|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1996) 4 ΑΑΔ 2289
9 Σεπτεμβρίου, 1996
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ/στής] ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
" G. Ε. MAVROMMATIS LTD ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ,
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 281/94)
Διοικητικό Δίκαιο — Ανάκληση διοικητικών πράξεων — Διακρίσεις και προϋποθέσεις από τη νομολογία και θεωρία — Το δημόσιο συμφέρον και το εύλογο του χρόνου ανακλήσεως — Περιστάσεις νομότυπης ανάκλησης παράνομης ευμενούς πράξης στην κριθείσα περίπτωση.
Οι αιτητές προσέφυγαν κατά την ανάκλησης χαλάρωσης που τους είχε χορηγηθεί αναφορικά με οικοδομή τους.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις χωρεί ανάκληση τόσο παράνομων όσο και νόμιμων διοικητικών πράξεων. Συνεπώς εκείνο που προέχει είναι η εξέταση του κατά πόσο η απόφαση που ανακλήθηκε (απόφαση Υπουργικής Επιτροπής ημερ. 4.2.93) είναι νόμιμη ή όχι.
Στην προκειμένη περίπτωση η ανακληθείσα απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής λήφθηκε με βάση τις πρόνοιες του Άρθρου 14(2) του Περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου Κεφ.96.
Η ανακληθείσα απόφαση λήφθηκε με μοναδικό κριτήριο την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων, κατά παράβαση των προνοιών του Άρθρου 14(2), γεγονός που την καθιστά παράνομη και συνεπώς υποκείμενη σε ανάκληση.
Είναι γεγονός πως η εξουσία ανάκλησης παράνομων διοικητικών πράξεων ευμενών για το διοικούμενο πρέπει να ασκείται μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα.
Έχοντας υπόψη τα συγκεκριμένα περιστατικά της υπόθεσης θεωρείται πως η απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής ημερ. 4.2.93 μπορούσε να ανακληθεί και για το ότι η ανάκληση έγινε εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος και για το ότι αυτή επιβαλλόταν για λόγους δημόσιου συμφέροντος.
Έχει νομολογηθεί πως το εύλογο του χρόνου συναρτάται με το χρονικό διάστημα το οποίο διαρρέει μεταξύ των δύο αποφάσεων καθώς και με τις συνθήκες και τα περιστατικά της υπόθεσης.
Ακόμα κι αν γίνει αποδεκτή η θέση των αιτητών ότι απέκτησαν δικαιώματα κατά το διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της έκδοσης της ανακληθείσας πράξης και της ημερομηνίας της ανάκλησης της, κρίνεται πως το διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ των δύο πράξεων (4.2.93 - 15.12.93) ήταν εύλογο και επέτρεπε την ανάκληση της απόφασης ημερ. 4.2.93.
Εν πάση περιπτώσει και ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, κρίνεται πως η ανάκληση της επιβαλλόταν και για λόγους δημόσιου συμφέροντος.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Δημοκρατία ν. Κασσέρα (1996) 3 Α.Α.Δ. 27.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου για την ανάκληση παραχωρηθέντων χαλαρώσεων.
Σ. Ευαγγέλου, για τους Αιτητές.
Ε. Νικολαΐδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Οι αιτητές με την παρούσα προσφυγή προσβάλλουν την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, η οποία κοινοποιήθηκε στους αιτητές με επιστολή του Γενικού Διευθυντή Υπουργείο Εσωτερικών ημερ. 26.1.94 και με την οποία ανακάλεσε προηγούμενη απόφαση/έγκριση της αρμόδιας Υπουργικής Επιτροπής να παραχωρήσει χαλαρώσεις των προνοιών της ΚΔΠ 281/87 και να επιτρέψει την ανέγερση-προσθήκη ενός ορόφου σε υφιστάμενη οικοδομή κατ' εξαίρεση των προνοιών της Τουριστικής Πολιτικής.
