|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1993) 4 ΑΑΔ 284
16 Φεβρουαρίου, 1993
[ΠΙΚΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΜΙΧΑΗΛ ΠΑΠΑΣΤΥΑΙΑΝΟΥ,
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 214/92)
Προσφυγή βάσει τον Άρθρον 146 τον Συντάγματος — Αντικείμενο — Εκτελεστή διοικητική απόφαση — Βεβαιωτική απόφαση δεν μπορεί να προσβληθεί με προσφυγή — Απόφαση που συνιστά βεβαίωση της βούλησης του διοικητικού οργάνου χωρίς τη διεξαγωγή νέας έρευνας και χωρίς να έχουν προκύψει νέα περιστατικά.
Οι περί Εκπαιδευτικής Λειτουργίας (Καθορισμός Αναγνωρισμένης Υπηρεσίας για Σκοπούς Διορισμού, Προαγωγής, και Προσαυξήσεων) Κανονισμοί του 1990 (Κ.Δ.Π. 143/90) — Κανονισμός 9 — Λεν αναγνωρίζεται ως υπηρεσία η περίοδος απουσίας εκπαιδευτικού με άδεια χωρίς απολαβές — Κατ' ερμηνεία δεν υπολογίζεται και η περίοδος απουσίας χωρίς άδεια — Μετά το διορισμό σε θέση στην Εκπαιδευτική Υπηρεσία η μόνη υπηρεσία που μπορεί να ληφθεί υπόψη για σκοπούς προαγωγής ή προσαυξήσεων, είναι εκείνη που παρέχεται στην Κυπριακή Εκπαιδευτική Υπηρεσία.
Ο αιτητής που απουσίασε στην Ελλάδα χωρίς άδεια από το Υπουργείο Παιδείας, προσέβαλε με την προσφυγή του την απόφαση των καθ' ων η αίτηση να απορρίψουν αίτημά του για αναγνώριση της υπηρεσίας του στα ελληνικά σχολεία κατά την περίοδο της εκούσιας απουσίας του, για σκοπούς προσαυξήσεων και ωφελημάτων. Μετά την απόρριψη του αιτήματός του υπέβαλε εκ νέου το ίδιο αίτημα, το οποίο και πάλιν απορρίφθηκε, με αποτέλεσμα και η δεύτερη αυτή απόφαση να προσβληθεί με την ίδια προσφυγή.
Η απόφαση της Ε.Ε.Υ είχε βασιστεί σε γνωμάτευση του Γενικού Εισαγγελέα σύμφωνα με την οποία (α) η αξίωση του αιτητή δε μπορούσε να γίνει αποδεκτή γιατί αυτό θα συνιστούσε προσπορισμό ωφελημάτων από το ίδιο σφάλμα, κατά παράβαση της αρχής του δικαίου γνωστής με τη λατινική ορολογία ex turpi causa non oritur action, και γιατί (β) αντίκειται προς τις πρόνοιες του Κ.9 που αποκλείει τον υπολογισμό ως υπηρεσίας, της περιόδου κατά την οποία απουσιάζει εκπαιδευτικός με άδεια χωρίς απολαβές.
Ο δικηγόρος του αιτητή υποστήριξε ότι ο Κ.9 περιορίζεται μόνο σε περιπτώσεις όπου υπάλληλος απουσιάζει με άδεια και ότι εξαιρείται από τις διατάξεις του Κ.9 η απουσία χωρίς άδεια.
Το Ανώτατο Δικαστήριο απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
(1) Η ένσταση των καθ' ων η αίτηση στο παραδεκτό της αναθεώρησης της δεύτερης απόφασης λόγω του βεβαιωτικού της χαρακτήρα, ευσταθεί. Η απόφαση συνιστούσε βεβαίωση της βούλησης διοικητικού οργάνου χωρίς τη διεξαγωγή νέας έρευνας και χωρίς να έχουν ανακύψει οποιαδήποτε νέα περιστατικά τα οποία να αναμορφώνουν το βάθρο του αιτήματος. Επομένως το Δικαστήριο θα ασχοληθεί μόνο με την πρώτη από τις δυο αποφάσεις η οποία προσβάλλεται και η οποία είναι καθοριστική για τα δικαιώματα του αιτητή σε σχέση με την υπηρεσία του σε σχολεία της Ελλάδας κατά την περίοδο 1989-90 και 1990-91 και συνεπώς εκτελεστή.
