CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1997) 4 ΑΑΔ 902

Υπόθεση Αρ. 519/96

ΜΕΤΑΞΥ:

Αιτήτριας

Καθ΄ων η αίτηση

Με την παρούσα αίτηση η αιτήτρια αξιώνει δήλωση ότι η απόφαση των καθ΄ων η αίτηση που περιήλθε σε γνώση της κατά ή περί την 16.4.1996, με την οποία δεν επιλέγηκε για προαγωγή στη θέση Μόνιμου Νοσοκόμου Α΄ είναι άκυρη. Τα γεγονότα όπως παρουσιάζονται στην προσφυγή είναι ότι η αιτήτρια μονιμοποιήθηκε στις 22.7.1983 στη θέση Μαίας Β΄Τάξης και την 1.8.1988 στη θέση Μαίας Α΄ Τάξης. Κατά το μήνα Δεκέμβριο του 1995 προκηρύχθηκαν θέσεις Νοσοκόμου Α΄, θέση για την οποία η αιτήτρια τελικά δεν επιλέγηκε. Προσφυγή εναντίον της σχετικής απόφασης της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας καταχωρήθηκε στις 20.6.1996. Στις 10.1.1997 καταχωρήθηκε αίτηση με την οποία αξιώνεται τροποποίηση της προσφυγής. Με την αιτούμενη τροποποίηση σκοπείται κυρίως η αντικατάσταση της θέσης που έγινε η προαγωγή από θέση Μόνιμου Νοσοκόμου Α΄ με τη θέση "Μόνιμου Νοσηλευτικού Λειτουργού (Τακτικός Προϋπολογισμός) Ιατρικές Υπηρεσίες και Υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας". Σκοπείται περαιτέρω η εισαγωγή για πρώτη φορά επισυνημμένου κατάλογου ενδιαφερομένων μερών. Τέλος αξιώνεται η αντικατάσταση της παραγράφου 4 των γεγονότων της προσφυγής που αναφέρει ότι "κατά/ή περί τον μήνα Δεκέμβριο 1995 προκηρύχτηκαν θέσεις Νοσοκόμου Α επιπέδου στις οποίες περιλαμβανόταν και η Αιτήτρια" με δύο παραγράφους, ήτοι:

Στην υπόθεση Kiriaki Tikirou ν. The Public Service Commission (1968) 3 C.L.R. 515, το Δικαστήριο κατέληξε ότι θα έπρεπε να εξετάσει την ουσία της συγκεκριμένης αίτησης τροποποίησης και αφού αποφάσισε ότι επρόκειτο για καθαρά τυπογραφικό σφάλμα επέτρεψε την τροποποίηση, αποδεχόμενο ότι η τροποποίηση του τυπογραφικού σφάλματος δεν εμποδιζόταν, κάτω από τις περιστάσεις από την προθεσμία που τίθεται από το ΄Αρθρο 146.3 του Συντάγματος. Εξ άλλου στην υπόθεση Σοφία Παυλίδου ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 998/91, ημερ. 28.2.1992, κρίθηκε ότι στην αναθεωρητική δικαιοδοσία η προσέγγιση του δικαστηρίου είναι ότι δεν είναι επιτρεπτό παρατυπίες οποιασδήποτε φύσης να εμποδίζουν την άσκηση της μοναδικής αυτής δικαιοδοσίας (βλ. επίσης Μenelaos Demetriou Etc. (C.B.C. Staff Society) and The Republic (Public Service Commission) 1 R.S.C.C. 99, 105, The Attorney-General of the Republic and Kyriacos Kouppi & 2 Others 1 R.S.C.C. 115, Antonios Kourris v. The Supreme Council of Judicature (1972) 3 C.L.R. 390). Στην ίδια υπόθεση αναφέρεται ότι έχοντας υπ΄ όψη τη φύση της δικαιοδοσίας δεν επιτρέπονται ελαττώματα τύπου και διαδικασίας να εμποδίζουν την απονομή της δικαιοσύνης, ενώ μη συμμόρφωση με τους κανονισμούς πρέπει να θεωρείται ως αντικανονικότητα που μπορεί να θεραπεύεται με την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου. Τελικά το Δικαστήριο δέκτηκε να θεραπεύσει την παρατυπία της προσφυγής που δεν ήταν άλλη από την παράλειψη υπογραφής της από την αιτήτρια ή το δικηγόρο της, άνκαι η προσφυγή είχε καταχωρηθεί και σφραγιστεί από τον Πρωτοκολλητή με τη σφραγίδα του δικαστηρίου, ενώ αντίγραφα επιδόθηκαν στους καθ΄ων η αίτηση και τα ενδιαφερόμενα μέρη.

Αντίθετα στην υπόθεση Αnastasios Antoniou Koumi v. The Republic (1987) 3 C.L.R. 1519, 1522, τονίστηκε ότι στην ακυρωτική δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου η εξουσία να επιτρέψει τροποποίηση με την οποία εισάγεται νέα αιτία προσφυγής υπόκειται στις πρόνοιες του ΄Αρθρου 146.3 του Συντάγματος που απαγορεύει την έναρξη αναθεωρητικής διαδικασίας ύστερα από την πάροδο 75 ημερών από τη γνώση. Με το ίδιο σκεπτικό απορρίφθηκε αίτηση για τροποποίηση των αιτουμένων θεραπειών και στην υπόθεσηParalimni Bus Co. Ltd v. The Republic (1967) 3 C.L.R. 559. Στην υπόθεση Koumi v. The Republic, ανωτέρω, αναφέρεται ότι αν με την τροποποίηση δεν παραβιάζονται οι διατάξεις του ΄Αρθρου 146.3, το Δικαστήριο μπορεί, λαμβάνοντας υπ΄ όψη τα ειδικά περιστατικά της υπόθεσης, να επιτρέψει την τροποποίηση των λόγων της προσφυγής, περιλαμβανομένης και της εισαγωγής της νέας αιτίας για αναθεώρηση.

