|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1995) 4 ΑΑΔ 1021
19 Μαΐου, 1995
[ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
GHASSAN MOHAMAD EID MARDINI,
Αιτητής,
ν. .
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ,
Καθ' ων ή αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 250/94)
Αλλοδαποί—Απέλαση — Ευρεία διακριτική ευχέρεια του κράτους να διατάσσει την απέλαση — Πρέπει να ασκείται καλόπιστα — Τεκμήριο καλοπιστίας — Νομολογία — Εύλογα επιτρεπτή η απέλαση στην κριθείσα περίπτωση.
Ο αιτητής προσέβαλε το διάταγμα απέλασης του επικαλούμενος ουσιαστικά την αθωότητά του για τα αδικήματα που προκάλεσαν την απέλασή του καθώς και τις δυσάρεστες συνέπειες που θα είχε γι' αυτόν η απέλαση.
Το Ανώτατο δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Είναι καθαρά νομολογημένο ότι το κράτος έχει ευρεία διακριτική εξουσία να διατάσσει την απέλαση οποιουδήποτε αλλοδαπού. Η έννοια δε διακριτική εξουσία πρέπει να ασκείται καλόπιστα υπέρ δε της καλόπιστης άσκησης των εξουσιών του Κράτους υπάρχει το σχετικό τεκμήριο.
Στην Larren Joel Fernandes ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, που αφορούσε ένα από άλλα δύο πρόσωπα που απελάθηκαν με τον αιτητή για τα ίδια γεγονότα, ο Δικαστής κ. Παπαδόπουλος αναφέρει τα ακόλουθα στην απόφασή του:
"Τα γεγονότα όπως έχουν εκτεθεί ενώπιόν μου αποκαλύπτουν ότι ένα αλλοδαπός που βρισκόταν στην Κύπρου για σπουδές, συνελήφθη μέσα σε κλεμμένο αυτοκίνητο που έφερε πλαστούς αριθμούς και είχε εισέλθει παράνομα σε ιερό χώρο που ανήκει στην άλλη κοινότητα της Κύπρου. Το γεγονός τούτο πήρε ευρύτατη δημοσιότητα με όλες τις πιθανές δυσμενείς εξελίξεις.
Ο αλλοδαπός αυτός προσήχθη ενώπιον του Δικαστηρίου και διατάχθηκε η εξαήμερη κράτησή του για ισχυριζόμενη διάρρηξη, κλοπή και κατοχή εκρηκτικών υλών.
Με αυτά τα περιστατικά βρίσκω ότι με όλη την καλή θέληση η πολιτεία είχε κάθε δικαίωμα να διατάξει την απέλαση του αλλοδαπού από την χώρα. Η ταλαιπωρία που πιθανό να έχει υποστεί ο αιτητής δεν αποτελεί βάσιμο λόγο για να διατάξω την ακύρωση της διοικητικής πράξης."
Το Δικαστήριο συμφωνεί και υιοθετεί τα όσα έχει αναφέρει ο Δικαστής κ. Παπαδόπουλος, τα οποία ισχύουν και στην παρούσα υπόθεση. Καταλήγει ότι η απόφαση της Διοίκησης να απελάσει τον αιτητή ήταν, με βάση τα γεγονότα τα οποία είχε ενώπιόν της, εύλογα επιτρεπτή και δεν υπάρχει οποιοσδήποτε λόγος για επέμβαση του Δικαστηρίου.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Tabalo v. Republic (1988) 3 C.L.R. 2353,
Radwan ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 1164,
Moyo and Another v. Republic (1988) 3 C.L.R. 1203,
Dogan v. Δημοκρατίας (1995) 4 Α.Α.Δ. 716.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης των καθ' ων η αίτηση ημερομηνίας 29.3.1994 για απέλαση του αιτητή από την Κύπρο.
Θ. Μόντης, για τον Αιτητή.
Μ. Τσαγγαρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής ζητά από το Δικαστήριο την ακόλουθη θεραπεία όπως έχει διατυπωθεί από τον δικηγόρο του:
"(Α) Δήλωση του Δικαστηρίου διακηρύσσουσα ότι η πράξη και/ή απόφαση των Καθ' ων η Αίτηση ληφθείσα κατά ή περί την 29.3.1994 για απέλαση του Αιτητή από την Κύπρο είναι άκυρη και/ή εστερημένη παντός εννόμου αποτελέσματος και/ή παράνομη.
(Β) Δήλωση του Δικαστηρίου με την οποίαν να κηρύσσεται άκυρη, παράνομη και χωρίς νομικόν αποτέλεσμα η ως άνω πράξη και/ή απόφαση των Καθ' ων η Αίτηση.
