|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1991) 4 ΑΑΔ 2361
28 Ιουνίου, 1991
[ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ/στής)
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 28 και 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΡΑΝΟΥ,
Αιτητής,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ,
Καθ' ου η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 18/91).
Δήμοι — Τέλη Σκυβάλων — Επιβολή τελών για αποκομιδή σκυβάλων — Ρυθμίζεται από τον Δημοτικό Κανονισμό 99 που θεσπίστηκε βάσει των άρθρων 84(ζ) και 87(1)(γ) τον Περί Δήμων Νόμου (Ν. 111/85).
Δήμοι — Τέλη Σκυβάλων — Η εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών επί των οποίων ο Δήμος στήριξε και εφάρμοσε τα κριτήρια επιβολής τον τέλους είναι αρμοδιότητα που ανήκει στον Δήμο — Τεκμήριο ορθότητας της εκτίμησης αυτής — Το Δικαστήριο δεν υποκαθιστά με δική του απόφαση — Βάρος απόδειξης για την δημιουργία αμφιβολιών ως προς την ορθότητα των ευρημάτων έχει αυτός που επικαλείται την λανθασμένη εκτίμηση.
Δήμοι — Τέλη Σκυβάλων — Αιτιολογία απόφασης — Δεν αναμένεται από ένα Δήμο να δίδει λεπτομερή αιτιολογία για τον καθορισμό των τελών για αποκομιδή σκυβάλων.
Ο αιτητής ο οποίος είναι δικηγόρος και διατηρεί δικηγορικό γραφείο στη Λεμεσό προσέβαλε με την προσφυγή του αυτή την απόφαση του Δήμου Λεμεσού να του επιβάλει το ποσό των £50 ως τέλος για αποκομιδή σκυβάλων για το έτος 1990.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
(1) Η επίδικη απόφαση λήφθηκε βάσει του Δημοτικού Κανονισμού 99 που θεσπίστηκε δυνάμει της νομοθετικής εξουσιοδότησης του Περί Δήμων Νόμου του 1985, Ν. 111/85 και συγκεκριμένα συνάγεται από τα άρθρα 84(ζ) και 87(1)(γ) του Νόμου. Σύμφωνα δε με την παράγραφο 4(ε) του Κανονισμού 99 όπως αυτή αντικαταστάθηκε από την Κ.Δ.Π. 43/88 ο καθ' ου η αίτηση Δήμος θα μπορούσε να επιβάλει τέλος μέχρι £1,000 στον αιτητή.
(2) Για τον καθορισμό των τελών σκυβάλων δεν είναι νόμιμο να λαμβάνεται υπόψη η οικονομική ευρωστία των υποχρέων η οποία δεν αποτελεί στοιχείο που δύναται να ληφθεί υπόψη. Η εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών επί των οποίων ο Δήμος στήριξε και εφάρμοσε τα κριτήρια επιβολής του τέλους είναι αρμοδιότητα που ανήκα στον Δήμο. Το Δικαστήριο δεν μπορεί να υποκαταστήσει την εκτίμηση αυτή με δική του. Ως προς τα ευρήματα της διοίκησης αναφορικά με τα πραγματικά γεγονότα υπάρχει το τεκμήριο της ορθότητας, το οποίο εξασθενεί αν ο αιτητής πετύχει να δημιουργήσει αμφιβολίες σχετικά με την ορθότητα των ευρημάτων. Το βάρος απόδειξης βαρύνει τον ίδιο τον αιτητή. Ο αιτητής δεν προσκόμισε κανένα στοιχείο προς υποστήριξη του ισχυρισμού του ότι τα τέλη που του επιβλήθηκαν ήταν υπερβολικά ή ότι υπολογίστηκαν με βάση την οικονομική του κατάσταση.
(3) Αναφορικά με τον ισχυρισμό περί αναιτιολόγητης απόφασης η αιτιολογία εξαρτάται από την φύση της κάθε απόφασης. Δεν αναμένεται από ένα Δήμο να δίδει λεπτομερή αιτιολογία για τον καθορισμό των τελών για την αποκομιδή σκυβάλων. M.J. Louisides and Sons v. The Municipality of Limassol (1988) 3 C.L.R. 1017
(4) Ο αιτητής απέτυχε να αποδείξει ότι ο υπολογισμός του τέλους που του επιβλήθηκε έγινε αυθαίρετα, χωρίς τη δέουσα έρευνα ή κάτω από πραγματική πλάνη. Νοουμένου ότι μπορούσε βάσει του Κανονισμού 99(4)(ε) να του επιβληθεί ποσό £1,000 το ποσό των £50 κρίνεται εύλογο.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Κυριακίδης και Υιοί ν. Δήμου Λεμεσού (1985) 3 C.L.R. 607·
Republic v. Ekkeshis (1975) 3 C.L.R. 548·
Skaros v. Republic (1986) 3 C.L.R. 2109·
Kalavazides Ltd. v. The Municipality of Limassol (1988) 3 C.L.R. 1012·
Μ.J. Louisides and Sons v. The Municipality of Limassol (1988) 3 C.L.R. 1017·
Παπάς ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Κακοπετριάς (Προσφυγή Αρ. 192/88, ημερ. 18.2.89)·
Ζαχαριάδης ν. Δήμου Λεμεσού (Προσφυγή Αρ. 942/87, ημερ. 25.9.89)·
Vita Trace Nutrition Ltd. v. Δήμου Στροβόλου (Προσφυγή Αρ. 1021/88 ημερ. 14.2.90)·
Gcorghiades v. Republic (1980) 3 C.L.R. 525 και κατ' έφεση (1982) 3 C.L.R. 659.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης του Δήμου Λεμεσού με την οποία επέβαλε στον αιτητή το ποσό των £50.- σαν τέλος αποκομιδής σκυβάλων για το έτος 1990.
