|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 4 ΑΑΔ 41
13 Ιανουαρίου, 1997
[ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ,
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ' ης η αίτηση.
(Υποθέσεις Αρ. 938/93, 939/93, 945/93, 950/93, 961/93, 962/93)
Διοικητικό Δίκαιο — Δημόσιοι υπάλληλοι —Αποκατάσταση σταδιοδρομίας που επηρεάστηκε από ακυρωτική δικαστική απόφαση — Μη εκτελεστή η πράξη αποκατάστασης — Νομολογία και περιστάσεις στην κριθείσα περίπτωση.
Δημόσιοι Υπάλληλοι — Προαγωγές — Ο ρόλος της Τμηματικής Επιτροπής — Συνέπειες.
Δημόσιοι Υπάλληλοι — Προαγωγές — Σύσταση Προϊσταμένου — Μη ύπαρξη υποχρέωσης αιτιολογίας του με το προϊσχύσαν νομοθετικό καθεστώς.
Αναθεωρητικός Έλεγχος — Δημόσιοι υπάλληλοι —Προαγωγές — Συνεκτίμηση των νομίμων κριτηρίων είτε από το Διευθυντή είτε από την Ε.Δ. Υ. — Δεν ελέγχεται δικαστικά.
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος — Λόγοι ακυρώσεως — Έλλειψη αιτιολογίας — Έλλειψη της ειδικής απαιτούμενης αιτιολογίας προς παραγνώριση πλεονεκτήματος επί προαγωγής — Περιστάσεις της μη στοιχειοθέτησης της στην κριθείσα περίπτωση.
Οι αιτητές προσέβαλαν την για άλλη μία φορά πλήρωση των επιδίκων θέσεων Βοηθού Κτηματολογικού Λειτουργού που προέκυψε μετά από αλλεπάλληλες επανεξετάσεις συνεπεία ακυρώσεων.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας τις προσφυγές, αποφάσισε ότι:
1. Το Δικαστήριο δεν επιλαμβάνεται ειδικότερα επί του θέματος του παραδεκτού της προσβολής με το ίδιο δικόγραφο δύο ξεχωριστών διοικητικών πράξεων, διότι η δεύτερη διοικητική πράξη, δηλαδή αυτή της αποκατάστασης ορισμένων από τα ενδιαφερόμενα μέρη στη θέση Κτηματολογικού Λειτουργού 2ας Τάξεως, εν πάση περιπτώσει δεν είναι εκτελεστή. Λεπτομερέστερη αναφορά επί του θέματος έγινε στην υπόθεση Ελευθέριος Γεωργίου ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 3424.
2. Ο ρόλος της Τμηματικής Επιτροπής είναι απλά συμβουλευτικός και η οποιαδήποτε έκθεση της δεν δεσμεύει την ΕΔΥ. (Βλέπε Θωμάς Βαρέλλιας και Άλλος ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 3032.) Η ΕΔΥ δεν είχε καμιά υποχρέωση να επαναπέμψει το θέμα στη Συμβουλευτική Επιτροπή. Εν πάση όμως περιπτώσει κανένας από τους αιτητές δεν επηρεάστηκε αρνητικά αφού όλοι οι υποψήφιοι αξιολογήθησαν από την ΕΔΥ, σύμφωνα με την απόφαση της.
3. Στην προκειμένη περίπτωση έχει εφαρμογή ο περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμος (Ν. 33/67), ο οποίος δεν απαιτούσε την αιτιολογία των συστάσεων του Διευθυντή. Σύμφωνα με τη νομολογία η αιτιολογία των συστάσεων του Διευθυντή δεν είναι απαραίτητη όταν τούτο δεν απαιτείται από το Νόμο, αρκεί να μην είναι σε αντίθεση με τα στοιχεία των φακέλων. (Βλέπε Δημοκρατία ν. Κωνσταντινίδη (1993) 3 Α.Α.Δ. 234). Επομένως, το μόνο που πρέπει να διερευνηθεί είναι κατά πόσο οι συστάσεις του Διευθυντή είναι αντίθετες με τα στοιχεία των φακέλων.
