|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1993) 4 ΑΑΔ 2876
14 Δεκεμβρίου, 1993
[ΚΟΥΡΡΗΣ, Δ/στής]
ANAΦOPIKA ME TO APΘPO 146 TOY ΣYNTAΓMATOΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ,
Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
MEΣΩ YΠOYPΓOY YΓEIAΣ KAI AΛΛHΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 1170/91)
Σχέδια Υπηρεσίας — Δευτερογενής νομοθεσία — Δεν προσβάλλονται αυτοτελώς με προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος — Μπορούν να προσβληθούν έμμεσα με προσβολή της απόφασης που αποτελεί το αποτέλεσμα της εφαρμογής τους.
Αναθεωρητική Δικαιοδοσία — Δικαστική Απόφαση — Δεδικασμένο — Το γεγονός ότι η απόφαση εφεσιβλήθηκε δεν επηρεάζει την ισχύ της — Παραμένει σε ισχύ, μέχρι την αποπεράτωση της έφεσης.
Ο περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμος (Ν. 1/90) — Παρέχει εξουσιοδότηση για καταρτισμό Σχεδίων Υπηρεσίας — Δευτερογενής νομοθεσία — Μη αναφορά στο Νόμο 1/90 σε "ειδικότητες" δεν καθιστά τα Σχέδια Υπηρεσίας που αναφέρονται σε ειδικότητες ως utra vires — Η αρμόδια Αρχή καλύτερος κριτής για τις ανάγκες της Υπηρεσίας — Η σκοπιμότητα του Νόμου, δεν ελέγχεται από το Δικαστήριο.
Δημόσιοι Υπάλληλοι — Προαγωγές — Κανείς δημόσιος υπάλληλος δεν έχει κεκτημένο δικαίωμα προαγωγής αλλά μόνο προσδοκία.
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος — Έννομο συμφέρον — Υποψήφιος υπάλληλος που δεν κατείχε τα προσόντα του Σχεδίου Υπηρεσίας για προαγωγή, στερείται εννόμου συμφέροντος προσβολής της απόφασης της Ε.Δ.Υ.
Ο αιτητής προσέβαλε με την προσφυγή του, την απόφαση της Ε.Δ.Υ. με την οποία προήχθη στη θέση Ειδικού Ιατρού (Τακτικός Προϋπολογισμός) Ιατρικές Υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας το ενδιαφερόμενο μέρος, αντί του ιδίου. Σύμφωνα με το Σχέδιο Υπηρεσίας της θέσης, η κενή θέση αφορούσε την ειδικότητα της Νευροχειρουργικής. Ο αιτητής που κατείχε τη θέση Επιμελητή (Ακτινοθεραπείας), ισχυρίστηκε πως η πρόνοια του Σχεδίου Υπηρεσίας που καθόριζε την ειδικότητα της θέσης, ήταν εκτός της εξουσιοδοτήσεως του Νόμου (ultra vires) γιατί η αρμόδια αρχή δεν είχε εξουσία να κατανέμει τις θέσεις κατά ειδικότητα.
Οι καθ' ων η αίτηση ισχυρίστηκαν πως το θέμα αυτό είχε αποφασιστεί από το Δικαστήριο σε προηγούμενη προσφυγή του αιτητή, όπου ο ίδιος ισχυρισμός του αιτητή είχε απορριφθεί και έτσι αποτελούσε δεδικασμένο.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. Τα Σχέδια Υπηρεσίας, δεν μπορούν να προσβληθούν απ' ευθείας, αλλά μόνο έμμεσα, με προσφυγή που προσβάλλει το αποτέλεσμα της εφαρμογής τους. Στην περίπτωση αυτή, η σχετική πρόνοια του Σχεδίου Υπηρεσίας προσβάλλεται έμμεσα, μέσω της προαγωγής του ενδιαφερόμενου μέρους, στην οποία κατέληξε η ΕΔΥ εφαρμόζοντας το περί ού ο λόγος Σχέδιο Υπηρεσίας. Επομένως, σ'απάντηση σχετικού ισχυρισμού του δικηγόρου του ενδιαφερόμενου μέρους, η νομιμότητα του Σχεδίου Υπηρεσίας μπορεί να εξεταστεί με την προσφυγή αυτή.
