|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1994) 4 ΑΑΔ 682
29 Μαρτίου, 1994
[ΠΙΚΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΜΑΡΟΥΛΛΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ-ΠΑΤΣΑΛΗ,
Αιτήτρια,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, MEΣΩ
EΠITPOΠHΣ EKΠAIΔEYTIKHΣ YΠHPEΣIAΣ,
Kαθ' ων η αίτηση,
(Υπόθεση Αρ. 373/93)
Εκπαιδευτικοί Λειτουργοί ― Διορισμοί/Προαγωγές ― Συστάσεις ― Αποτελούν, βάσει του Περί Δημόσιας Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμου (Ν.10/69) (όπως τροποποιήθηκε από το Νόμο 53/79), ένα από τα στοιχεία για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών για προαγωγή ― Παραδεκτή σε επανεξέταση η υποβολή νέων συστάσεων, με αναφορά στα γεγονότα του ουσιώδους χρόνου, εφόσον οι αρχικές συστάσεις κρίθηκαν ανυπόστατες ― Παράλειψη διεξαγωγής νέων συστάσεων, καθιστά την απόφαση τρωτή και ακυρωτέα.
Η αιτήτρια προσέβαλε με την προσφυγή της, την απόφαση της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, με την οποία τα ενδιαφερόμενα μέρη διορίστηκαν στη θέση Βοηθού Διευθυντή Σxολείων Δημοτικής Εκπαίδευσης. Η επίδικη απόφαση είχε ληφθεί μετά από επανεξέταση της υπόθεσης, μετά από δύο ακυρωτικές αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε αντίστοιχες προσφυγές.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:
Ο ισχύων δικαιϊκός κανόνας, είναι ότι εφόσον οι συστάσεις προβλέπονται από το Νόμο ως απαραίτητο στοιχείο, αυτές πρέπει να αναζητηθούν κατά την επανεξέταση oποτεδήποτε οι υποβληθείσες στο πρώτο στάδιο συστάσεις κρίνονται ανυπόστατες. Στην προκειμένη περίπτωση το Άρθρο 35(3) του Περί Δημόσιας Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμου (Ν. 10/69) (όπως τροποποιήθηκε από το Νόμο 53/79) καθιστά τις συστάσεις του οικείου τμήματος ένα από τα στοιχεία για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών για προαγωγή. Εφόσον είναι παραδεκτή η υποβολή νέων συστάσεων με αναφορά πάντα στα γεγονότα που ίσχυαν κατά τον ουσιώδη χρόνο διαπιστώνεται η έλλειψη ενός από τα ουσιώδη στοιχεία για τη διενέργεια των προαγωγών, των συστάσεων, γεγονός που καθιστά την απόφαση τρωτή και υποκείμενη σε παραμερισμό και ακύρωση.
H προσφυγή επιτυγχάνει χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Yenakritou v. Republic (1985) 3 C.L.R. 2731,
Γενακρίτου και Άλλοι v. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 2346,
Λύωνα v. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 2038,
Δημοκρατία v. Πιτσιλλίδη κ.ά. (1990) 3 Α.Α.Δ. 4330,
Republic v. Safirides (1985) 3 C.L.R. 163,
Κυπριανού κ.ά. v. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 2759.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης των καθ' ων η αίτηση με την οποία διορίστηκαν τα Ενδιαφερόμενα μέρη στη θέση Βοηθού Διευθυντή Σχολείων Δημοτικής Εκπαίδευσης.
Α. Σ. Αγγελίδης, για την Aιτήτρια.
Γ. Στυλιανίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Kαθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Δ.: Είναι η τρίτη φορά που καλείται το δικαστήριο να αναθεωρήσει απόφαση της Ε.Ε.Υ. για το διορισμό των έξι ενδιαφερομένων μερών στη θέση του Βοηθού Διευθυντή Σχολείων Δημοτικής Εκπαίδευσης.
Η αιτήτρια ήταν μια από τους υποψηφίους για την πλήρωση 48 θέσεων Βοηθού Διευθυντή Σχολείων Δημοτικής Εκπαίδευσης που πληρώθηκαν με απόφαση της Ε.Δ.Υ. στις 20/9/83. Ο διορισμός των 46 από τα 48 ενδιαφερόμενα μέρη ακυρώθηκε για τους λόγους που παρατίθενται στην Yenakritou v. Republic (1985) 3 C.L.R. 2731 (απόφαση Πική, Δ.). Η πλήρωση των 46 θέσεων κατά την επανεξέταση που ακολουθήθηκε αποτέλεσε το αντικείμενο της δεύτερης επιτυχούς δικαστικής αμφισβήτησης. Οι λόγοι της ακύρωσης εμφαίνονται στη Γενακρίτου και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 2346. Το δικαστήριο ακύρωσε τους διορισμούς των 46 ενδιαφερομένων μερών για ένα λόγο, το ανυπόστατο των συστάσεων του οικείου τμήματος. Κρίθηκε ότι οι συστάσεις δεν ήταν το απαύγασμα της συλλογικής κρίσης των αρμοδίων του οικείου τμήματος, δηλωτικές της κρίσης τους για την καταλληλότητα των υποψηφίων, αλλά απλή αναπαραγωγή των στοιχείων του φακέλου των υποψηφίων· οπόταν η πρόσδοση στις συστάσεις σημασίας ως ξεχωριστού παράγοντα για την αξιολόγηση των υποψηφίων συνιστούσε υπό τις συνθήκες κατάχρηση εξουσίας. Κατά την επανεξέταση αγνοήθηκαν οι πλημμελείς συστάσεις και η επιλογή έγινε με βάση τα υπόλοιπα υπηρεσιακά στοιχεία των υποψηφίων. Η Ε.Ε.Υ. δεν αναζήτησε την πλήρωση του κενού που αφέθηκε με τη διαγραφή των συστάσεων και περιόρισε την αξιολόγηση στα υπόλοιπα στοιχεία.
Ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο επιδιώκεται η ακύρωση του διορισμού των έξι ενδιαφερομένων μερών (ο διορισμός των υπολοίπων δεν προσβάλλεται) έγκειται στην παράλειψη της Ε.Ε.Υ. να ζητήσει την πλήρωση του κενού με την υποβολή έγκυρων συστάσεων από το οικείο τμήμα ώστε να επιστρωθεί το έδαφος για την άσκηση των εξουσιών τους. Η επιλογή των υποψηφίων στην απουσία συστάσεων του οικείου τμήματος συνιστούσε, είναι η θέση της αιτήτριας, υπέρβαση εξουσίας δεδομένου ότι διενεργήθηκε η προαγωγή στην απουσία προϋποθέσεων που θέτει ο νόμος.
Στη Λύωνα ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 2038 αποφασίστηκε ότι είναι επιτρεπτή η υποβολή συστάσεων για τους υποψηφίους κατά την επανεξέταση ακυρωθείσας απόφασης νοουμένου ότι αυτή βασίζεται στα δεδομένα που ίσχυαν κατά το χρόνο της πρώτης πλήρωσης της θέσης.
Στην Δημοκρατία ν. Πιτσιλλίδη και Άλλων (1990) 3 Α.Α.Δ. 4330 υιοθετήθηκε η προσέγγιση στη Λύωνα και διευκρίνιστηκε ότι όχι μόνο είναι επιτρεπτή η υποβολή συστάσεων σε μεταγενέστερο από την πρώτη πλήρωση της θέσης στάδιο αλλά επιβεβλημένη ενέργεια, ώστε να πληρωθεί το κενό που αφήνεται μετά την ακύρωση των συστάσεων με την υποβολή νέων συστάσεων άσχετα αν οι προϊστάμενοι ήσαν άλλοι από εκείνους που κατείχαν τη θέση όταν το πρώτο υποβλήθηκαν οι συστάσεις. Σε απόφαση μειοψηφίας διατύπωσα διάφορη θέση και υιοθέτησα την άποψη ότι η Λύωνα έρχεται σε αντίθεση με τη Republic v. Safirides (1985) 3 C.L.R. 163 και ότι οποιαδήποτε προσπάθεια παραγωγής στοιχείων για την πλήρωση κενών, που διαμορφώνεται μεταγενέστερα, έχει πλασματικό χαρακτήρα και αντίκειται στη βασική αρχή του διοικητικού δικαίου που περιορίζει την επανεξέταση στα στοιχεία τα οποία υφίσταντο κατά τον κρίσιμο χρόνο. Σύμφωνα με την Πιτσιλλίδης (πλειοψηφία), εφόσο οι συστάσεις προβλέπονται από το νόμο ως απαραίτητο στοιχείο αξιολόγησης επιβάλλεται η υποβολή νέων συστάσεων σε περίπτωση ακύρωσης τους. Η απόφαση στην Πιτσιλλίδης έτυχε εφαρμογής και σε μεταγενέστερες αποφάσεις. (Βλ. μεταξύ άλλων Κυπριανού και Άλλος ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 2759).
Ο ισχύων δικαιϊκός κανόνας, υπό το φως της Πιτσιλλίδης (ανωτέρω), είναι ότι εφόσο οι συστάσεις προβλέπονται από το νόμο ως απαραίτητο στοιχείο αυτές πρέπει να αναζητηθούν κατά την επανεξέταση οποτεδήποτε οι υποβληθείσες στο πρώτο στάδιο συστάσεις κρίνονται ανυπόστατες. Στην προκείμενη περίπτωση το Άρθρο 35 (3) του Ν. 10/69 (όπως τροποποιήθηκε από το Ν. 53/79) καθιστά τις συστάσεις του οικείου τμήματος ένα από τα στοιχεία για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών για προαγωγή. Εφόσον είναι παραδεκτή η υποβολή νέων συστάσεων με αναφορά πάντα στα γεγονότα που ίσχυαν κατά τον ουσιώδη χρόνο διαπιστώνεται η έλλειψη ενός από τα ουσιώδη στοιχεία για τη διενέργεια των προαγωγών, των συστάσεων, γεγονός που καθιστά την απόφαση τρωτή και υποκείμενη σε παραμερισμό και ακύρωση.
Οι άλλοι λόγοι που έχουν προβληθεί για την ακύρωση της απόφασης, (α) μεταβολή της σύνθεσης της Ε.Ε.Υ. κατά τη λήψη των τριών αποφάσεων, και (β) παραγνώριση της αρχαιότητας και της αξίας του αιτητή, κρίνονται ανεδαφικοί. Όπως προκύπτει από το πρακτικό το οποίο στοιχειοθετεί την απόφαση της Ε.Ε.Υ. η απόφαση είχε ληφθεί μετά από αναφορά σε όλα τα ουσιώδη στοιχεία των υποψηφίων περιλαμβανομένων και εκείνων του αιτητή.
Ενόψει των ανωτέρω η απόφαση για το διορισμό των έξι ενδιαφερομένων μερών, Δημήτριου Παπανικόλα, Σωκράτη Χαραλάμπους, Ανδρονίκης Κωμοδρόμου-Μιχαήλ, Χρυσόστομου Χρυσοστόμου, Παναγιώτας Αρναούτη-Ιωάννου και Άλκηστης Σάββα-Λοφίτου, ακυρώνεται στην ολότητά της βάσει του Άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος. Δεν εκδίδεται διαταγή για τα έξοδα.
H προσφυγή επιτυγχάνει χωρίς διαταγή για έξοδα.