|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1992) 4 ΑΑΔ 3992
23 Οκτωβρίου, 1992
[ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΔΕΛΦΟΙ ΛΕΥΚΑΡΙΤΗ ΛΤΔ,
Αιτητές,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 1/91).
Διοικητική Πράξη — Εκτελεστή — Έκδοση διοικητικής πράξης εις αντικατάσταση προηγούμενης μετά από αίτημα για αναθεώρηση — Η πρώτη απόφαση χάνει την εκτελεστότητά της με την έκδοση της δεύτερης.
Τέλη Σκυβάλων — Δεν είναι φόρος αλλά ανταποδοτικό τέλος — Επιβάλλεται μονομερώς αλλά είναι αντάλλαγμα δημοσίου δικαίου για προσφερόμενες υπηρεσίες.
Αναθεωρητική Δικαιοδοσία Ανωτάτου Δικαστηρίου — Δικαστικός Έλεγχος — Επέμβαση Δικαστηρίου — Εκτίμηση γεγονότων ανήκει στη Διοίκηση — Επέμβαση Δικαστηρίου σε περίπτωση πλάνης περί τα πράγματα ή το νόμο ή υπέρβασης ορίων διακριτικής εξουσίας της Διοίκησης.
Διοικητική Πράξη — Αιτιολογία — Πρέπουσα αιτιολογία — Θέμα βαθμού ανάλογα με τη φύση της κάθε απόφασης — Μπορεί να είναι λακωνική ή να βρίσκεται στα στοιχεία των φακέλων.
Συνταγματικό Δίκαιο — Σύνταγμα — Άρθρο 28 — Αρχή της ισότητας — Δεν μπορεί να υπάρχει ισότητα στην παρανομία — Εκτροπή από την εφαρμογή τον Νόμου σε μία περίπτωση δεν αποτελεί κριτήριο άνισης μεταχείρισης.
Οι αιτητές προσέβαλαν τόσο την αρχική απόφαση του Δήμου Λεμεσού να τους επιβάλει ως τέλη σκυβάλων το ποσό των £800 ως και την αναθεωρημένη απόφαση επιβολής του ποσού των £770 για το έτος 1990. Ως λόγους ακυρότητας της απόφασης οι αιτητές πρόβαλαν τους εξής:
(α) Υπέρβαση των Κανονισμών που προνοούν ανώτατο ποσό £100 για καταστήματα και αποθήκες.
(β) Έλλειψη δέουσας έρευνας και αιτιολογίας.
(γ) Δυσμενής διάκριση κατά παράβαση του Άρθρου 28 του Συντάγματος.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
(1) Με την έκδοση της απόφασης της 6ης Δεκεμβρίου, 1990, η πρώτη απόφαση έπαυσε να ισχύει και έχασε την εκτελεστότητά της.
Η εκτελεστότητά διοικητικής πράξης αποτελεί προϋπόθεση για την άσκηση αναθεωρητικής δικαιοδοσίας, με βάση το Άρθρο 146 του Συντάγματος και, ως εκ τούτου, η προσφυγή, αναφορικά με την πρώτη θεραπεία, είναι απαράδεκτη.
(2) Από τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία, εξάγεται με ασφάλεια το συμπέρασμα ότι το ακίνητο που κατέχουν οι αιτητές δεν είναι κατάστημα ή αποθήκη και, ως εκ τούτου, δεν εμπίπτει στις πρόνοιες της παραγράφου 4(β) του Κανονισμού 99, αλλά στις πρόνοιες της παραγράφου 4(ε) του Κανονισμού που έχει προεκτεθεί και το προβλεπόμενο τέλος μπορεί να είναι μέχρι £1,000.- για κάθε έτος ή μέρος αυτού.
(3) Το τέλος είναι ανταποδοτικό τέλος και όχι φόρος. Επιβάλλεται μονομερώς στον πολίτη, αλλά είναι αντάλλαγμα δημοσίου δικαίου για ιδιαίτερη χρησιμοποίηση και υπηρεσία ή ωφέλειά του. Το τέλος έχει σκοπό να καλύψει τη δαπάνη για την υπηρεσία και τη δημιουργία των μέσων για παροχή της υπηρεσίας. Το τέλος πρέπει να είναι ανάλογο με το γενικό κόστος της παροχής και δεν πρέπει εύλογα να υπερβαίνει την αξία της. Το κόστος δεν είναι, κατ' ανάγκη, μόνο η τρέχουσα δαπάνη για την παροχή της υπηρεσίας.
