|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1994) 4 ΑΑΔ 210
28 Ιανουαρίου, 1994
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΗ,
Aιτητές,
v.
ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Aρ. 964/92)
Διοικητική Πράξη ― Εκτελεστή ― Βεβαιωτική απόφαση προγενέστερης εκτελεστής που λήφθηκε χωρίς διεξαγωγή νέας έρευνας ή εξέτασης νέων στοιχείων, δεν είναι δυνατόν να υποβληθεί σε αναθεωρητικό έλεγχο.
Η αιτήτρια προσέβαλε με την προσφυγή της, απόφαση των καθ' ων η αίτηση με την οποία απέρριψαν αίτημά της, για αναστολή της ισχύος προγενέστερης απορριπτικής τους απόφασης, στο αίτημά της για ανανέωση της άδειας παραμονής της στην Κύπρο, για σκοπούς περαιτέρω έρευνας.
Οι καθ' ων η αίτηση πρόβαλαν τον ισχυρισμό πως η επίδικη απόφαση ήταν βεβαιωτική της προηγούμενης, μη προσβληθείσας με προσφυγή, απόφασης των καθ' ων η αίτηση, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημά της για ανανέωση της άδειας παραμονής της στην Κύπρο.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Η τύχη της αίτησης της αιτήτριας για ανανέωση της άδειας παραμονής της στην Κύπρο κρίθηκε με την απόφαση της 3 Αυγούστου 1992. Η αιτήτρια, με ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κατ' αναλογία προς το ελληνικό διοικητικό δίκαιο ως αίτηση θεραπείας ή χαριστική διοικητική προσφυγή, ζήτησε την αναβίωση της περατωθείσας διαδικασίας προς επανεξέταση του θέματος. Με την απορριπτική απόφαση της 2 Νοεμβρίου 1992, η διοίκηση, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά την αρχική της απόφαση, αρνήθηκε την επανεξέταση αλλά και την παράλληλη παράκληση της αιτήτριας για αναστολή της ισχύος της εκτελεστής απόφασης που είχε εκδοθεί. Αυτή η δεύτερη απόφαση δεν ήταν το αποτέλεσμα νέας έρευνας ή εξέτασης οποιωνδήποτε νέων στοιχείων. Ο ισχυρισμός της αιτήτριας ως προς τη μή έγκαιρη παραλαβή της πρόσκλησής της σε συνέντευξη, θα μπορούσε να είχε προβληθεί ως λόγος για ανατροπή της απόφασης που εκδόθηκε, με αιτιολογία τη μη προσέλευσή της στη συνέντευξη. Η προβολή αυτού του ισχυρισμού, σε σχέση με την αίτηση για επανεξέταση δεν αλλοιώνει, χωρίς άλλο, τη φύση της δεύτερης απόφασης. Θα ήταν ίσως διαφορετική η κατάσταση αν η δεύτερη απόφαση πράγματι εκδιδόταν μετά από ακρόαση της αιτήτριας. Οπως έχουν τα πράγματα, η απόρριψη του αιτήματος που περιέχεται στην επιστολή του δικηγόρου της αιτήτριας ημερομηνίας 22 Σεπτεμβρίου 1992, απλώς υποδηλώνει εμμονή στην αρχική απόφαση, είναι βεβαιωτική και δεν είναι δυνατόν να υποβληθεί σε αναθεωρητικό έλεγχο.
H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Pieris v. Republic (1983) 3 C.L.R. 1054.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απορριπτικής απόφασης των καθ' ων η αίτηση για αναστολή της ισχύος της απόφασής τους με την οποία απορρίφθηκε αίτηση της αιτήτριας, για ανανέωση της άδειας παραμονής της στην Κύπρο.
Δ. Σωκράτους, για τους Aιτητές.
Μ. Τσαγγαρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Kαθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
KΩNΣTANTINIΔHΣ, Δ.: Η αιτήτρια είναι αλλοδαπή. Με αίτησή της προς το Λειτουργό Μεταναστεύσεως, ημερομηνίας 30 Μαΐου 1992, ζήτησε ανανέωση της προσωρινής άδειας παραμονής της στην Κύπρο. Ως λόγο πρόβαλε τον, κατά τον ισχυρισμό της, γάμο της με Κύπριο πολίτη.