4. Θεωρείται ότι η σύσταση από το Διευθυντή των ενδιαφερομένων μερών, καθώς και η επίδικη απόφαση, δεν είναι αντίθετη με τα στοιχεία των φακέλων. Όπως λέχθηκε και στην απόφαση της Ολομέλειας Antoniou v. Republic (1975) 3 C.L.R. 510, "one does not have to be exceptional in order to enjoy the benefit of the advantage of seniority". To πώς συνεκτιμώνται τα τρία νομοθετημένα κριτήρια προαγωγής, είτε από το Διευθυντή είτε από την ΕΔΥ, δεν ελέγχεται από το Δικαστήριο. Ούτε επηρεάζεται με κανένα τρόπο το γεγονός ότι για ορισμένες περιπτώσεις δόθηκε περισσότερη βαρύτητα στις αξιολογήσεις ενώ σε άλλες στην αρχαιότητα. Ο τρόπος συνεκτίμησης των στοιχείων δεν ελέγχεται δικαστικά.
5. Οι αξιολογήσεις των ενδιαφερομένων μερών (πλην των ενδιαφερομένων μερών 2 και 3) είτε ήσαν καλύτερες είτε ισάξιες των αιτητών. Όλα όμως τα ενδιαφερόμενα μέρη υπερέχουν σε αρχαιότητα και επιπλέον είχαν τη σύσταση του Διευθυντή η οποία επαυξάνει την αξία τους, πράγμα που η ΕΔΥ δεν μπορούσε να παραγνωρίσει χωρίς ειδική αιτιολογία. Παρέχει δε αφ' εαυτής έρεισμα για την επιλογή των υποψηφίων με υποδεέστερα προσόντα.
Με βάση τα πιο πάνω, η επιλογή των ενδιαφερομένων μερών δεν είναι αντίθετη με τα στοιχεία των φακέλων, η δε επίδικη απόφαση περιέχει τόσο γενική αιτιολογία η οποία συμπληρώνεται επαρκώς από τα στοιχεία των φακέλων όσο επαρκή ειδική αιτιολογία για την παραγνώριση των πλεονεκτήματος των αιτητών.
Οι προσφυγές απορρίπτονται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Κούλουμου και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 239,
Efthymiou and Others v. Republic (1988) 3 C.L.R. 61,
Γεωργίου ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 3424,
Βαρέλλιας και Άλλος ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 3032,
Δημοκρατία ν. Κωνσταντινίδη (1993) 3 Α.Α.Δ. 234,
Antoniou v. Republic (1975) 3 C.L.R. 510,
Kasparis v. Republic (1978) 3 C.L.R. 106,
Αδαμίδης και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 528,
Πράτσου ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 3148,
Pantelides and Others v. Republic (No.1) (1974) 3 C.L.R. 203,
Vakana and Others v. Republic (1987) 3 C.L.R. 316.
Προσφυγές.
Προσφυγές με τις οποίες προσβάλλεται η απόφαση της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας με την οποία προήχθηκαν στη θέση Βοηθού Κτηματολογικού Λειτουργού αναδρομικά τα ενδιαφερόμενα μέρη αντί των αιτητών.
Α. Παναγιώτου, για τους Αιτητές στις Υποθέσεις Αρ. 938/93, 939/93.
Κ. Λοΐζου, για τους Αιτητές στην Υπόθεση Αρ. 945/93.
Χρ. Κινάνης, για τον Αιτητή στην Υπόθεση Αρ. 950/93.
Α. Ευσταθίου, για τους Αιτητές στις Υποθέσεις Αρ. 961/93, 962/93.
Γ. Στυλιανίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Καθ' ης η αίτηση.
Α. Μάγος, για τα Ενδιαφερόμενα μέρη 6,10,12 στις Υποθέσεις Αρ. 938/93, 939/93, 950/93 και για τα Ενδιαφερόμενα μέρη 5, 9, 11 στην Υπόθεση Αρ. 945/93 και για τα Ενδιαφερόμενα μέρη 1,5,7, στις Υποθέσεις Αρ. 961/93, 962/93.
Cur. adv. vult.
ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ.: Οι προσφυγές αυτές συνεκδικάστηκαν. Στρέφονται κατά της ίδιας διοικητικής πράξης, της απόφασης της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας (ΕΔΥ), η οποία δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ημερομηνίας 24.9.1993. Με την απόφαση αυτή της ΕΔΥ προήχθησαν στη θέση Βοηθού Κτηματολογικού Λειτουργού αναδρομικά από την 1.3.1984 τα ενδιαφερόμενα μέρη, τα ονόματα των οποίων φαίνονται στον επισυναπτόμενο πίνακα, αντί των αιτητών.