(4) Η εκτίμηση των γεγονότων ανήκει στη Διοίκηση και το Δικαστήριο τότε μόνο επεμβαίνει, αν υπάρχει πλάνη περί τα πράγματα ή το νόμο, ή αν η Διοίκηση υπερβαίνει τα όρια της διακριτικής της εξουσίας, με το νόημα ότι η διαπίστωση των γεγονότων δεν είναι εύλογα επιτρεπτή με βάση τα ενώπιόν της στοιχεία.
Το Δικαστήριο δεν επεμβαίνει στην εκτίμηση των γεγονότων από τη Διοίκηση, ούτε στην προσβαλλόμενη απόφαση, αν αυτή είναι εύλογα επιτρεπτή και υπάρχουν στοιχεία ενώπιόν της που να την υποστηρίζουν. Εύλογα επιτρεπτή είναι η απόφαση στην οποία ένα λογικό πρόσωπο θα μπορούσε να καταλήξει με τα στοιχεία που είχε ενώπιόν της η Διοίκηση, ανεξάρτητα αν ένα άλλο λογικό πρόσωπο μπορούσε να καταλήξει σε διαφορετική απόφαση.
Όπως προκύπτει από όλη τη μαρτυρία ενώπιον του Δικαστηρίου, ο Δήμος, μέσω των υπηρεσιών του, προέβη στη δέουσα έρευνα και έλαβε υπόψη όλα τα στοιχεία στη λήψη της προσβαλλόμενης απόφασης.
(5) Οι διοικητικές αποφάσεις πρέπει να είναι αιτιολογημένες. Τι είναι πρέπουσα αιτιολογία είναι θέμα βαθμού, ανάλογα με τη φύση της κάθε απόφασης. Η αιτιολογία μπορεί να εκφράζεται και με τρόπο λακωνικό. Μπορεί να περιέχεται στην προσβαλλόμενη απόφαση, ή να βρίσκεται στα στοιχεία του φακέλου της Διοίκησης.
(6) Είναι πρόδηλο ότι σε μερικές περιπτώσεις ο Δήμος επέβαλε χαμηλότερο τέλος σε ορισμένους, γιατί έκαναν οι ίδιοι μερική μεταφορά των σκυβάλων από τα υποστατικά που ήταν ιδιοκτήτες ή κάτοχοι.
Με βάση το ύψος του τέλους που επιβλήθηκε στις περιπτώσεις αυτές, οι αιτητές ισχυρίστηκαν ότι παραβιάστηκε η αρχή της ισότητας.
Η εκτροπή από την εφαρμογή του Νόμου σε μια περίπτωση δεν αποτελεί κριτήριο άνισης μεταχείρισης, ούτε οι αιτητές μπορούν να διεκδικήσουν ίση μη νόμιμη μεταχείριση. Υπεράνω όλων είναι ο Νόμος. Όπως δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα στην παρανομία, δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα από μη εφαρμογή του Νόμου σε μια ή περισσότερες περιπτώσεις.
Η μείωση του τέλους, λόγω μεταφοράς σκυβάλων από ιδιοκτήτη ή κάτοχο υποστατικού, δε δικαιολογείται από το Νόμο και τους Κανονισμούς. Παρόλο ότι είναι ευλογοφανής, είναι αντίθετη με το γενικό καθήκον του Δήμου και τη συνάρτηση των δαπανών των υπηρεσιών καθαριότητας για τη γενική υγεία της πόλης.