2. Από το απόσπασμα της απόφασης του Δικαστηρίου στην προσφ. αρ. 903/91 φαίνεται ότι το Δικαστήριο δεν απέρριψε την προσφυγή του αιτητή, μόνο για το λόγο ότι δε στρεφόταν κατά εκτελεστής πράξης, αλλά και επί της ουσίας της.
Με βάση τα πιο πάνω, στην περίπτωση αυτή, υπάρχει δεδικασμένο αναφορικά με τα επίδικα θέματα που εγείρει ο αιτητής. Το γεγονός ότι η πιο πάνω απόφαση εφεσιβλήθηκε από τον αιτητή, δεν επηρεάζει την ισχύ της. Η εφεσιβληθείσα απόφαση παραμένει σε ισχύ, μέχρι την αποπεράτωση της έφεσης εναντίον της.
3. Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και αν δεν υπήρχε το δεδικασμένο για τον αιτητή, η απόφαση του Δικαστηρίου δε θα ήταν διαφορετική. Ο σχετικός Νόμος, στον οποίο γίνεται αναφορά, είναι ο περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμος (Ν. 1/90). Το γεγονός ότι ο όρος "ειδικότητα" δεν απαντάται στο Νόμο, δεν καθιστά από μόνο του τη σχετική πρόνοια του Σχεδίου Υπηρεσίας άκυρη, για το λόγο ότι είναι εκτός της εξουσιοδοτήσεως του Νόμου (ultra vires).
Το Σχέδιο Υπηρεσίας στην παρούσα περίπτωση, έγινε νόμιμα και η αμφισβητούμενη πρόνοιά του δεν είναι εκτός της εξουσιοδοτήσεως του Νόμου. Ο καθορισμός της ειδικότητας έγινε από την αρμόδια Αρχή, με βάση τις πρόνοιες του Σχεδίου Υπηρεσίας που εξομοιώνεται με δευτερογενή νομοθεσία. Η σκοπιμότητα του Νόμου δεν ελέγχεται από το Δικαστήριο, η δε αρμόδια Αρχή είναι ο καλύτερος κριτής των αναγκών της Υπηρεσίας.
4. Απορρίπτεται και ο ισχυρισμός του αιτητή για άνιση μεταχείριση. Κανείς δημόσιος υπάλληλος δεν έχει κεκτημένο δικαίωμα προαγωγής, αλλά μόνο προσδοκία προαγωγής. Οι προαγωγές γίνονται με βάση τα εκάστοτε σε ισχύ Σχέδια Υπηρεσίας. Η πρόνοια του σχεδίου, για καθορισμό ειδικότητας είναι λογική από κάθε άποψη, ιδίως ενόψει των καθηκόντων της θέσης, όπως περιγράφονται σ' αυτό.
5. Ενόψει των πιο πάνω, είναι φανερό ότι ο αιτητής δεν κέκτηται το απαραίτητο έννομο συμφέρον για προβολή της επίδικης απόφασης, αφού δεν είχε τα προσόντα της ειδικότητας που καθορίστηκε από την αρμόδια αρχή για την επίδικη θέση.
H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Δημοκρατία v. Γιαλλουρίδη και Άλλων (1990) 3 Α.Α.Δ. 4316,
Βογιατζής v. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 3925,
Κίκας και Άλλος v. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 1276,
Λάρκου v. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 2917,
Φλωρίδη και Άλλοι v. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 1512.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης των καθ' ων η αίτηση με την οποία προάχθηκε το ενδιαφερόμενο μέρος στη μόνιμη θέση Ειδικού Ιατρού (Τακτ. Προϋπ.) Ιατρικής Υπηρεσίας και Υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας, αντί του αιτητή.