Με τις προσφυγές αρ. 938/93, 939/93 και 950/93 προσβάλλεται η προαγωγή και των 14 ενδιαφερομένων μερών.
Με την προσφυγή αρ. 945/93 προσβάλλεται η προαγωγή 12 από τους προαχθέντες (ενδιαφερόμενα μέρη με αρ. 2-13).
Με την προσφυγή αρ. 961/93 προσβάλλεται η προαγωγή 9 από τους προαχθέντες (ενδιαφερόμενα μέρη με αρ. 6-14).
Τέλος, με την προσφυγή αρ. 962/93, στην οποία ο αιτητής είναι ο ίδιος όπως και στην 961/93, προσβάλλεται η προαγωγή άλλων 4 από τους προαχθέντες (ενδιαφερόμενα μέρη με αρ. 2-5).
Η επίδικη απόφαση είναι το αποτέλεσμα επανεξέτασης, που ακολούθησε την ακυρωτική απόφαση του Δικαστηρίου στην υπόθέση Νίκος Κούλουμου και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 239. Της ακυρωτικής αυτής απόφασης προηγήθηκε και άλλη επίσης ακυρωτική στην υπόθεση Savvas Efthymiou & Others v. Republic (1988) 3 C.L.R. 61.
Με την πρώτη ακυρωτική απόφαση του Δικαστηρίου (Savvas Efthymiou) η διοικητική πράξη των καθών η αίτηση ακυρώθηκε, επειδή λήφθηκαν υπόψη εμπιστευτικές εκθέσεις των υποψηφίων οι οποίες είχαν συνταχθεί κατά παράβαση της παραγράφου 9 των Κανονισμών για σύνταξη εμπιστευτικών εκθέσεων, που τέθηκαν με την Εγκύκλιο 491.
Με τη δεύτερη ακυρωτική απόφαση του Δικαστηρίου (Νίκος Κούλουμου) ακυρώθηκε η απόφαση των καθών η αίτηση για το λόγο ότι η αναφορά της ΕΔΥ ότι δεν έλαβε υπόψη τις παράνομες τροποποιήσεις στις εμπιστευτικές εκθέσεις των υποψηφίων ήταν γενική και αόριστη, αφού δεν καθόρισε τις περιπτώσεις αυτές. Επιπλέον, επειδή δεν δόθηκε ειδική αιτιολογία για την παραγνώριση πρόσθετου προσόντος ορισμένων από τους αιτητές οι οποίοι δεν προήχθησαν.
Η ΕΔΥ επανεξέτασε το θέμα της πλήρωσης των θέσεων Βοηθού Κτηματολογικού Λειτουργού, οι οποίες είχαν κυρωθεί ως αποτέλεσμα της ακυρωτικής απόφασης του Δικαστηρίου, κατά τη συνεδρία της ημερομηνίας 2.6.1993. Αφού αναφέρθηκε ειδικά στις εμπιστευτικές εκθέσεις των υποψηφίων που περιείχαν παράνομες τροποποιήσεις, όπως τελικά έγιναν δεκτές από την ίδια, διαπίστωσε ότι ορισμένοι υποψήφιοι από τους 37 που είχαν συστηθεί από την Τμηματική Επιτροπή, δεν πληρούσαν τα κριτήρια εισδοχής στον κατάλογο των συστηθέντων ενόψει της νέας εικόνας που παρουσίαζαν οι εμπιστευτικές εκθέσεις των υποψηφίων. Ως αποτέλεσμα αποφάσισε να λάβει υπόψη και τους 95 προσοντούχους και αφού άκουσε τις συστάσεις του Διευθυντή του Τμήματος, επέλεξε για προαγωγή τα ενδιαφερόμενα μέρη.
Μετά την επιλογή αυτή η ΕΔΥ συνεχίζοντας αποκατέστησε 11 από τους προαχθέντες στη θέση Κτηματολογικού Λειτουργού 2ας Τάξεως, στην οποία είχαν στο μεταξύ προαχθεί.
Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω προαγωγών καταχωρήθηκαν οι παρούσες προσφυγές.