Το Δικαστήριο δεν είναι δυνατό να υποκαταστήσει την κρίση του με την κρίση της Διοίκησης και να διαφοροποιήσει το ύψος τους τέλους. Η Λεμεσός έχει δεκάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες και κάτοχους υποστατικών στους οποίους επιβάλλονται τέλη σκυβάλων. Οι τρεις-τέσσερις περιπτώσεις, που επικαλούνται οι αιτητές, δεν μπορούν να αποτελέσουν ασφαλές κριτήριο για το Δικαστήριο τούτο, εν όψει, μάλιστα, των συγκρουομένων εκδοχών των μερών.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Georghallides v. The Village Commission of Ay. Phyla & Another, 4 R.S.C.C. 94·
M. J. Louisides & Sons Ltd. v. Municipality of Limassol (1988) 3(B) C.L.R. 1017·
Παπάς ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Κακοπετριάς (1989) 3(B) A.A.Δ. 322·
Iacovides Enterprises v. Republic (1986) 3 C.L.R. 2101·
Γεώργιος Π. Ζαχαριάδης Λτδ. ν. Δήμου Λεμεσού (1989) 3(Δ) Α.Α.Δ. 2129·
Zenios Closures Limited ν. Δήμου Λεμεσού (Αρ.1) (1992) 4 Α.Α.Δ. 2135·
Συμβούλιο της Επικρατείας, Υποθ. Αρ. 2063/86.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης των καθ' ων η αίτηση με την οποία επιβλήθηκε στους αιτητές φόρος και/ ή τέλος καθαριότητας και/ή συλλογής σκυβάλων για το έτος 1990 στο ποσό των £800.-.
Α. Μυριάνθης, για τους αιτητές.
Γ. Ποταμίτης, για τους καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ, Δ.: Ανάγνωσε την ακόλουθη απόφαση. Οι αιτητές με την παρούσα προσφυγή ζητούν τις πιο κάτω θεραπείες:-
"1. Δήλωσιν του Δικαστηρίου ότι η πράξις και/ή απόφασις των Καθ' ων η Αίτησις η κοινοποιηθείσα προς τους Αιτητάς δι' ειδοποιήσεως και/ή επιστολής ημερ. 23/10/90 αντίγραφον της οποίας επισυνάπτεται εις την παρούσαν και σημειούται Ά' και/ή ως αύτη εμφαίνεται εις το ρηθέν τεκμήριον και/ή αντίγραφον και/ή δυνάμει της οποίας έχει επιβληθεί φόρος και/ή τέλος καθαριότητος και/ή συλλογής και/ή απομακρύνσεως σκυβάλων διά τα υποστατικά των Αιτητών και/ή των κατεχομένων υπ' αυτών και/ή αναφερομένων εις την παρούσαν Προσφυγήν και/ή εις τους Αιτητάς διά το έτος 1990 εκ ποσού Λ.Κ.800.- είναι άκυρος και/ή αυθαίρετος και εστερημένη οιουδήποτε νομίμου αποτελέσματος και/ή ελήφθη καθ' υπέρβασιν και/ή κατάχρησιν εξουσίας και/ή συνεπεία πλάνης περί τα πράγματα.
ΚΑΙ/Η
2. Δήλωσιν του Δικαστηρίου ότι η πράξις και/ή απόφασις των Καθ' ων η Αίτησις η κοινοποιηθείσα προς τους Αιτητάς διά επιστολής των ημερ. 9/12/90 αντίγραφον της οποίας επίσης επισυνάπτεται εις την παρούσαν και σημειούται 'Β' και/ή ως αύτη εμφαίνεται εις το ρηθέν τεκμήριον και/ή αντίγραφον δυνάμει της οποίας επεβλήθη διά τα Υποστατικά των Αιτητών και/ή των κατεχομένων υπ' αυτών και/ή των αναφερομένων εις την παρούσαν Προσφυγήν και/ή εις τους Αιτητάς ποσόν διά τέλη σκυβάλων διά το έτος 1990 Λ.Κ.770.- αντί του αρχικού ποσού εκ Λ.Κ.800.- είναι επίσης άκυρος και/ή αυθαίρετος και/ή εστερημένη οιουδήποτε νομίμου αποτελέσματος και/ ή ελήφθη καθ' υπέρβασιν και/ή κατάχρησιν εξουσίας και/ή συνεπεία πλάνης περί τα πράγματα."
Ο Δήμος Λεμεσού, (ο "Δήμος"), είναι Οργανισμός Δημοσίου Δικαίου, που λειτουργεί με βάση τους περί Δήμων Νόμους του 1985 έως 1991, (ο "Νόμος"), και διοικείται από το Δημοτικό Συμβούλιο, (το "Συμβούλιο").