(2) Η εισήγηση του δικηγόρου του αιτητή είναι παράδοξη γιατί θέτει εκπαιδευτικό λειτουργό που απουσιάζει χωρίς άδεια σε πλεονεκτική θέση, έναντι λειτουργού ο οποίος απουσιάζει με την έγκριση των αρχών. Η απάντηση είναι ότι ο Κ.9 περιλαμβάνει κατά μείζονα λόγο και απουσία υπαλλήλου χωρίς την άδεια των αρχών. Μετά το διορισμό σε θέση στην Εκπαιδευτική Υπηρεσία, η μόνη υπηρεσία η οποία μπορεί να ληφθεί υπόψη για οποιουσδήποτε σκοπούς προαγωγής ή προσαυξήσεων, είναι εκείνη η οποία παρέχεται στην Κυπριακή Εκπαιδευτική Υπηρεσία. Η αξίωση του αιτητή προσκρούει επίσης στην αρχή του δικαίου ότι η παρανομία δε γεννά δικαιώματα.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Pieris v. Republic (1983) 3 C.L.R. 1054.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης των καθ' ων η αίτηση με την οποία απορρίφθηκε αίτημα του αιτητή για αναγνώριση της υπηρεσίας του στα Ελληνικά σχολεία κατά την περίοδο της εκούσιας απουσίας από τα καθήκοντά του για σκοπούς προσαυξήσεων και ωφελημάτων.
Λ. Σ. Αγγελίδης, για τον Αιτητή.
Ρ. Παπαέτη, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ'ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Δ.: Την 1/9/1989 ο αιτητής διορίστηκε επί δοκιμασία στη μόνιμη θέση του καθηγητή της φιλολογίας. Κατά το διορισμό του του αναγνωρίστηκε για σκοπούς τοποθέτησης στη μισθοδοτική κλίμακα του καθηγητή, μελλοντικών προσαυξήσεων και άλλων ωφελημάτων, η υπηρεσία του για 9 σχεδόν χρόνια σε δημόσια σχολεία της Ελλάδας.
Ευθύς μετά το διορισμό του υπέβαλε αίτηση για την παροχή σ' αυτόν άδειας απουσίας άνευ απολαβών. Παρά την άρνηση του Υπουργείου ο αιτητής εγκατέλειψε τα καθηκόντά του και απουσίασε από την υπηρεσία χωρίς άδεια από τις 28/9/90. Προκύπτει ότι επιδίωξη του αιτητή ήταν να επιτύχει διορισμό στη θέση του καθηγητή παρόλο που δεν είχε πρόθεση να προσφέρει άμεσα τις υπηρεσίες του. Κατά τις θερινές διακοπές του επόμενου χρόνου, και συγκεκριμένα στις 18/7/90, ο αιτητής γνωστοποίησε στις αρχές την προθυμία του να συνεχίσει την προσφορά των υπηρεσιών του. Πράγματι ανέλαβε καθήκοντα την 1/9/90 τα οποία και πάλι εγκατέλειψε χωρίς άδεια στις 10/10/90. Η απουσία του αιτητή στο εξωτερικό οφειλόταν στη διατήρηση του δεσμού του με την ελληνική εκπαιδευτική Υπηρεσία σε συνάρτηση με υποτροφία της οποίας έτυχε από το ελληνικό δημόσιο για την εκπόνηση μεταπτυχιακής εργασίας.
Οι εκπαιδευτικές αρχές προέβησαν στην πειθαρχική δίωξη του αιτητή με την πρόσαψη δυο κατηγοριών για απουσία από την υπηρεσία χωρίς άδεια για τις αντίστοιχες δυο περιόδους που αυθαίρετα εγκατέλειψε τα καθήκοντά του. Η Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας έκρινε ένοχο τον αιτητή και για τα δυο πειθαρχικά παραπτώματα και του επέβαλε ως τιμωρία χρηματική ποινή. Μετά την εκπλήρωση των σκοπών για τους οποίους ηθελημένα απουσίασε από τα καθήκοντά του και την ανανέωση του δεσμού του με την κυπριακή εκπαιδευτική Υπηρεσία, ο αιτητής αποτάθηκε στις αρχές με αίτημα την αναγνώριση της υπηρεσίας του στα ελληνικά σχολεία κατά την περίοδο της εκούσιας απουσίας από τα καθήκοντά του για σκοπούς προσαυξήσεων και ωφελημάτων τα οποία προβλέπονται από τους Περί Εκπαιδευτικής Λειτουργίας (Καθορισμός Αναγνωρισμένης Υπηρεσίας για Σκοπούς Διορισμού, Προαγωγής και Προσαυξήσεων) Κανονισμούς του 1990 (Κ.Δ.Π. 143/90).
