|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 4 ΑΑΔ 604
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 716/94
ΕΝΩΠΙΟΝ
: Μ. ΚΡΟΝΙΔΗ, Δ.Αναφορικά με το Άρθρο 146 του Συντάγματος.
Μεταξύ:
ESSO CYPRUS INC
Αιτητώ ν
- και -
Συμβουλίου Υδατοπρομηθείας Λάρνακας
Καθού η αίτηση
- - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
: 7/3/1997ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ
:Για τους αιτητές : Π. Πολυβίου.
Για το καθού η αίτηση: Γ. Νικολαΐδης.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Οι αιτητές προσβάλλουν την απόφαση του καθού η αίτηση, που κοινοποιήθηκε στους αιτητές με επιστολή ημερομηνίας 7.6.1994, με την οποία τους ζητήθηκε να καταβάλουν το ποσό των £1.410,00 ως δικαιώματα υδροδότησης εγκαταστάσεών τους, με βάση εγκριθείσα άδεια οικοδομής.
Στους αιτητές χορηγήθηκε, κατόπιν αίτησής τους, άδεια οικοδομής με αριθμό 686/88, ημερομηνίας 31.12.1988, για την ανέγερση ενός ντεπόζιτου πετρελαιοειδών χωρητικότητας 4.000 Μ
3.Στις 7.6.1994 στάληκε στους αιτητές η ακόλουθη επιστολή:
"Αναφέρομαι στο ανωτέρω θέμα και σας παρακαλώ να προσέλθετε στα Γραφεία του Συμβουλίου μέσα σε 15 ημέρες από σήμερα για να καταβάλετε τα δικαιώματα υδροδότησης που προνοούν οι Κανονισμοί του Συμβουλίου. Αν παραλείψετε να προσέλθετε μέσα στον προκαθορισμένο χρόνο για να καταβάλετε τα δικαιώματα αυτά τότε θα διακοπεί η παροχή νερού στην οικοδομή που προβλέπει η ανωτέρω άδεια οικοδομής.
2. Με βάση την άδεια που σας έχει παραχωρήσει ο Δήμος Λάρνακας τα δικαιώματα υδροδότησης υπολογίσθηκαν σε £1.410,00."
Οι αιτητές με επιστολή τους, ημερομηνίας 19.7.1994, εξέφρασαν τη διαφωνία τους ως προς τον τρόπο υπολογισμού των δικαιωμάτων, εκφράζοντας την άποψη ότι έπρεπε να τους επιβληθούν μειωμένα δικαιώματα αποθήκης αντί οικοδομής. Πλήρωσαν όμως το απαιτηθέν ποσό, για να μη διακοπεί η παροχή νερού στα υποστατικά τους, επιφυλάσσοντας τα δικαιώματά τους και στη συνέχεια καταχώρησαν την παρούσα προσφυγή.
Ο ευπαίδευτος δικηγόρος των αιτητών υποστηρίζει ότι η επίδικη απόφαση λήφθηκε δυνάμει των περί Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας Λάρνακας Κανονισμών του 1991 (ΚΔΠ 385/91) όπου προβλέπονται μειωμένα τέλη αναφορικά με εργοστάσια, αποθήκες ή άλλα υποστατικά που δεν χρησιμοποιούν ή χρησιμοποιούν περιορισμένες ποσότητες νερού για βιομηχανικούς σκοπούς. Είναι δε η θέση του ότι η επίδικη απόφαση λήφθηκε κάτω από πλάνη περί τα πράγματα όσον αφορά τη φύση του εν λόγω υποστατικού τους, που ήταν αποθήκη και όχι οικοδομή. Υποστηρίζει ακόμα ότι η επίδικη απόφαση λήφθηκε χωρίς τη διενέργεια επαρκούς έρευνας και ότι είναι αναιτιολόγητη.
Μετά την κατάθεση του διοικητικού φακέλου, κατά τις προφορικές διευκρινίσεις, ο δικηγόρος των αιτητών ήγειρε θέμα αρμοδιότητας, γιατί στο διοικητικό φάκελο δεν υπάρχει σχετική απόφαση του καθού η αίτηση Συμβουλίου για την επιβολή των επίδικων δικαιωμάτων, τα οποία κατά τους ισχυρισμούς του, επιβλήθηκαν από το Διευθυντή του Συμβουλίου, που είναι αναρμόδιο όργανο.
