως και η επιστολή ημερ. 9.1.95, η οποία, όπως αναφέρεται σ' αυτήν, αποτελούσε συνέχεια της επιστολής ημερ. 2.12.94, που αναφερόταν και πάλι στο περιεχόμενο της επιστολής ημερ. 15.11.94 και όχι σε εκείνη της 31.10.94, το περιεχόμενο της οποίας αποτελεί το αντικείμενο της προσφυγής 113/95. Με την επιστολή των καθ' ων η αίτηση ημερ. 13.1.95, δόθηκαν στους αιτητές αντίγραφα των σχετικών αποφάσεων του Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λάρνακας (το Συμβούλιο), που αφορούσαν και τις δυο περιπτώσεις, όπως και αντίγραφα των σχετικών Κανονισμών. Επίσης, στην επιστολή των αιτητών ημερ. 31.1.95, γίνεται αναφορά και στις δυο επιστολές που αφορούν τις προσφυγές αυτές.
Οι αιτητές δεν ανάφεραν πότε και πώς έλαβαν, όπως ισχυρίστηκαν, πλήρη γνώση της επίδικης απόφασης. Σύγκριση των πρακτικών των αποφάσεων του Συμβουλίου που στάληκαν στους αιτητές με την επιστολή ημερ. 13.1.95, με τους σχετικούς Κανονισμούς (Κ.Δ.Π. 350/91 και 247/94), αποκαλύπτει ότι το λεκτικό τους είναι πανομοιότυπο. Επομένως, συμπεραίνω ότι με την πιο πάνω επιστολή δεν γνωστοποιήθηκε στους αιτητές οτιδήποτε το οποίο δεν γνώριζαν ήδη ή όφειλαν να γνωρίζουν. Κατά συνέπεια, με την επιστολή αυτή δεν προστέθηκε οτιδήποτε στη γνώση που οι αιτητές είχαν περί του θέματος με βάση την επιστολή ημερ. 31.10.94, με την οποία καθορίζονταν σαφώς οι υποχρεώσεις τους. Ως εκ τούτου, η προσφυγή 113/95 είναι εκπρόθεσμη και πρέπει να απορριφθεί.
Με την ένσταση στην προσφυγή αρ. 108/95, ηγέρθη άλλη προδικαστική ένσταση, με την οποία γίνεται ισχυρισμός ότι η προσβαλλόμενη πράξη είναι εκτός της Αναθεωρητικής Δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, διότι έγινε με βάση τους περί Αποχετεύσεων Λάρνακας Κανονισμούς του 1991-1994, που είναι κανονιστικού περιεχομένου. Οι καθ' ων η αίτηση δεν πρόβαλαν με τη γραπτή τους αγόρευση οποιαδήποτε εισήγηση για την ένσταση αυτή και ως εκ τούτου θεωρείται εγκαταλειφθείσα. Εν πάση περιπτώσει, η προδικαστική ένσταση είναι αβάσιμη, αφού η προσφυγή δεν στρέφεται απ' ευθείας κατά της κανονιστικής πράξης, με βάση την οποία επιβλήθηκαν τα επίδικα τέλη. Η προσβαλλόμενη απόφαση αναμφίβολα δημιούργησε έννομα αποτελέσματα στους αιτητές και είναι ως εκ τούτου εκτελεστή.