Όπως ανέφερα και προηγούμενα στις προσφυγές με αριθμούς 938/93, 939/93 και 945/93 προσβάλλεται, εκτός από την προαγωγή των ενδιαφερομένων στην επίδικη θέση και η προαγωγή - αποκατάσταση ορισμένων απ' αυτά στη θέση Κτηματολογικού Λειτουργού 2ας Τάξεως. Ο δικηγόρος των αιτητών στις υποθέσεις αρ. 938/93 και 939/93 διευκρίνισε στην απαντητική του αγόρευση, ότι στην πράξη δεν προσβάλλει την προαγωγή -αποκατάσταση στη θέση Κτηματολογικού Λειτουργού 2ας Τάξεως, αλλά αναφέρει το γεγονός για να φαίνεται η σχέση, η αλληλοεξάρτηση και η αλληλοεπίδραση των δύο πράξεων.
Δεν θα ασχοληθώ ειδικότερα επί του θέματος του παραδεκτού της προσβολής με το ίδιο δικόγραφο δύο ξεχωριστών διοικητικών πράξεων, διότι η δεύτερη διοικητική πράξη, δηλαδή αυτή της αποκατάστασης ορισμένων από τα ενδιαφερόμενα μέρη στη θέση Κτηματολογικού Λειτουργού 2ας Τάξεως, εν πάση περιπτώσει δεν είναι εκτελεστή. Λεπτομερέστερη αναφορά επί του θέματος έκανα στην υπόθεση Ελευθέριος Γεωργίου ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 3424.
Κατά συνέπεια το μέρος του αιτητικού των πιο πάνω υποθέσεων (938/93, 939/93 και 945/93) που αφορά την αποκατάσταση των ενδιαφερομένων μερών στη θέση του Κτηματολογικού Λειτουργού 2ας Τάξεως απορρίπτεται.
Ορισμένοι από τους αιτητές, ως λόγο ακυρότητας της επίδικης απόφασης, προβάλλουν ισχυριζόμενο σφάλμα της ΕΔΥ κατά την διαδικασία επανεξέτασης το γεγονός ότι η τελευταία δεν παρέπεμψε ξανά το θέμα στην Τμηματική Επιτροπή για υποβολή νέας έκθεσης και έλαβε υπόψη την υπάρχουσα από προηγούμενα έκθεση της.
Δεν συμφωνώ με τον ισχυρισμό αυτό. Ο ρόλος της Τμηματικής Επιτροπής είναι απλά συμβουλευτικός και η οποιαδήποτε έκθεση της δεν δεσμεύει την ΕΔΥ. (Βλέπε Θωμάς Βαρέλλιας και Άλλος ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 3032). Η ΕΔΥ δεν είχε καμιά υποχρέωση να επαναπέμψει το θέμα στη Συμβουλευτική Επιτροπή. Εν πάση όμως περιπτώσει κανένας από τους αιτητές δεν επηρεάστηκε αρνητικά αφού όλοι οι υποψήφιοι αξιολογήθησαν από την ΕΔΥ, σύμφωνα με την απόφαση της. Ο ισχυρισμός αυτός είναι ανεδαφικός και πρέπει συνεπώς να απορριφθεί.
Ένας άλλος ισχυρισμός μερικών από τους αιτητές είναι ότι η ΕΔΥ δεν καθόρισε επακριβώς ποιες εμπιστευτικές εκθέσεις των υποψηφίων θεώρησε ότι περιείχαν παράνομες τροποποιήσεις και ποιο μέρος έλαβε υπόψη.
Ο ισχυρισμός αυτός είναι ανυπόστατος. Η επίδικη απόφαση της ΕΔΥ δίδει πλήρη απάντηση. Αναφέρεται στην επίδικη απόφαση:
"Η Επιτροπή, έχοντας υπόψη το περιεχόμενο της απόφασης της Ολομέλειας του Ανώτατου Δικαστηρίου, επαναβεβαίωσε την απόφαση της να μη ληφθούν υπόψη οι αναιτιολόγητες τροποποιήσεις στις Εμπιστευτικές Εκθέσεις των πιο κάτω υποψηφίων, που έγιναν από Προσυπογράφοντες Λειτουργούς, και έτσι στις περιπτώσεις αυτές να ληφθούν υπόψη μόνο οι αξιολογήσεις των Αξιολογούντων Λειτουργών, ως ακολούθως:"
Στις επόμενες τρεις σελίδες των πρακτικών που ακολουθούν το πιο πάνω απόσπασμα, καταγράφονται με λεπτομέρεια οι σχετικές εμπιστευτικές εκθέσεις του κάθε υποψηφίου, όπως λήφθηκαν υπόψη από την ΕΔΥ.