΄Εχει καθιερωθεί ότι τροποποίηση της προσφυγής δεν επιτρέπεται αν θα συνιστά ουσιαστικά νέα προσφυγή που προσβάλλει άλλη συγκεκριμένη διοικητική πράξη και η οποία αν κατεχωρείτο κατά την ημερομηνία της τροποποίησης θα βρισκόταν εκτός της χρονικής προθεσμίας που προνοεί το ΄Αρθρο 146.3 του Συντάγματος (βλ. Lanitis Farm Ltd. v. The Republic (1982) 3 C.L.R. 124, 132, 133 και Theodora Alexandrou Kkeli v. The Republic (1986) 3 C.L.R. 2030).

Στην παρούσα υπόθεση απαιτείται η τροποποίηση της προσφυγής ούτως ώστε να αντικατασταθεί η θέση η πλήρωση της οποίας προσβάλλεται, από "Νοσοκόμου Α", σε "Μόνιμου Νοσηλευτικού Λειτουργού". Περαιτέρω, ενώ από της καταχώρησης της προσφυγής επανειλημμένα ζητήθηκε αναβολή για να επιδοθεί η προσφυγή σε πέραν των εκατό, όπως αναφέρθηκε, ενδιαφερομένων μερών, στη συνέχεια ζητείται με την αίτηση τροποποίησης η εισαγωγή των ονομάτων δώδεκα μόνο. Τέλος παρατηρείται διαφορά μεταξύ της ημερομηνίας που αναφέρεται σαν η ημερομηνία που πραγματοποιήθηκε η κατ΄ ισχυρισμόν προαγωγή ή κατά την οποία η αιτήτρια έλαβε γνώση και της αντίστοιχης ημερομηνίας που αναφέρεται σαν τέτοια στην αίτηση τροποποίησης.

Το βάρος απόδειξης ότι πρόκειται για την ίδια διοικητική πράξη και του ότι με την τροποποίηση σκοπείται η διόρθωση απλής παρατυπίας ή απλού τυπογραφικού λάθους, βρίσκεται στους ώμους του αιτητή. Το βάρος αυτό η αιτήτρια απέτυχε να αποσείσει, αφού δεν έπεισε ότι παρά τη σκοπούμενη τροποποίηση η προσφυγή εξακολουθεί να αναφέρεται στην ίδια διοικητική πράξη. ΄Οπως είπα και πιο πάνω εις μεν την προσφυγή αναφέρεται η προσβολή της προαγωγής στη θέση Νοσοκόμου Α, ενώ με την αίτηση τροποποίησης σκοπείται η προσβολή της προαγωγής στη θέση Μόνιμου Νοσηλευτικού Λειτουργού. Το ότι πρόκειται για δύο διαφορετικές πράξεις είναι φανερό και από τα σχέδια υπηρεσίας των δύο θέσεων, του Νοσοκόμου 1ης Τάξης, όπως είναι ο σωστός τίτλος της θέσης, και του Νοσηλευτικού Λειτουργού (βλέπε Σ.Υ. 15/93, Παράρτημα Η που δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας υπ. αρ. 2842, ημερ. 10.12.1993). Εκτός τούτου, ακόμα και από τη διαφορά στον αριθμό των ενδιαφερομένων μερών είναι φανερό ότι δεν έχουμε διόρθωση επουσιώδους παρατυπίας, αλλά προσβολή άλλης διοικητικής πράξης. Με την αναφορά μου στη διαφορά των αρχικών 100 ενδιαφερομένων μερών και τον στη συνέχεια περιορισμό τους σε 12 μόνο δεν έχω πρόθεση να ασχοληθώ με το κατά πόσο επιτρέπεται ή όχι η πρόσθεση ή αφαίρεση ενδιαφερομένων μερών κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, αλλά απλά για να δείξω ακριβώς ότι πρόκειται για άλλη διοικητική πράξη.

Ο ευπαίδευτος συνήγορος της αιτήτριας για να στηρίξει τη θέση ότι μπορούν ανά πάσα στιγμή να προστεθούν ή αφαιρεθούν ενδιαφερόμενα μέρη αναφέρθηκε στην υπόθεση D. Theodorides & Others v. S. Ploussiou (1976) 3 C.L.R. 319. Δεν συμφωνώ ότι στη συγκεκριμένη υπόθεση αποφασίστηκε κάτι τέτοιο. Αναλύεται απλώς η πορεία που καθιερώθηκε όταν ενδιαφερόμενα μέρη επιθυμούν, για προστασία των συμφερόντων τους, να συμμετάσχουν στη διαδικασία και ασχολείται με το στάδιο κατά το οποίο τα ενδιαφερόμενα μέρη δικαιούνται να εμφανιστούν. Παρόμοια θέση επαναλήφθηκε και στην υπόθεση Andreas Vorkas and Others v. The Republic (1984) 3 C.L.R. 87.

Υπό το φως όλων των ανωτέρω βρίσκω ότι δεν δικαιολογείται με βάση τα συγκεκριμένα γεγονότα η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου υπέρ της έγκρισης της σκοπούμενης τροποποίησης, η οποία αν εγκρινόταν, θα παραβίαζε τις πρόνοιες του ΄Αρθρου 146.3 του Συντάγματος. Εν όψει της εκπνοής της προθεσμίας των 75 ημερών η τροποποίηση θα επηρέαζε τόσο τα δικαιώματα των καθ΄ων η αίτηση, όσο και τα δικαιώματα των ενδιαφερομένων μερών. Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον της αιτήτριας όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή του Δικαστηρίου.