|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1992) 4 ΑΑΔ 4249
11 Νοεμβρίου, 1992
[ΚΟΥΡΡΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΧΑΤΖΗΛΟΗ ΚΑΤΣΩΝΗ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ,
Αιτήτριες,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ' ης η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 639/91).
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος — Έννομο συμφέρον — Αποδοχή διοικητικής πράξης — Η νομολογία και η κριθείσα περίπτωση μη υπάρξεως αποδοχής.
Εκπαιδευτικοί Λειτουργοί — Προσαυξήσεις — Προϋπηρεσία — Οι Κανονισμοί 12 και 13 της Κ.Δ.Π. 143/90 — Το ζήτημα — Η επίλυσή του στην Κατσώνη και Άλλες ν. Δημοκρατίας — Υιοθέτησή της στην κριθείσα περίπτωση — Ανάπτυξη.
Οι αιτήτριες ζήτησαν με την προσφυγή δήλωση του Δικαστηρίου ότι η καθ' ης η αίτηση παράνομα αγνόησε και εσφαλμένα δεν υπολόγισε την προϋπηρεσία τους για σκοπούς προσαύξησης και/ή καθορισμού του μισθού τους κατά το διορισμό τους στη μόνιμη θέση καθηγητή Φιλολογικών Μαθημάτων, στη Μέση Εκπαίδευση και περαιτέρω, δήλωση του Δικαστηρίου με την οποία η πιο πάνω απόφαση να κηρύσσεται άκυρη.
Μετά την καταχώριση της προσφυγής εκδόθηκε η απόφαση στην προσφυγή των αιτητριών και πάλι, και με την ίδια βάση, 1054/90, Κατσώνη και Άλλες ν. Δημοκρατίας με την οποία ακυρώθηκε η απόφαση της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας να μη λάβει υπόψη την ίδια προϋπηρεσία των αιτητριών, λόγω λανθασμένης ερμηνείας των προνοιών της Κ.Δ.Π. 143/90 - οι περί Εκπαιδευτικών Λειτουργών (Καθορισμός Αναγνωρισμένης Υπηρεσίας για Σκοπούς Διορισμού, Προαγωγής και Προσαυξήσεων) Κανονισμοί του 1990 - που ωδήγησε την ΕΕΥ σε νομική πλάνη. Το μόνο διάφορο στοιχείο στη δεύτερη αυτή διαδικασία ήταν η έγερση προδικαστικής ενστάσεως, από τους καθ' ων η αίτηση, περί ελλείψεως εννόμου συμφέροντος της τρίτης των αιτητριών, της μόνης που είχε αποδεχθεί τον κρίσιμο διορισμό της ανεπιφύλακτα.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:
Είναι νομολογημένο ότι αποδοχή μιας διοικητικής πράξης αποστερεί τον αιτητή του έννομου συμφέροντος του να καταχωρήσει προσφυγή για την- ακύρωση της πράξης αυτής. Περαιτέρω το έννομο συμφέρον αιτητή πρέπει να υπάρχει σ' όλα τα κρίσιμα στάδια, ήτοι κατά το χρόνο λήψης της απόφασης, το χρόνο καταχώρησης της προσφυγής και το χρόνο εκδίκασης της προσφυγής. Η έκλειψη του εννόμου συμφέροντος με βάση τα ειδικά περιστατικά της κάθε υπόθεσης και όχι αφηρημένα (in abstracto).
Με την παρούσα προσφυγή δεν προσβάλλεται ο διορισμός της αιτήτριας, τον οποίο αποδέχτηκε, αλλά, η απόφαση μη αναγνώρισης της προϋπηρεσίας της. Η απόφαση για μη αναγνώριση της προϋπηρεσίας της αιτήτριας, λήφθηκε στις 19/10/90 και η αιτήτρια, μαζί με τις άλλες αιτήτριες, καταχώρησε εναντίον της την προσφυγή 1054/90, η οποία εκκρεμούσε ακόμα κατά το χρόνο λήψης της επίδικης απόφασης. Το επίδικο θέμα, αποτελεί στην ουσία απλά έμμεση επανάληψη (μέσω του μισθοδοτικού όρου της προσφοράς διορισμού της αιτήτριας), της προσβαλλόμενης με την προσφυγή 1054/90 απόφασης.