Τα γεγονότα της υπόθεσης είναι σε συντομία τα ακόλουθα:
Οι αιτητές είναι ιδιοκτήτες των τεμαχίων αρ. 92/1 και 92/2 του Φ/Σχ. 54/52 στη Γερμασόγεια, στα οποία υφίσταται αδειούχα οικοδομή. Οι αιτητές σύμφωνα με το περιεχόμενο της Πρότασης του Υπουργείου Εσωτερικών αρ. 159/93 (Παράρτημα Ι στην Ένσταση), εξασφάλισαν άδεια οικοδομής για την ανέγερση τετραόροφης πολυκατοικίας. Στη συνέχεια υπέβαλαν αίτηση για α) αλλαγή χρήσης της οικοδομής από πολυκατοικία σε οργανωμένα διαμερίσματα, β) άδεια οικοδομής για (ι) διάφορες μετατροπές και (ιι) προσθήκη ορόφου στην υφιστάμενη οικοδομή με αποτέλεσμα να παρατηρείται υπέρβαση στο συντελεστή δόμησης, στον αριθμό ορόφων και στο ύψος. Το Υπουργικό Συμβούλιο σε δύο συνεδριάσεις του ημερ. 28.11.91 και 23.12.91 απέρριψε την αιτούμενη χαλάρωση που αφορούσε την προσθήκη ορόφου αν και όπως ανέφεραν οι καθ' ων χωρίς να αμφισβητηθεί από τους αιτητές, οι εργασίες ανέγερσης του ορόφου είχαν σχεδόν συμπληρωθεί. Επίσης, σύμφωνα με το περιεχόμενο της υπό αναφορά Πρότασης, ο Κυπριακός Οργανισμός Τουρισμού και το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως δεν σύστησαν την αιτούμενη χαλάρωση ενώ το Συμβούλιο Βελτιώσεως Γερμασόγειας (αρμόδια αρχή) τη σύστησε.
Το θέμα παραχώρησης της αιτούμενης χαλάρωσης τέθηκε ξανά ενώπιον του προηγούμενου Υπουργικού Συμβουλίου στη συνεδρία του ημερομηνίας 28.1.93, το οποίο αφού μελέτησε την πιο πάνω πρόταση του Υπουργείου Εσωτερικών για παραχώρηση χαλάρωσης των προνοιών της Κ.Δ.Π. 281/87, αποφάσισε να εξουσιοδοτήσει τους Υπουργούς Εσωτερικών, Άμυνας και τον Αναπληρωτή Υπουργό Εμπορίου και Βιομηχανίας να μελετήσουν το θέμα και να αποφασίσουν χωρίς επαναφορά του στο Συμβούλιο.
Η Υπουργική Επιτροπή, αποφάσισε στις 4.2.93 να εγκρίνει με βάση τις πρόνοιες του άρθρου 14(2) του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, (Κεφ.96) την παραχώρηση χαλάρωσης των προνοιών της Κ.Δ.Π. 281/87 ώστε η οικοδομή (υφιστάμενη και προσθήκη ορόφου) να έχει μεταξύ άλλων, αριθμό ορόφων 5 αντί 4, και την εξαίρεση της περίπτωσης αυτής από τις πρόνοιες της Τουριστικής Πολιτικής. Η πιο πάνω απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής κοινοποιήθηκε στους αιτητές με επιστολή του Υπουργείου Εσωτερικών ημερ. 18.2.93 (Παράρτημα 4). Το νέο Υπουργικό Συμβούλιο στη συνεδρία του ημερομηνίας 17.3.93, μελέτησε, μεταξύ άλλων, τις αποφάσεις που πήρε η προηγούμενη Κυβέρνηση σχετικά με χαλαρώσεις στο συντελεστή δόμησης σε 6 ξενοδοχεία της περιοχής Λεμεσού και συμφώνησε όπως Επιτροπή από τους Υπουργούς Εσωτερικών, Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης, Συγκοινωνιών και Έργων, Γεωργίας και Φυσικών Πόρων και Υγείας μελετήσει την κάθε περίπτωση χωριστά και υποβάλει Έκθεση στο Συμβούλιο.
Η Υπουργική Επιτροπή στη συνεδρία της ημερομηνίας 14.6.93 μελέτησε το θέμα και συμφώνησε να παρακληθεί ο Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας να γνωμοδοτήσει κατά πόσο οι ληφθείσες από την προηγούμενη Κυβέρνηση αποφάσεις είναι δεσμευτικές ή ανακλητές.
Στη συνέχεια το όλο θέμα τέθηκε ενώπιον του Υπουργικού Συμβουλίου με Πρόταση του Υπουργείου Εσωτερικών ημερ. 16.7.93, το οποίο στη συνεδρία του ημερομηνίας 28.7.93 αποφάσισε μεταξύ άλλων, να ανακαλέσει για λόγους δημόσιου συμφέροντος την παραχωρηθείσα χαλάρωση.