Α. Σ. Αγγελίδης, για τον Αιτητή.
Α. Βασιλειάδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α' για τους Καθ' ων η αίτηση.
Μ. Χριστοφίδου για Ε. Ευσταθίου, για το Ενδιαφερόμενο μέρος.
Cur. adv. vult.
KOYPPHΣ, Δ.: Ο αιτητής ζητά την ακόλουθη θεραπεία:
"1. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση της καθ' ης η αίτηση αρ. 2 η οποία δημοσιεύτηκε στις 22.11.1991 στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας και με την οποίαν προήγαγε μετά από καθορισμό παράνομα της "ειδικότητας" από τον καθ' ου η αίτηση αρ. 1, τον Ανδρέα Διέτη στη μόνιμη θέση Ειδικού Ιατρού (Τακτικός Προϋπολογισμός) Ιατρικές Υπηρεσίες και Υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας από την 11.11.1991 αντί και/ή στη θέση του αιτητή είναι άκυρη, παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος.".
Ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Υγείας, με επιστολή του ημερομηνίας 22/7/91, ζήτησε από την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας (ΕΔΥ) να προβεί στην πλήρωση μιας κενής θέσης Ειδικού Ιατρού στις Ιατρικές Υπηρεσίες και Υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας, στην ειδικότητα της Νευροχειρουργικής. Η θέση Ειδικού Ιατρού είναι θέση προαγωγής.
Ο αιτητής πρόσβαλε το περιεχόμενο της πιο πάνω επιστολής με την προσφυγή 903/91, ισχυριζόμενος ότι η αρμόδια Αρχή δεν είχε εξουσία, υποβάλλοντας την πρόταση στην ΕΔΥ για πλήρωση της θέσης, να καθορίσει και την ειδικότητα της θέσης που θα επληρούτο. Η πιο πάνω προσφυγή απορρίφθηκε στις 5/12/91. Πριν την έκδοση της απόφασης όμως, η ΕΔΥ κατά τις συνεδρίες της ημερομηνίας 23/10/91 και 25/10/91, αποφάσισε την προαγωγή στην επίδικη θέση του ενδιαφερόμενου μέρους, που ήταν ο μοναδικός "προάξιμος" υποψήφιος και κρίθηκε κατάλληλος για προαγωγή.
Η προαγωγή του ενδιαφερόμενου μέρους δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, ημερομηνίας 22/11/91 και εναντίον της καταχωρήθηκε η παρούσα προσφυγή, από τον αιτητή.
Ο αιτητής κατείχε από τις 15/2/86, τη θέση Επιμελητή (Ακτινοθεραπείας), και όπως αναφέρει στην αίτησή του, προεσταται του Ακτινοθεραπευτικού Τμήματος του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Το ενδιαφερόμενο μέρος προάχθηκε στη θέση Επιμελητή (Νευροχειρουργικής), επίσης στις 15/2/86.
Ο δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση, ισχυρίστηκε ότι ο αιτητής στερείται του απαραίτητου έννομου συμφέροντος αφού δεν είχε τα προσόντα της ειδικότητας της επίδικης θέσης, δηλαδή ειδικότητας νευροχειρούργου.
Η ειδικότητα, σύμφωνα με τη Σημείωση (1) του σχεδίου υπηρεσίας "θα καθορίζεται επακριβώς κατά την πλήρωσιν της θέσεως αναλόγως των αναγκών της Υπηρεσίας.".
Ο αιτητής ισχυρίζεται ότι η πιο πάνω πρόνοια είναι εκτός της εξουσιοδοτήσεως του Νόμου (ultra vires) και ότι η αρμόδια αρχή δεν είχε εξουσία, βάσει του Νόμου, για κατανομή των θέσεων κατά ειδικότητα, συναρτά δε και το έννομο συμφέρον του με τους ισχυρισμούς του αυτούς. Το θέμα του έννομου συμφέροντος του αιτητή, δεν μπορεί να διαχωρισθεί από τους ισχυρισμούς τους οποίους προβάλλει. Για το λόγο αυτό, θα εξετάσω το θέμα του έννομου συμφέροντος, μαζί με τους υπόλοιπους ισχυρισμούς. Αν κριθεί ότι οι πιο πάνω ισχυρισμοί του δεν ευσταθούν, τότε ο αιτητής στερείται εννόμου συμφέροντος αναφορικά με την καταχώρηση της παρούσας προσφυγής.