Με την απόφαση στην υπόθεση 1054/90, ακυρώθηκε η απόφαση της ΕΕΥ να μην αναγνωρίσει την προϋπηρεσία της αιτήτριας. Το αποτέλεσμα της απόφασης αυτής και συμπερασματικά ο καθορισμός των δικαιωμάτων της αιτήτριας, αναφορικά με την προϋπηρεσία της, δεν επηρεάζουν μόνο τον έκτακτο διορισμό της για το ακαδημαϊκό έτος 1990/91 στον οποίο αφορούσε η προσφυγή εκείνη, αλλά, αναπόφευκτα, γενικά όλες τις μελλοντικές μισθοδοσίες της (Η πιο πάνω απόφαση εφεσιβλήθηκε με την Αναθεωρητική Έφεση 1649, που δεν εκδικάστηκε ακόμα).
Όταν η αιτήτρια αποδέχτηκε το διορισμό της, είχε ήδη προσβάλει με προσφυγή την απόφαση της ΕΕΥ να μην της αναγνωρίσει την προϋπηρεσία της. Την προσφυγή της αυτή η αιτήτρια, όχι μόνο δεν απέσυρε, αλλά εξακολούθησε να προωθεί μέχρι και την ημερομηνία έκδοσης της απόφασης.
Υπό της περιστάσεις, παρά το γεγονός ότι η αιτήτρια αποδέχτηκε το διορισμό της χωρίς ρητή επιφύλαξη όσον αφορά το μισθό της, η αιτήτρια σε κανένα στάδιο δεν αποδέχτηκε την απόφαση για μη αναγνώριση της προϋπηρεσίας της, που αποτελεί το επίδικο θέμα, και επομένως δεν απώλεσε το έννομό της συμφέρον.
Επί της ουσίας, το όλο θέμα αφορά την ερμηνεία των Κανονισμών 12 και 13 της ΚΔΠ 143/90. Η διαφορά έγκειται στο αν με τον Κανονισμό 12 έπαψαν να ισχύουν, ανάμεσα σ' άλλα, και οι προηγούμενες αποφάσεις της ΕΕΥ, με τις οποίες αναγνωρίστηκε η προϋπηρεσία των αιτητριών, ή αν η ήδη αναγνωρισθείσα προϋπηρεσία τους διαφυλάσσεται με τον Κανονισμό 13.
Υιοθετώ τα όσα λέχθηκαν στην Κατσώνη και Άλλες ν. Δημοκρατίας που εκφράζουν και τη δική μου άποψη ως προς την ερμηνεία των πιο πάνω Κανονισμών. Η φρασεολογία του Κανονισμού 13, που έπεται του Κανονισμού 12, είναι καθαρή όσον αφορά τη διαφύλαξη, ρητά: "... οποιασδήποτε απόφασης ή πράξης" που έγινε πριν την έναρξη της ισχύος των Κανονισμών και "με την οποία αναγνωρίστηκε οποιαδήποτε υπηρεσία εκπαιδευτικού λειτουργού για σκοπούς προσαυξήσεων ή προαγωγής". Ο Κανονισμός 12 αναφέρεται σε Κανονισμούς, οδηγίες, τακτικές, εγκυκλίους και πράξεις γενικού περιεχομένου, με βάση τις οποίες λαμβάνονταν, στο παρελθόν, οι διάφορες διοικητικές αποφάσεις ή ατομικές διοικητικές πράξεις. Ο Κανονισμός 13 αναφέρεται σε συγκεκριμένες ατομικές διοικητικές πράξεις που λήφθηκαν σύμφωνα με το τότε ισχύον καθεστώς, και αφορούν την προϋπηρεσία εκπαιδευτικών λειτουργών. Οι δύο Κανονισμοί δεν αλληλοσυγκρούονται.
Η προσφυγή επιτυγχάνει χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Κατσώνη και Άλλες ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 3043·
Kalos v. Republic (1985) 3 C.L.R. 135·
ΧατζηΡούσος ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 2123·
Tomboli v. CY.T.A. (1982) 3 C.L.R. 149·
Karapataki v. Republic (1982) 3 C.L.R. 88.
