Oικονομίδης Aλέξανδρος και Άλλη ν. Δημοκρατίας (Eπιτροπή Δημόσιας Yπηρεσίας) (1993) 4 ΑΑΔ 2267

Δημόσιοι Υπάλληλοι — Προαγωγές — Εμπιστευτικές Εκθέσεις — Δεν αποτελεί κακή άσκηση διακριτικής ευχέρειας, η απόδοση μεγαλύτερης βαρύτητας από το διορίζον όργανο στις πιο πρόσφατες εκθέσεις.

Δημόσιοι Υπάλληλοι — Προαγωγές — Συστάσεις — Απόκλιση απόφασης από αυτές — Απαιτείται αιτιολογία — Συστάσεις που είναι ασύμφωνες με την εικόνα των Εμπιστευτικών Εκθέσεων πρέπει να παραγνωρίζονται.

Δημόσιοι Υπάλληλοι — Προαγωγές — Έκδηλη Υπεροχή — Έννοια.

Οι αιτητές προσέβαλαν με την προσφυγή τους την απόφαση προαγωγής των ενδιαφερομένων μερών στην θέση Εργατικού Λειτουργού 1ης Τάξης Τμήμα Εργασίας.

Το Ανώτατο Δικαστήριο απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:

1. Η απόδοση εκ μέρους του αρμόδιου διοικητικού οργάνου ιδιαίτερης έμφασης στις πιο πρόσφατες Εμπιστευτικές Εκθέσεις των υποψηφίων, δεν αποτελεί λανθασμένη άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του οργάνου. Στην υπόθεση Μόνικα Κρύφτη v. Κυπριακής Δημοκρατίας, το δικαστήριο στη σελίδα 798, ανάφερε τα ακόλουθα:

"Έχει καθιερωθεί από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου ότι ολόκληρη η σταδιοδρομία ενός υπαλλήλου πρέπει να λαμβάνεται υπόψη αλλά, εν πάση περιπτώσει, δεν πρέπει να θεωρείται λανθασμένη άσκηση διακριτικής εξουσίας η από μέρους του αρμοδίου οργάνου απόδοση μεγαλύτερης βαρύτητας στις πιο πρόσφατες Εμπιστευτικές Εκθέσεις, παρά στις πιο απομακρυσμένες και αυτό γιατί δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πως οι τελευταίες Εμπιστευτικές Εκθέσεις παρουσιάζουν κάποια εικόνα που είναι πιο ενδεικτική και σχετική προς τη χρονική στιγμή κατά την οποία διενεργείται η επιλογή των υποψηφίων για διορισμό ή προαγωγή."

2. Όπου το διοικητικό όργανο αιτιολογεί την απόφασή του να μην ακολουθήσει τις συστάσεις του υπεύθυνου του τμήματος, δεν υπάρχει περιθώριο για προβολή του ισχυρισμού ότι υπήρξε υπέρβαση εξουσίας.

Στην απόφαση Ξενής Λάρκος v. Κυπριακής Δημοκρατίας το δικαστήριο αναφέρει τα ακόλουθα στη σελίδα 2926:

"Οι συστάσεις που όμως αν είναι ασύμφωνες με την εικόνα που παρουσιάζεται στις Εμπιστευτικές Εκθέσεις, πρέπει να παραγνωρίζονται, ή να τους αποδίδεται περιορισμένη βαρύτητα, ανάλογα με την έκταση της ασυμφωνίας. Η σημασία των συστάσεων εξασθενίζει, ανάλογα με το βαθμό διάστασής τους προς τις Εμπιστευτικές Εκθέσεις, που καθορίζουν αντικειμενικά την αξία του υπαλλήλου.

3. Σύμφωνα με την απάντηση της δικηγόρου της Δημοκρατίας σε επιχείρημα των αιτητών, όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη διαθέτουν τα προσόντα που απαιτούνται από το Σχέδιο Υπηρεσίας της επίδικης θέσης, το οποίο δεν θεωρεί πλεονέκτημα ή επιπρόσθετο προσόν την παρακολούθηση οποιωνδήποτε μαθημάτων ή εκπαιδευτικών προγραμμάτων.