Σύμφωνα με τη νομολογία μας, τα σχέδια υπηρεσίας δεν μπορούν να προσβληθούν απ' ευθείας, αλλά μόνο έμμεσα, με προσφυγή που προσβάλλει το αποτέλεσμα της εφαρμογής τους (Δημοκρατία v. Γιαλλουρίδη και Άλλων (1990) 3 Α.Α.Δ. 4316). Στην περίπτωση αυτή, η σχετική πρόνοια του σχεδίου υπηρεσίας προσβάλλεται έμμεσα, μέσω της προαγωγής του ενδιαφερόμενου μέρους, στην οποία κατέληξε η ΕΔΥ εφαρμόζοντας το περί ού ο λόγος σχέδιο υπηρεσίας. Επομένως, σ' απάντηση σχετικού ισχυρισμού του δικηγόρου του ενδιαφερόμενου μέρους, η νομιμότητα του σχεδίου υπηρεσίας μπορεί να εξεταστεί με την προσφυγή αυτή.
Ο δικηγόρος του αιτητή ισχυρίστηκε ότι η πιο πάνω πρόνοια του σχεδίου υπηρεσίας είναι εκτός της εξουσιοδοτήσεως του Νόμου (ultra vires), αφού ο όρος "ειδικότητα" δεν ερμηνεύεται στο άρθρο 2 του Νόμου, ότι η έγκριση του σχεδίου υπηρεσίας δεν έγινε σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 27 του Νόμου και ότι η αρμόδια Αρχή έχει εξουσία, βάσει του άρθρου 29(1) του Νόμου, μόνο να υποβάλει πρόταση για πλήρωση κενής θέσης και όχι να καθορίσει ειδικότητα. Με τον καθορισμό της ειδικότητας, η αρμόδια Αρχή καθορίζει τα προσόντα για προαγωγή και επιβάλλει δέσμια ενέργεια στην ΕΔΥ, στην οποία δεν παρέχεται η ευχέρεια επιλογής του καταλληλότερου υπoψηφίου. Ισχυρίστηκε επίσης, ότι παραβιάστηκε το δικαίωμά του για ίσες ευκαιρίες και ίση μεταχείριση.
Η ουσία των ισχυρισμών του αιτητή αποτέλεσε τη βάση της προσφυγής του, που απορρίφθηκε από το Δικαστήριο (Βλέπε, Δρ. Μ. Βογιατζής v. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 3925). Ο αιτητής εφεσίβαλε την πιο πάνω απόφαση με την Αναθεωρητική Έφεση 1461, η οποία ακόμα εκκρεμεί.
Ο δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση, υποστήριξε ότι με την πιο πάνω απόφαση, δημιουργήθηκε δεδικασμένο για τον αιτητή, όσον αφορά τους ισχυρισμούς του αυτούς. Απαντώντας, ο δικηγόρος του αιτητή ισχυρίστηκε ότι η πιο πάνω απόφαση δεν αποτελεί δεδικασμένο, γιατί α) εκκρεμεί έφεση εναντίον της, και β) η προσφυγή του απορρίφθηκε μόνο για το λόγο ότι στρεφόταν κατά μη εκτελεστής πράξης.