Προσφυγή.
Προσφυγή κατά της απόφασης της καθ' ης η αίτηση επιτροπής με την οποία δεν υπολόγισε την προϋπηρεσία τους για σκοπούς προσαύξησης και/ή καθορισμού του μισθού τους κατά το διορισμό τους στη μόνιμη θέση καθηγητή Φιλολογικών Μαθημάτων στη μέση Εκπαίδευση.
Α. Σ. Αγγελίδης, για τις αιτήτριες.
Ρ. Παπαέτη (Δ/νις), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την καθ'ης η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΚΟΥΡΡΗΣ, Δ.: Ανάγνωσε την ακόλουθη απόφαση. Οι αιτήτριες με την παρούσα προσφυγή ζητούν δήλωση του Δικαστηρίου ότι η καθ' ης η αίτηση Επιτροπή (ΕΕΥ), παράνομα αγνόησε και εσφαλμένα δεν υπολόγισε την προϋπηρεσία τους για σκοπούς προσαύξησης και/ή καθορισμού του μισθού τους κατά το διορισμό τους στη μόνιμη θέση καθηγητή Φιλολογικών Μαθημάτων, στη Μέση Εκπαίδευση και περαιτέρω, δήλωση του Δικαστηρίου με την οποία η πιο πάνω απόφαση να κηρύσσεται άκυρη.
Οι αιτήτριες είναι Καθηγήτριες Φιλολογικών μαθημάτων. Μετά την αποφοίτηση τους, και πριν το διορισμό τους ως Καθηγήτριες στη Μέση Εκπαίδευση, υπηρέτησαν σε κοινοτικούς παιδοκομικούς σταθμούς. Σε μεταγενέστερους διορισμούς τους με σύμβαση ως Καθηγήτριες Φιλολογικών Μαθημάτων στη Μέση Εκπαίδευση, αναγνωρίστηκε για σκοπούς προσαυξήσεων, η υπηρεσία τους στους παιδοκομικούς σταθμούς, σύμφωνα με την υφιστάμενη τότε τακτική και τους καταβάλλονταν οι ανάλογες προσαυξήσεις.
Το 1990 θεσπίστηκαν, με την ΚΔΠ 143/90, οι περί Εκπαιδευτικών Λειτουργών (Καθορισμός Αναγνωρισμένης Υπηρεσίας για Σκοπούς Διορισμού, Προαγωγής και Προσαυξήσεων) Κανονισμοί του 1990. Κατά τους νέους, πάνω σε έκτακτη βάση, διορισμούς των αιτητριών για το σχολικό έτος 1990/91, δε λήφθηκαν υπόψη, για σκοπούς καθορισμού του μισθού τους, οι προσαυξήσεις που καταβάλλονταν σ' αυτές κατά τα προηγούμενα χρόνια. Για το λόγο αυτό, οι αιτήτριες καταχώρησαν την προσφυγή 1054/90, με την οποία πρόσβαλλαν την απόφαση της ΕΕΥ να μην αναγνωρίσει, για σκοπούς καθορισμούς του μισθού τους και προσαυξήσεων, την πιο πάνω υπηρεσία τους.
Πριν την έκδοση απόφασης στην πιο πάνω προσφυγή, οι αιτήτριες διορίστηκαν επί δοκιμασία στη μόνιμη θέση Καθηγητή, από 1/9/91, με απόφαση της ΕΕΥ ημερομηνίας 18/4/91. Κατά το διορισμό τους αυτό και πάλι δε λήφθηκε υπόψη, για σκοπούς καθορισμού του μισθού τους, η υπηρεσία τους στους κοινοτικούς παιδοκομικούς σταθμούς.
Ως αποτέλεσμα, οι αιτήτριες καταχώρησαν την παρούσα προσφυγή.
