Θεοδοσίου ν. Δημοκρατίας (1997) 4 ΑΑΔ 16

Διοικητικό Δίκαιο — Διοικητική πράξη — Παράλειψη υπό την έννοια τον Άρθρου 146.1 του Συντάγματος —Άρση της παραλείψεως με την έκδοση πράξης — Νομολογία.

Διοικητικό Δίκαιο — Διοικητική πράξη — Εκτελεστή σε αντίθεση προς βεβαιωτική πράξη — Προϋποθέσεις του βεβαιωτικού χαρακτήρα και διακρίσεις.

Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος — Προϋποθέσεις παραδεκτού — Αυτεπάγγελτη εξέταση της εκτελεστότητας της προσβαλλόμενης πράξης και τον εμπροθέσμου της προσφυγής.

Ο αιτητής προσέφυγε κατά του καθορισμού της μισθολογικής του κλίματος.

Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας ως απαράδεκτη την προσφυγή, αποφάσισε ότι:

1. Αναφορικά με την πρώτη θεραπεία που ζητά με την αίτηση του ο αιτητής, το Δικαστήριο έχει τη γνώμη ότι δεν μπορεί ο αιτητής να παραπονείται για παράλειψη μέσα στην έννοια του Άρθρου 146.1 του Συντάγματος γιατί η τοποθέτηση του αιτητή στην κλίμακα Α13, όπως ο ίδιος παραδέχεται με τον δικηγόρο του, η λήψη και η κοινοποίηση της σχετικής απόφασης της 30.9.94, αίρει τον χαρακτήρα της κατ' ισχυρισμό παράλειψης ως συνεχιζόμενης.

Αναφορικά με την δεύτερη θεραπεία, δεν προσβάλλεται εκτελεστή διοικητική πράξη μέσα στην έννοια του Άρθρου 146.1 του Συντάγματος, αλλά η επιστολή ημερομηνίας 26.9.95 του καθ' ου η αίτηση αποτελεί βεβαιωτική πράξη μιας προγενέστερης απόφασης, δηλαδή της απόφασης που κοινοποιήθηκε στον δικηγόρο του αιτητή με ημερομηνία 30.9.94.

2. Για να είναι μια πράξη βεβαιωτική μιας προγενέστερης απαιτείται να συντρέχουν οι πιο κάτω προϋποθέσεις:

1. Ταυτότητα οργάνου που εξέδωσε τις δύο πράξεις.

2. Ταυτότητα των προσώπων στα οποία οι δύο πράξεις απευθύνονται.

3. Ταυτότητα της πραγματικής αιτιολογίας και του διατακτικού των δύο πράξεων.

Αν η νέα πράξη εξεδόθη μετά από νέα έρευνα της υπόθεσης η πράξη αυτή είναι εκτελεστή. Νέα έρευνα της υπόθεσης υπάρχει όταν λαμβάνονται υπόψη νέα ουσιώδη στοιχεία νομικά ή πραγματικά. Η λήψη υπόψη νέων στοιχείων που δεν είναι ουσιώδη δεν συνιστά νέα έρευνα της υπόθεσης.

Δεν συνιστά νέα έρευνα της υπόθεσης η επανεξέταση της από της νομικής της μόνο πλευράς, ούτε η εξέταση νέας νομικής επιχειρηματολογίας.

3. Στην παρούσα υπόθεση το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού εξέτασε το αίτημα του αιτητή μετά από επιστολή του δικηγόρου του ημερ. 19.9.94. Με την απόφαση της που κοινοποιήθηκε στον δικηγόρο του αιτητή με επιστολή ημερομηνίας 30.9.94, πήρε απόφαση το Υπουργείο επί του αιτήματος του. Η απόφαση εκείνη ήταν καθοριστική των δικαιωμάτων του αιτητή. Ο αιτητής έλαβε γνώση της απόφασης εκείνης και την αποδέχθηκε αφού δεν την πρόσβαλε με προσφυγή.

Κατά την επανεξέταση της υπόθεσης το 1995 "δεν είχε τεθεί οποιοδήποτε νέο ουσιώδες νομικό ή πραγματικό στοιχείο, όπως αναφέρεται στη Δήμος Λευκωσίας ν. Μέλπως Γρηγορίου (1996) 3 Α.Α.Δ. 191.

Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.