Ύστερα από οδηγίες του Υπουργού Εσωτερικών η παράγραφος (γ) της πιο πάνω Απόφασης δεν υλοποιήθηκε αμέσως και ορίστηκε Υπηρεσιακή Επιτροπή για περαιτέρω μελέτη του θέματος και υποβολή στον Υπουργό έκθεσης με εισηγήσεις για τους λόγους που μπορούν να επικληθούν για αιτιολόγηση της ανάκλησης, για περαιτέρω προώθηση του θέματος στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Το όλο θέμα μελετήθηκε στη συνέχεια από την Υπουργική Επιτροπή στη συνεδρία της ημερομηνίας 2.12.93.
Το Υπουργικό Συμβούλιο στη συνεδρία του ημερομηνίας 15.12.93 μελέτησε Πρόταση του Υπουργείου Εσωτερικών με αρ. 1688/93 (Παράρτημα 11) και αποφάσισε τους λόγους που θα υιοθετούντο για αιτιολόγηση της απόφασής του ημερ. 28.7,93.
Η πιο πάνω απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου κοινοποιήθηκε στους αιτητές με επιστολή του Υπουργείου Εσωτερικών ημερομηνίας 26.1.94 και έχει ως ακολούθως:
"Κύριε,
Αναφέρομαι στην ταυτάριθμη επιστολή μου ημερ. 18.2.93, σχετικά με παραχωρηθείσα χαλάρωση των προνοιών της Κ.Δ.Π. 281/87 αναφορικά με προσθήκη ορόφου σε υφιστάμενη οικοδομή (οργανωμένα διαμερίσματα) στη Γερμασόγεια και σας πληροφορώ ότι το Υπουργικό Συμβούλιο, κατά τις συνεδρίες του ημερ. 28.7.93 και 15.12.93, μελέτησε διεξοδικά και εξυπαρχής τα δεδομένα της υπόθεσης και αποφάσισε να ανακαλέσει την απόφαση που σας γνωστοποιήθηκε με την πιο πάνω επιστολή μου ημερ. 18.2.93, για τους ακόλουθους λόγους:
(α) Το μέγεθος της υπέρβασης του συντελεστή δόμησης κρίνεται υπερβολικό και δεν δικαιολογείται, προς το δημόσιο συμφέρον, η παραχώρηση χαλάρωσης.
(β) Η σχετική απόφαση ημερ. 4.2.93, η οποία σας γνωστοποιήθηκε με την επιστολή μου ημερ. 18.2.93, κρίνεται ότι εκδόθηκε κατά κατάχρηση εξουσίας, επειδή -
(ι) το αίτημα για προσθήκη ορόφου, αφού απορρίφθηκε δύο φορές προηγουμένως από το Υπουργικό Συμβούλιο (Αποφάσεις αρ. 36.542/28.11.91 και 36.630/23.12.91), επανεξετάστηκε ύστερα από αίτημα της Εταιρείας, χωρίς να ζητηθούν εκ νέου απόψεις, και χωρίς να υπάρχει νέα σύσταση της αρμόδιας Αρχής.
(ιι) Η αιτιολογημένη για λόγους δημοσίου συμφέροντος σύσταση της αρμόδιας Αρχής για χαλάρωση απορρίφθηκε δύο φορές (με τις πιο πάνω αναφερόμενες αποφάσεις) από το Υπουργικό Συμβούλιο, το οποίο έκρινε ότι δεν συντρέχουν λόγοι δημοσίου συμφέροντος, ενώ μεταγενέστερα και χωρίς να διαφοροποιηθούν τα δεδομένα της υπόθεσης, η Υπουργική Επιτροπή, η οποία εξουσιοδοτήθηκε να αποφασίσει πάνω στο θέμα, ενέκρινε την παραχώρηση χαλάρωσης για λόγους δημοσίου συμφέροντος.
(γ) Η παραχωρηθείσα χαλάρωση δεν δικαιολογείται για λόγους δημοσίου συμφέροντος, γιατί -
(ι) η σημαντική αύξηση του συντελεστή δόμησης συνεπάγεται αύξηση των κλινών, αύξηση της πυκνότητας και εντατικοποίηση της χρήσης της περιοχής, γεγονός που καταστρατηγεί τις πρόνοιες, σκοπούς και επιδιώξεις των πολεοδομικών ζωνών, και
(ιι) η υπερσυγκέντρωση που δημιουργείται υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής και τις ανέσεις στην περιοχή, από την άποψη της χωριτικότητας της παραλίας και της αύξησης της τροχαίας κίνησης.