Αναφορικά με την ουσία της υπόθεσης, προβλήθηκε από τους αιτητές αριθμός ισχυρισμών για την ακύρωση της επίδικης απόφασης. Οι αιτητές ισχυρίστηκαν ότι τα επίδικα τέλη επιβλήθηκαν κατά παράβαση των προνοιών του περί Αρχής Λιμένων Κύπρου Νόμου (Ν. 38/73), σύμφωνα με το άρθρο 29 του οποίου, όπως ισχυρίστηκαν, η Αρχή απαλλάσσεται από της καταβολής παντός φόρου, τέλους ή δασμού. Ισχυρίστηκαν επίσης, ότι στην ουσία δεν πρόκειται για επιβολή τελών, αφού δεν παρασχέθηκαν σ' αντάλλαγμα οποιεσδήποτε υπηρεσίες στους αιτητές, αλλά για επιβολή φορολογίας, η οποία έρχεται σ' αντίθεση με το Άρθρο 24 του Συντάγματος. Είναι επίσης ο ισχυρισμός τους ότι οι Κανονισμοί 33 και 34, με βάση τους οποίους επιβλήθηκαν τα επίδικα τέλη, είναι ultra vires, γιατί έχουν θεσπισθεί καθ' υπέρβαση της εξουσιοδότησης του Νόμου και συγκεκριμένα του άρθρου 30. Και τούτο επειδή ο νόμος δεν προβλέπει περίπτωση επιβολής τελών με βάση αυθαίρετους υπολογισμούς προκαταρτικού ποσού για τη μελλοντική κατασκευή μη υφιστάμενου έργου. Οι αιτητές υποστηρίζουν επίσης ότι η επίδικη απόφαση λήφθηκε κατά κατάχρηση ή υπέρβαση εξουσίας κάτω από νομική και πραγματική πλάνη, χωρίς να προηγηθεί δέουσα έρευνα και είναι αναιτιολόγητη. Στο στάδιο της απαντητικής του αγόρευσης, ο δικηγόρος των αιτητών πρόβαλε επί πλέον ισχυρισμούς, ότι δεν υπάρχει απόφαση του Συμβουλίου με την οποία να επιβάλλονται τα επίδικα τέλη στους αιτητές και ότι δεν διεξήχθη έρευνα αναφορικά με το ύψος των υποχρεώσεων του Συμβουλίου για τα συγκεκριμένα έτη. Υπέβαλε επίσης ότι οι Κανονισμοί είναι αντισυνταγματικοί για το λόγο ότι η επιβολή τέλους με βάση την εκτιμημένη αξία των ακινήτων κατά το 1980 και η διαφοροποίηση από τάξη σε τάξη, είναι αυθαίρετη και παράλογη και ότι η κατάταξη της ιδιοκτησίας των αιτητών στην ίδια κατηγορία με ξενοδοχεία και τουριστικά καταλύματα, είναι επίσης αυθαίρετη και παράνομη.
Όλοι οι πιο πάνω ισχυρισμοί των αιτητών έχουν εξετασθεί και απαντηθεί είτε με την απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση Kanika Hotels Ltd και Άλλοι ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λεμεσού-Αμαθούντας (1997) 3 Α.Α.Δ. 15, είτε με την απόφαση του Κωνσταντινίδη Δ., στην υπόθεση Αρχή Λιμένων Κύπρου ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λάρνακας (1997) 4 Α.Α.Δ. 515, η οποία αφορούσε την επιβολή στους ίδιους αιτητές, από το ίδιο Συμβούλιο, αποχετευτικών τελών για το έτος 1995.
Στην πιο πάνω απόφαση της Ολομέλειας επιβεβαιώθηκε ότι πρόκειται στην ουσία για επιβολή φόρου και λέχθηκε ότι το άρθρο 30 του περί Αποχετευτικών Συστημάτων Νόμου (Ν. 1/71 όπως τροποποιήθηκε), που παρέχει εξουσία για την επιβολή τέλους, όχι μόνο δεν συσχετίζει την εξουσία με την άμεση παροχή υπηρεσιών αποχέτευσης, αλλά ρητά την επεκτείνει και σε ιδιοκτήτες ή κατόχους ακινήτων που προορίζονται να εξυπηρετηθούν ή να επωφεληθούν από την εγκατάσταση συστημάτων αποχέτευσης λυμάτων και ομβρίων υδάτων. Κρίθηκε επομένως ότι οι Κανονισμοί βρίσκονταν εντός του εξουσιοδοτικού πλαισίου του Νόμου. Το ίδιο ισχύει και στην παρούσα περίπτωση, λαμβανομένου υπόψη ότι οι Κανονισμοί που αφορούσαν την περίπτωση εκείνη και την παρούσα, είναι ταυτόσημοι. Συνεπώς, οι πιο πάνω ισχυρισμοί των αιτητών απορρίπτονται.