(Γ) Δήλωση του Δικαστηρίου με την οποίαν να μη επικυρώνεται η πράξη και/ή απόφαση των Καθ' ων η Αίτηση και να αναγνωρίζεται στον Αιτητή το δικαίωμα παραμονής στην Κύπρο."
Τα γεγονότα της υπόθεσης είναι τα ακόλουθα: Ο αιτητής είναι Λιβάνιος υπήκοος, ηλικίας 30 ετών. Ήλθε στην Κύπρο για πρώτη φορά στις 20.3.91 και έκτοτε φοιτούσε σαν φοιτητής στο Cyprus College στη Λευκωσία. Οι καθ' ων η αίτηση χορηγούσαν στον αιτητή περιοδικά προσωρινή άδεια παραμονής και φοίτησης στην Κύπρο. Η τελευταία άδεια που του χορηγήθηκε ίσχυε μέχρι τις 30.6.94. Τις 18.3.94 ο αιτητής μαζί με δύο άλλους φίλους του αλλοδαπούς συνελήφθηκαν από την Αστυνομία για παράνομη επέμβαση στο τέμενος Ομεριέ επιβαίνοντες του οχήματος ΒΒΕ 16, το οποίο ήταν κλοπιμαίο. Ο αριθμός ΒΒΕ 16 που είχαν στο αυτοκίνητο που χρησιμοποίησαν ανήκε σε μοτοσυκλέττα. Λόγω των συνθηκών που διαδραματίστηκαν και των διαστάσεων που επήρε η υπόθεση έγινε εισήγηση να απελαθούν από την Κύπρο. Το θέμα τέθηκε ενώπιον της Νομικής Υπηρεσίας στις 29.3.94 η οποία και συμφώνησε με την απέλασή τους. Την 1.4.94 ο αιτητής απελάθη από την Κύπρο.
Ο δικηγόρος του αιτητή ισχυρίζεται ότι ο πελάτης του απελάθηκε ενώ ήταν αθώος και ότι η απέλασή του είναι παράνομη. Ο δικηγόρος του αιτητή περαιτέρω ισχυρίζεται ότι η προσβαλλόμενη πράξη στερείται αιτιολογίας και η διοίκηση παραγνώρισε ουσιώδη στοιχεία και ενήργησε με πλάνη περί τα πράγματα. Ο δικηγόρος του αιτητή καταλήγει ότι αν δεν ακυρωθεί η εκδοθείσα πράξη θα έχει σαν αποτέλεσμα τον χωρισμό του αιτητή από την οικογένειά του και την απώλεια των σπουδών του αιτητή με καταστροφικές επιπτώσεις στην μόρφωση και τη σταδιοδρομία του.
Ο δικηγόρος της Δημοκρατίας αναφέρεται εκτεταμένα στην γραπτή του αγόρευση στο νομικό καθεστώς των αλλοδαπών και αναφέρει ότι κάθε χώρα έχει διακριτική ευχέρεια να αποφασίσει και να απελάσει οποιοδήποτε αλλοδαπό παρόντα στην επικράτειά της. Στην υπόθεση Mohamed Abdul Rahman Tabalo v. The Republic (1988) 3 C.L.R. 2353, αναφέρονται τα ακόλουθα στη σελίδα 2361:
"Every state exercises territorial supremacy over all persons on its territory, whether they are its subjects or aliens and there is no obligation by it to accept an alien or to allow him to remain in it. When an alien enters into a state he falls under the territorial supremacy of the State, he is under its jurisdiction and is responsible to it for all acts he commits on its territory. Further, the State has the right to expel an alien from its territory provided it does so in good faith."
Επίσης στην υπόθεση Salwa Radwa v. Κυπριακής Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 1164, αναφέρεται:
"Το δικαίωμα αλλοδαπού να εισέρχεται, διαμένει ή εργάζεται στην περιοχή μιας χώρας δεν προστατεύεται με τον Διεθνή Νόμο, εκτός εάν υπάρχει ειδική Συνθήκη. Κάθε χώρα έχει διακριτική ευχέρεια να αποφασίσει ακόμα και να απελάσει οποιοδήποτε αλλοδαπό παρόντα στην επικράτειά της. Σύμφωνα με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, η είσοδος αλλοδαπού σε μια χώρα βρίσκεται στη διακριτική εξουσία στο να επιτρέψει την είσοδο, παραμονή ή απασχόληση αλλοδαπού στη Δημοκρατία. (Oppehnheim's International Law, 8η Εκδοση, Τόμος 1, σελ. 675-676)."