Οι υπόλοιποι ισχυρισμοί των αιτητών αφορούν τη νομιμότητα των συστάσεων του Διευθυντή, την επιλογή των καταλληλότερων υποψηφίων και την επάρκεια της αιτιολογίας της επίδικης απόφασης.
Οι αιτητές υποστηρίζουν ότι οι συστάσεις του Διευθυντή, όπως και η επιλογή των ενδιαφερομένων μερών, είναι αντίθετες με τα στοιχεία των φακέλων. Μερικοί απ' αυτούς υποστηρίζουν ότι είναι και αναιτιολόγητες. Στην προκειμένη περίπτωση έχει εφαρμογή ο περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμος αρ. 33/67, ο οποίος δεν απαιτούσε την αιτιολογία των συστάσεων του Διευθυντή. Σύμφωνα με τη νομολογία η αιτιολογία των συστάσεων του Διευθυντή δεν είναι απαραίτητη όταν τούτο δεν απαιτείται από το Νόμο, αρκεί να μην είναι σε αντίθεση με τα στοιχεία των φακέλων. (Βλέπε Δημοκρατία ν. Κωνσταντινίδη (1993) 3 Α.Α.Δ. 234). Επομένως, το μόνο που πρέπει να διερευνηθεί είναι κατά πόσο οι συστάσεις του Διευθυντή είναι αντίθετες με τα στοιχεία των φακέλων. Το θέμα αφορά τα ιδιαίτερα στοιχεία του κάθε υποψηφίου και γι' αυτό το λόγο θα εξετάσω την κάθε υπόθεση ξεχωριστά.
Προσφυγή Αρ. 938/93
Ο αιτητής έχει περίπου τις ίδιες αξιολογήσεις με τα ενδιαφερόμενα μέρη 1, 4 και 13. Αν και ο αιτητής είναι οριακά αρχαιότερος του ενδιαφερομένου μέρους 1 (η αρχαιότητα του ανάγεται στην ημερομηνία γέννησης), το τελευταίο είναι κάτοχος του πλεονεκτήματος του σχεδίου υπηρεσίας. Τα ενδιαφερόμενα μέρη 4 και 13 έχουν αρχαιότητα στην τελευταία θέση από τον αιτητή κατά 4 χρόνια και 3 χρόνια και 4 μήνες αντίστοιχα. Τα ενδιαφερόμενα μέρη 9 και 11 υπερέχουν σε αρχαιότητα και έχουν καλύτερες αξιολογήσεις από τον αιτητή.
Ο αιτητής έχει ελαφρά καλύτερες αξιολογήσεις από τα ενδιαφερόμενα μέρη 3, 5, 6, 7, 8, 10 και 12. Η υπεροχή του όμως αυτή είναι οριακή. Τα πιο πάνω ενδιαφερόμενα μέρη υπερέχουν σε αρχαιότητα κατά 4 χρόνια (εκτός του ενδιαφερομένου μέρους 8 που η υπεροχή του ανάγεται στην ημερομηνία γέννησης του).
Οι αξιολογήσεις του αιτητή είναι επίσης καλύτερες από αυτές των ενδιαφερομένων μερών 2 και 14. Όμως, το ενδιαφερόμενο μέρος 2 υπερέχει στην αρχαιότητα κατά 4 χρόνια και το ενδιαφερόμενο μέρος 14 κατά 8 χρόνια και 7 μήνες στην τελευταία τους θέση.
Λαμβανομένων υπόψη όλων των πιο πάνω θεωρώ ότι η σύσταση από το Διευθυντή των ενδιαφερομένων μερών, καθώς και η επίδικη απόφαση, δεν είναι αντίθετη με τα στοιχεία των φακέλων. Όπως λέχθηκε και στην απόφαση της Ολομέλειας Antoniou v. Republic (1975) 3 C.L.R. 510, "one does not have to be exceptional in order to enjoy the benefit of the advantage of seniority". To πώς συνεκτιμώνται τα τρία νομοθετημένα κριτήρια προαγωγής, είτε από το Διευθυντή είτε από την ΕΔΥ, δεν ελέγχεται από το Δικαστήριο. Ούτε επηρεάζεται με κανένα τρόπο το γεγονός ότι για ορισμένες περιπτώσεις δόθηκε περισσότερη βαρύτητα στις αξιολογήσεις ενώ σε άλλες στην αρχαιότητα. Ο τρόπος συνεκτίμησης των στοιχείων δεν ελέγχεται δικαστικά.
