ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

Αναφορικά με το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος

Αργυρού Κωνσταντίνου, από Λευκωσία

και

Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω

Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας

_ _ _ _ _ _ _ _

κ α ι

Αργυρού Κωνσταντίνου, από Λευκωσία

και

Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω

Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας

_ _ _ _ _ _ _ _

Για τον Αιτητή: Κος. Χρ. Τριανταφυλλίδης.

Για τους Καθ΄ ων η Αίτηση: Κα. Ελ. Λοϊζίδου, Δικηγόρος της

Δημοκρατίας Α΄.

Για τα Ενδιαφερόμενα Μέρη: Κος. Α.Σ. Αγγελίδης.

Αντικείμενο των προσφυγών, που συνεκδικάστηκαν λόγω ταυτότητας πραγματικού και νομικού υπόβαθρου, είναι η απόφαση της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας με την οποία προήχθηκαν στη θέση Πρώτου Λειτουργού Εκπαίδευσης για τη Δημοτική Εκπαίδευση, στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, από τις 20/9/1995, ο Ανδρέας Λοϊζίδης και ο Μιχαήλ Σταυρίδης, αντί του αιτητή.

Η θέση Πρώτου Λειτουργού Εκπαίδευσης για τη Δημοτική Εκπαίδευση είναι Πρώτου Διορισμού και Προαγωγής. Μετά που δημοσιεύθηκαν τρεις θέσεις στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας και υποβλήθηκαν αιτήσεις από αριθμό εκπαιδευτικών, μεταξύ των οποίων ο αιτητής και τα ενδιαφερόμενα μέρη, η οικεία Συμβουλευτική Επιτροπή, αφού πρώτα κάλεσε και δέχθηκε όλους τους προσοντούχους υποψήφιους σε προσωπική συνέντευξη, υπέβαλε την έκθεσή της προς την Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας χαρακτηρίζοντας ως "εξαίρετους" τόσο τον αιτητή όσο και τα ενδιαφερόμενα μέρη.

Σε άλλη συνεδρία της, στις 18/9/1995, η Επιτροπή προχώρησε στη δική της αξιολόγηση της απόδοσης των υποψηφίων κατά τις προσωπικές συνεντεύξεις που έγιναν στις 23/8/1995. Ο γενικός χαρακτηρισμός που δόθηκε στον αιτητή ήταν "πάρα πολύ καλά", στο ενδιαφερόμενο μέρος Α. Λοϊζίδη "εξαιρετικά", και στο ενδιαφερόμενο μέρος Μ. Σταυρίδη επίσης "εξαιρετικά".

Ακολούθως, αφού μελέτησε το περιεχόμενο των προσωπικών φακέλων και των φακέλων των υπηρεσιακών εκθέσεων των υποψηφίων, και αφού έλαβε υπόψη την έκθεση της Συμβουλευτικής Επιτροπής και την εντύπωση που απεκόμισε κατά τις προσωπικές συνεντεύξεις, ως συμπληρωματικό στοιχείο κρίσης, ύστερα από συνεκτίμηση της αξίας, των προσόντων και της αρχαιότητας των υποψηφίων, η Επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα ενδιαφερόμενα μέρη ήσαν οι επικρατέστεροι για προαγωγή στις δύο από τις τρεις υπό πλήρωση θέσεις και αποφάσισε να τους προσφέρει προαγωγή από τις 20/9/1995.

Ο πρώτος λόγος ακυρώσεως που προβάλλεται από τον αιτητή είναι ότι η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε κατά παράβαση του άρθρου 5(11)(α) του Περί Διενέργειας Προαγωγών και Διορισμών στη Δημοτική Εκπαίδευση (Προσωρινές Διατάξεις) Νόμου του 1995 (Νόμος 78(Ι)/95).

