|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1992) 4 ΑΑΔ 1842
19 Μαΐου, 1992
[ΚΟΥΡΡΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ Α. ΜΑΡΝΕΡΟΥ,
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 210/91).
Δημόσιοι Υπάλληλοι — Προαγωγές — Συστάσεις Προϊσταμένου — Ο Διευθυντής έδωσε περισσότερη βαρύτητα στην βαθμολογία των υποψηφίων κατά τις τελευταίες εμπιστευτικές τους εκθέσεις — Η τακτική αυτή δεν είναι λανθασμένη — Χαμηλότερη αξιολόγηση των ενδιαφερομένων μερών στο παρελθόν δεν καθιστά τις συστάσεις άκυρες — Απαιτείται ειδική αιτιολογία για παραγνώριση των συστάσεων.
Δημόσιοι Υπάλληλοι — Προαγωγές —Αρχαιότητα — Αν η αρχαιότητα στην προηγούμενη θέση είναι η ίδια, αυτή κρίνεται με βάση την προπροηγούμενη θέση — Απομακρυσμένη αρχαιότητα δεν έχει σημαντική βαρύτητα — Αρχαιότητα από μόνη της δεν δίδει το προβάδισμα για προαγωγή.
Δημόσιοι Υπάλληλοι — Προαγωγές — Εμπιστευτικές Εκθέσεις — Βαθμολογία — Σημασία έχει η γενική και όχι η επί μέρους βαθμολογία των υποψηφίων.
Ο αιτητής προσέβαλε την προαγωγή των ενδιαφερομένων μερών στη θέση Ανώτερου Φοροθέτη Α', Τμήμα Εσωτερικών Προσόδων.
Προς υποστήριξη της προσφυγής του ο αιτητής ισχυρίστηκε, τόσον ότι υπερείχε έναντι των ενδιαφερομένων μερών, σε αξία, προσόντα και αρχαιότητα, όσον και ότι οι συστάσεις του Διευθυντή, στις οποίες στηρίχθηκε η απόφαση της Ε.Δ.Υ., ήταν άκυρες. Σύμφωνα πάντα με τους ισχυρισμούς του, οι συστάσεις έπασχαν γιατί:
(α) Ο Διευθυντής έλαβε υπόψη τις εκθέσεις των υποψηφίων μόνο για τα 3 ή 5 τελευταία χρόνια και όχι στο σύνολο τους.
(β) Ο Διευθυντής βασίστηκε στην επί μέρους βαθμολογία και όχι στην γενική βαθμολογία των υποψηφίων.
(γ) Ο Διευθυντής εφάρμοσε άνισα κριτήρια αξιολόγησης των υποψηφίων, λαμβάνοντας υπόψη για άλλους τις βαθμολογίες των τελευταίων 3 χρόνων και για άλλους τις βαθμολογίες των 5 τελευταίων χρόνων.
(δ) Οι συστάσεις ήταν αντίθετες με τα στοιχεία των φακέλων.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
(1) Δεν εξάγεται καθόλου το συμπέρασμα ότι ο Διευθυντής βάσισε τις συστάσεις του στις τελευταίες μόνο εκθέσεις των υποψηφίων. Αντίθετα, όπως φαίνεται από τα πρακτικά, τέθηκαν στη διάθεση του τόσο οι προσωπικοί φάκελοι, όσο και οι φάκελοι των υπηρεσιακών εκθέσεων των υποψηφίων, εκείνο δε που εξάγεται από το περιεχόμενο της σελίδας 7 των πρακτικών, είναι ότι δόθηκε περισσότερη σημασία στις τελευταίες εκθέσεις, τακτική που δεν είναι λανθασμένη. Είναι, επίσης, φανερόν ότι, ο Διευθυντής έδωσε περισσότερη βαρύτητα στις τελευταίες 3 εκθέσεις στις περιπτώσεις όλων των υποψηφίων και δε φαίνεται πουθενά ότι βάσισε τις συστάσεις του εφαρμόζοντας άνισα κριτήρια, όπως ισχυρίζεται ο αιτητής.
