CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1997) 4 ΑΑΔ 2501

Υπόθεση αρ. 760/95

ΜΕΤΑΞΥ:

Αιτητή

Καθ΄ων η αίτηση

Η αρχή που διαμορφώθηκε από τη νομολογία είναι ότι η Επιτροπή μπορεί να μη ακολουθήσει τη σύσταση του προϊσταμένου μόνο αν δώσει ειδική αιτιολογία (βλ. σχετικά Republic and another v. Kastellanos (1988) 3 C.L.R. 2249, 2258). Η βαρύτητα που έχει η σύσταση του προϊστάμενου δεν εξουδετερώνει τη διακριτική ευχέρεια του διορίζοντος οργάνου (Κωνσταντίνος Χατζηκωνσταντίνου και άλλος ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 634/92 κ.α., ημερ. 30.9.1993).

Στο άρθρο 4(δ) του περί Δικηγόρων Νόμου, Κεφ.2, όπως τροποποιήθηκε, προβλέπεται ότι "πρόσωπο που είναι κάτοχος πτυχίου ή διπλώματος Νομικής που αποκτήθηκε με άλλο τρόπο ή με αλληλογραφία οποιουδήποτε πανεπιστημίου ή ιδρύματος όπως το Νομικό Συμβούλιο μπορεί από καιρού εις καιρό να καθορίσει με γνωστοποίησή του που δημοσιεύεται στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, δικαιούται να εγγραφεί ως δικηγόρος". Το La Salle Extention University, το πτυχίο του οποίου κατέχει το ενδιαφερόμενο μέρος, θεωρήθηκε με την Κ.Δ.Π. 114/83 ως ίδρυμα το πτυχίο του οποίου οδηγεί στην κτήση άδειας άσκησης δικηγορίας, αλλά με την Κ.Δ.Π. 279/85 η κατάσταση μεταβλήθηκε. ΄Ετσι, σύμφωνα με το δικηγόρο του αιτητή, το ενδιαφερόμενο μέρος δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι κατείχε το πλεονέκτημα, αφού το συγκεκριμένο δίπλωμα που κατείχε κατά τον ουσιώδη χρόνο δεν ήταν προσόν που μπορούσε να οδηγήσει στην κτήση άδειας εξάσκησης του επαγγέλματος δικηγόρου.

Εν πάση περιπτώσει δεν μπορούμε να απομακρυνθούμε από τη βασική αρχή του διοικητικού δικαίου ότι η ερμηνεία και εφαρμογή των σχεδίων υπηρεσίας ανήκουν στην αρμοδιότητα του διορίζοντος οργάνου, ενώ το Δικαστήριο κατά την άσκηση της αναθεωρητικής του δικαιοδοσίας δεν μπορεί να δώσει στα σχέδια υπηρεσίας διαφορετική ερμηνεία από εκείνη της Επιτροπής, εφ΄ όσον η ερμηνεία ήταν εύλογα επιτρεπτή και δεν υπήρξε υπέρβαση των ακραίων ορίων της εξουσίας αυτής, ακόμα κι΄ αν το Δικαστήριο τούτο έχει διαφορετική γνώμη (βλέπε μεταξύ άλλων Georghiades v. The Republic (1966) 3 C.L.R. 827, Stylianou and Another v. The Republic (1980) 3 C.L.R. 11, Πλαστήρας Χριστοφίδης κ.α. ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 446/86 και 611/86, ημερ. 31.5.1989 και Κλέαρχος Μιλτιάδους και άλλοι ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 789 κ.α., ημερ. 30.5.1989).

Ο καθορισμός των πιο πάνω στοιχείων πείρας θεωρήθηκε από τον αιτητή ως τροποποίηση του σχεδίου υπηρεσίας που οδηγεί την απόφαση της Επιτροπής σε ακυρότητα. Η βασική αρχή ότι η ερμηνεία και εφαρμογή των σχεδίων υπηρεσίας ανήκουν στην αρμοδιότητα του διορίζοντος οργάνου εφαρμόζεται και στην παρούσα περίπτωση. Πέραν τούτου η εκτίμηση των προσόντων που απαιτούνται από το σχέδιο υπηρεσίας είναι ζήτημα πραγματικό που εμπίπτει στη διακριτική ευχέρεια της Επιτροπής (βλ. μεταξύ άλλων Petsas v. The Republic 3 R.S.C.C. 60, και Frangοullides and Another v. The Republic (1985) 3 C.L.R. 1680).