Η αίτησή της απορρίφθηκε με απόφαση ημερομηνίας 3 Αυγούστου 1992 επειδή παρέλειψε να παρουσιαστεί για συνέντευξη όπως της είχε ζητηθεί. Στις 22 Σεπτεμβρίου 1992, μέρα παράδοσης της γνωστοποίησης της απορριπτικής απόφασης στην αιτήτρια, ο δικηγόρος της, με δική του επιστολή, πληροφόρησε το Λειτουργό πως η αιτήτρια δεν παρουσιάστηκε στη συνέντευξη γιατί δεν είχε παραλάβει τη σχετική επιστολή της διοίκησης. Η επιστολή, σύμφωνα με τον ισχυρισμό της, "δεν επεδόθη στην ίδια, στη διεύθυνσή της, αλλά σε φίλη της σε άλλη διεύθυνση". Εξέφρασε την ετοιμότητά της να επισκεφθεί το Λειτουργό για προσωπική συνέντευξη και παρεκάλεσε όπως ανασταλεί η ισχύς της επιστολής ημερομηνίας 3 Αυγούστου 1992 μέxρι τη συμπλήρωση της έρευνας. Ο Λειτουργός, με επιστολή του ημερομηνίας 2 Νοεμβρίου 1992, πληροφόρησε το δικηγόρο της αιτήτριας πως το αίτημα εξετάστηκε πολύ προσεκτικά αλλά δεν εγκρίθηκε.
Με την παρούσα προσφυγή, η οποία ασκήθηκε από την ίδια την αλλοδαπή και από τον αναφερθέντα ως σύζυγό της, προσβάλλεται το κύρος όχι της απορριπτικής απόφασης ημερομηνίας 3 Αυγούστου 1992 αλλά της μεταγενέστερης, ημερομηνίας 2 Νοεμβρίου 1992. Στο στάδιο των διευκρινίσεων ζήτησα τις απόψεις των δυο πλευρών σε σχέση με το αν η επιστολή της 2 Νοεμβρίου 1992 ενσωματώνει εκτελεστή απόφαση. Οι καθ' ων η αίτηση υποστήριξαν πως είναι βεβαιωτική απόφαση και πως, επομένως, δεν μπορεί να αποτελέσει το αντικείμενο προσφυγής κατά το άρθρο 146 του Συντάγματος. Η σύντομη επιχειρηματολογία των καθ' ων η αίτηση όπως και η αντίθετη των αιτητών συνοδεύθηκε με παραπομπή στη σταθερή νομολογία ως προς τα χαρακτηριστικά της βεβαιωτικής απόφασης.
Η τύχη της αίτησης της αιτήτριας για ανανέωση της άδειας παραμονής της στην Κυπρο κρίθηκε με την απόφαση της 3 Αυγούστου 1992. Η αιτήτρια, με ό,τι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κατ' αναλογία προς το ελληνικό διοικητικό δίκαιο ως αίτηση θεραπείας ή χαριστική διοικητική προσφυγή (Βλ. Eπαμεινώνδα Σπηλιωτόπουλου - Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου 6η έκδοση, σελ. 246 παράγραφος 251) ζήτησε την αναβίωση της περατωθείσας διαδικασίας προς επανεξέταση του θέματος. Με την απορριπτική απόφαση της 2 Νοεμβρίου 1992, η διοίκηση, επιβεβαιώνουσα ουσιαστικά την αρχική της απόφαση, αρνήθηκε την επανεξέταση αλλά και την παράλληλη παράκληση της αιτήτριας για αναστολή της ισχύος της εκτελεστής απόφασης που είχε εκδοθεί. Αυτή η δεύτερη απόφαση δεν ήταν το αποτέλεσμα νέας έρευνας ή εξέτασης οποιωνδήποτε νέων στοιχείων. Ο ισχυρισμός της αιτήτριας ως προς τη μη έγκαιρη παραλαβή της πρόσκλησής της σε συνέντευξη θα μπορούσε να είχε προβληθεί ως λόγος για ανατροπή της απόφασης που εκδόθηκε με αιτιολογία τη μή προσέλευσή της στη συνέντευξη. Η προβολή αυτού του ισχυρισμού σε σχέση με την αίτηση για επανεξέταση δεν αλλοιώνει, χωρίς άλλο, τη φύση της δεύτερης απόφασης. Θα ήταν ίσως διαφορετική η κατάσταση αν η δεύτερη απόφαση πράγματι εκδιδόταν μετά από ακρόαση της αιτήτριας. [Βλ. Ε. Σπηλιωτόπουλου (ανωτέρω) σελ. 462, παράγρ. 