Η θέση αυτή δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ο Νόμος 78(Ι)/95 θεσπίστηκε εν όψει της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Προσφυγή Αρ. 747/93, Ανδρέας Χαραλάμπους ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (απόφαση δόθηκε στις 8/3/1995) με σκοπό να θεραπευθεί η παρανομία που δημιουργήθηκε από την τακτική που υιοθέτησαν οι Επιθεωρητές Δημοτικής Εκπαίδευσης ως προς την αξιολόγηση των δασκάλων, αποφασίζοντας, χωρίς να έχουν τέτοια ευχέρεια, την υιοθέτηση πλαισίων εφαρμογής των Περί Εκπαιδευτικών Λειτουργών (Επιθεώρησις και Αξιολόγησις) Κανονισμών του 1976 με αποτέλεσμα να μην αξιολογούν τους δασκάλους με βαθμό πέραν του 36 παρ΄ όλον που τα στοιχεία αξιολόγησης στις ειδικές εκθέσεις, σύμφωνα με τον Κανονισμό 27 είναι τέσσερα και, επομένως, η συνολική βαθμολογία θα μπορούσε να ανέλθει στο 40 αφού, σύμφωνα με τον Κανονισμό 28, καθορίζεται δεσμίως ότι η αξιολόγηση γίνεται "επί τη βάσει αριθμητικής βαθμολογίας επί κλίμακος ένα έως δέκα αποκλειομένων των κλασματικών ή δεκαδικών αριθμών.". Η Επιτροπή, όπως αναφέρεται στα πρακτικά της 18/9/1995, "Σε σχέση με τις υπηρεσιακές εκθέσεις έχει υπόψη της ... (γ) τις διατάξεις του άρθρου 5(11)(α)(ii) του Περί Διενεργείας Προαγωγών και Διορισμών στη Δημοτική Εκπαίδευση (Προσωρινές Διατάξεις) Νόμου του 1995 (75(Ι)/95)". Δεν παρέστη όμως ανάγκη να εφαρμόσει το Νόμο αυτό αφού δεν υπήρχαν υποψήφιοι, δάσκαλοι, των οποίων οι εκθέσεις να επηρεάστηκαν από την παράνομη απόφαση των επιθεωρητών. ΄Ολοι οι ενώπιον της υποψήφιοι ήσαν μη διδακτικό προσωπικό.

Επομένως, ορθά η Επιτροπή, όπως και πάλιν αναφέρεται στα πρακτικά της 18/9/1995, έλαβε υπόψη και εφάρμοσε τις διατάξεις του Περί Δημοσίας Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας (Τροποποιητικού) Νόμου του 1995 (Νόμος 26(Ι)/95), δεχόμενη τη θέση ότι οι υπηρεσιακές εκθέσεις για το μη διδακτικό προσωπικό που συντάχθηκαν μετά την 1/1/1994 μπορούσαν, λόγω της αναδρομικότητας που δόθηκε στο νέο άρθρο 36Α, να ληφθούν υπόψη εφ΄ όσον είχαν εφαρμοσθεί πιστά οι διατάξεις του ιδίου άρθρου, πράγμα που συνέβαινε στην περίπτωση των υπηρεσιακών εκθέσεων των υποψηφίων για τα έτη 1993 και 1994.

Ο πρώτος λόγος ακυρώσεως απορρίπτεται.

Ο δεύτερος λόγος ακυρώσεως που προβάλλεται από τον αιτητή είναι ότι αυτός υπερέχει έκδηλα των ενδιαφερομένων μερών αναφορικά με όλα τα στοιχεία κρίσεως και, συνεπώς, έπρεπε να προτιμηθεί έναντι των ενδιαφερομένων μερών.

Η εικόνα που παρουσιάζει ο αιτητής και τα ενδιαφερόμενα μέρη, όπως προκύπτει από τα στοιχεία που έχω ενώπιον μου, είναι η ακόλουθη:-

Ο αιτητής προήχθη στη θέση Επιθεωρητή Β (Δ.Ε.) την 1/12/1987. Ο Α. Λοϊζίδης προήχθη στην ίδια θέση την 1/12/1979, και ο Μ. Σταυρίδης την 1/12/1973. Ο Σταυρίδης προήχθη περαιτέρω στη θέση Επιθεωρητή Α (Μ.Ε.) την 14/4/1993.

Σύμφωνα με το άρθρο 37(1) και (2) των Περί Δημοσίας Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμων:-

Από την υπαγωγή των πιο πάνω στοιχείων που αφορούν την αρχαιότητα στο άρθρο προκύπτει σαφώς ότι και τα δύο ενδιαφερόμενα μέρη υπερέχουν του αιτητή σε αρχαιότητα.

Τα ακαδημαϊκά προσόντα που απαιτούνται για τη θέση του Πρώτου Λειτουργού Εκπαίδευσης (Δ.Ε.), σύμφωνα με το Σχέδιο Υπηρεσίας, είναι πανεπιστημιακό δίπλωμα ή τίτλος ή ισότιμο προσόν στα παιδαγωγικά ή στην οργάνωση και διοίκηση της εκπαίδευσης ή σε συναφές θέμα.

Η Επιτροπή έκρινε ότι τόσον ο αιτητής όσον και τα ενδιαφερόμενα μέρη κατείχαν τα ακαδημαϊκά προσόντα. Ο αιτητής, όμως, δεν συμφωνεί αναφορικά με το ενδιαφερόμενο μέρος Μ. Σταυρίδη και ισχυρίζεται ότι η περίπτωση του δεν διαφέρει από εκείνη άλλης υποψήφιας, της Αικατερίνης Κυπριανού, την οποία η Επιτροπή έκρινε ότι δεν κατείχε τα απαιτούμενα ακαδημαϊκά προσόντα.