Δε συνάγεται, επίσης, από το σχετικό πρακτικό το συμπέρασμα ότι ο Διευθυντής βάσισε αποκλειστικά τις συστάσεις του στην επί μέρους βαθμολογία των υποψηφίων. Αναφέρθηκε στην κατάταξη των υποψηφίων με βάση την αξία τους, χωρίς ειδική αναφορά στην επί μέρους βαθμολογία τους. Δεν υπάρχει τίποτα στη σύσταση του αυτή που έρχεται σ' αντίθεση με το περιεχόμενο των φακέλων των υποψηφίων. Το γεγονός, ότι στο απομακρυσμένο παρελθόν ορισμένα από τα ενδιαφερόμενα μέρη έτυχαν χαμηλότερης αξιολόγησης, δεν είναι ουσιώδους σημασίας ούτως ώστε να καθιστά τις συστάσεις του Διευθυντή άκυρες, ενόψει μάλιστα του γεγονότος ότι κι' ο ίδιος ο αιτητής είχε αξιολογηθεί ως λίαν καλός σε τρεις εκθέσεις της περιόδου αυτής.
(2) Όσον αφορά τον ισχυρισμό του αιτητή ότι υπερείχε των ενδιαφερομένων μερών, διαπιστώνεται ότι:
(α) Τόσον ο αιτητής όσον και τα ενδιαφερόμενα μέρη κατείχαν τα προσόντα που προβλέπονταν από το σχέδιο υπηρεσίας.
Το γεγονός ότι ο αιτητής παρακολούθησε επί πλέον σειρά μαθημάτων για Ανακριτές, στη Σχολή Αστυνομίας Κύπρου, και σειρά μαθημάτων "Μέθοδος Αποτελεσματικής Εποπτείας σε Τμήματα Παροχής Υπηρεσιών" στο ΚΕ.ΠΑ., διάρκειας 18 ωρών, όπως εξάλλου και το ενδιαφερόμενο μέρος 2, είναι μόνο οριακής σημασίας αφού τα προσόντα αυτά δεν προβλέπονται από το σχέδιο υπηρεσίας και στην περίπτωση του πρώτου, είναι άσχετο με τα καθήκοντα της θέσης.
(β) Όσον αφορά την αρχαιότητα, είναι δεκτό ότι το ενδιαφερόμενο μέρος 2 είναι αρχαιότερος του αιτητή. Όσον αφορά τα ενδιαφερόμενα μέρη 1 και 3 και τον αιτητή, έχουν την ίδια αρχαιότητα τόσον στη θέση του Ανώτερου Φοροθέτη Β', όσον και στη θέση του Φοροθέτη.
Επομένως, η αρχαιότητα τους κρίνεται με βάση την προπροηγούμενη θέση τους, του Βοηθού Φοροθέτη. Ο αιτητής είναι όντως αρχαιότερος των ενδιαφερομένων μερών 1 και 3.
Εκτός του ότι η αρχαιότητα αυτή του αιτητή δεν είναι μεγάλη (111/2 μήνες στην περίπτωση του ενδιαφερόμενου μέρους 1, και 3 χρόνια και 2 μήνες στην περίπτωση του ενδιαφερόμενου μέρους 3, είναι και απομακρυσμένη και επομένως, σύμφωνα με τη νομολογία μας δεν έχει σημαντική βαρύτητα.
Εξάλλου, όπως είναι επίσης νομολογημένο, η αρχαιότητα από μόνη της δε δίνει το προβάδισμα για σκοπούς προαγωγής.