Υιοθετούνται τα επιχειρήματα της δικηγόρου της Δημοκρατίας και το Δικαστήριο καταλήγει, ότι σύμφωνα με τις καθιερωμένες αρχές του διοικητικού δικαίου, οι αιτητές θα πρέπει να αποδείξουν στο δικαστήριο ότι υπάρχει έκδηλη υπεροχή έναντι των ενδιαφερομένων μερών.

Η έννοια της έκδηλης υπεροχής έχει επεξηγηθεί σε σωρεία αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Στην απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση Παρασκευή Ζένιου Ευαγγέλη v. Κυπριακής Δημοκρατίας, το Δικαστήριο υιοθέτησε στη σελίδα 640, της απόφασης το πιο κάτω απόσπασμα από την απόφαση στην υπόθεση Χ"Ιωάννου v. Δημοκρατίας

"Επειδή με τη φράση έκδηλη υπεροχή εννοείται η υπεροχή ενός προσώπου, για να ευσταθήσει τέτοιου είδους ισχυρισμός πρέπει να είναι αυταπόδεικτος και προφανής από την εξέταση των φακέλων των υποψηφίων. Η υπεροχή πρέπει να είναι τέτοιας φύσης, που να βγαίνει από κάθε άποψη από το συνδυασμένο αποτέλεσμα της αξίας, προσόντων και αρχαιότητας των προσώπων που συναγωνίζονται για προαγωγή, με άλλες λέξεις, πρέπει να βγαίνει ως αναντίρρητο γεγονός, τόσο πειστικό που να εντυπωσιάζει κάποιο από την πρώτη ματιά."

Το Δικαστήριο συμφωνεί με τη θέση των καθ' ων η αίτηση, ότι υπήρχε ικανοποιητική αιτιολόγηση για την απόκλιση της ΕΔΥ μερικώς από τις συστάσεις του διευθυντή του τμήματος, αναφορικά με την αιτήτρια αρ.2.

H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.

Αναφερόμενες υποθέσεις:

Μιχαηλίδης v. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 3288,

Harris v. Republic (1989) 3 C.L.R. 147,

Δημοκρατία v. Βασιλείου (1990) 3 Α.Α.Δ. 226,

Παπανδρέου v. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 54,

Κρύφτη v. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 790,

Ευαγγέλη v. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 634,

Λάρκος v. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 2917,

Ηadjiioannou v. Republic (1983) 3 C.L.R. 1991.

Προσφυγή.

Προσφυγή εναντίον της απόφασης της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας με την οποία τα ενδιαφερόμενα μέρη προάχθηκαν στη θέση Εργατικού Λειτουργού, 1ης Τάξης, (Tακτικός Προϋπολογισμος) Τμήμα Εργασίας, αντί των αιτητών.

Α. Σ. Αγγελίδης, για τους Αιτητές.

Μ. Παμπαλλή, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.

Α. Παπαχαραλάμπους, για το Ενδιαφερόμενο μέρος Αρ. 2 Ε. Σωκράτους.

Α. Μαρκίδης, για το Ενδιαφερόμενο μέρος Αρ. 3 Γ. Ζαμπυρίνη.

Cur. adv. vult.

XATZHTΣAΓΓAPHΣ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή οι αιτητές ζητούν από το Δικαστήριο την ακόλουθη θεραπεία:

"Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση της καθ'ης η αίτηση η οποία δημοσιεύτηκε την 1.11.91 στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας και με την οποίαν προήγαγεν τους 1. Γεώργιο Βενέζη, 2. Ειρήνη Σωκράτους και 3. Γαβριέλλα Γαβριήλ-Ζαμπυρίνη στη μόνιμη θέση Εργατικού Λειτουργού, 1ης Τάξης (Τακτικός Προϋπολογισμός), Τμήμα Εργασίας από την 1.10.1991 αντί και/ή στη θέση των αιτητών είναι άκυρη, παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος."