Το Συμβούλιο εκτελεί μέσα στα δημοτικά όρια, μεταξύ άλλων, το ακόλουθο καθήκον, που καθορίζεται από το Άρθρο 84(ζ) του Νόμου:-
"84(ζ) θα προνοή διά την καθαριότητα και υγιεινήν κατάστασιν του δήμου· διά την συλλογήν, αποκομιδήν, διάθεσιν και επεξεργασίαν των σκυβάλων, θα ελέγχη και παρεμποδίζη την συσσώρευσιν σκυβάλων εις οιονδήποτε δημόσιον ή ιδιωτικόν υποστατικόν ή χώρον, θα προμηθεύη και διατηρή εις υγιεινήν κατάστασιν δημόσια σκυβαλοδοχεία ή άλλα δοχεία ή χώρους διά προσωρινήν εναπόθεσιν και αποκομιδήν σκυβάλων, και θα προνοή διά την λήψιν παντός μέτρου αναγκαίου διά την εξάλειψιν και μετακίνησιν οιασδήποτε ακαθαρσίας ή απορριμάτων και διά την περιστολήν οιασδήποτε οχληρίας"
Η συλλογή, αποκομιδή, διάθεση και επεξεργασία των σκυβάλων γίνεται προς όφελος της δημόσιας υγείας και της κοινωνίας, γενικότερα, και όχι μόνο προς όφελος των ιδιοκτητών ή των κατόχων των υποστατικών.
Ο ιδιοκτήτης ή κάτοχος ακινήτου μέσα στα δημοτικά όρια δεν δικαιούται να αρνείται την προσφερόμενη από το Δήμο υπηρεσία για τον πιο πάνω σκοπό, ούτε να δηλώνει ότι μερικώς θα εκτελεί ο ίδιος το έργο αυτό, για σκοπούς μείωσης του οφειλόμενου τέλους. Άλλωσπως ο μηχανισμός και οι αναγκαίες υπηρεσίες δεν θα ήταν λειτουργήσιμες και η υγεία της πόλης, γενικά, θα εξαρτάτο από μερικούς δημότες, πράγμα αντίθετο με την ύπαρξη της οργανωμένης κοινωνίας.
Το Συμβούλιο, με την έγκριση του Υπουργικού Συμβουλίου, μπορεί να εκδίδει, να τροποποιεί και ανακαλεί δημοτικούς κανονισμούς για να το βοηθούν στην εκτέλεση των καθηκόντων του. Οι κανονισμοί μπορούν να προβλέπουν για τον καθορισμό και την καταβολή οποιωνδήποτε δικαιωμάτων, τελών ή επιβαρύνσεων σχετικών με την εκτέλεση των καθηκόντων του Συμβουλίου - (βλ. Άρθρα 87(1 )(γ) και 140(2) του Νόμου).
Ο Κανονισμός 99(4) των Δημοτικών Κανονισμών Λεμεσού του 1965 μέχρι 1985, όπως τροποποιήθηκε με τους Δημοτικούς (Τροποποιητικοί) Κανονισμούς Λεμεσού (Αρ. 2) του 1985, που δημοσιεύτηκαν στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, Αρ. 2027, ημερομηνίας 25 Ιανουαρίου, 1985, Παράρτημα Τρίτο, Μέρος Ι, Κ.Δ.Π. 43/85, σελ. 105, αναφέρεται στην πληρωμή τελών καθαριότητας και έχει:-
"(4) Πρέπει να πληρώνεται στο Δημοτικό Ταμία όχι πιο αργά από την τριακοστή ημέρα του μήνα Ιουνίου κάθε χρόνου από κάθε ιδιοκτήτη, ενοικιαστή ή κάτοχο -
(α) οικίας, τέλος που θα καθορίζεται σε κάθε περίπτωση από το Συμβούλιο και δε θα ξεπερνά το ποσό των £30 για κάθε έτος ή μέρος του έτους·
(β) καταστήματος ή αποθήκης ή καφενείου, τέλος που θα καθορίζεται σε κάθε περίπτωση από το Συμβούλιο και δε θα ξεπερνά το ποσό των £100 για κάθε έτος ή μέρος του έτους·
(γ) οικοτροφείου, ξενώνος ύπνου ή πανδοχείου, τέλος που θα καθορίζεται σε κάθε περίπτωση από το Συμβούλιο και δε θα ξεπερνά το ποσό των £800 για, κάθε έτος ή μέρος του έτους·
(δ) ξενοδοχείου ή οργανωμένου διαμερίσματος, τέλος που θα καθορίζεται σε κάθε περίπτωση από το Συμβούλιο και δε θα ξεπερνά το ποσό των £5,000 για κάθε έτος ή μέρος του έτους·
(ε) τυπογραφείου, λιθογραφείου, κλινικής, εργοστασίου, βιομηχανικής επιχειρήσεως ή υποστατικών άλλων από τα αναφερόμενα στις παραγράφους (α), (β), (γ) και (δ) πιο πάνω, τέλος που θα καθορίζεται σε κάθε περίπτωση από το Συμβούλιο και δε θα ξεπερνά το ποσό των £1,000 για κάθε έτος ή μέρος του έτους."