Κατά τη γνώμη μου η Επιτροπή απλώς ερμήνευσε το σχέδιο υπηρεσίας και καθόρισε τα πλαίσια μέσα στα οποία μπορούσε να κινηθεί. Δεν θεωρώ ότι η πράξη αυτή τροποποιεί το σχέδιο υπηρεσίας, αλλά ότι το ερμηνεύει, ενώ η Επιτροπή ουσιαστικά αυτοπεριορίζεται θέτοντας κριτήρια για αντιμετώπιση της γενικής διατύπωσης που χρησιμοποιείται στο σχέδιο υπηρεσίας. Δεν θεωρώ το λόγο αυτό ως λόγο που οδηγεί σε ακυρότητα της πράξης.

Δεν νομίζω ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Κατ΄αρχήν η ερμηνεία και εφαρμογή του σχεδίου υπηρεσίας καθώς και η τελική εκτίμηση των γεγονότων και η λήψη της απόφασης εναπόκειται στο αρμόδιο όργανο (βλ. Μόνικα Κρύφτη ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 633/89, ημερ. 22.2.1991). Πέραν όμως τούτου δεν φαίνεται ότι η Επιτροπή υποβάθμισε την υπηρεσία του αιτητή στην Υπηρεσία Φόρου Προστιθέμενης Αξίας. Απλώς δεν την θεώρησε ως ουσιαστική πρακτική πείρα σχετικά με το αντικείμενο τελωνειακής εργασίας. Αφού γίνεται ειδική μνεία στην υπηρεσία του αιτητή ως ανώτερου λειτουργού, τονίζεται ότι η πείρα που απέκτησε όταν αυτός προΐστατο της ομάδας λειτουργών που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία της Υπηρεσίας Προστιθέμενης Αξίας, δεν του έδιδε το δικαίωμα να θεωρείται ότι κατέχει γνώσεις όλων των τελωνειακών διαδικασιών και λειτουργιών, σε αντίθεση με το ενδιαφερόμενο μέρος που υπηρετεί στο Τμήμα Τελωνείων για 38 σχεδόν χρόνια και έχει ανέλθει όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας του Τμήματος. Η αντιμετώπιση αυτή συνάδει και με την ερμηνεία του όρου "πείρα" που περιλαμβάνει την έννοια της γνώσης που αποκτάται μέσω υπηρεσίας σε συγκεκριμένη θέση και δεν μπορεί εύλογα να ερμηνευθεί ως συνισταμένη μόνο σε γνώση που αποκτάται μέσα από παρατήρηση και μελέτη (Theodoros Papapetrou v. Republic 2 R.S.C.C. 61). Η απόφαση της Επιτροπής κρίνεται κάτω από τις περιστάσεις ως δικαιολογημένη και μέσα στα πλαίσια της διακριτικής ευχέρειας που έχει το διορίζον όργανο.

Η υπό εξέταση θέση είναι θέση πρώτου διορισμού και προαγωγής η πλήρωση της οποίας διέπεται από το άρθρο 34 του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου, του 1990, Ν. 1/90. ΄Εχει επανειλημμένα λεχθεί ότι όσες φορές η Επιτροπή επιλέγει υποψήφιο στη βάση σύγκρισής του με άλλους, δεν είναι υποχρεωμένη για να δικαιολογήσει την επιλογή της να καταλήξει ότι ο επιλεγείς υπερέχει έκδηλα των άλλων υποψήφιων. Το Δικαστήριο δεν μπορεί να επεμβαίνει για να παραμερίσει την απόφαση εν σχέσει με μια τέτοια επιλογή, παρά μόνο αν ικανοποιηθεί ότι ο αιτητής υπερείχε έκδηλα του προσώπου που επιλέγηκε. Η απόφαση του διορίζοντος οργάνου μπορεί να ακυρωθεί μόνο αν θεωρηθεί ότι η επιλογή του έχει υπερβεί τα ακραία όρια της διακριτικής του ευχέρειας και επομένως έχει ενεργήσει καθ΄ υπέρβαση ή κατάργηση εξουσίας (βλ. Georghiou v. The Republic (1976) 3 C.L.R. 74, 85).

Το βάρος απόδειξης ύπαρξης έκδηλης υπεροχής βαρύνει τον αιτητή (Alexandridou v. The Cyprus Tourism Organization (1980) 3 C.L.R. 360). Ισχυρισμός για έκδηλη υπεροχή, θεωρείται βάσιμος αν από την εξέταση των φακέλλων των υποψηφίων η υπεροχή είναι αυταπόδεικτη και προφανής. Πρέπει να είναι τέτοιας φύσης που να αναδύεται από κάθε άποψη από το συνδυασμένο αποτέλεσμα της αξίας, προσόντων και αρχαιότητας των υποψηφίων. Με άλλες λέξεις θα πρέπει να προκύπτει ως αναντίρρητο γεγονός τόσο πειστικό που να εντυπωσιάζει κάποιον από την πρώτη ματιά (βλ. Hadjisavva ν. The Republic (1982) 3 C.L.R. 76,78).