Ενόψει των πιο πάνω καλείσθε, εάν το επιθυμείτε, να υποβάλετε μέσα σε δυο μήνες νέα αιτιολογημένη αίτηση για επανεξέταση του θέματος, με βάση τις πρόνοιες της νομοθεσίας, των Κανονισμών και των Κανονιστικών Διοικητικών Πράξεων που σχετίζονται και που αναφέρονται στην επιστολή μου ημερ. 18.2.93."
Ως αποτέλεσμα καταχωρήθηκε στις 8.4.94 η παρούσα προσφυγή.
Ο δικηγόρος των αιτητών ισχυρίστηκε ότι η απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής ημερ. 4.2.93 είναι νόμιμη και δεν υπήρχαν λόγοι δημόσιου συμφέροντος που να δικαιολογούσαν την ανάκλησή της. Ισχυρίστηκε επίσης ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν επιτρέπεται η ανάκλησή της γιατί οι αιτητές απέκτησαν δικαίωμα προσθήκης πέμπτου ορόφου στην οικοδομή τους. Αν και έγινε αναφορά στην ύπαρξη λόγων δημοσίου συμφέροντος για ανάκληση είπε, οι λόγοι αυτοί δεν εξειδικεύονται ούτε συγκεκριμενοποιούνται. Ισχυρίστηκε τέλος ότι δεν ήταν επιτρεπτή η χρησιμοποίηση μεταγενέστερης αιτιολογίας για να δικαιολογηθεί επίκληση του δημόσιου συμφέροντος.
Κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις χωρεί ανάκληση τόσο παράνομων όσο και νόμιμων διοικητικών πράξεων. Συνεπώς εκείνο που προέχει είναι η εξέταση του κατά πόσο η απόφαση που ανακλήθηκε (απόφαση Υπουργικής Επιτροπής ημερ. 4.2.93) είναι νόμιμη ή όχι.
Σύμφωνα με τα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1959 σελ.201:
"Ως παράνομοι χαρακτηρίζονται ου μόνον αι κατά παράβασιν διατάξεων του νόμου εκδοθείσαι πράξεις, αλλά και αι εκδοθείσαι κατά πλάνην περί τα πράγματα: 10(41), 1914 (53), 287 (57), ουχί όμως και εκείναι δι' άς η Διοίκησις διεπίστωσεν απλώς εσφαλμένην εκτίμησιν περί του πράγματι υποστατού των πραγματικών προϋποθέσεων της εκδόσεώς των: 808 (55), 148(57). Ως παράνομος χαρακτηρίζεται περαιτέρω η πράξις, ήτις εξεδόθη χωρίς να συντρέχουν αι νόμιμοι προϋποθέσεις της εκδόσεως της: 2189 (46), ή εν αγνοία της Διοικήσεως ως προς την συνδρομήν όρου τινός κωλύοντος ταύτην: 1377 (47), 1639 (53), ως και η στηριχθείσα επί μη αληθούς προϋποθέσεως: 387 (53), 2120 (53)."
Στην προκειμένη περίπτωση η ανακληθείσα απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής λήφθηκε με βάση τις πρόνοιες του άρθρου 14(2) του Περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου Κεφ.96, το οποίο έχει ως εξής:
"(2) Ανεξαρτήτως οιουδήποτε περιλαμβανομένου εν των παρόντι Νόμω, από και μετά την δημοσίευσιν γνωστοποιήσεως δυνάμει του εδαφίου (1), ουδεμία άδεια εκδίδεται υπό της αρμοδίας αρχής ειμή συμφώνως προς την τοιαύτην γνωστοποίησιν:
Νοείται ότι εάν η αρμοδία αρχή δηλοί εαυτήν ως ικανοποιουμένην ότι το δημόσιον συμφέρον απαιτεί την έκδοσιν αδείας, το Υπουργικόν Συμβούλιον, μετά την λήψιν και μελέτην της τοιαύτης δηλώσεως, δύναται, κατά την απόλυτον αυτού διάκρισιν, να εξουσιοδοτήση την αρμοδίαν αρχήν να εκδώση άδειαν άλλως ή συμφώνως προς την τοιαύτην γνωστοποίησιν:
Νοείται περαιτέρω, και άνευ επηρεασμού της εφαρμογής της πρώτης επιφυλάξεως του παρόντος εδαφίου, ότι εάν το Υπουργικόν Συμβούλιον ικανοποιήται ότι το δημόσιον συμφέρον απαιτεί την έκδοσιν αδείας δύναται να διατάξη τον Διευθυντήν του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως να εκδώση τοιαύτην άδειαν άλλως ή συμφώνως προς την τοιαύτην γνωστοποίησιν και ο Διευθυντής συμμορφούται προς την τοιαύτην διαταγήν και αναφορικώς προς την τοιαύτην άδειαν λογίζεται ως αρμοδία αρχή και κέκτηται τας εξουσίας αρμοδίας αρχής δυνάμει του παρόντος Νόμου, οιαδήποτε δε άδεια ούτω εκδοθείσα κέκτηται συνεπείας διά πάντας τους σκοπούς του παρόντος Νόμου ως εάν είχε εκδοθή υπό της αρμοδίας αρχής."