(γ) Όσον αφορά την αξία, τόσο ο αιτητής όσο και τα ενδιαφερόμενα μέρη αξιολογήθηκαν ως εξαίρετοι κατά τα τελευταία τουλάχιστον 5 χρόνια, στα οποία έδωσε περισσότερη σημασία η Ε.Δ.Υ.. Είναι η θέση του αιτητή ότι υπερέχει κατά την επί μέρους βαθμολογία, των ενδιαφερομένων μερών 1 και 2 και είναι επομένως υπέρτερος τους. Όπως έχει νομολογηθεί, εκείνο που έχει σημασία είναι η γενική και όχι η επί μέρους βαθμολογία των υποψηφίων. Επομένως, όσον αφορά τη βαθμολογία ο αιτητής και τα ενδιαφερόμενα μέρη είναι περίπου ίσοι.
Οι συστάσεις του Διευθυντή αποτελούν βασικό ανεξάρτητο στοιχείο κρίσης της αξίας των υποψηφίων και δεν μπορούν να παραγνωριστούν χωρίς ειδική αιτιολογία.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Hadjigregoriou v. Republic (1975) 3 C.L.R. 477·
Philotheou & Others v. Republic (1985) 3 C.L.R. 662·
Republic v. Haris (1985) 3 C.L.R. 106·
Δημοκρατία ν. Χρίστου (1991) 3 Α.Α.Δ. 56·
Οικονομίδη ν. Δημοκρατίας (1991) 4(Δ) Α.Α.Δ. 3597·
Republic v. Roussos (1987) 3 C.L.R. 1217·
Σοφοκλέους και Άλλες ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 2868·
Λύωνας και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 2038.
Προσφυγή.
Προσφυγή κατά της απόφασης της καθ' ης η αίτηση, με την οποία προάχθηκαν στην θέση Ανώτερου Φοροθέτη Α', τμήμα Εσωτερικών Προσόδων, από 1/12/90, τα ενδιαφερόμενα μέρη αντί του αιτητή.
Α. Κωνσταντίνου για Λ. Δημητρίου, για τον αιτητή.
Α. Βασιλειάδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας με Α.Χ"Κουμή (δ/νις), για τους καθ' ων η αίτηση.
ΚΟΥΡΡΗΣ, Δ. : Με την προσφυγή αυτή ο αιτητής προσβάλλει την απόφαση της καθ' ης η αίτηση, που δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, ημερομηνίας 14/12/90, με την οποία προάχθηκαν στη θέση του Ανώτερου Φοροθέτη Α', Τμήμα Εσωτερικών Προσόδων, από 1/12/90, τα ενδιαφερόμενα μέρη Μιχαήλ Λοΐζου, Κυριάκος Γ. Νεοκλέους και Ιωάννης Ν. Χ'' Σάββα, αντί του αιτητή.
Τα γεγονότα σε συντομία είναι τα εξής: Ο αιτητής και τα ενδιαφερόμενα μέρη κατείχαν, κατά τον ουσιώδη χρόνο, τη θέση του Ανώτερου Φοροθέτη Β' (Φόρου Εισοδήματος).
Με επιστολή του ημερομηνίας 31/3/90, ο Γενικός Διευθυντής, Υπουργείο Οικονομικών, ζήτησε την πλήρωση τριών κενών μόνιμων θέσεων Ανώτερου Φοροθέτη Α' (Φόρου Εισοδήματος), Τμήμα Εσωτερικών Προσόδων, που είναι θέση προαγωγής.
Η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας (Ε.Δ.Υ.) σε συνεδρία της ημερομηνίας 10/4/90, αποφάσισε να επιληφθεί του θέματος σε ημερομηνία που θα οριζόταν αργότερα και στη συνεδρίαση να παραστεί και ο Διευθυντής του Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων (ο Διευθυντής).