Στην προαναφερθείσα απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αποφασίστηκε επίσης ότι η διαφοροποίηση από τάξη σε τάξη έχει ως αφετηρία το άρθρο 30(β) του Νόμου και δεν προσκρούει στην αρχή της ισότητας.
Τα ίδια θέματα εξετάστηκαν και στην υπόθεση Αρχή Λιμένων Κύπρου ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λάρνακας (πιο πάνω), όπου απορρίφθηκαν επί πλέον οι ισχυρισμοί που αφορούσαν την επιβολή του τέλους με βάση την εκτιμημένη αξία της περιουσίας κατά το 1980. Το Δικαστήριο επεσήμανε στην υπόθεση εκείνη, ότι η εκτιμημένη αξία της ακίνητης ιδιοκτησίας ως κριτήριο για τον προσδιορισμό των τελών, τίθεται απ' ευθείας από το Νόμο και δεν μπορούσε επομένως να συζητηθεί θέμα αντισυνταγματικότητας, με αναφορά στους Κανονισμούς. Υιοθετώ πλήρως τα όσα λέχθηκαν και στις δυο προαναφερθείσες αποφάσεις και απορρίπτω τους ισχυρισμούς των αιτητών.
Επίσης, όλοι οι υπόλοιποι ισχυρισμοί των αιτητών εξετάστηκαν και απορρίφθηκαν στην υπόθεση Αρχή Λιμένων Κύπρου ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λάρνακας (πιο πάνω). Συμφωνώ με το σκεπτικό της πιο πάνω απόφασης σε όλα τα επίδικα σημεία και θα κάνω μόνο σύντομη αναφορά σ' αυτά.
Ο ισχυρισμός ότι η επιβολή των επιδίκων τελών στην Αρχή παραβιάζει τις πρόνοιες του περί Αρχής Λιμένων Κύπρου Νόμου και συγκεκριμένα του άρθρου 29 του Νόμου, είναι ανεδαφικός. Το άρθρο αυτό έχει ως ακολούθως:
"29. Ο Οργανισμός απαλλάττεται της καταβολής -
(α) παντός φόρου, τέλους ή δασμού πληρωτέου δυνάμει οιουδήποτε εκάστοτε εν ισχύι νόμου επί μηχανικών εγκαταστάσεων, οχημάτων, εξοπλισμού και ετέρων πάσης φύσεως περιουσιακών στοιχείων εισαγομένων προς χρήσιν υπό ή δια λογαριασμόν του Οργανισμού και μη προοριζομένων προς πώλησιν εις το κοινόν
(β) παντός τέλους χαρτοσήμου πληρωτέου δυνάμει του εκάστοτε εν ισχύι νόμου, του αφορώντος εις την καταβολήν τελών χαρτοσήμου·
(γ) παντός φόρου τοπικής αρχής, πλην των υπό του Υπουργικού Συμβουλίου εγκεκριμένων τοιούτων."
Η προσέγγιση του αδελφού Δικαστή Κωνσταντινίδη στο θέμα αυτό, στην πιο πάνω υπόθεση, με την οποία συμφωνώ, ήταν η ακόλουθη:
"1. Οι απαλλαγές που θεσμοθετεί το άρθρο 29 του Ν. 38/73 δεν καλύπτουν φορολογία όπως τη συζητούμενη. Η παράγραφος (α) αναφέρεται σε φόρο, τέλος ή δασμό πληρωτέο δυνάμει νόμου επί μηχανικών εγκαταστάσεων, οχημάτων, εξοπλισμού και κάθε φύσης περιουσιακών στοιχείων που εισάγονται για το σκοπό που εξειδικεύεται. Η παράγραφος (β) αναφέρεται σε τέλη χαρτοσήμων. Η παράγραφος (γ) σε φόρο τοπικής αρχής, και το Συμβούλιο Αποχετεύσεων δεν είναι τοπική αρχή και ούτε προβλήθηκε τέτοια εισήγηση.