Το επίμαχο μέρος της εφεσιβληθείσης απόφασης έχει ως εξής:
"Ο δικηγόρος της Δημοκρατίας υπέβαλε πως η ενέργεια της αρμόδιας αρχής, να προτείνει δηλαδή στην ΕΔΥ την πλήρωση κενής θέσης, σύμφωνα με το άρθρο 29 του Νόμου, δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη. Εισηγείται δε παραπέρα πως ήταν μέσα στα πλαίσια της εξουσίας της αρμόδιας αρχής να ζητήσει από την ΕΔΥ την πλήρωση της θέσης στην ειδικοτητα που έκρινε πως απαιτούσαν οι ανάγκες της υπηρεσίας. Οι θέσεις ειδικού ιατρού, όταν δημιουργούνται, δεν κατανέμονται στο νόμο ή στους ετήσιους περί Προϋπολογισμούς Νόμους στους διάφορους κλάδους ιατρικής, αναφέρεται σ' αυτούς απλώς ο συνολικός αριθμός των θέσεων. Εναπόκειται δε στην αρμόδια αρχή να ζητήσει την πλήρωση στις θέσεις των ειδικοτήτων που η ίδια, ως η εξουσία υπεύθυνη για τη δημόσια διοίκηση, κρίνει πρόσφορο.
Συμφωνώ με τις εισηγήσεις του δικηγόρου της Δημοκρατίας και πολύ λίγα έχω να προσθέσω. Η γραπτή πρόταση από την αρμόδια αρχή προς την ΕΔΥ για την πλήρωση οποιασδήποτε θέσης είναι το αναγκαίο διάβημα στην έναρξη της διαδικασίας πλήρωσης της θέσης, που γίνεται από το ανεξάρτητο όργανο, την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας. Οι ανάγκες για την επαρκή λειτουργία της κρατικής μηχανής σε προσωπικό κρίνονται από την υπεύθυνη προς τούτο εξουσία, που σύμφωνα με το άρθρο 54 του Συντάγματος είναι το Υπουργικό Συμβούλιο. Και βέβαια εδώ υπεισέρχεται και η Νομοθετική εξουσία. Τα όρια αρμοδιοτήτων των δύο εξουσιών καθορίζονται από το Σύνταγμα, θέμα το οποίο δε μας απασχολεί εδώ.
Ο δημόσιος υπάλληλος δεν έχει εκ του νόμου δικαίωμα προαγωγής αλλά προσδοκία, που συναρτάται από την αξιοσύνη του, που κρίνεται από το αρμόδιο κατά νόμο όργανο και τις αρχές του διοικητικού δικαίου, και τις ευκαιρίες που παρέχει η υπηρεσία.
Τελειώνοντας παρατηρώ πως, ενώ ο δικηγόρος του αιτητή εισηγείται από τη μια ότι η αρμόδια αρχή δεν είχε εξουσία να προτείνει στην ΕΔΥ την πλήρωση της θέσης του Ειδικού Ιατρού στην ειδικότητα της νευροχειρουργικής, από την άλλη ζητά ουσιαστικά από το Δικαστήριο διακήρυξη πως έπρεπε να πληρωθεί η θέση του Ειδικού Ιατρού στην ειδικότητα της ακτινοθεραπευτικής, για να διοριστεί ο αιτητής.".
(η υπογράμμιση δική μου)
Από το πιο πάνω απόσπασμα φαίνεται ότι το Δικαστήριο δεν απέρριψε την προσφυγή του αιτητή μόνο για το λόγο ότι δε στρεφόταν κατά εκτελεστής πράξης, αλλά και επί της ουσίας της. Η υπογραμμισθείσα φράση δείχνει ότι ο Δικαστής συμφώνησε "με τις εισηγήσεις" του δικηγόρου της Δημοκρατίας και όχι με "την εισήγηση" αναφορικά με την εκτελεστότητα της προσβαλλόμενης απόφασης. Περαιτέρω, το μεγαλύτερο μέρος των σχολίων του Δικαστή που ακολουθούν την υπογραμμισθείσα φράση, δεν αφορούν την εκτελεστότητα της προσβαλλόμενης απόφασης. Το γεγονός ότι η πιο πάνω απόφαση εφεσιβλήθηκε από τον αιτητή δεν επηρεάζει την ισχύ της. Η εφεσιβληθείσα απόφαση παραμένει σε ισχύ μέχρι την αποπεράτωση της έφεσης εναντίον της (Πλατρίτη v. Δημοκρατίας, Υπόθεση Αρ. 78/90, ημερ. 30/9/93).