Η σύσταση του Διευθυντή επαυξάνει την αξία των συστηθέντων υποψηφίων. Η ΕΔΥ, που επέλεξε τους υποψηφίους που συστήθηκαν από το Διευθυντή, έδωσε επαρκείς λόγους για την προτίμηση τους.
Ο αιτητής δεν κατέδειξε έκδηλη υπεροχή έναντι κανενός από τους προαχθέντες και επομένως η προσφυγή του απορρίπτεται.
Προσφυγή Αρ. 939/93
Ο αιτητής έχει περίπου τις ίδιες αξιολογήσεις με τα ενδιαφερόμενα μέρη 1, 9 και 11. Τα ενδιαφερόμενα μέρη 9 και 11 υπερέχουν ελαφρά σε αρχαιότητα και το ενδιαφερόμενο μέρος 1 κατέχει το πλεονέκτημα του σχεδίου υπηρεσίας. Η σύσταση τους από το Διευθυντή δεν είναι αντίθετη με τα στοιχεία των φακέλων.
Ο αιτητής υπερέχει οριακά ως προς τις αξιολογήσεις από τα ενδιαφερόμενα μέρη 3,4, 5, 6, 7, 8, 10, 12 και 13. Τα ενδιαφερόμενα μέρη όμως υπερέχουν στην αρχαιότητα και έχουν και τη σύσταση του Διευθυντή, η οποία δεν αντίκειται στα στοιχεία των φακέλων.
Ο αιτητής επίσης υπερέχει στις αξιολογήσεις από τα ενδιαφερόμενα μέρη 2 και 14. Κατέχουν όμως σημαντική αρχαιότητα στην τελευταία τους θέση. Η σύσταση του Διευθυντή δεν έρχεται σε αντίθεση με τα στοιχεία των φακέλων.
Τα ενδιαφερόμενα μέρη είχαν τη σύσταση του Διευθυντή, πράγμα που επαυξάνει την αξία τους. Η επιλογή τους αντί του αιτητή ήταν εύλογα επιτρεπτή, δίδονται δε επαρκείς λόγοι στην επίδικη απόφαση για την προτίμηση τους. Ο αιτητής δεν απέδειξε έκδηλη υπεροχή.
Κατά συνέπεια και η προσφυγή αυτή απορρίπτεται.
Προσφυγή Αρ. 945/93
Οι δύο αιτητές στην προσφυγή αυτή είναι κάτοχοι προσόντος που θεωρείται πλεονέκτημα από το σχέδιο υπηρεσίας. Όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη (αρ. 2-13) δεν κατέχουν τέτοιο πλεονέκτημα. Οι αιτητές ισχυρίζονται ότι υπάρχει ανεπάρκεια στη γενική αιτιολογία, αλλά και έλλειψη ειδικής αιτιολογίας για την παραγνώριση του πλεονεκτήματος τους. Επίσης ισχυρίζονται ότι υπήρξε αποτυχία στην επιλογή των καταλληλότερων υποψηφίων από την ΕΔΥ.
Ο δικηγόρος της καθής η αίτηση υπεστήριξε ότι οι αιτητές δεν δικαιούνται να εγείρουν τον ισχυρισμό για έλλειψη ειδικής αιτιολογίας γιατί δεν περιλαμβάνεται στους λόγους ακυρώσεως που αναφέρονται στο δικόγραφο. Δεν συμφωνώ με τη θέση αυτή. Το θέμα καλύπτεται εκτός των άλλων και από το νομικό σημείο υπ' αρ. 3 που αφορά την αιτιολογία της επίδικης απόφασης.
Η ΕΔΥ κατά την κρίσιμη συνεδρία της σημείωσε ότι αριθμός υποψηφίων, συμπεριλαμβανομένων και των αιτητών, ήσαν κάτοχοι του προσόντος - πλεονεκτήματος του σχεδίου υπηρεσίας. Έκρινε, όμως, μετά από συνεκτίμηση των στοιχείων των υποψηφίων, συμπεριλαμβανομένης και της σύστασης του Διευθυντή, ότι οι υποψήφιοι αυτοί δεν ήσαν ισάξιοι με τους επιλεγέντες. Σ' αυτή την κρίση της ΕΔΥ βρίσκεται και ο λόγος της προτίμησης των ενδιαφερομένων μερών αντί των αιτητών που κατείχαν το πλεονέκτημα του σχεδίου υπηρεσίας.