Οι αιτητές είναι εταιρεία εγγεγραμμένη στην Κύπρο. Διαθέτουν και κατέχουν υποστατικά μέσα στα δημοτικά όρια Λεμεσού, στην οδό Σπύρου Αραούζου, τα οποία χρησιμοποιούν ως αποθήκες και γραφεία για γενικό εμπόριο. Στα γραφεία αυτά απασχολούνται 13 πρόσωπα.
Ο Δήμος, με επιστολή ημερομηνίας 23 Οκτωβρίου, 1990, πληροφόρησε τους αιτητές ότι επιβλήθηκαν τέλη σκυβάλων £800.- για το έτος 1990.
Οι αιτητές υπέβαλαν προφορική ένσταση για το ύψος του τέλους.
Στις 9 Δεκεμβρίου, 1990, ο Δήμος τους πληροφόρησε ότι στις 6 Δεκεμβρίου, 1990, το Συμβούλιο μείωσε το αρχικό ποσό των £800.- για τέλη συλλογής και απομάκρυνσης σκυβάλων σε £770.-.
Με την παρούσα προσφυγή ζητείται η ακύρωση των αποφάσεων που κοινοποιήθηκαν στις 23 Οκτωβρίου, 1990, και 9 Δεκεμβρίου, 1990, αντίστοιχα.
Με την έκδοση της απόφασης της 6ης Δεκεμβρίου, 1990, η πρώτη απόφαση έπαυσε να ισχύει και έχασε την εκτελεστότητά της.
Η εκτελεστότητά διοικητικής πράξης αποτελεί προϋπόθεση για την άσκηση αναθεωρητικής δικαιοδοσίας, με βάση το Άρθρο 146 του Συντάγματος και, ως εκ τούτου, η προσφυγή, αναφορικά με την πρώτη θεραπεία, είναι απαράδεκτη.
Οι λόγοι ακυρότητας που προβλήθηκαν και αναπτύχθηκαν είναι:-
1. Το ποσό των £770.- επιβλήθηκε με υπέρβαση των Κανονισμών, που προνοούν ως ανώτερο ποσό £100.- για καταστήματα ή αποθήκες.
2. Έλλειψη δέουσας έρευνας και έλλειψη αιτιολογίας.
3. Δυσμενής διάκριση αντίθετη με τις πρόνοιες του Άρθρου 28 του Συντάγματος.
Και οι δύο πλευρές καταχώρισαν ενόρκους δηλώσεις γεγονότων ως αποδεικτικά μέσα. Οι αιτητές καταχώρισαν αριθμό φωτογραφιών άλλων υποστατικών.
Η δικαιοδοσία του Δικαστηρίου, κάτω από το Άρθρο 146 του Συντάγματος, είναι Αναθεωρητική· το Δικαστήριο τούτο είναι ακυρωτικό και όχι Δικαστήριο ουσίας.
Από τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία, εξάγεται με ασφάλεια το συμπέρασμα ότι το ακίνητο που κατέχουν οι αιτητές δεν είναι κατάστημα ή αποθήκη και, ως εκ τούτου, δεν εμπίπτει στις πρόνοιες της παραγράφου 4(β) του Κανονισμού 99, αλλά στις πρόνοιες της παραγράφου 4(ε) του Κανονισμού που έχει προεκτεθεί και το προβλεπόμενο τέλος μπορεί να είναι μέχρι £1,000.- για κάθε έτος ή μέρος αυτού.