Με βάση τα πιο πάνω, βρίσκω ότι στην περίπτωση αυτή, υπάρχει δεδικασμένο αναφορικά με τα επίδικα θέματα που εγείρει ο αιτητής (Βλέπε, Κίκας και Άλλος v. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 1276 και Λάρκου v. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 2917).
Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και αν δεν υπήρχε το δεδικασμένο για τον αιτητή, η απόφασή μου δε θα ήταν διαφορετική. Ο σχετικός Νόμος, στον οποίο γίνεται αναφορά, είναι ο περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμος, αρ. 1/90 (ο Νόμος). Το γεγονός ότι ο όρος "ειδικότητα" δεν απαντάται στο Νόμο, δεν καθιστά από μόνο του τη σχετική πρόνοια του σχεδίου υπηρεσίας άκυρη, για το λόγο ότι είναι εκτός της εξουσιοδοτήσεως του Νόμου (ultra vires).
Στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Γιαλλουρίδη και Άλλων (πιο πάνω), προβλήθηκε ισχυρισμός ότι πρόνοια του σχεδίου υπηρεσίας της θέσης Βοηθού Φοροθέτη 1ης Τάξης, με την οποία θεωρούνταν ως προσοντούχοι υποψήφιοι έκτακτοι υπάλληλοι του Τμήματος, ήταν εκτός της εξουσιοδοτήσεως του Νόμου (Νόμος 33/67, άρθρο 29), για το λόγο ότι ο όρος "έκτακτος" δεν αναφερόταν πουθενά στο Νόμο. Το Δικαστήριο, αφού ανέφερε ότι το άρθρο 29 (του Νόμου 33/67) απονέμει ευρείες εξουσίες στο Υπουργικό Συμβούλιο, αναφορικά με την κατάρτιση σχεδίων υπηρεσίας, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το σχέδιο υπηρεσίας δεν ήταν ultra vires.
Στην υπόθεση Φλωρίδη και Άλλων v. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 1512, όπου και πάλι έγινε καθορισμός ειδικότητας από την αρμόδια Αρχή, σύμφωνα με σημείωση του σχεδίου υπηρεσίας για τη θέση του Ανώτερου Εκπαιδευτή, Ανώτερο Τεχνολογικό Ινστιτούτο, το Δικαστήριο είπε τα ακόλουθα:
"Τα Σχέδια Υπηρεσίας, όπως πάγια έχει επικρατήσει στη νομολογία μας, είναι δευτερογενής νομοθεσία. Δευτερογενής νομοθεσία εκδίδεται τόσο από το Υπουργικό Συμβούλιο όσο και από άλλα όργανα που ασκούν διοικητική εξουσία, εφόσον εξουσιοδοτούνται προς τούτο από πρωτογενή νομοθεσία (βλ. Δημοκρατία v. Ανδρέας Γιαλλουρίδης κ.ά. (1990) 3 Α.Α.Δ. 4316).
Η νομοθετική εξουσιοδότηση του άρθρου 29 του περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμου του 1967, Ν. 33/67, όπως τροποποιήθηκε, παρέχει στο Υπουργικό Συμβούλιο ευρείες εξουσίες για τον καταρτισμό των Σχεδίων Υπηρεσίας μιας θέσης, τον καθορισμό των γενικών καθηκόντων και ευθυνών της θέσης, τα απαιτούμενα πρσόντα κ.λ.π.
Το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε το Σχέδιο Υπηρεσίας της επίδικης θέσης και με την προσθήκη της σημείωσης (2), ανέθεσε την εξουσία καθορισμού της ειδικότητας στην αρμόδια αρχή.