Στο μεταξύ εκδόθηκε, στις 8/9/92, η απόφαση στην πιο πάνω αναφερόμενη προσφυγή των αιτητριών (Βλέπε: Κατσώνη και Άλλες ν. Δημοκρατίας, υπόθεση αρ. 1054/90), με την οποία ακυρώθηκε η απόφαση της ΕΕΥ να μη λάβει υπόψη την πιο πάνω υπηρεσία των αιτητριών, λόγω λανθασμένης ερμηνείας των προνοιών της ΚΔΠ 143/90, που οδήγησε την ΕΕΥ σε πλάνη περί το νόμο.
Η παρούσα προσφυγή βασίστηκε στα ίδια ακριβώς νομικά σημεία όπως και η προσφυγή 1054/90 και προβλήθηκαν, από τους δικηγόρους, οι ίδιοι ισχυρισμοί, με την εξής όμως διαφορά.
Στην παρούσα προσφυγή εγέρθηκε, με τη γραπτή αγόρευση της δικηγόρου για την καθ' ης η αίτηση, η προδικαστική ένσταση ότι η αιτήτρια Νίκη Νικολάου-Διουκανάρη στερείται εννόμου συμφέροντος να καταχωρήσει την παρούσα προσφυγή της, για το λόγο ότι αποδέχτηκε ανεπιφύλακτα την προσφορά διορισμού της. Θ' ασχοληθώ πρώτα με την προδικαστική αυτή ένσταση.
Θα πρέπει πρώτα να λεχθεί ότι οι άλλες δύο αιτήτριες αποδέχτηκαν τους διορισμούς τους μ' επιφύλαξη των δικαιωμάτων τους. Η προσφορά διορισμού της αιτήτριας Νικολάου-Δουκανάρη (η αιτήτρια) και η αποδοχή της από αυτήν, επισυνάφθηκαν στη γραπτή αγόρευση για την καθ' ης η αίτηση ως Παραρτήματα Έ και 'Στ' αντίστοιχα.
Στην προσφορά διορισμού της αιτήτριας, Παράρτημα 'Έ', καθορίζεται, ανάμεσα σ' άλλα, και ο μισθός της αιτήτριας. Με την επιστολή της ημερομηνίας 27/5/91, Παράρτημα 'Στ', η αιτήτρια αναφέρει τα ακόλουθα:
"Επιθυμώ να σας πληροφορήσω ότι αποδέχομαι το διορισμό που μου προσφέρθηκε από την Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, στη μόνιμη επί δοκιμασία θέση καθηγήτριας Φιλολογικών σχολείων Μέσης Γενικής Εκπαίδευσης, από την 1η Σεπτεμβρίου 1991".
Ο δικηγόρος της αιτήτριας, στην απαντητική του αγόρευση υπέβαλε ότι η αιτήτρια δεν έχασε το έννομο της συμφέρον γιατί η αποδοχή της έγινε με την παράλληλη διατήρηση της προσφυγής της αρ. 1054/90, που αφορούσε το ίδιο ακριβώς νομικό σφάλμα της ΕΕΥ αναφορικά με την ΚΔΠ 143/90, σε προγενέρτερη πράξη και ότι αν η αιτήτρια πετύχει στην προσφυγή της αρ. 1054/90 (πράγμα που στο μεταξύ έγινε), το εξ αυτής δεδικασμένο διαμορφώνει ξεκάθαρα το έννομο συμφέρον της αδιάκοπα. Σ' ενίσχυση των ισχυρισμών του, αναφέρθηκε στις υποθέσεις Kalos v. Republic (1985) 3 C.L.R. 135 και Χ"Ρούσου ν. Δημοκρατίας, υπόθεση αρ. 422/88, στην οποία εκδόθηκε η απόφαση στις 18/6/90).
Είναι νομολογημένο ότι αποδοχή μιας διοικητικής πράξης αποστερεί τον αιτητή του έννομου συμφέροντός του να καταχωρήσει προσφυγή για την ακύρωση της πράξης αυτής Tomboli v. CYTA (1982) 3 C.L.R. 149). Περαιτέρω, στην υπόθεση Karapataki v. Republic (1982) 3 C.L.R. 88), λέχθηκε ότι το έννομο συμφέρον αιτητή πρέπει να υπάρχει σ' όλα τα κρίσιμα στάδια, ήτοι κατά το χρόνο λήψης της απόφασης, το χρόνο καταχώρησης της προσφυγής και το χρόνο εκδίκασης της προσφυγής. Όπως λέχτηκε στην υπόθεση Βίκτωρα Χ"Ρούσου ν. Δημοκρατίας (πιο πάνω), ".... η έκλειψη του εννόμου συμφέροντος με ρητή ή σιωπηρή αποδοχή εξαρτάται και αποφασίζεται με βάση τα ειδικά περιστατικά της κάθε υπόθεσης και όχι αφηρημένα (in abstracto).".