Κατά την κρίση μου, η διαπίστωση της Επιτροπής ότι ο Μ. Σταυρίδης κατείχε τα ακαδημαϊκά προσόντα για τη θέση ήταν εύλογα επιτρεπτή και, ως εκ τούτου, δεν δικαιολογείται η επέμβαση του Δικαστηρίου.

Αναφορικά με το κριτήριο της αξίας η Επιτροπή διαπίστωσε ότι, με βάση τις αξιολογήσεις που περιείχοντο στις υπηρεσιακές εκθέσεις, ο αιτητής και τα ενδιαφερόμενα μέρη παρουσιάζονται ίσοι. Αφού, όμως, έλαβε υπόψη την εντύπωση που αποκόμισε κατά τις προσωπικές συνεντεύξεις, ως συμπληρωματικό στοιχείο κρίσης της αξίας τους, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα ενδιαφερόμενα μέρη υπερείχαν του αιτητή σε αξία.

Σύμφωνα με το νόμο, η απόδοση των υποψηφίων κατά την προσωπική συνέντευξη λαμβάνεται υπόψη ως συμπληρωματικό στοιχείο κρίσης της αξίας τους. Η απόδοση αυτή, εφ΄ όσον πρόκειται για ψηλές θέσεις, όπως είναι η θέση του Πρώτου Λειτουργού Εκπαίδευσης, έχει, σύμφωνα με τη νομολογία, ιδιαίτερη σημασία (βλ., μεταξύ άλλων, Ζαβρός ν. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 130 και Λαμπής ν. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 708, Φρόσω Χατζηλούκα και ΄Αλλοι ν. Δημοκρατίας, Υπόθεση Αρ. 365/92 (απόφαση δόθηκε 15/3/1994).

Επομένως, είναι φανερό ότι η Επιτροπή δεν απέδωσε περισσότερη από τη δέουσα βαρύτητα στις προσωπικές συνεντεύξεις ούτε τις θέωρησε ως ξεχωριστό κριτήριο ή το αποφασιστικό κριτήριο για την επιλογή των ενδιαφερομένων μερών αντί του αιτητή. Τους απέδωσε απλώς τη βαρύτητα που υποδεικνύεται από το νόμο όπως διαμορφώθηκε από τη νομολογία.

Και ο δεύτερος λόγος ακυρώσεως απορρίπτεται.

Ο τρίτος λόγος ακυρώσεως που προβάλλεται από τον αιτητή ανάγεται σε θέματα αιτιολογίας.

Προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι ο αιτητής και τα ενδιαφερόμενα μέρη έτυχαν διαφορετικής αξιολόγησης από το Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Παιδείας, αφ΄ ενός, και την Επιτροπή, αφ΄ ετέρου, χωρίς η τελευταία να αιτιολογήσει δεόντως τη διαφοροποίηση της.

Το άρθρο 5(10) του Νόμου 78(Ι)/95 έχει ως εξής:-

Αναφορικά με την απόδοση των υποψηφίων κατά την προσωπική συνέντευξη, ο νόμος δεν προβλέπει ότι η Επιτροπή έχει υποχρέωση να αιτιολογήσει την τυχόν διαφορετική αξιολόγησή της από εκείνη του Διευθυντή του οποίου, άλλωστε, η παρουσία στη συνέντευξη δεν είναι επιτακτική από το νόμο η δε γνώμη του έχει καθαρά συμβουλευτικό χαρακτήρα (βλ. Στυλιανού κ.α. ν. Δημοκρατίας (1992) 3 Α.Α.Δ. 449). Ως εκ τούτου, δεν εγείρεται ζήτημα ελλειπούς αιτιολογίας στο σημείο αυτό.

Το άλλο σκέλος του ισχυρισμού περί ελλείψεως αιτιολογίας αναφέρεται στην απόφαση της Επιτροπής στο σύνολό της. Η αιτιολογία βάλλεται ως ασαφής και αόριστη και ως μη προσδιορίζουσα τους λόγους για την επιλογή που έγινε χωρίς, ταυτόχρονα, να δικαιολογείται από τα στοιχεία που είχε ενώπιόν της η Επιτροπή. Δεν συμφωνώ με αυτή τη θέση. Θεωρώ ότι η ίδια η επίδικη απόφαση είναι επαρκώς αιτιολογημένη αφού εκτίθενται σ΄ αυτή οι λόγοι για τους οποίους προτιμήθηκαν τα ενδιαφερόμενα μέρη και, εν πάση περιπτώσει, υποστηρίζεται πλήρως από το περιεχόμενο των φακέλων.

Επομένως, ούτε ο τρίτος λόγος ακυρώσεως ευσταθεί.

Οι προσφυγές απορρίπτονται.

Οι επίδικες αποφάσεις επικυρώνονται βάσει του άρθρου 146(4)(α) του Συντάγματος.

Δεν εκδίδεται διαταγή για τα έξοδα.

Ρ. Γαβριηλίδης,

Δ.

/ΜΝ