Πρέπει να σημειωθεί ότι το τέλος είναι ανταποδοτικό τέλος και όχι φόρος. Επιβάλλεται μονομερώς στον πολίτη, αλλά είναι αντάλλαγμα δημοσίου δικαίου για ιδιαίτερη χρησιμοποίηση και υπηρεσία ή ωφέλειά του. Το τέλος έχει σκοπό να καλύψει τη δαπάνη για την υπηρεσία και τη δημιουργία των μέσων για παροχή της υπηρεσίας. Το τέλος πρέπει να είναι ανάλογο με το γενικό κόστος της παροχής και δεν πρέπει εύλογα να υπερβαίνει την αξία της. Το κόστος δεν είναι, κατ' ανάγκη, μόνο η τρέχουσα δαπάνη για την παροχή της υπηρεσίας. (Βλ., μεταξύ άλλων, Haris Ε. Georghallides and The Village Commission of Ay. Phyla & Another, 4 R.S.C.C. 94· M.J. Louisides & Sons Ltd. v. The Municipality of Limassol, Υπόθεση Αρ. 134/86, (Απόφαση δόθηκε στις 21 Μαΐου, 1988)· Αριστείδης Παπάς, ως πληρεξούσιος αντιπρόσωπος της Αγνής Θρασυβούλου ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Κακοπετριάς, Υπόθεση Αρ. 192/88, (Απόφαση δόθηκε στις 18 Φεβρουαρίου, 1989).)
Οι αιτητές για το έτος 1989 πλήρωσαν £700.- τέλος σκυβάλων για τα ίδια υποστατικά.
Το γεγονός ότι το τέλος που επιβλήθηκε στους αιτητές και πληρώθηκε για το 1989 ήταν £700.-, έχει εξηγηθεί με τις ένορκες δηλώσεις.
Η αύξηση, όπως φανερώνεται από το περιεχόμενο των ενόρκων δηλώσεων που καταχωρίστηκαν από το Δήμο, οφείλεται στην αύξηση του ποσού των δαπανών για τις υπηρεσίες καθαριότητας του Δήμου.
Στην επιβολή του σχετικού τέλους λαμβάνονται υπόψη, μεταξύ άλλων, όπως αναφέρεται στην ένορκο δήλωση του Χρίστου Μιχαήλ, τα ακόλουθα:-
"(α) Η κατά προσέγγιση υπολογιζόμενη ποσότητα σκυβάλων που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν.
(β) Ο όγκος ή έκταση των υποστατικών.
(γ) Ο αριθμός του προσωπικού που εργάζεται ή διαμένει σ' αυτά.
(δ) Το είδος και η φύση της εργασίας που διεξάγεται."
Καταχωρίστηκε, επίσης, Κατάλογος Δαπανών του Δήμου για παραλαβή, μεταφορά, ενταφιασμό, κ.λ.π., των σκυβάλων για το έτος 1990. Στον Κατάλογο αυτό δεν περιλαμβάνεται δαπάνη για την απόκτηση οποιουδήποτε χώρου σκυβάλων και/ή δικαιώματα χρήσης του σημερινού χώρου εναπόθεσης σκυβάλων. Το ολικό ποσό ανέρχεται σε £1,578,220.-. Το ολικό των τελών που επιβλήθηκαν για το 1990 είναι £1,360,325.-.
Είναι πάγια νομολογημένο ότι η εκτίμηση των γεγονότων ανήκει στη Διοίκηση και το Δικαστήριο τότε μόνο επεμβαίνει, αν υπάρχει πλάνη περί τα πράγματα ή το νόμο, ή αν η Διοίκηση υπερβαίνει τα όρια της διακριτικής της εξουσίας, με το νόημα ότι η διαπίστωση των γεγονότων δεν είναι εύλογα επιτρεπτή με βάση τα ενώπιόν της στοιχεία.
Το Δικαστήριο δεν επεμβαίνει στην εκτίμηση των γεγονότων από τη Διοίκηση, ούτε στην προσβαλλόμενη απόφαση, αν αυτή είναι εύλογα επιτρεπτή και υπάρχουν στοιχεία ενώπιόν της που να την υποστηρίζουν. Εύλογα επιτρεπτή είναι η απόφαση στην οποία ένα λογικό πρόσωπο θα μπορούσε να καταλήξει με τα στοιχεία που είχε ενώπιόν της η Διοίκηση, ανεξάρτητα αν ένα άλλο λογικό πρόσωπο μπορούσε να καταλήξει σε διαφορετική απόφαση.
Οι διοικητικές αποφάσεις πρέπει να είναι αιτιολογημένες. Τι είναι πρέπουσα αιτιολογία είναι θέμα βαθμού, ανάλογα με τη φύση της κάθε απόφασης. Η αιτιολογία μπορεί να εκφράζεται και με τρόπο λακωνικό. Μπορεί να περιέχεται στην προσβαλλόμενη απόφαση, ή να βρίσκεται στα στοιχεία του φακέλου της Διοίκησης - (βλ. Iacovides Enterprises v. The Republic (1986) 3 C.L.R. 2101, σελ. 2106· Μ J. Louisides & Sons Ltd. (ανωτέρω)).