Με την παρούσα προσφυγή δεν προσβάλλεται ο διορισμός της αιτήτριας, τον οποίο αποδέχτηκε, αλλά, η απόφαση μη αναγνώρισης της προϋπηρεσίας της. Η απόφαση για μη αναγνώριση της προϋπηρεσίας της αιτήτριας, λήφθηκε στις 19/10/90 και η αιτήτρια, μαζί με τις άλλες αιτήτριες, καταχώρησε εναντίον της την προσφυγή 1054/90, η οποία εκκρεμούσε ακόμα κατά το χρόνο λήψης της επίδικης απόφασης. Το επίδικο θέμα, αποτελεί στην ουσία απλά έμμεση επανάληψη (μέσω του μισθοδοτικού όρου της προσφοράς διορισμού της αιτήτριας), της προσβαλλόμενης με την προσφυγή 1054/90 απόφασης.
Με την απόφαση στην υπόθεση 1054/90, ακυρώθηκε η απόφαση της ΕΕΥ να μην αναγνωρίσει την προϋπηρεσία της αιτήτριας. Το αποτέλεσμα της απόφασης αυτής και συμπερασματικά ο καθορισμός των δικαιωμάτων της αιτήτριας, αναφορικά με την προϋπηρεσία της, δεν επηρεάζουν μόνο τον έκτακτο διορισμό της για το ακαδημαϊκό έτος 1990/91 στον οποίο αφορούσε η προσφυγή εκείνη, αλλά, αναπόφευκτα, γενικά όλες τις μελλοντικές μισθοδοσίες της (Η πιο πάνω απόφαση εφεσιβλήθηκε με την Αναθεωρητική Έφεση 1649, που δεν εκδικάστηκε ακόμα).
Όταν η αιτήτρια αποδέχτηκε το διορισμό της, είχε ήδη προσβάλει με προσφυγή την απόφαση της ΕΕΥ να μην της αναγνωρίσει την προϋπηρεσία της. Την προσφυγή της αυτή η αιτήτρια, όχι μόνο δεν απέσυρε, αλλά εξακολούθησε να προωθεί μέχρι και την ημερομηνία έκδοσης της απόφασης.
Υπό τις περιστάσεις, παρά το γεγονός ότι η αιτήτρια αποδέχτηκε το διορισμό της χωρίς ρητή επιφύλαξη όσον αφορά το μισθό της, βρίσκω ότι η αιτήτρια σε κανένα στάδιο δεν αποδέχτηκε την απόφαση για μη αναγνώριση της προϋπηρεσίας της, που αποτελεί το επίδικο θέμα, και επομένως δεν απώλεσε το έννομό της συμφέρον.
Αναφορικά με την ουσία της υπόθεσης, οι λόγοι που προβάλλονται γι' ακύρωση της επίδικης απόφασης, είναι ότι:
(1) Η ΕΕΥ ενήργησε σ' αντίθεση και αντιφατικά με προηγούμενες αποφάσεις της και κατά παραβίαση της αρχής της καλής πίστης ή της εμπιστοσύνης του κοινού προς τη διοίκηση.
(2) Η ΕΕΥ ενήργησε κάτω από νομική πλάνη όσον αφορά την ερμηνεία των προνοιών της ΚΔΠ 143/90, και ιδιαίτερα του Κανονισμού 13.
(3) Η επίδικη απόφαση παραβιάζει κτηθέντα δικαιώματα των αιτητριών.