Οι αξιολογήσεις των ενδιαφερομένων μερών (πλην των ενδιαφερομένων μερών 2 και 3) είτε ήσαν καλύτερες είτε ισάξιες των αιτητών. Όλα όμως τα ενδιαφερόμενα μέρη υπερέχουν σε αρχαιότητα και επιπλέον είχαν τη σύσταση του Διευθυντή η οποία επαυξάνει την αξία τους, πράγμα που η ΕΔΥ δεν μπορούσε να παραγνωρίσει χωρίς ειδική αιτιολογία. Παρέχει δε αφ' εαυτής έρεισμα για την επιλογή των υποψηφίων με υποδεέστερα προσόντα (Βλέπε S. Kasparis v. Republic (1978) 3 C.L.R. 106, Κώστας Αδαμίδης και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 528 και Κλεάνθης Πράτσου ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 3148).
Με βάση τα πιο πάνω βρίσκω ότι η επιλογή των ενδιαφερομένων μερών δεν είναι αντίθετη με τα στοιχεία των φακέλων, η δε επίδικη απόφαση περιέχει τόσο γενική αιτιολογία η οποία συμπληρώνεται επαρκώς από τα στοιχεία των φακέλων όσο επαρκή ειδική αιτιολογία για την παραγνώριση των πλεονεκτήματος των αιτητών.
Οι αιτητές δεν απέδειξαν έκδηλη υπεροχή, η δε επίδικη απόφαση δεν εκφεύγει των ορίων της διακριτικής ευχέρειας των κα-θών η αίτηση.
Κατ' ακολουθία και η προσφυγή αυτή απορρίπτεται.
Προσφυγή Αρ. 950/93
Ο αιτητής στην προσφυγή αυτή ισχυρίζεται ότι δόθηκε υπέρμετρη βαρύτητα στις συστάσεις του Διευθυντή που ήσαν αντίθετες με τα στοιχεία των φακέλων και ότι υπερέχει έναντι των ενδιαφερομένων μερών.
Ο δικηγόρος της καθής η αίτηση πρόβαλε σαν προδικαστική ένσταση ότι ο αιτητής δεν έχει έννομο συμφέρον, γιατί στο μεταξύ προάχθηκε στην ανώτερη θέση του Κτηματολογικού Λειτουργού Α από 15.1.1993 και υπεστήριξε ότι έχει μόνο ηθικό συμφέρον και όχι υλικό. Δεν συμφωνώ με τη θέση αυτή. Ο αιτητής όχι μόνο εδικαιούτο να ήταν υποψήφιος για επιλογή στην επίδικη θέση, αλλά λήφθηκε υπόψη από την ΕΔΥ και συγκρίθηκε με τους υπόλοιπους υποψηφίους. Εξάλλου, το έννομο συμφέρον δεν είναι απαραίτητο να είναι υλικό, αλλά μπορεί να είναι και ηθικό. (Βλέπε Demetrakis Pantelides & Others v. Republic (No.l) (1974) 3 C.L.R. 203 και Vakana & Others v. Republic (1987) 3 C.L.R. 316). Η προδικαστική ένσταση της κα-θής η αίτηση, κατά συνέπεια, απορρίπτεται.
Στην επίδικη απόφαση της η ΕΔΥ δίδει επαρκείς λόγους για την επιλογή των ενδιαφερομένων μερών και τη μη επιλογή του αιτητή. Τα ενδιαφερόμενα μέρη είτε είχαν καλύτερες αξιολογήσεις είτε η αξιολόγηση τους ήταν περίπου η ίδια με του αιτητή. Επιπλέον, τα ενδιαφερόμενα μέρη είχαν και τη σύσταση του Διευθυντή. Συγκεκριμένα τα ενδιαφερόμενα μέρη 5, 6, 7, 10 και 12 είχαν καλύτερες αξιολογήσεις και τη σύσταση του Διευθυντή και ο αιτητής οριακή αρχαιότητα μερικών μηνών. Τα ενδιαφερόμενα μέρη 2 και 3 είχαν αξιολογηθεί στο ίδιο επίπεδο με τον αιτητή, αλλά υπερείχαν σε αρχαιότητα. Το ενδιαφερόμενο μέρος 14 είχε αξιολογηθεί στα δύο τελευταία χρόνια στο ίδιο επίπεδο με τον αιτητή, αλλά ήταν αρχαιότερο κατά 4 χρόνια και 7 μήνες από τον αιτητή. Τα ενδιαφερόμενα μέρη 1,4, 8, 9, 11 και 13 είχαν καλύτερες αξιολογήσεις από τον αιτητή και τη σύσταση του Διευθυντή. Το ενδιαφερόμενο μέρος 1 κατείχε επιπρόσθετο προσόν - πλεονέκτημα. Το ενδιαφερόμενο μέρος 4 είχε κατά 4 χρόνια αρχαιότητα έναντι του αιτητή. Τα ενδιαφερόμενα μέρη 8, 9, 11 και 13 υστερούσαν σε αρχαιότητα του αιτητή.