Ο ευπαίδευτος δικηγόρος του καθού η αίτηση παραδέχθηκε ότι δεν υπάρχει απόφαση του Συμβουλίου, αλλά υποστήριξε, ότι δεν απαιτείτο τέτοια απόφαση εφόσον τα δικαιώματα καθορίζοντο από τους Κανονισμούς που ήταν δεσμευτικοί. Είναι η θέση του, ότι η επίδικη απόφαση δεν συνιστά επιβολή δικαιωμάτων αλλά ειδοποίηση για την καταβολή τους και δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη. Όσο για την υποχρέωση καταβολής τους, υποστηρίζει ότι δημιουργήθηκε κατά το 1988 πριν την έκδοση της αδείας οικοδομής, οπότε ίσχυαν οι Κανονισμοί του 1965-1984, οι οποίοι καθόριζαν τα δικαιώματα και προνοούσαν για την πληρωμή τους πριν την έκδοση της άδειας οικοδομής. Στους προηγούμενους δε αυτούς Κανονισμούς δεν περιείχετο πρόνοια για μειωμένα δικαιώματα. Έστω όμως, υποστηρίζει, κι αν θεωρηθεί ότι ισχύουν οι Κανονισμοί του 1991, η περίπτωση των αιτητών δεν εμπίπτει στις περιπτώσεις για τις οποίες προνοούνται μειωμένα δικαιώματα, αφού οι ίδιοι ζήτησαν το 1975 να περιληφθούν στην κλίμακα Β των καταναλωτών που αφορά τέλη για βιομηχανίες και ξενοδοχεία, πράγμα που σημαίνει ότι χρησιμοποιούν μεγάλες ποσότητες νερού για τις εγκαταστάσεις τους.
Δεν συμφωνώ με τον ισχυρισμό του δικηγόρου του καθού η αίτηση ότι η επίδικη απόφαση δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη. Οι Κανονισμοί καθορίζουν τα δικαιώματα για τις διάφορες κατηγορίες οικοδομών. Η υπαγωγή όμως της κάθε περίπτωσης στις διάφορες πρόνοιες των Κανονισμών και συνεπώς ο ακριβής καθορισμός των οφειλομένων δικαιωμάτων συνεπάγεται άσκηση διακριτικής εξουσίας εκ μέρους του καθού η αίτηση.
Η επίδικη απόφαση δεν συνιστά απλώς απαίτηση για πληρωμή, αλλά εμπεριέχει και καθορισμό των οφειλομένων δικαιωμάτων κατόπιν άσκησης διακριτικής ευχέρειας και είναι συνεπώς εκτελεστή ως παράγουσα έννομα αποτελέσματα για τους αιτητές.
Ο σχετικός ισχυρισμός του καθού η αίτηση, κατά συνέπεια, απορρίπτεται.
Αρμόδιο όργανο για την επιβολή δικαιωμάτων ύδρευσης και άλλων υπηρεσιών είναι, σύμφωνα με τον περί Υδατοπρομήθειας (Δημοτικών και Άλλων Περιοχών) Νόμο, Κεφ. 350 (όπως μεταφράστηκε και ενοποιήθηκε στην Ελληνική) το Συμβούλιο Υδατοπρομηθείας, εδώ δε το καθού η αίτηση Συμβούλιο.