Δεν υπάρχει αμφισβήτηση ότι η προϋπηρεσία των αιτητριών σε παιδοκομικούς σταθμούς είχε, στο παρελθόν, αναγνωρισθεί από την ΕΕΥ, για σκοπούς αναπροσαρμογής μισθού. (Σχετικές επί του προκειμένου είναι οι επιστολές που επισυνάφθηκαν από το δικηγόρο των αιτητριών ως Παραρτήματα Β1 και Β2 στη γραπτή του αγόρευση).
Το όλο θέμα αφορά την ερμηνεία των Κανονισμών 12 και 13 της ΚΔΠ 143/90. Η διαφορά έγκειται στο αν με τον Κανονισμό 12 έπαψαν να ισχύουν, ανάμεσα σ' άλλα, και οι προηγούμενες αποφάσεις της ΕΕΥ, με τις οποίες αναγνωρίστηκε η προϋπηρεσία των αιτητριών, ή αν η ήδη αναγνωρισθείσα προϋπηρεσία τους διαφυλάσσεται με τον Κανονισμό 13.
Οι Κανονισμοί 12 και 13 της ΚΔΠ 143/90, έχουν ως ακολούθως:
"12. Οι διατάξεις οποιωνδήποτε Κανονισμών ή οποιεσδήποτε διοικητικές πράξεις ή διοικητικές οδηγίες ή οποιαδήποτε υφιστάμενη τακτική που συγκρούεται με τις διατάξεις των Κανονισμών αυτών παύει να ισχύει από την ημερομηνία που αρχίζει η ισχύς των Κανονισμών αυτών.
13. Οι διατάξεις των Κανονισμών αυτών δεν επηρεάζουν το κύρος οποιασδήποτε απόφασης ή πράξης η οποία εκδόθηκε ή έγινε πριν από την έναρξη της ισχύος των Κανονισμών αυτών και σύμφωνα με την οποία αναγνωρίστηκε οποιαδήποτε υπηρεσία εκπαιδευτικού λειτουργού ως υπηρεσία για σκοπούς προσαυξήσεων ή προαγωγής."
Οι ισχυρισμοί που πρόβαλαν οι δικηγόροι για υποστήριξη των θέσεών τους, είναι πανομοιότυποι μ' αυτούς που προβλήθηκαν στην υπόθεση 1054/90, στην οποία ο αδελφός Δικαστής κ. Πογιατζής στην απόφασή του, δίνοντας τη δική του ερμηνεία των πιο πάνω διατάξεων, είπε τα ακόλουθα:
"Αφού άκουσα τα επιχειρήματα των ευπαιδεύτων δικηγόρων των διαδίκων κατάληξα στο συμπέρασμα ότι οι πρόνοιες των Κανονισμών 12 και 13 μπορούν εύλογα να ερμηνευτούν κατά τρόπο που να μην συγκρούονται μεταξύ τους. Οι κανονισμοί, οι διοικητικές οδηγίες και η υφιστάμενη τακτική που αναφέρονται στον Κανονισμό 12 είχαν γενική εφαρμογή και μαζί καθόριζαν το πλαίσιο του τότε ισχύοντος δικαίου αναφορικά με θέματα όπως είναι η προϋπηρεσία και οι προσαυξήσεις των εκπαιδευτικών λειτουργών. Σκοπός του Κανονισμού 12 ήταν να θέσει τέρμα εις την μέχρι τότε προσέγγιση των θεμάτων αυτών και να καθορίσει μελλοντικά νέα προσέγγιση σύμφωνη με τις πρόνοιες των Κανονισμών του 1990. Η φράση 'διοικητικές πράξεις', μέσα στο κείμενο του Κανονισμού 12, θα πρέπει να ερμηνευτεί μέσα σ' αυτό το πλαίσιο και η ερμηνεία της να περιοριστεί σε πράξεις άλλες από τις ατομικές διοικητικές πράξεις που είχαν ήδη αποφασιστεί και καθορίσει δικαιώματα προς όφελος των ευπαιδευτικών λειτουργών που αφορούσαν και των οποίων η ισχύς ρητά διαφυλάσσεται με τον Κανονισμό 13 που ακολουθεί αμέσως μετά τον Κανονισμό 12. Η διασφάλιση του κύρους και, επομένως, της ισχύος των αποφάσεων ή των πράξεων που εκδόθηκαν ή έγιναν πριν την έναρξη της ισχύος των Κανονισμών του 1990, που επήλθε με την πρόνοια του Κανονισμού 13, αφορά το μέλλον ώστε όσοι απέκτησαν μέσω αυτών δικαιώματα, να εξακολουθήσουν να τα απολαμβάνουν και μετά την έναρξη της ισχύος των νέων Κανονισμών. Διαφωνώ με την εισήγηση της ευπαίδευτης δικηγόρου της Επιτροπής ότι μοναδικός σκοπός της επιφύλαξης που περιέχεται στον Κανονισμό 12 είναι η αποφυγή της υποχρέωσης που άλλως πως θα είχαν οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί, κάτω από τον Κανονισμό 12, να επιστρέψουν στη Δημοκρατία τα ποσά των προσαυξήσεων που είχαν λάβει στο παρελθόν ως αποτέλεσμα διοικητικών αποφάσεων με τις οποίες τους είχε αναγνωριστεί εκπαιδευτική προϋπηρεσία η οποία δεν αναγνωρίζεται πλέον για σκοπούς προσαυξήσεων κάτω από τους νέους Κανονισμούς του 1990.