Στην προκειμένη περίπτωση η αρμοδία αρχή το Συμβούλιο Βελτιώσεως Γερμασόγειας έκρινε το 1991 ότι το δημόσιο συμφέρον απαιτούσε την έκδοση της αιτούμενης άδειας οικοδομής και. σύστησε χαλάρωση των προνοιών της ΚΔΠ 281/87 περιλαμβανομένης και αύξησης των ορόφων από 4 σε 5 γιατί "ο πρόσθετος όροφος θα καταστήσει βιώσιμη την ανάπτυξη που είναι πολύ μικρή (37 διαμερίσματα - 76 κλίνες) και προβληματική". (Βλ. Πρόταση προς το Υπουργικό Συμβούλιο ημερ. 20.11.91 - Παράρτημα 14Α στην γραπτή αγόρευση των καθ' ων η αίτηση). Όπως ήδη λέχθηκε πιο πάνω, το Υπουργικό Συμβούλιο απέρριψε το 1991 την αιτούμενη χαλάρωση παρόλον που η αρμόδια αρχή έδωσε τη συγκατάθεση της. Ακόμα κι αν δεχθώ ότι κατά την εξέταση της αίτησης για χαλάρωση το 1993 από την Υπουργική Επιτροπή, δεν χρειαζόταν να ληφθεί εκ νέου σύσταση της αρμόδιας αρχής σύμφωνα με τις πρόνοιες της πρώτης επιφύλαξης του άρθρου 14(2) (δέστε ανωτέρω), δεν βλέπω πώς με το λόγο που επικαλέστηκε η αρμόδια αρχή το 1991 ικανοποιείται το δημόσιο συμφέρον. Ο λόγος για τον οποίο η αρμόδια αρχή σύστησε την παραχώρηση της αιτούμενης χαλάρωσης όπως εκτίθεται πιο πάνω, ήταν καθαρά η ικανοποίηση των ιδιωτικών συμφερόντων των αιτητών. Ελλείπει παντελώς τόσο από την ίδια την απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής όσο και από τη σύσταση της αρμοδίας αρχής οτιδήποτε που θα δικαιολογούσε την άποψη ότι η χαλάρωση θα ικανοποιούσε το δημόσιο συμφέρον. Η ανακληθείσα απόφαση λήφθηκε με μοναδικό κριτήριο την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων, κατά παράβαση των προνοιών του άρθρου 14(2), γεγονός που την καθιστά παράνομη και συνεπώς υποκείμενη σε ανάκληση.
Είναι γεγονός πως η εξουσία ανάκλησης παράνομων διοικητικών πράξεων ευμενών για το διοικούμενο πρέπει να ασκείται μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα:
"Κατά σταθερή νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, η ανάκληση παράνομων ευμενών διοικητικών πράξεων δεν είναι επιτρεπτή όταν από την πάροδο μακρού σχετικώς χρόνου από την έκδοσή τους δημιουργήθηκε πραγματική κατάσταση τέτοια, που η ανατροπή της να προσέκρουε στην αρχή της χρηστής διοικήσεως."
(Βλ. Π.Δ. Δαγτόγλου "Γενικό Διοικητικό Δίκαιο" τρίτη έκδοση 1992 σελ.310).
Όμως ο ίδιος συγγραφέας αναφέρει τα ακόλουθα στις σελ.312-313 του πιο πάνω συγγράμματος:
"Ο χρονικός περιορισμός του ανακλητού της παράνομης ευνοϊκής διοικητικής πράξεως δεν ισχύει και η εν τω μεταξύ δημιουργηθείσα πραγματική κατάσταση δεν αποκλείει την ανάκληση, αν η έκδοση της πράξεως προκλήθηκε από δόλια ενέργεια του ιδιώτη ή η ανάκληση της προκύπτει από την υποχρέωση της διοικήσεως να συμμορφώνεται στις αποφάσεις των διοικητικών δικαστηρίων ή επιβάλλεται, για λόγους δημόσιου συμφέροντος."