482 (Σημ. 85)]. Όπως έχουν τα πράγματα, η απόρριψη του αιτήματος που περιέχεται στην επιστολή του δικηγόρου της αιτήτριας ημερομηνίας 22 Σεπτεμβρίου 1992, απλώς υποδηλώνει εμμονή στην αρχική απόφαση, είναι βεβαιωτική και δεν είναι δυνατό να υποβληθεί σε αναθεωρητικό έλεγχο. [Βλ. Pieris v. Republic (1983) 3 C.L.R. 1054, Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου Επικρατείας 1929-1959 σελ. 240, Σ.Ε. 496/1957, Επαμεινώνδα Σπηλιωτόπουλου (ανωτέρω)].
Στις αγορεύσεις των δυο πλευρών περιέχεται εκτεταμένη αναφορά σε ό,τι ονομάστηκε ουσία της υπόθεσης. Ο αναφερθείς ως σύζυγος της αιτήτριας ήταν νυμφευμένος με Κυπρία με την οποία απέκτησε δυο παιδιά. Η αιτήτρια ήταν για χρόνια καλλιτέχνις σε νυκτερινό κέντρο και μετά από διακοπή της παραμονής της στην Κύπρο επιχείρησε, αφού επανήλθε,να παρατείνει την παραμονή της επικαλούμενη το γάμο της. Ο Κύπριος με τον οποίο ήταν ο ισχυρισμός της ότι συνήψε γάμο, εμφανίστηκε να είχε ασπαστεί το μωαμεθανισμό που επιτρέπει την πολυγαμία και να είχε συνάψει το δεύτερο γάμο χωρίς λύση του πρώτου. Εμφανίστηκε ακόμα να είχε παρουσιάσει στη Συρία για τους σκοπούς σύναψης γάμου με την αιτήτρια πιστοποιητικό ελευθερίας που εξασφάλισε, χωρίς να είχε πράγματι λυθεί ο γάμος του, από την Ιερά Μητρόπολη Αποστόλου Αντρέα στο Τζιοχάνεσπουργκ της Ν. Αφρικής. Αναπτύχθηκαν επιχειρήματα ως προς την εικονικότητα ή μη του δεύτερου γάμου και, σε συνάρτηση με αυτό, ως προς την παραβίαση ή μη σειράς ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Τα ζητήματα αυτά δεν θα εγείρονταν για εξέταση ακόμα και στην περίπτωση που θα συζητούσαμε το κύρος της εκτελεστής απόφασης που εκδόθηκε. Η αίτηση είχε απορριφθεί όχι γιατί το αρμόδιο όργανο αξιολόγησε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το υλικό που είχε περισυλλεγεί ή γιατί μόρφωσε ορισμένη κρίση ως προς το γνήσιο ή το εικονικό του γάμου των αιτητών αλλά γιατί η αιτήτρια δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή της σε συνέντευξη. Εν πάση περιπτώσει, η παρούσα προσφυγή δεν στρέφεται ούτε θα μπορούσε να στραφεί κατά της πρώτης απόφασης που είναι και η μόνη εκτελεστή αφού θα ήταν εκπρόθεσμη και δεν δικαιολογείται να επεκταθώ. Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Καμιά διαταγή για έξοδα.
H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.