Οι καθ' ων η αίτηση μετά από γνωμοδότηση του Γενικού Εισαγγελέα και υπό το φως του περιεχομένου της και των γεγονότων της υπόθεσης, απέρριψε το αίτημα, απόφασή η οποία κοινοποιήθηκε στον αιτητή στις 20/12/91. Μετά τη γνωστοποίηση σ' αυτόν της απόφασης των καθ' ων η αίτηση, ο αιτητής, με νέο διάβημά του, ζήτησε την αναθεώρηση της απόφασης που λήφθηκε, το οποίο απορρίφθηκε για τους ίδιους λόγους όπως και το πρώτο.
Με την προσφυγή του επιδιώκει την αναθεώρηση και των δυο αποφάσεων. Η ένσταση των καθ' ων η αίτηση στο παραδεκτό της αναθεώρησης της δεύτερης απόφασης λόγω του βεβαιωτικού της χαρακτήρα, ευσταθεί. [Βλ. Pieris v. Republic (1983) 3 C.L.R. 1054]. Η απόφαση συνιστούσε βεβαίωση της βούλησης διοικητικού οργάνου χωρίς τη διεξαγωγή νέας έρευνας και χωρίς να έχουν ανακύψει οποιαδήποτε νέα περιστατικά τα οποία να αναμορφώνουν το βάθρο του αιτήματος. Επομένως θα ασχοληθούμε μόνο με την πρώτη από τις δυο αποφάσεις η οποία προσβάλλεται και η οποία είναι καθοριστική για τα δικαιώματα του αιτητή σε σχέση με την υπηρεσία του σε σχολεία της Ελλάδας κατά την περίοδο 1989-90 και 1990-91 και συνεπώς εκτελεστή.
Ο δικηγόρος του αιτητή υπέβαλε ότι η απόρριψη του αιτήματος του αντίκειται προς τις πρόνοιες του Κ.3 της Κ.Δ.Π. 143/90 και ιδιαίτερα της παραγράφου (γ) η οποία καθιστά υπηρεσία σε δημόσιο σχολείο της Ελλάδας ως υπηρεσία ή προϋπηρεσία για σκοπούς διορισμού, προαγωγής και προσαυξήσεων. Επίσης ισχυρίζεται ότι η απόφαση συνιστά παραβίαση της αρχής του φυσικού δικαίου που απαγορεύει τη διπλή τιμωρία για το ίδιο παράπτωμα, ποινικό ή πειθαρχικό. Σύμφωνα με το δικηγόρο του αιτητή η επίδικη απόφαση συνιστά τιμωρία πρόσθετη από εκείνη που του επιβλήθηκε για την άνευ άδειας απουσία του από τα καθήκοντά του.
Στη γνωμάτευση προς την Ε.Ε.Υ. που δόθηκε εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, επισημαίνεται ότι, (α) η αξίωση του αιτητή δε μπορούσε να γίνει αποδεκτή γιατί αυτό θα συνιστούσε προσπορισμό ωφελημάτων από το ίδιο σφάλμα κατά παράβαση της αρχής του δικαίου γνωστής με τη λατινική ορολογία ex turpi causa non oritur actio, και γιατί (β) αντίκειται προς τις πρόνοιες του Κ.9 που αποκλείει τον υπολογισμό ως υπηρεσίας της περιόδου κατά την οποία απουσιάζει εκπαιδευτικός με άδεια χωρίς απολαβές.
Ο δικηγόρος του αιτητή υποστήριξε ότι ο Κ.9 περιορίζεται μόνο σε περιπτώσεις όπου υπάλληλος απουσιάζει με άδεια και ότι εξαιρείται από τις διατάξεις του Κ.9 η απουσία χωρίς άδεια. Βρίσκω την εισήγηση αυτή παράδοξη γιατί θέτει εκπαιδευτικό λειτουργό που απουσιάζει χωρίς άδεια σε πλεονεκτική θέση έναντι λειτουργού ο οποίος απουσιάζει με την έγκριση των αρχών. Η απάντηση είναι ότι ο Κ.9 περιλαμβάνει κατά μείζονα λόγο και απουσία υπαλλήλου χωρίς την άδεια των αρχών. Μετά το διορισμό σε θέση στην Εκπαιδευτική Υπηρεσία, η μόνη υπηρεσία η οποία μπορεί να ληφθεί υπόψη για οποιουσδήποτε σκοπούς προαγωγής ή προσαυξήσεων, είναι εκείνη η οποία παρέχεται στην Κυπριακή Εκπαιδευτική Υπηρεσία. Η αξίωση του αιτητή προσκρούει επίσης στην αρχή του δικαίου ότι η παρανομία δε γεννά δικαιώματα.
Κρίνω την προσφυγή εντελώς απαράδεκτη και την απορρίπτω με έξοδα.
Η επίδικη απόφαση επικυρώνεται βάσει του Άρθρου 146.4(a) του Συντάγματος.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.