Αναφερόμενες υποθέσεις:

Κεφάλας ν. Δημοκρατίας (1972) 3 C.L.R. 225,

Παπασάββα ν. Δημοκρατίας (1979) 3 Α.Α.Δ. 563,

Παπασάββα ν. Δημοκρατίας (1973) 3 Α.Α.Δ. 467,

Δήμος Λευκωσίας ν. Γρηγορίου (1996) 3 Α.Α.Δ. 191,

Pieri v. Republic (1983) 3 C.L.R. 1054,

Odysseos v. Republic (1984) 3 C.L.R. 463,

Προσφυγή.

Προσφυγή με την οποία προσβάλλεται η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να εντάξει τον αιτητή στην Κλ. Α13.

Α. Σ. Αγγελίδης, για τον Αιτητή.

Ρ. Πετρίδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.

Cur. adv. vult.

ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, Α.: Ο αιτητής με την παρούσα προσφυγή ζητά από το Δικαστήριο την πιο κάτω θεραπεία:

"1. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η παράλειψη του καθ' ου η αίτηση να εφαρμόσει πλήρως το Νόμο 63(ΙΙ)/93 για την περίπτωση του αιτητή είναι άκυρη, παράνομη και πως ότι παραλήφθηκε θα πρέπει να διενεργηθεί.

2. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι πράξη και/ή απόφαση του καθ' ου η αίτηση η οποία γνωστοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή του καθ' ου ημερ. 26.9.95 να εντάξει τον αιτητή στην Κλ. Α13 σύμφωνα με την υπ' αρ. 22.766/4.2.83 απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου όπως αυτή διαγράφεται στην Εγκύκλιο της Υπηρεσίας Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού με αρ. 855 της 26.4.88 είναι άκυρη, παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε εννόμου αποτελέσματος."

Τα γεγονότα της υπόθεσης είναι σε συντομία τα ακόλουθα: Σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στις 8.10.92 μεταξύ των Υπουργείων Παιδείας και Οικονομικών από τη μία και της Οργάνωσης Επιθεωρητών Δημοτικής Εκπαίδευσης από την άλλη συμφωνήθηκε ότι: "όλοι οι Επιθεωρητές Δημοτικής Εκπαίδευσης που θα έχουν πτυχίο πανεπιστημίου θα τοποθετηθούν, από 1.1.94, στην κλίμακα Α13. Οι Επιθεωρητές που δεν θα έχουν πτυχίο θα παραμείνουν στην κλίμακα Α12".

Η συμφωνία αυτή υλοποιήθηκε με βάση το Νόμο 63(11) του 1993, στον οποίο αναφέρεται ότι "όσοι (επιθεωρητές) ευρίσκονται στην υπηρεσία κατά την ημερομηνία ψήφισης του παρόντος Νόμου, τοποθετούνται στην Α13, νοουμένου ότι κατέχουν τα απαιτούμενα από το σχετικό σχέδιο υπηρεσίας πανεπιστημιακά προσόντα."

Παρόμοια η ανάλογη διευθέτηση έγινε στον προϋπολογισμό του 1994 στον οποίο αναφέρονται όσα περιλαμβάνονται στο νόμο 63(11) του 1993.

Το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού τοποθέτησε τον κ. Πέτρο Θεοδοσίου από τις 4.4.94, ημέρα που κατέθεσε το πτυχίο του, στη μισθοδοτική βαθμίδα της κλίμακας Α13 που καθορίζει ο νόμος.

Από το γεγονός αυτό προέκυψε η εργατική διαφορά με την ΟΕΔΕ. Το Υπουργείο Παιδείας με επιστολή του ημερομηνίας 17.5.95 ζήτησε νομική συμβουλή από τη Γενική Εισαγγελία. Η Γενική Εισαγγελία απάντησε με έγγραφα της ημερομηνίας 1.6.95 και 1.9.95 ότι με βάση την εγκύκλιο με αρ. 855 της 26.4.88 που εκδόθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών και βασίζεται στην απόφαση 22.766/4.2.1983 του Υπουργικού Συμβουλίου "υπάλληλος ευρισκόμενος επί της κορυφής της παλαιάς κλίμακός του διατηρεί τον νέον μισθόν του προχωρεί δε εις την βαθμίδα ήτις έπεται του τοιούτου μισθού του επί της νέας κλίμακός του ευθύς ως δι' υπηρεσίας κερδίσει την διαφοράν μεταξύ του τοιούτου μισθού του και της ρηθείσης βαθμίδος".