Η αίτηση βασίζεται μεταξύ άλλων, στα ακόλουθα σημεία:

(α) Η απόφαση πάσχει γιατί δεν πραγματοποιήθηκε η αρχή της προαγωγής του καλύτερου από τους διαθέσιμους υποψήφιους.

(β) Η απόφαση λήφθηκε χωρίς τη δέουσα έρευνα.

(γ) Η απόφαση λήφθηκε με διαδικασία που προηγήθηκε που πάσχει νομικά.

(δ) Η απόφαση πάσχει λόγω πλάνης περί τα πράγματα και το νόμο.

(ε) Η απόφαση παραγνώρισε τις ειδικές γνώσεις, τα προσόντα των αιτητών, την εξαίρετη προσφορά τους και την αξία τους και είναι αναιτιολόγητη.

Τα γεγονότα της υπόθεσης είναι τα ακόλουθα: Ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων με επιστολή του ημερομηνίας 10.1.91 που λήφθηκε στο γραφείο της ΕΔΥ στις 10.1.91 ζήτησε μεταξύ άλλων την πλήρωση τριών κενών μόνιμων θέσεων Εργατικού Λειτουργού 1ης τάξης, Τμήμα Εργασίας.

Επειδή σύμφωνα με το σχέδιο υπηρεσίας η θέση Εργατικού Λειτουργού 1ης τάξης είναι θέση προαγωγης, η ΕΔΥ στη συνεδρία της με ημερομηνία 18.1.91 αποφάσισε να επιληφθεί του θέματος πλήρωσης των τριών κενών θέσεων σε ημερομηνία που θα οριζόταν αργότερα και στη συνεδρίαση να παραστεί και ο διευθυντής του Τμήματος Εργασίας.

Στη συνεδρία της ΕΔΥ ημερομηνίας 26.8.91 ο διευθυντής του Τμήματος Εργασίας σύστησε τους Γ. Ζαμπυρίνη, Α. Γαληνιώτου και Γ. Βενέζη, προς επιλογή για προαγωγή και στη συνέχεια αφού αυτός αποχώρησε η επιτροπή προχώρησε στη γενική αξιολόγηση και σύγκριση των υποψηφίων.

Η Επιτροπή αφού εξέτασε τα ουσιώδη στοιχεία από τον φάκελο πλήρωσης της θέσης, καθώς και από τους προσωπικούς φακέλους και τις εμπιστευτικές εκθέσεις των υποψηφίων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι υποψήφιοι Γ. Βενέζης και Γ. Ζαμπυρίνη, οι οποίοι συστήθηκαν από το διευθυντή και η υποψήφια Ε. Σωκράτους, η οποία δεν συστήθηκε από το διευθυντή, υπερείχαν των άλλων υποψηφίων με βάση το σύνολο των καθιερωμένων κριτηρίων αξία, προσόντα, αρχαιότητα και αποφάσισε να προσφέρει σε αυτούς προαγωγή σαν τους πιο κατάλληλους στη μόνιμη θέση Εργατικού Λειτουργού, 1ης τάξης στο Τμήμα Εργασίας. Η Επιτροπή δεν πείσθηκε από τα επιχειρήματα του διευθυντή ότι η αιτήτρια αρ. 2 είχε αρχαιότητα ή αξία που να δικαιολογεί την προαγωγή της έναντι της Ε. Σωκράτους.

Η ΕΔΥ στη συνεδρία της με ημερομηνία 23.9.91 αφού έλαβε υπόψη ότι οι Γ. Βενέζης, Γ. Ζαμπυρίνη και Ε. Σωκράτους στους οποίους προσφέρθηκε προαγωγή στη θέση Εργατικού Λειτουργού 1ης τάξης, Τμήμα Εργασίας, αποδέχθηκαν την προσφορά, καθόρισε την 1.10.91 ως ημερομηνία ισχύος της προαγωγής των πιο πάνω στην εν λόγω θέση.

Η πιο πάνω προαγωγή δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, ημερομηνίας 1.11.92, αρ. γνωστοποίησης 3593.