Στη συνεδρίαση της Ε.Δ.Υ, ημερομηνίας 27/9/90, ο Διευθυντής, αφού εξέφρασε τις απόψεις του για τους υποψηφίους, σύστησε, με βάση "μια γενική θεώρηση όλων των κριτηρίων που προνοεί η Νομοθεσία για σκοπούς προαγωγής, ήτοι αξία, προσόντα και αρχαιότητα", τα τρία ενδιαφερόμενα μέρη, ως τους πιο κατάλληλους υποψηφίους για προαγωγή. Στη συνέχεια η Ε.Δ.Υ, ασχολήθηκε με την αξιολόγηση και σύγκριση των υποψηφίων και, αφού αναφέρθηκε στις εμπιστευτικές εκθέσεις τους για τα τελευταία πέντε χρόνια και έλαβε υπόψη τα προσόντα και την αρχαιότητα τους, όπως και όλα τα άλλα ουσιώδη στοιχεία ενώπιον τους και τις κρίσεις και συστάσεις του Διευθυντή, επέλεξε για προαγωγή τα ενδιαφερόμενα μέρη (Παράρτημα 3 της ένστασης). Κατά τη συνεδρίαση της, ημερομηνίας 12/11/90, η Ε.Δ.Υ, όρισε ως ημερομηνία ισχύος της προαγωγής τους την 1/12/90.
Οι προαγωγές δημοσιεύτηκαν στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, ημερομηνίας 14/12/90 και ως αποτέλεσμα καταχωρήθηκε η παρούσα προσφυγή.
Ως νομικούς λόγους για την ακύρωση των επίδικων προαγωγών ο αιτητής πρότεινε το ότι υπερέχει των ενδιαφερομένων μερών σε αξία, προσόντα και/ή αρχαιότητα και το ότι η Ε.Δ.Υ., για τη λήψη της επίδικης απόφασης, βασίστηκε στις συστάσεις του Διευθυντή, που είναι άκυρες γιατί πάσχουν.
Σχετικά με την ακυρότητα των συστάσεων του Διευθυντή, ο δικηγόρος του αιτητή ισχυρίστηκε ότι οι συστάσεις αυτές πάσχουν διότι:
(α) Κατά τη διενέργεια τους ο Διευθυντής έλαβε υπόψη τις εκθέσεις των υποψηφίων όσον αφορά τα 3 ή 5 τελευταία χρόνια μόνο και όχι στο σύνολο τους.
(β) Ο Διευθυντής βασίστηκε στην επί μέρους βαθμολογία των υποψηφίων και όχι στη γενική τους βαθμολογία, όπως ορίζει η νομολογία μας.
(γ) Ο Διευθυντής κατέταξε τους υποψηφίους κατά σειρά αξίας εφαρμόζοντας άνισα κριτήρια, λαμβάνοντας υπόψη για άλλους τις βαθμολογίες τους κατά τα τελευταία 3 χρόνια, ενώ για άλλους τις βαθμολογίες τους κατά τα τελευταία 5 χρόνια.
(δ) Οι συστάσεις του Διευθυντή βρίσκονται σ' αντίθεση με τα στοιχεία των φακέλων.
Διαφωνώ με τους πιο πάνω ισχυρισμούς. Κατ' αρχή, δεν εξάγεται καθόλου το συμπέρασμα ότι ο Διευθυντής βάσισε τις συστάσεις του στις τελευταίες μόνο εκθέσεις των υποψηφίων. Αντίθετα, όπως φαίνεται από τα πρακτικά (Παράρτημα 3), τέθηκαν στη διάθεση του τόσο οι προσωπικοί φάκελοι, όσο και οι φάκελοι των υπηρεσιακών εκθέσεων των υποψηφίων, εκείνο δε που εξάγεται από το περιεχόμενο της σελίδας 7 των πρακτικών, είναι ότι δόθηκε περισσότερη σημασία στις τελευταίες εκθέσεις, τακτική που δεν είναι λανθασμένη (Βλέπε Hadjigregoriou v. Republic (1975) 3 C.L.R. 477, 483 Philotheou & Others v. Republic (1985) 3 C.L.R. 662, 669-670). Είναι επίσης φανερόν ότι, ο Διευθυντής έδωσε περισσότερη βαρύτητα στις τελευταίες 3 εκθέσεις στις περιπτώσεις όλων των υποψηφίων και δε φαίνεται πουθενά ότι βάσισε τις συστάσεις του εφαρμόζοντας άνισα κριτήρια, όπως ισχυρίζεται ο αιτητής.