Αναφορικά με την πρώτη θεραπεία που ζητά με την αίτηση του ο αιτητής έχω τη γνώμη ότι δεν μπορεί ο αιτητής να παραπονείται για παράλειψη μέσα στην έννοια του άρθρου 146.1 του Συντάγματος (βλ. Κεφάλας ν. Δημοκρατίας (1972) 3 C.L.R. 225, Παπασάββα ν. Δημοκρατίας (1979) 3 Α.Α.Δ. 563) γιατί η τοποθέτηση του αιτητή στην κλίμακα Α13, όπως ο ίδιος παραδέχεται με τον δικηγόρο του, η λήψη και η κοινοποίηση της σχετικής απόφασης της 30.9.94, αίρει τον χαρακτήρα της κατ' ισχυρισμό παράλειψης ως συνεχιζόμενης (βλ. Παπασάββα ν. Δημοκρατίας (1973) 3 Α.Α.Δ. 467,476 και Δήμος Λευκωσίας ν. Μέλπω Γρηγορίου (1996) 3 Α.Α.Δ. 191. Στην απόφαση αναφέρονται τα ακόλουθα, τα οποία θεωρώ πολύ σημαντικά:

"Η αιτήτρια κατ' επίκληση της συνταγματικής αρχής της ισότητας είχε αποταθεί στη Διοίκηση επιδιώκουσα ίση μεταχείριση με τους άρρενες συναδέλφους της. Η Διοίκηση με την απόφαση της, ημερ. 25.11.1985, εξέδωσε απόφαση καθοριστική των δικαιωμάτων της. Τα δικαιώματα της αιτήτριας είχαν αποκρυσταλλωθεί με εκείνη την απόφαση. Μπορούσε να την προσβάλει με προσφυγή. Δεν νομιμοποιείται να επανέρχεται και να επιδιώκει επανεξέταση επικαλούμενη και πάλιν την ίδια ή οποιαδήποτε άλλη συνταγματική αρχή. Η συνταγματική αρχή της ισότητος δεν αποτελεί το μέσο προβολής αιτήματος που έχει ήδη απορριφθεί. Δεν μπορεί η αιτήτρια να παραπονείται για παράλειψη εντός της έννοιας του πιο πάνω άρθρου 146.1 του Συντάγματος - βλ. Κεφάλας ν. Δημοκρατίας (1972) 3 Α.Α.Δ. 225, Παπασάββας ν. Δημοκρατίας (1979) 3 Α.Α.Δ. 563) - γιατί η εξέταση του αιτήματος, η λήψη και η κοινοποίηση της σχετικής απόφασης - της 25.11.1985 - αίρει τον χαρακτήρα της κατ' ισχυρισμό παράλειψης ως συνεχιζόμενης. (Βλ. Παπασάββα ν. Δημοκρατίας (1973) 3 Α.Α.Δ. 467,476).

Αναφορικά με την δεύτερη θεραπεία, έχω τη γνώμη ότι δεν προσβάλλεται εκτελεστή διοικητική πράξη μέσα στην έννοια του άρθρου 146.1 του Συντάγματος, αλλά ότι η επιστολή ημερομηνίας 26.9.95 του καθ' ου η αίτηση αποτελεί βεβαιωτική πράξη μιας προγενέστερης απόφασης, δηλαδή της απόφασης που κοινοποιήθηκε στον δικηγόρο του αιτητή με ημερομηνία 30.9.94. Παραθέτω αυτολεξεί και τις δύο επιστολές:

Α. Επιστολή ημερ. 30.9.94.

"Εχω οδηγίες να αναφερθώ στην επιστολή σας με αρ. Πρ. 1819/94 ημερ. 19.9.1994 που απευθύνεται στην Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας και η οποία μας έχει διαβιβαστεί και στην οποία αναφέρεσθε στη μισθοδοσία των πελατών σας κ.κ. Πέτρου Θεοδοσίου και Γιάγκου Κυριάκου, Επιθεωρητών Δημοτικής Εκπαίδευσης. Επιθυμώ να σας πληροφορήσω ότι οι πελάτες σας έχουν από της ημερομηνίας αποκτήσεως Πανεπιστημιακών Προσόντων δηλ. 4.4.1994 ενταχθεί στην Κλ. Α13 σύμφωνα με τις διατάξεις του Νόμου 63(11)/93. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι πιο πάνω Επιθεωρητές δεν έχουν προαχθεί αλλά με την απόκτηση Πανεπιστημιακών Προσόντων έχουν μεταφερθεί από την Κλ. Α12 στο αντίστοιχο σημείο της Κλ. Α13 με βάση την καθιερωμένη διαδικασία."