Η πρόταση για πλήρωση της θέσης έγινε σύμφωνα με την προβλεπόμενη από το νόμο διαδικασία, με επιστολή από την αρμόδια αρχή προς την Επιτροπή, η οποία ενεργούσε κατά τεκμήριο με βάση τις ανάγκες της υπηρεσίας, δεδομένου ότι η αρχή είναι σε θέση να γνωρίζει τις ανάγκες αυτές σε κάθε δεδομένη περίπτωση.
Οι δικηγόροι των αιτητών δεν έχουν θέσει ενώπιόν μου οποιαδήποτε στοιχεία που να καταδεικνύουν ότι ο καθορισμός της Πολιτικής Μηχανικής σαν ειδικότητας στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έγινε με βάση τις ανάγκες της υπηρεσίας. Τουναντίον, η σημείωση (2) του Σχεδίου Υπηρεσίας, δεικνύει ότι παρέχεται νομοθετική εξουσιοδότηση προς την αρμόδια αρχή να καθορίζει την ειδικότητα κάθε φορά που υπάρχει θέμα πλήρωσης της θέσης αυτής και ότι ο καθορισμός της ειδικότητας δε γίνεται κατά τον τρόπο που επιχειρηματολόγησε ο δικηγόρος των αιτητών.
Η σημείωση (2), "η ειδικότης θα καθορίζεται κατά την πλήρωση της θέσεως", αποτελούσε μέρος του Σχεδίου Υπηρεσίας και σαν τέτοια, δεν μπορούσε να αγνοηθεί από την Επιτροπή (βλ. Αλίκη Λιμνάτου κ.ά. v. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 4057).
Το Δικαστήριο τούτο, όπως έχει επανειλημμένα νομολογηθεί, δεν ελέγχει τη σκοπιμότητα του Νόμου, το δε θέμα της κατανομής και του καθορισμού των ειδικοτήτων εμπίπτει στην κρίση της αρμόδιας αρχής, που γνωρίζει τις ανάγκες της υπηρεσίας (βλ., μεταξύ άλλων, Ανθή Ιορδάνου κ.ά. v. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 4515 και Αλίκη Λιμνάτου κ.ά. v. Δημοκρατίας, ανωτέρω).".
Συμφωνώ με όσα λέχθηκαν πιο πάνω. Βρίσκω ότι το σχέδιο υπηρεσίας στην παρούσα περίπτωση έγινε νόμιμα και η αμφισβητούμενη πρόνοιά του δεν είναι εκτός της εξουσιοδοτήσεως του Νόμου. Ο καθορισμός της ειδικότητας έγινε από την αρμόδια Αρχή, με βάση τις πρόνοιες του σχεδίου υπηρεσίας που εξομοιώνεται με δευτερογενή νομοθεσία. Η σκοπιμότητα του Νόμου δεν ελέγχεται από το Δικαστήριο, η δε αρμόδια Αρχή είναι ο καλύτερος κριτής των αναγκών της Υπηρεσίας.
Ούτε βρίσκω βάση στον ισχυρισμό του αιτητή για άνιση μεταχείριση. Κανείς δημόσιος υπάλληλος δεν έχει κεκτημένο δικαίωμα προαγωγής, αλλά μόνο προσδοκία προαγωγής. Οι προαγωγές γίνονται με βάση τα εκάστοτε σε ισχύ σχέδια υπηρεσίας. Η πρόνοια του σχεδίου για καθορισμό ειδικότητας είναι λογική από κάθε άποψη, ιδίως ενόψει των καθηκόντων της θέσης, όπως περιγράφονται σ' αυτό.
Eνόψει των πιο πάνω, είναι φανερό ότι ο αιτητής δεν κέκτηται το απαραίτητο έννομο συμφέρον για προσβολή της επίδικης απόφασης, αφού δεν είχε τα προσόντα της ειδικότητας που καθορίστηκε από την αρμόδια αρχή για την επίδικη θέση.
Με βάση όλα τα πιο πάνω, η παρούσα προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται.
Καμιά διαταγή για έξοδα.
H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.