Ο ευπαίδευτος δικηγόρος των αιτητών στη γραπτή του αγόρευση ισχυρίστηκε ότι οι αιτητές υπερέχουν των ενδιαφερομένων μερών τόσο σε αξία, όσο και σε προσόντα, και ότι κακώς η ΕΔΥ έλαβε υπόψη της τις εμπιστευτικές εκθέσεις των υποψηφίων μόνο για τα τελευταία χρόνια δηλαδή από το 86 και έπειτα χωρίς να δημιουργείται ολοκληρωμένη εικόνα της αξίας τους.

Το δεύτερο θέμα στο οποίο αναφέρεται ο ευπαίδευτος δικηγόρος των αιτητών είναι η σύσταση του διευθυντή και η παραγνώρισή της, κατά τους ισχυρισμούς των αιτητών, χωρίς ειδική αιτιολογία από την ΕΔΥ και η οποία αφορά την αιτήτρια αρ. 2, Α. Γαληνιώτου. Περαιτέρω η ΕΔΥ, κατά τους ισχυρισμούς των αιτητών, δεν υιοθέτησε τη σύσταση ως είχε και δεν έδωσε ειδική προσοχή στην αιτήτρια αρ. 1.

Ο δικηγόρος των αιτητών αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην υπόθεση Φρ. Μιχαηλίδης v. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 3288, Harris v. Republic (1989) 3 C.L.R. 147, Κυπριακή Δημοκρατία v. Α. Βασιλείου (1990) 3 Α.Α.Δ. 226 και στην απόφαση Παπανδρέου v. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 54.

Περαιτέρω ο δικηγόρος των αιτητών ισχυρίζεται ότι η ΕΔΥ έπρεπε να αιτιολογήσει σωστά την απόφασή της, να αξιολογήσει και να συγκρίνει σε βάθος τους υποψηφίους και τον αιτητή 1. Γίνεται ισχυρισμός ότι η ΕΔΥ εσφαλμένα υιοθέτησε ως νόμιμη την αντίθετη προς το νόμο σύσταση του διευθυντή για τους δύο άλλους συστηθέντες.

Η ευπαίδευτος δικηγόρος της Δημοκρατίας αντικρούει τους ισχυρισμούς που έχουν εκτεθεί από τους αιτητές και ισχυρίζεται ότι ο πρώτος νομικός ισχυρισμός που προβάλλεται από τους αιτητές στη γραπτή τους αγόρευση είναι ότι η επιτροπή δεν είχε ενώπιόν της ολοκληρωμένη εικόνα της αξίας των υποψηφίων διότι κατά την αξιολόγηση των υποψηφίων έλαβε υπόψη τις εμπιστευτικές τους εκθέσεις από το 86 και μετά, δηλαδή, για τα τελευταία 5 χρόνια. Είναι η θέση της Δημοκρατίας ότι η πιο πάνω εισήγηση δεν υποστηρίζεται από την υφιστάμενη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου και ότι σύμφωνα με τη νομολογία η απόδοση εκ μέρους του αρμόδιου διοικητικού οργάνου ιδιαίτερης έμφασης στις πιο πρόσφατες εμπιστευτικές εκθέσεις των υποψηφίων δεν αποτελεί λανθασμένη άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του οργάνου. Στην υπόθεση Μόνικα Κρύφτη v. Κυπριακής Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 790, το δικαστήριο στη σελίδα 798 ανάφερε τα ακόλουθα:

"Έχει καθιερωθεί από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου ότι ολόκληρη η σταδιοδρομία ενός υπαλλήλου πρέπει να λαμβάνεται υπόψη αλλά, εν πάση περιπτώσει, δεν πρέπει να θεωρείται λανθασμένη άσκηση διακριτικής εξουσίας η από μέρους του αρμοδίου οργάνου απόδοση μεγαλύτερης βαρύτητας στις πιο πρόσφατες εμπιστευτικές εκθέσεις παρά στις πιο απομακρυσμένες και αυτό γιατί δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πως οι τελευταίες εμπιστευτικές εκθέσεις παρουσιάζουν κάποια εικόνα που είναι πιο ενδεικτική και σχετική προς τη χρονική στιγμή κατά την οποία διενεργείται η επιλογή των υποψηφίων για διορισμό ή προαγωγή. (Βλέπε, μεταξύ άλλων, Odysseas Georgiou v. P.S.C. (1976) 3 C.L.R. 74, 82, R. v. Rousos (1987) 3 C.L.R. 1217, 1224, Sosilos v. R. (1984) 3 C.L.R. 1133, 1138, Κωνσταντίνος Σάββα v. Ε.Δ.Υ. (1989) 3 Α.Α.Δ. 2037.)".