2. Η χωρίς άλλο αναφορά στην ιδιότητα της Αρχής ως in consimili casu προς υπηρέτες της Δημοκρατίας παραγνωρίζει πως η συζητούμενη φορολογία δεν επιβάλλεται από τη Δημοκρατία. Επιβάλλεται από το Συμβούλιο Αποχετεύσεων που έχει, κατά το άρθρο 6 του Ν. 1/71 δική του νομική προσωπικότητα....... Ο σκοπός του τέλους σε συσχετισμό προς την ιδιότητα του Συμβουλίου Αποχετεύσεων και των διατάξεων του άρθρου 30 του Ν. 1/71, σύμφωνα με το οποίο αυτό επιβάλλεται επί των ιδιοκτητών ή κατόχων ακίνητης ιδιοκτησίας, αποταυτίζουν τα Συμβούλια από τη Δημοκρατία. Οι αιτητές, ως ιδιοκτήτες/κάτοχοι ακίνητης ιδιοκτησίας, όπως την ορίζουν οι ερμηνευτικές διατάξεις του Νόμου, υπόκεινται σε φορολογία σύμφωνα με το Νόμο και η αναγνωρισθείσα ιδιότητά τους σε σχέση προς τη Δημοκρατία δεν οδηγεί σε απαλλαγή τους. Η μεταγενέστερη τροποποίηση του άρθρου 30 με το Ν. 94(1)/95, ως συνέπεια των διατάξεων του βασικού Νόμου, διευκρινίζουν την κατάσταση με ρητή αναφορά απ' ευθείας στην ίδια τη Δημοκρατία και είναι χρήσιμο να σημειωθούν εδώ οι παρατηρήσεις της Ολομέλειας στην υπόθεση Republic v. The Cyprus Ports Authority (ανωτέρω) στη σελίδα 128 αναφορικά με το επιθυμητό τέτοιων διατάξεων."
Επομένως, και ο ισχυρισμός αυτός των αιτητών απορρίπτεται. Ο ισχυρισμός για έλλειψη δέουσας έρευνας είναι επίσης ανεδαφικός και απορρίπτεται. Όπως φαίνεται από τα έγγραφα που επισύναψε ο δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση στην αγόρευση του, είχαν προηγηθεί σχετικές μελέτες οι οποίες τέθηκαν ενώπιον του Συμβουλίου. Υιοθετώ επίσης τα όσα λέχθηκαν στην πιο πάνω υπόθεση από τον αδελφό Δικαστή Κωνσταντινίδη.
Η ισχυρισμός για έλλειψη σχετικής απόφασης του Συμβουλίου επίσης απορρίπτεται. Πέραν του ότι τέτοιο θέμα δεν εξειδικεύεται στα δικόγραφα των αιτητών, δεν ήταν απαραίτητη η ονομαστική αναφορά των αιτητών στο σχετικό πρακτικό του Συμβουλίου, όπου καθορίστηκε η πραγματική βάση της φορολογίας.
Η αιτιολογία της επίδικης απόφασης βρίσκεται στα πρακτικά του Συμβουλίου και στα έγγραφα που τα περιβάλλουν και είναι επαρκής.
Όλοι οι ισχυρισμοί των αιτητών απορρίπτονται.
Σαν αποτέλεσμα και οι δυο προσφυγές των αιτητών αποτυγχάνουν και απορρίπτονται, οι δε επίδικες αποφάσεις επικυρώνονται. Οι αιτητές να πληρώσουν £300.- έξοδα στους καθ' ων η αίτηση.
Οι προσφυγές απορρίπτονται με έξοδα.