Δε συνάγεται επίσης από το σχετικό πρακτικό (Παράρτημα 3) το συμπέρασμα ότι ο Διευθυντής βάσισε, αποκλειστικά, τις συστάσεις του στην επί μέρους βαθμολογία των υποψηφίων. Αναφέρθηκε στην κατάταξη των υποψηφίων με βάση την αξία τους, χωρίς ειδική αναφορά στην επί μέρους βαθμολογία τους. Όλοι οι υποψήφιοι, εκτός του αριθμού 8, είχαν αξιολογηθεί ως εξαίρετοι, στις τελευταίες τουλάχιστον εκθέσεις τους.
Ο Διευθυντής ανέφερε ότι, σύστησε τα τρία ενδιαφερόμενα μέρη με βάση μια γενική θεώρηση όλων των κριτηρίων, για σκοπούς προαγωγής, ήτοι αξία, προσόντα και αρχαιότητα. Δεν υπάρχει τίποτα στη σύσταση του αυτή που έρχεται σ' αντίθεση με το περιεχόμενο των φακέλων των υποψηφίων. Το γεγονός, ότι στο απομακρυσμένο παρελθόν ορισμένα από τα ενδιαφερόμενα μέρη έτυχαν χαμηλότερης αξιολόγησης, δεν είναι ουσιώδους σημασίας ούτως ώστε να καθιστά τις συστάσεις του Διευθυντή άκυρες, ενόψει μάλιστα του γεγονότος ότι κι' ο ίδιος ο αιτητής είχε αξιολογηθεί ως λίαν καλός σε τρεις εκθέσεις της περιόδου αυτής.
Ο δικηγόρος του αιτητή ισχυρίστηκε ότι ο αιτητής υπερέχει των ενδιαφερομένων μερών σε αξία, προσόντα ή/ και αρχαιότητα.
Όπως φαίνεται από τον πίνακα που επισυνάφθηκε ως Παράρτημα 5, σε συνδυασμό με το σχέδιο υπηρεσίας (Παράρτημα 6), τόσον ο αιτητής όσον και τα ενδιαφερόμενα μέρη κατείχαν τα προσόντα που προβλέπονται από το σχέδιο υπηρεσίας. Ήταν επίσης όλοι κάτοχοι πιστοποιητικού της Ανωτέρας Εξέτασης στη Λογιστική του Επιμελητηρίου του Λονδίνου (L.C.C. Higher) και είχαν περάσει και τις Τμηματικές Εξετάσεις στην εφαρμογή του περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου. Επίσης, όλοι είχαν παρακολουθήσει τη σειρά μαθημάτων "Φορολογικός Έλεγχος", που οργανώθηκε από το Τμήμα Εσωτερικών Προσόδων.
Το γεγονός ότι ο αιτητής παρακολούθησε επί πλέον σειρά μαθημάτων για Ανακριτές, στη Σχολή Αστυνομίας Κύπρου, και σειρά μαθημάτων "Μέθοδος Αποτελεσματικής Εποπτείας σε Τμήματα Παροχής Υπηρεσιών" στο ΚΕ.ΠΑ., διάρκειας 18 ωρών, όπως εξάλλου και το ενδιαφερόμενο μέρος 2, είναι μόνο οριακής σημασίας αφού τα προσόντα αυτά δεν προβλέπονται από το σχέδιο υπηρεσίας και στην περίπτωση του πρώτου, είναι άσχετο με τα καθήκοντα της θέσης (Βλέπε Republic v. Haris (1985) 3 C.L.R. 106, 115). Επομένως, μπορεί να λεχθεί ότι, όσον αφορά τα προσόντα, ο αιτητής και τα ενδιαφερόμενα μέρη είναι περίπου ίσοι.