Δεν έχω αμφιβολία ότι τα οποιαδήποτε δικαιώματα των Αιτητριών, αναφορικά με προσαυξήσεις στον μισθό τους λόγω της προϋπηρεσίας τους στους Παιδοκομικούς σταθμούς, η οποία τους έχει αναγνωριστεί πριν την έναρξη της ισχύος των Κανονισμών του 1990, καλύπτονται από την επιφύλαξη του Κανονισμού 13 και διασφαλίζονται για το μέλλον. Οι διατάξεις των Κανονισμών του 1990 δεν επηρεάζουν τα ήδη κεκτημένα δικαιώματα των Αιτητριών επί του προκειμένου.
Η Επιτροπή έχει παρερμηνεύσει τις πρόνοιες των Κανονισμών του 1990 και κατά τη λήψη της προσβαλλόμενης απόφασης έχει ενεργήσει κάτω από πλάνη αναφορικά με το δίκαιο που όφειλε να εφαρμόσει κατά τον καθορισμό των δικαιωμάτων των Αιτητριών. Η επίδικη απόφαση πάσχει ως εκ του λόγου αυτού και θα πρέπει να ακυρωθεί. Πλάνη ως προς το Νόμο οδηγεί πάντοτε σε ακύρωση: Liveri v. Republic (1981) 3 C.L.R. 398".
Υιοθετώ τα όσα λέχθηκαν πιο πάνω, που εκφράζουν και τη δική μου άποψη ως προς την ερμηνεία των πιο πάνω Κανονισμών. Η φρασεολογία του Κανονισμού 13, που έπεται του Κανονισμού 12, είναι καθαρή όσον αφορά τη διαφύλαξη, ρητά: "... οποιασδήποτε απόφασης ή πράξης" που έγινε πριν την έναρξη της ισχύος των Κανονισμών και "με την οποία αναγνωρίστηκε οποιαδήποτε υπηρεσία εκπαιδευτικού λειτουργού για σκοπούς προσαυξήσεων ή προαγωγής.". Ο Κανονισμός 12 αναφέρεται σε Κανονισμούς, οδηγίες, τακτικές, εγκυκλίους και πράξεις γενικού περιεχομένου, με βάση τις οποίες λαμβάνονταν, στο παρελθόν, οι διάφορες διοικητικές αποφάσεις ή ατομικές διοικητικές πράξεις. Ο Κανονισμός 13 αναφέρεται σε συγκεκριμένες ατομικές διοικητικές πράξεις που λήφθηκαν σύμφωνα με το τότε ισχύον καθεστώς, και αφορούν την προϋπηρεσία εκπαιδευτικών λειτουργών. Οι δύο Κανονισμοί δεν αλληλοσυγκρούονται.
Ως αποτέλεσμα, η παρούσα προσφυγή επιτυγχάνει και η επίδικη απόφαση ακυρώνεται. Καμιά διαταγή για έξοδα.
Η προσφυγή επιτυγχάνει χωρίς έξοδα.