Β. Επιστολή ημερ. 26.9.1995.

"Έχω οδηγίες να αναφερθώ στην επιστολή σας της 13.9.1995 σχετικά με την ένταξη σας στην Κλ. Α13 λόγω της απόκτησης πτυχίου τον Απρίλιο του 1994 και υπενθυμίσω ότι η ένταξη σας στην Κλ. Α13 στις 4 Απριλίου 1994 έγινε σύμφωνα με τις διατάξεις του Νόμου αρ. 63(11)/93.

Ο τρόπος της ένταξης σας υλοποιήθηκε σύμφωνα με την υπ' αρ. 22.766/4.2.83 απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου όπως αυτή διαγράφεται στην Εγκύκλιο της Υπηρεσίας Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού με αρ. 855 της 26.4.1988.

Ο τρόπος ένταξης σας στην Α13 εξετάστηκε και από τη Νομική Υπηρεσία και βρέθηκε καθόλα νομότυπος."

Για να είναι μια πράξη βεβαιωτική μιας προγενέστερης απαιτείται να συντρέχουν οι πιο κάτω προϋποθέσεις:

1. Ταυτότητα οργάνου που εξέδωσε τις δύο πράξεις.

2. Ταυτότητα των προσώπων στα οποία οι δύο πράξεις απευθύνονται.

3. Ταυτότητα της πραγματικής αιτιολογίας και του διατακτικού των δύο πράξεων.

Δεν συνιστά νέα έρευνα της υπόθεσης η επανεξέταση της από της νομικής της μόνο πλευράς, (βλ. Pieri v. Republic (1983) 3 C.L.R. 1054, στη σελίδα 1063), ούτε η εξέταση νέας νομικής επιχειρηματολογίας (βλ. Odysseos v. Republic (1984) 3 C.L.R. 463, στη σελίδα 470).

"Νέα έρευνα υπάρχει ιδίως αν πριν την έκδοση της νεωτέρας πράξεως, λαμβάνει χώραν εξέταση στοιχείων κρίσεως "νεωστί προκυπτόντων ή προϋπαρχόντων μεν αλλά τέως αγνώστων, άτινα νυν λαμβάνονται διά πρώτην φοράν προσθέτως υπόψην."(Βλ. Στασινόπουλος (πιο πάνω), σελ. 176, Βαρνάβα ν. Δημοκρατίας (1968) 3 Α.Α.Δ. 566, Κέλπης ν. Δημοκρατίας (1970) 3 Α.Α.Δ. 196 και Πιερής ν. Δημοκρατίας (1983) 3 Α.Α.Δ. 1054)".

(Βλ. Δήμος Λευκωσίας ν. Μέλπως Γρηγορίου (1996) 3 Α.Α.Δ. 191, στη σελ. 199, πολύ σχετικές και οι σελίδες 197 και 198)

Στην παρούσα υπόθεση το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού εξέτασε το αίτημα του αιτητή μετά από επιστολή του δικηγόρου του ημερ. 19.9.94. Με την απόφαση της που κοινοποιήθηκε στον δικηγόρο του αιτητή με επιστολή ημερομηνίας 30.9.94, πήρε απόφαση το Υπουργείο επί του αιτήματος του. Η απόφαση εκείνη ήταν καθοριστική των δικαιωμάτων του αιτητή. Ο αιτητής έλαβε γνώση της απόφασης εκείνης και την αποδέχθηκε αφού δεν την πρόσβαλε με προσφυγή.

Κατά την επανεξέταση της υπόθεσης το 1995 "δεν είχε τεθεί οποιοδήποτε νέο ουσιώδες νομικό ή πραγματικό στοιχείο, όπως αναφέρεται στη Δήμος Λευκωσίας ν. Μέλπως Γρηγορίου (πιο πάνω).

Επιπλέον είμαι της γνώμης ότι η προσφυγή είναι εκπρόθεσμη γιατί η μόνη πράξη που μπορούσε να προσβληθεί ήταν εκείνη που δόθηκε με την επιστολή ημερομηνίας 30.9.94. Είναι ξεκάθαρο ότι αν μια πράξη είναι εκτελεστή ή εκπρόθεσμη εξετάζεται αυτεπάγγελτα από το Δικαστήριο.

Καταλήγω ότι η προσφυγή είναι καταδικασμένη σε αποτυχία και απορρίπτεται χωρίς έξοδα.

Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο

	CyLaw \| Αναφορικά μ'εμάς \| Επικοινωνία