Εν πάση περιπτώσει, συνεχίζει η δικηγόρος της Δημοκρατίας, το θέμα στην παρούσα υπόθεση είναι καθαρά ακαδημαϊκό γιατί ακόμα και αν θα λαμβάνονταν υπόψη οι εμπιστευτικές εκθέσεις από το 83 και πάλι δεν υπάρχει υπεροχή των αιτητών ή είναι τόσο ελαφρά και περιθωριακή που δεν μπορεί να στοιχειοθετήσει τον ισχυρισμό για έκδηλη υπεροχή τους έναντι των ενδιαφερομένων μερών.

Ο δεύτερος νομικός λόγος που πρόβαλε ο δικηγόρος των αιτητών, είναι η μερική απόκλιση της Επιτροπής από τις συστάσεις του διευθυντή του Τμήματος Εργασίας. Όπως έχει ήδη αναφερθεί στη συνεδρία της Επιτροπής ημερ. 26.8.91 παρευρέθηκε και ο διευθυντής του Τμήματος Εργασίας, ο οποίος σύστησε για προαγωγή την αιτήτρια 2 και τα ενδιαφερόμενα μέρη Ζαμπυρίνη και Βενέζη. Η Επιτροπή δεν υιοθέτησε συνολικά τη σύσταση του διευθυντή και προήγαγε το ενδιαφερόμενο μέρος Σωκράτους αντί την αιτήτρια 2.

Είναι εισήγηση της δικηγόρου της Δημοκρατίας, ότι η απόφαση της Επιτροπής να αποκλίνει από τις συστάσεις του διευθυντή του τμήματος αναφορικά με την αιτήτρια 2 έχει πλήρως και ικανοποιητικά αιτιολογηθεί από την Επιτροπή. Η αιτιολογία παρατίθεται στη σελίδα 4 των πρακτικών και είναι η ακόλουθη:

"Η Επιτροπή δεν πείστηκε από τα επιχειρήματα του Διευθυντή του Τμήματος ότι η Ανδρούλλα Γαληνιώτου έχει αρχαιότητα ή αξία που να δικαιολογεί την προαγωγή της έναντι της Σωκράτους. Η Γαληνιώτου παρουσιάζεται με χαμηλότερη αξιολόγηση από τη Σωκράτους από το 1987 μέχρι σήμερα, υπερέχει δε κατά τι της Σωκράτους μόνο για το 1986. Επίσης η Γαληνιώτου στην αξιολόγησή της για το 1990 έχει 3 στοιχεία εξαίρετος, 4 στοιχεία πολύ ικανοποιητική και σε 1 στοιχείο έχει αξιολογηθεί ως ικανοποιητική. Το στοιχείο όμως αυτό αναφέρεται στην διευθυντική και διοικητική ικανότητα, προσόν το οποίο ιδιαίτερα απαιτείται από την παράγραφο 2 των απαιτούμενων προσόντων του σχεδίου υπηρεσίας. Εξάλλου, η Ειρήνη Σωκράτους έχει αρχαιότητα έναντι της Ανδρούλλας Γαληνιώτου στην παρούσα της θέση, αφού διορίστηκε σε αυτή στις 15.3.82 ενώ η Γαληνιώτου στις 15.10.83."

Όπου το διοικητικό όργανο αιτιολογεί την απόφασή του να μην ακολουθήσει τις συστάσεις του υπεύθυνου του τμήματος δεν υπάρχει περιθώριο για προβολή του ισχυρισμού ότι υπήρξε υπέρβαση εξουσίας. Παρασκευή Ζένου Ευαγγέλη v. Κυπριακής Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 634.