Στην Υπόθεση Αρ. 942/87 - Γεώργιος Π. Ζαχαριάδης Λτδ. ν. Δήμου Λεμεσού (Απόφαση δόθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου, 1989), ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου υιοθέτησε το ακόλουθο απόσπασμα από την Απόφαση M.J. Louisides & Sons Ltd. (ανωτέρω):-
"What is due reasoning is a question of degree depending upon the nature of the decision concerned.
Having regard to the nature of the sub judice decision, it is not expected from a Municipal Corporation to give very detailed reasoning for the determination of the fees payable for refuse collection."
Στην Υπόθεση Αρ. 403/91 - Zenios Closures Limited v. Δήμου Λεμεσού (Απόφαση δόθηκε στις 4 Ιουνίου, 1992) - ηγέρθηκε το ίδιο ζήτημα. Ο Δικαστής Νικήτας είπε:-
"Εδώ οι λογαριασμοί που υπήρχαν ικανοποιούν την ανάγκη για αιτιολόγηση. Τη θέση αυτή υποστηρίζει πλήρως η άποψη του Συμβουλίου της Επικρατείας στην υπόθεση 2063/86
'... αιτιολογημένη απόφασις που συνοδεύεται από έγγραφο, όπου παρατίθενται λεπτομερώς τα αναφερόμενα εις τα έξοδα και τα έσοδα της υπηρεσίας καθαριότητος του Δήμου στοιχεία,'."
Όπως προκύπτει από όλη τη μαρτυρία ενώπιον του Δικαστηρίου, ο Δήμος, μέσω των υπηρεσιών του, προέβη στη δέουσα έρευνα και έλαβε υπόψη όλα τα στοιχεία στη λήψη της προσβαλλόμενης απόφασης.
Οι αιτητές αναφέρθηκαν σε έκταση στην παράβαση της αρχής της αναλογικότητας και/ή της ίσης μεταχείρισης.
Είναι πρόδηλο ότι σε μερικές περιπτώσεις ο Δήμος επέβαλε χαμηλότερο τέλος σε ορισμένους, γιατί έκαναν οι ίδιοι μερική μεταφορά των σκυβάλων από τα υποστατικά που ήταν ιδιοκτήτες ή κάτοχοι.
Με βάση το ύψος του τέλους που επιβλήθηκε στις περιπτώσεις αυτές, οι αιτητές ισχυρίστηκαν ότι παραβιάστηκε η αρχή της ισότητας.
Η εκτροπή από την εφαρμογή του Νόμου σε μια περίπτωση δεν αποτελεί κριτήριο άνισης μεταχείρισης, ούτε οι αιτητές μπορούν να διεκδικήσουν ίση μη νόμιμη μεταχείριση. Υπεράνω όλων είναι ο Νόμος. Όπως δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα στην παρανομία, δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα από μη εφαρμογή του Νόμου σε μια ή περισσότερες περιπτώσεις.
Η μείωση του τέλους, λόγω μεταφοράς σκυβάλων από ιδιοκτήτη ή κάτοχο υποστατικού, δε δικαιολογείται από το Νόμο και τους Κανονισμούς. Παρόλον ότι είναι ευλογοφανής, είναι αντίθετη με το γενικό καθήκον του Δήμου και τη συνάρτηση των δαπανών των υπηρεσιών καθαριότητας για τη γενική υγεία της πόλης.
Το Δικαστήριο δεν είναι δυνατό να υποκαταστήσει την κρίση του με την κρίση της Διοίκησης και να διαφοροποιήσει το ύψος τους τέλους. Η Λεμεσός έχει δεκάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες και κάτοχους υποστατικών στους οποίους επιβάλλονται τέλη σκυβάλων. Οι τρεις -τέσσερις περιπτώσεις που επικαλούνται οι αιτητές δεν μπορούν να αποτελέσουν ασφαλές κριτήριο για το Δικαστήριο τούτο, ενόψει, μάλιστα, των συγκρουομένων εκδοχών των μερών.
Από τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία, δεν ευσταθεί οποιοσδήποτε από τους λόγους ακυρότητας.
Η προσφυγή απορρίπτεται.
Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται.
Καμιά διαταγή για έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.