Όσον αφορά την αρχαιότητα, είναι δεκτό ότι το ενδιαφερόμενο μέρος 2 είναι αρχαιότερος του αιτητή. Όσον αφορά τα ενδιαφερόμενα μέρη 1 και 3 και τον αιτητή, έχουν την ίδια αρχαιότητα τόσον στη θέση του Ανώτερου Φοροθέτη Β', όσον και στη θέση του Φοροθέτη.
Επομένως, η αρχαιότητα τους κρίνεται με βάση την προπροηγούμενη θέση τους, του Βοηθού Φοροθέτη. Ο αιτητής είναι όντως αρχαιότερος των ενδιαφερομένων μερών 1 και 3 αφού κατείχε τη θέση του Βοηθού Φοροθέτη (με απόσπαση) από 1/12/70, ενώ τα ενδιαφερόμενα μέρη 1 και 3 κατείχαν την ίδια θέση επίσης με απόσπαση, από 15/11/71 και 1/2/74, αντίστοιχα. Εκτός του ότι η αρχαιότητα αυτή του αιτητή δεν είναι μεγάλη (11 1/2 μήνες στην περίπτωση του ενδιαφερόμενου μέρους 1, και 3 χρόνια και 2 μήνες στην περίπτωση του ενδιαφερόμενου μέρους 3, είναι και απομακρυσμένη και, επομένως, σύμφωνα με τη νομολογία μας, δεν έχει σημαντική βαρύτητα (Βλέπε απόφαση της Ολομέλειας του Δικαστηρίου στην υπόθεση Δημοκρατίας ν. Χρίστου (Αναθεωρητική Έφεση 1070, ημερομηνίας 24/1/91)).
Εξάλλου, όπως είναι επίσης νομολογημένο, η αρχαιότητα από μόνη της δε δίνει το προβάδισμα για σκοπούς προαγωγής (Βλέπε Οικονομίδη ν. Δημοκρατίας (υπόθεση αρ. 177/90, ημερομηνίας 13/11/91)).
Όσον αφορά την αξία, τόσον ο αιτητής όσον και τα ενδιαφερόμενα μέρη αξιολογήθηκαν ως εξαίρετοι, κατά τα τελευταία, τουλάχιστον, 5 χρόνια στα οποία έδωσε περισσότερη σημασία η Ε.Δ.Υ. Είναι η θέση του αιτητή ότι υπερέχει κατά την επί μέρους βαθμολογία, των ενδιαφερομένων μερών 1 και 2 και είναι επομένως υπέρτερος τους. Όπως έχει νομολογηθεί, εκείνο που έχει σημασία είναι η γενική και όχι η επί μέρους βαθμολογία των υποψηφίων (Βλέπε Republic v. Roussos (1987) 3 C.L.R. 1217, 1224, Σοφοκλέους και Άλλων ν. Δημοκρατίας (Υπόθεση αρ. 868/88, ημερομηνίας 29/8/90)). Επομένως, όσον αφορά τη βαθμολογία, ο αιτητής και τα ενδιαφερόμενα μέρη είναι περίπου ίσοι.
Τέλος, σύμφωνα με τη νομολογία μας, οι συστάσεις του Διευθυντή αποτελούν βασικό ανεξάρτητο στοιχείο κρίσης της αξίας των υποψηφίων και δεν μπορούν να παραγνωριστούν χωρίς ειδική αιτιολογία (Βλέπε Λύωνας και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (υποθέσεις αρ. 683/88, 703/88 και 706/88, ημερομηνίας 14/6/90, απόφαση Ολομέλειας)).
Στην προκειμένη περίπτωση είχαν συστηθεί τα ενδιαφερόμενα μέρη και όχι ο αιτητής.
Εν πάση περιπτώσει, ο αιτητής απέτυχε ν' αποδείξει έκδηλη υπεροχή έναντι των ενδιαφερομένων μερών.
Με βάση όλα τα πιο πάνω καταλήγω στο συμπέρασμα ότι, η παρούσα προσφυγή αποτυγχάνει και ως αποτέλεσμα απορρίπτεται. Καμιά διαταγή για έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.