Σχετική είναι επίσης η υπόθεση Sydney Alfred Moyo and Another v. The Republic (1988) 3 C.L.R. 1203.Ο Δικαστής κ. Νικήτας στη Seyithan Kerem Dogan v. Κυπριακής Δημοκρατίας, (1995) 4 Α.Α.Δ. 716, για έκδοση προσωρινού διατάγματος, αναφέρει τα ακόλουθα:
"Ένας από τους βασικούς λόγους που δικαιολογεί την απέλαση αλλοδαπού είναι οι κίνδυνοι για την εσωτερική τάξη ή εθνική ασφάλεια. Τα δικαιώματα ενός κράτους στον τομέα αυτό διακηρύσσει με την παρακάτω εύστοχη διατύπωση η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Η.Π.Α. στη Fong Yae Ting 149 [1893] U.S. 698, 711:
"The right to exclude or expel aliens or any class of aliens, absolutely or upon certain conditions, in war or in peace ....is an inherent and inalienable right of every sovereign and independent nation, essential to its safety, its independence and its welfare."
Είναι καθαρά νομολογημένο ότι το κράτος έχει ευρεία διακριτική εξουσία να διατάσσει την απέλαση οποιουδήποτε αλλοδαπού. Η έννοια δε διακριτική εξουσία πρέπει να ασκείται καλόπιστα υπέρ δε της καλόπιστης άσκησης των εξουσιών του Κράτους υπάρχει το σχετικό τεκμήριο.
Στην υπόθεση 249/94, Larren Joel Fernandes ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, που αφορούσε ένα από άλλα δύο πρόσωπα που απελάθηκαν με τον αιτητή για τα ίδια γεγονότα, ο Δικαστής κ. Παπαδόπουλος αναφέρει τα ακόλουθα στην απόφασή του που δόθηκε στις 10.2.95:
"Τα γεγονότα όπως έχουν εκτεθεί ενώπιόν μου αποκαλύπτουν ότι ένας αλλοδαπός που βρισκόταν στην Κύπρο για σπουδές, συνελήφθη μέσα σε κλεμμένο αυτοκίνητο που έφερε πλαστούς αριθμούς και είχε εισέλθει παράνομα σε ιερό χώρο που ανήκει στην άλλη κοινότητα της Κύπρου. Το γεγονός τούτο πήρε ευρύτατη δημοσιότητα με όλες τις πιθανές δυσμενείς εξελίξεις.
Ο αλλοδαπός αυτός προσήχθη ενώπιον του Δικαστηρίου και διατάχθηκε η εξαήμερη κράτησή του για ισχυριζόμενη διάρρηξη, κλοπή και κατοχή εκρηκτικών υλών.
Με αυτά τα περιστατικά βρίσκω ότι με όλη την καλή θέληση η πολιτεία είχε κάθε δικαίωμα να διατάξει την απέλαση του αλλοδαπού από την χώρα. Η ταλαιπωρία που πιθανό να έχει υποστεί ο αιτητής δεν αποτελεί βάσιμο λόγο για να διατάξω την ακύρωση της διοικητικής πράξης."
Συμφωνώ και υιοθετώ τα όσα έχει αναφέρει ο αδελφός Δικαστής κ. Παπαδόπουλος, τα οποία ισχύουν και στην παρούσα υπόθεση. Καταλήγω ότι η απόφαση της Διοίκησης να απελάσει τον αιτητή ήταν, με βάση τα γεγονότα τα οποία είχε ενώπιόν της, εύλογα επιτρεπτή και δεν υπάρχει οποιοσδήποτε λόγος για επέμβαση του Δικαστηρίου.
Οσον αφορά την έλλειψη αιτιολογίας που επικαλείται ο δικηγόρος του αιτητή είμαι της γνώμης ότι η δικαιολογία αυτή υπάρχει και επίσης ο φάκελος της υπόθεσης που έχει κατατεθεί ενώπιόν μου μπορεί να συμπληρώσει οποιαδήποτε κενά στην έλλειψη της αιτιολογίας.
Οι καθ' ων η αίτηση κατά την άποψή μου ενήργησαν μέσα στα λογικά πλαίσια της διακριτικής τους εξουσίας. Η προσβαλλόμενη απόφαση ήταν εύλογα επιτρεπτή στο Διευθυντή και γι' αυτό τον λόγο η προσφυγή απορρίπτεται. Δεν εκδίδεται διάταγμα για έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.