Στην απόφαση Ξενής Λάρκος v. Κυπριακής Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 2917, το δικαστήριο αναφέρει τα ακόλουθα στη σελίδα 2926:

"Οι συστάσεις του όμως αν είναι ασύμφωνες με την εικόνα που παρουσιάζεται στις εμπιστευτικές εκθέσεις, πρέπει να παραγνωρίζονται, ή να τους αποδίδεται περιορισμένη βαρύτητα, ανάλογα με την έκταση της ασυμφωνίας. Η σημασία των συστάσεων εξασθενίζει, ανάλογα με το βαθμό διάστασής τους προς τις εμπιστευτικές εκθέσεις, που καθορίζουν αντικειμενικά την αξία του υπαλλήλου."

Ένα άλλο επιχείρημα που προβάλλεται στη σελίδα 5 της γραπτής αγόρευσης του δικηγόρου των αιτητών σε σχέση με τα ενδιαφερόμενα μέρη Βενέζη και Ζαμπυρίνη είναι ότι σύμφωνα με τους πίνακες των προσόντων δεν έχουν παρακολουθήσει μαθήματα ή εκπαιδευτικά προγράμματα σε σχέση με τα καθήκοντα της θέσης τους.

Η απάντηση της δικηγόρου της Δημοκρατίας στο επιχείρημα αυτό είναι ότι όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη διαθέτουν τα προσόντα που απαιτούνται από το σχέδιο υπηρεσίας της επίδικης θέσης το οποίο δεν θεωρεί πλεονέκτημα ή επιπρόσθετο προσόν την παρακολούθηση οποιωνδήποτε μαθημάτων ή εκπαιδευτικών προγραμμάτων.

Συμφωνώ και υιοθετώ τα επιχειρήματα της δικηγόρου της Δημοκρατίας και καταλήγω ότι σύμφωνα με τις καθιερωμένες αρχές του διοικητικού δικαίου οι αιτητές θα πρέπει να αποδείξουν στο δικαστήριο ότι υπάρχει έκδηλη υπεροχή έναντι των ενδιαφερομένων μερών.

Η έννοια της έκδηλης υπεροχής έχει επεξηγηθεί σε σωρεία αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Στην απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση Παρασκευή Ζένου Ευαγγέλη v. Κυπριακής Δημοκρατίας, στην οποία έχω αναφερθεί πιο πάνω, το Δικαστήριο υιοθέτησε στη σελίδα 640 της απόφασης το πιο κάτω απόσπασμα από την απόφαση στην υπόθεση Χ"Ιωάννου v. Δημοκρατίας (1983) 3 Α.Α.Δ. 1991:

"Επειδή με τη φράση έκδηλη υπεροχή εννοείται η υπεροχή ενός προσώπου, για να ευσταθήσει τέτοιου είδους ισχυρισμός πρέπει να είναι αυταπόδεικτος και προφανής από την εξέταση των φακέλλων των υποψηφίων. Η υπεροχή πρέπει να είναι τέτοιας φύσης που να βγαίνει από κάθε άποψη από το συνδυασμένο αποτέλεσμα της αξίας, προσόντων και αρχαιότητας των προσώπων που συναγωνίζονται για προαγωγή, με άλλες λέξεις, πρέπει να βγαίνει ως αναντίρρητο γεγονός τόσο πειστικό που εντυπωσιάζει κάποιο από την πρώτη ματιά."

Περαιτέρω συμφωνώ με τη θέση των καθ' ων η αίτηση ότι υπήρχε ικανοποιητική αιτιολόγηση για την απόκλιση της ΕΔΥ μερικώς από τις συστάσεις του διευθυντή του τμήματος αναφορικά με την αιτήτρια αρ. 2.

Για τους πιο πάνω λόγους η προσφυγή απορρίπτεται άνευ εξόδων.

H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο

	CyLaw \| Αναφορικά μ'εμάς \| Επικοινωνία