Είναι παραδεκτό γεγονός ότι η επίδικη απόφαση δεν εκδόθηκε από το καθού η αίτηση Συμβούλιο, που είναι το αρμόδιο όργανο για την έκδοσή της. Εξάλλου, στο φάκελο της διοίκησης που κατατέθηκε δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να δεικνύει την καθ΄ οιονδήποτε τρόπο συμμετοχή του Συμβουλίου στη λήψη της επίδικης απόφασης. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καν απόφαση από οποιοδήποτε όργανο, ούτως ώστε να είναι δυνατός ο δικαστικός έλεγχος. Απλή κοινοποίηση/ειδοποίηση επιβολής των δικαιωμάτων δεν υποκαθιστά την απόφαση. (Βλέπε: Φίλιππου Δημητρίου & Υιών Λτδ ν. Δήμου Λεμεσού, Υπόθεση Αρ. 2/91, ημερομηνίας 30.3.1992,
Zenios Closures Ltd v. Δήμου Λεμεσού, Υπόθεση Αρ. 1/92, ημερομηνίας 29.5.1992 και Muskita Elaxal Ltd v. Δήμου Λεμεσού, Υπόθεση Αρ. 102/95, ημερομηνίας 13.3.1996).Οι αιτητές ισχυρίζονται ότι τα επιβληθέντα δικαιώματα μαρτυρούν ότι επιβλήθηκαν με βάση την ΚΔΠ 385/91 και όχι με τους προϊσχύοντες Κανονισμούς. Το καθού η αίτηση Συμβούλιο υποστηρίζει το αντίθετο. Η έλλειψη πρακτικού καθιστά αδύνατη τη διευκρίνιση του σημείου αυτού. Είναι αξιοσημείωτο ότι στο διοικητικό φάκελο υπάρχει επιστολή απευθυνόμενη προς τους αιτητές με ημερομηνία 27.11.1991, όπου φαίνεται ότι τα δικαιώματα υπολογίστηκαν σε £1.300,00 και όχι σε £1.410,00, όπως φαίνεται στην επίδικη επιστολή. Δεν είναι γνωστό αν η επιστολή αυτή στάληκε ποτέ στους αιτητές. Υπάρχουν όμως σ΄ αυτή χειρόγραφες σημειώσεις, από τις οποίες φαίνεται ότι το θέμα παραπέμφθηκε για νομική συμβουλή, χωρίς όμως να υπάρχει τίποτε στο φάκελο διαφωτιστικό ως προς το αποτέλεσμα.
Η αρμοδιότητα του διοικητικού οργάνου στη λήψη της απόφασης μπορεί να εγερθεί ακόμα και αυταπάγγελτα από το Δικαστήριο.
Η αναρμοδιότητα του οργάνου οδηγεί στην ακύρωση της διοικητικής πράξης. Σχετική επί του θέματος είναι και η υπόθεση Μιχαλάκη Ταλιαδώρου ν. Συμβουλίου Υδατοπρομηθείας Λευκωσίας, Υπόθεση Αρ. 57/93, ημερομηνίας 25.5.1994, όπου η προσβληθείσα απόφαση, η οποία λήφθηκε κάτω από παρόμοιες περιστάσεις, ακυρώθηκε για τον ίδιο λόγο. Το Δικαστήριο είπε σχετικά, ανάμεσα σ΄ άλλα, και τα ακόλουθα με τα οποία συμφωνώ:
"Παρά το γεγονός ότι η επίδικη απόφαση λήφθηκε αναρμοδίως, εντούτοις αυτή προσδιόρισε κατά τρόπο καθοριστικό τα πληρωτέα δικαιώματα του αιτητή και σφράγισε την τύχη της αίτησή του. Για το λόγο αυτό η απόφαση έχει ανάγκη να ακυρωθεί και δικαστικά.
Οπως επισημαίνεται στον Τάχο, "Ελληνικό Διοικητικό Δίκαιο", 2η Εκδοση, σελ. 328, "Είναι απαραίτητο να διαπιστώνεται η ελαττωματικότητα των πράξεων αυτών με τη διοικητική ακύρωση (ανάκληση) ή τη δικαστική ακύρωση τους, ώστε να υπάρχει ασφάλεια δικαίου στις έννομες σχέσεις μεταξύ δημόσιας διοίκησης και διοικουμένου. (Βλέπε, επίσης, R. v. Costas Demetriou & Others (1972) 3 C.L.R. 219, Ανδρουλα Χριστοδούλου & Αλλη ν. Δημοκρατίας, Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 516, ημερομηνίας 30/3/1990, Δημοκρατία ν. Παντελή Χατζηπαντελή, Αναθεωρητική Εφεση Αρ. 827, ημερομηνίας 25/4/1989 και Πέτρος Αναστασιάδης & Αλλος ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Αμαθούντος, Υπόθεση Αρ. 960/91, ημερομηνίας 27/3/11992).
Καταλήγω ότι η επίδικη απόφαση πρέπει να ακυρωθεί για έλλειψη αρμοδιότητας του οργάνου που την εξέδωσε.
Η προσφυγή επιτυγχάνει και η επίδικη απόφαση ακυρώνεται με έξοδα εκ £250 υπέρ των αιτητών.
(Υπ.) Μ. Κρονίδης, Δ.
/ΧΤΘ