Η υπεροχή κάποιου τεκμηριώνεται ως έκδηλη όταν ύστερα από συνεκτίμηση όλων των σχετικών στοιχείων και σύγκριση μεταξύ των υποψηφίων, είναι αντικειμενικά αναντίλεκτη και αυταπόδεικτη ( Lewis ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 522, ημερ. 30.5.1989 και Μάρω Χατζηγεωργίου ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 34/96, ημερ. 8.11.1996).

Πέραν τούτου μια απλή ματιά στα ενώπιόν μου στοιχεία δείχνει ότι η Επιτροπή άσκησε τη διακριτική της ευχέρεια σωστά. ΄Οσον αφορά την αξία, οι βαθμολογίες στις εμπιστευτικές εκθέσεις του αιτητή και του ενδιαφερόμενου μέρους είναι περίπου οι ίδιες. ΄Εχει λεχθεί ότι για σκοπούς διακρίβωσης της αξίας των υποψηφίων σημασία έχει η γενική και όχι η επί μέρους βαθμολογία (Republic v. Roussos (1987) 3 C.L.R. 1217, 1224). Επίσης θα πρέπει να ληφθεί υπ΄ όψη ότι σε αξιολόγηση υποψηφίων από διαφορετικούς αξιολογούντες λειτουργούς σε διαφορετικά τμήματα της διοίκησης θα πρέπει να δίδεται και λιγότερη βαρύτητα (βλ. Ανδρέας Παπαδόπουλος κ.α. ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 135/84 κ.α. ημερ. 19.4.1989).

Ως προς τα προσόντα αναμφίβολα και οι δύο υποψήφιοι έχουν τα απαιτούμενα προσόντα για τη θέση. Τα πρόσθετα προσόντα του αιτητή είναι οριακής σημασίας γιατί δεν θεωρούνται ως πλεονέκτημα από το σχέδιο υπηρεσίας (Δημοκρατία ν. Κουκουρής και άλλοι (1993) 3 Α.Α.Δ. 598, 609). Είδαμε πιο πάνω ότι το δίπλωμα που κατέχει το ενδιαφερόμενο μέρος μπορεί να θεωρηθεί ως πανεπιστημιακό δίπλωμα και συνεπώς διέθετε και το πλεονέκτημα που προβλέπεται στο σχέδιο υπηρεσίας.

Είναι αλήθεια ότι ο αιτητής υπερέχει σε αρχαιότητα με βάση τη μισθοδοτική κλίμακα της θέσης που κατέχει (κλίμακα Α15), σε σχέση με την κλίμακα που κατείχε το ενδιαφερόμενο μέρος (κλίμακα Α14). ΄Ομως το ενδιαφερόμενο μέρος υπηρετεί στο Τμήμα Τελωνείων για σαράντα σχεδόν χρόνια, ενώ από την 1.3.1994 είχε ανέλθει στην ανώτερη βαθμίδα του Τμήματος, που είναι η θέση ανώτερου τελωνειακού λειτουργού.

΄Οπως έχει επανειλημμένα λεχθεί η αρχαιότητα είναι ένα από τα στοιχεία που λαμβάνεται υπ΄ όψη μαζί με τα υπόλοιπα, δεν αποτελεί όμως από μόνο του τον καθοριστικό παράγοντα στην αξιολόγηση των υποψηφίων (Μίκης Ζαπίτης και άλλος ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 870/87 και 873/87, ημερ. 15.5.1989 και Republic v. Roussos, ανωτέρω).

΄Εχει επίσης λεχθεί ότι όταν πρόκειται για πλήρωση ιεραρχικά ψηλών θέσεων στη διοίκηση, η αρχαιότητα δεν έχει μεγάλη βαρύτητα κατά τη διενέργεια των προαγωγών, ενώ αναγνωρίζεται ευρεία διακριτική ευχέρεια στην Επιτροπή (βλ. Frangos v. The Republic, (1970) 3 C.L.R. 312, Ierides v. The Republic (1980) 3 C.L.R. 165, 183 και Ξενής Λάρκος και άλλος ν. Δημοκρατίας, Yποθ. Αρ. 455/87 και 683/87, ημερ. 11.4.1989).

Φρ. Νικολαΐδης