Έχοντας υπόψη τα συγκεκριμένα περιστατικά της υπόθεσης θεωρώ πως η απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής ημερ. 4.2.93 μπορούσε να ανακληθεί και για το ότι η ανάκληση έγινε εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος και για το ότι αυτή επιβαλλόταν για λόγους δημόσιου συμφέροντος.
Έχει νομολογηθεί πως το εύλογο του χρόνου συναρτάται με το χρονικό διάστημα το οποίο διαρρέει μεταξύ των δύο αποφάσεων καθώς και με τις συνθήκες και τα περιστατικά της υπόθεσης (βλ. απόφαση Ολομέλειας στην Δημοκρατία ν. Αλμπέρτο Κασσέρα (1996) 3 Α.Α.Δ. 27).
Ακόμα κι αν δεχθώ τη θέση των αιτητών ότι απέκτησαν δικαιώματα κατά το διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της έκδοσης της ανακληθείσας πράξης και της ημερομηνίας της ανάκλησης της, κρίνω πως το διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ των δύο πράξεων (4.2.93 - 15.12.93) ήταν εύλογο και επέτρεπε την ανάκληση της απόφασης ημερ. 4.2.93.
Εν πάση περιπτώσει και ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, κρίνω πως η ανάκληση της επιβαλλόταν και για λόγους δημόσιου συμφέροντος. Οι λόγοι για τους οποίους το δημόσιο συμφέρον επέβαλλε την ανάκληση της απόφασης ημερ. 4.2.93 αναφέρονται με λεπτομέρεια στην επιστολή ημερ. 21.1.96, το περιεχόμενο της οποίας εκτίθεται αυτούσιο πιο πάνω και δεν χρειάζεται να τους επαναλάβω.
Σύμφωνα με το Δαγτόγλου (βλ. ανωτέρω σελ.314):
"Και όταν ακόμη δεν συντρέχει δόλος του ιδιώτη, η παράνομη ευμενής πράξη μπορεί να ανακληθεί οποτεδήποτε, αν τούτο επιβάλλεται από λόγους επιτακτικού δημόσιου συμφέροντος, όπως π.χ. της προστασίας της δημόσιας υγείας, ή αντιθέσεως της πραγματικής καταστάσεως σε κανόνες δημόσιας τάξεως, κανόνες δηλαδή, κατά την νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, που αποσκοπούν την προάσπιση του "γενικότερου κοινωνικού συμφέροντος", όπως π.χ. των διατάξεων περί όρων και περιορισμών δομήσεως ή περί αστυνομεύσεως των τυχηρών παιγνίων."
Επίσης στο άρθρο της Δήμητρας Κοντόγιωργα-Θεοχαροπούλου "Το δημόσιον συμφέρον και η ανάκλησις των διοικητικών πράξεων" Τόμος Τιμητικός του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1979 II, σελ.380 αναφέρονται τα ακόλουθα:
"Εξ άλλου, είναι δυνατή η διά πράξεως της Διοικήσεως μείωσις ορόφων ξενοδοχείου - καίτοι είχε χορηγηθή ή άδεια ανεγέρσεως πέμπτου ορόφου - διά να διαφυλαχθή η μορφή και ο αρχιτεκτονικός χαρακτήρ π.χ. του παλαιού λιμένος των Χανίων Κρήτης, ή να μη αλλοιωθή ο οικισμός της Μυκόνου, ο οποίος έχει χαρακτηρισθή κατά την νόμιμον διαδικασίαν ως οικισμός ιδιαιτέρας σημασίας, από απόψεως λαϊκής αρχιτεκτονικής και φυσικού κάλλους, διότι τούτο συνιστά λόγον δημοσίου συμφέροντος."
Ο ισχυρισμός των αιτητών περί πάσχουσας αιτιολογίας της προσβαλλόμενης απόφασης επίσης δεν με βρίσκει σύμφωνο. Η πράξη ανάκλησης συντελέστηκε κατά την συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου ημερ. 15.12.93 και συνεπώς η αιτιολογία αναφορικά με την ύπαρξη λόγων δημοσίου συμφέροντος ήδη υφίστατο κατά την εν λόγω ημερομηνία. Η αιτιολογία είναι κατά την άποψη πλήρης.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται και η επίδικη απόφαση επικυρώνεται. Δεν εκδίδεται διάταγμα για έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.