Η σύσταση του Διευθυντή υπέρ των ενδιαφερομένων μερών δεν ήταν αντίθετη με τα στοιχεία των φακέλων.
Η επιλογή των ενδιαφερομένων μερών από την ΕΔΥ, τα οποία εκτός των άλλων που αναφέρθησαν πιο πάνω, είχαν και τη σύσταση του Διευθυντή, παράγοντας επαυξητικός της αξίας τους, ήταν εύλογα επιτρεπτή, η δε ΕΔΥ έδωσε επαρκείς λόγους για τούτο. Ο αιτητής απέτυχε να αποδείξει έκδηλη υπεροχή έναντι των ενδιαφερομένων μερών.
Η προσφυγή αυτή συνεπώς απορρίπτεται.
Προσφυγές Αρ. 961/93 και 962/93
Οι προσφυγές αυτές καταχωρήθησαν από τον ίδιο αιτητή και με την κάθε μια προσβάλλεται η προαγωγή διαφορετικών ενδιαφερομένων μερών. Με τις δύο προσφυγές προσβάλλεται συνολικά η προαγωγή 13 από τους προαχθέντες και συγκεκριμένα των ενδιαφερομένων μερών 2-14.
Ο αιτητής ισχυρίζεται ότι η ΕΔΥ όσον αφορά το ενδιαφερόμενο μέρος 3 έλαβε υπόψη μόνο τις αξιολογήσεις του για το έτος 1981. Έχω ερευνήσει τόσο την απόφαση της ΕΔΥ όσο και τους σχετικούς φακέλους και από πουθενά δεν συνάγεται το συμπέρασμα ότι δεν έχουν ληφθεί υπόψη όλες οι εμπιστευτικές εκθέσεις των υποψηφίων. Ο ισχυρισμός αυτός του αιτητή κρίνεται σαν ανεδαφικός.
Ο αιτητής δεν κατέχει το πλεονέκτημα του σχεδίου υπηρεσίας, όπως επίσης και κανένα ενδιαφερόμενο μέρος. Τα ενδιαφερόμενα μέρη 4,9,11 και 13 έχουν καλύτερες αξιολογήσεις από τον αιτητή. Τα ενδιαφερόμενα μέρη 5,6,7,8,10 και 12 έχουν περίπου τις ίδιες αξιολογήσεις με τον αιτητή, τα δε ενδιαφερόμενα μέρη 5 και 6 υπερτερούν σε αρχαιότητα. Ο αιτητής υπερτερεί των άλλων ενδιαφερομένων μερών οριακά σε αρχαιότητα. Τα ενδιαφερόμενα μέρη 2, 3 και 14 έχουν μεν ελαφρώς υποδεέστερες του αιτητή αξιολογήσεις, αλλά υπερτερούν σε αρχαιότητα η οποία στην περίπτωση του ενδιαφερομένου μέρους 14 υπερβαίνει τα 5 χρόνια. Όλα δε τα ενδιαφερόμενα μέρη έχουν τη σύσταση και του Διευθυντή.
Η επιλογή των ενδιαφερομένων μερών από την ΕΔΥ ήταν εύλογα επιτρεπτή ενόψει και της σύστασης του Διευθυντή η οποία επαυξάνει την αξία τους, η δε επίδικη απόφαση είναι επαρκώς αιτιολογημένη, συμπληρώνεται δε από τα στοιχεία των φακέλων.
Ο αιτητής απέτυχε να αποδείξει έκδηλη υπεροχή.
Συνεπώς η προσφυγή απορρίπτεται. Συμπερασματικά όλες οι προσφυγές απορρίπτονται με έξοδα.
Η επίδικη απόφαση επικυρώνεται στην ολότητα της.
Οι προσφυγές απορρίπτονται με έξοδα.