Δ. Χ"Νέστορος, για τον αιτητή.
Γ. Ποταμίτης, για τον καθ' ον η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ. ανάγνωσε την ακόλουθη απόφαση. Με την προσφυγή του αυτή ο αιτητής ζητά δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση του καθ' ου η αίτηση Δήμου, ημερομηνίας 23/10/90, με την οποία επέβαλε στον αιτητή το ποσό των £50.- σαν τέλος αποκομιδής σκυβάλων για το έτος 1990 σε σχέση προς το δικηγορικό του γραφείο επί της οδού Γλάδστωνος αρ. 72, Γραφείο 3, Πε-ντάδρομος Κόρτ στη Λεμεσό, είναι άκυρη, παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος.
Ο αιτητής είναι δικηγόρος και κάτοχος του πιο πάνω δικηγορικού γραφείου. Με ειδοποίηση προς τον αιτητή ημερομηνίας 23/10/90 (βλ. Συνημμένο 1 στην Αίτηση), ο καθ' ου η αίτηση πληροφόρησε τον αιτητή ότι σε σχέση με το πιο πάνω υποστατικό του είχε επιβληθεί το ποσό των £50.- σαν τέλος αποκομιδής σκυβάλων για το έτος 1990.
Ο αιτητής θεωρώντας το ποσό αυτό υπερβολικά υψηλό, καταχώρισε την παρούσα προσφυγή επικαλούμενος τους ακόλουθους ισχυρισμούς:
1) Η επιβολή του πιο πάνω τέλους έγινε αυθαίρετα και καθ' υπέρβαση εξουσίας, στηριζόμενη στα λανθασμένα κριτήρια της δαπάνης για συνέχιση των υπηρεσιών που παρέχει ο Δήμος καθώς και της οικονομικής του κατάστασης.
2) Η επιβολή του πιο πάνω τέλους έγινε κατά παράβαση του Άρθρου 28 του Συντάγματος και αποτελεί δυσμενή διάκριση σε βάρος του αιτητή.
3) Το ποσό των £50.- υπερβαίνει την πραγματική αξία της παρεχόμενης υπηρεσίας και δαπάνης αποκομιδής σκυβάλων του γραφείου του αιτητή, ενώ είχαν επιβληθεί μικρότερα ποσά σε υποστατικά με μεγαλύτερη ποσότητα σκυβάλων.
4) Η επιβολή του πιο πάνω τέλους στον αιτητή ήταν άδικη, εσφαλμένη, αναιτιολόγητη, λήφθηκε υπό καθεστώς πραγματικής και νομικής πλάνης και στηρίχθηκε σε Δημοτικούς Κανονισμούς που θεσπίστηκαν χωρίς νομοθετική εξουσιοδότηση.
Ο δικηγόρος του καθ' ου η αίτηση Δήμου παράθεσε σχετική με το θέμα νομολογία για να αποδείξει πως κανένας από τους ισχυρισμούς του αιτητή δεν ευσταθεί ούτε νομικά ούτε πραγματικά.
Η επίδικη απόφαση λήφθηκε μετά τη θέσπιση του Περί Δήμων Νόμου του 1985, Νόμος 111/85, ο οποίος παρέχει εξουσία στα Δημοτικά Συμβούλια των Δήμων να επιβάλλουν φόρους συγκομιδής σκυβάλων. Τέτοια εξουσία υπήρχε και προηγουμένως, δυνάμει της αντικατασταθείσης νομοθεσίας του Κεφ. 240 και των συναφών Κανονισμών. Η σχετική εξουσία του καθ' ου η αίτηση συνάγεται από τα Άρθρα 84(ζ) σε συνδυασμό με το Άρθρο 87(1)(γ) του Ν. 111/85, όπως αυτό τροποποιήθηκε από το Νόμο 25/86, άρθρο 14(α):
"84. Τηρουμένων των διατάξεων του παρόντος Νόμου και οιουδήποτε ετέρου εκάστοτε εν ισχύι νόμου, το Συμβούλιον θα εκτελή, εν τω μέτρω των οικονομικών δυνατοτήτων του δήμου, εντός των δημοτικών ορίων πάντα ή οιαδήποτε των ακολούθων καθηκόντων, ήτοι-
(ζ) θα προνοή δια την καθαριότητα και υγιεινήν κατάστασιν του Δήμου· δια την συλλογήν, αποκομιδήν, διάθεσιν και επεξεργασίαν των σκυβάλων, θα ελέγχη και παρεμποδίζη την συσσώρευσιν σκυβάλων εις οιονδήποτε δημόσιον ή ιδιωτικόν υποστατικόν ή χώρον, θα προμηθεύη και διατηρή εις υγιεινήν κατάστασιν δημόσια σκυβαλοδοχεία ή άλλα δοχεία ή χώρους δια προσωρινήν εναπόθεσιν και αποκομιδήν σκυβάλων, και θα προνοή δια την λήψιν παντός μέτρου αναγκαίου δια την εξάλειψιν και μετακίνησιν οιασδήποτε ακαθαρσίας ή απορριμμάτων και διά την περιστολήν οιασδήποτε οχληρίας·
87(1) Το Συμβούλιον τη εγκρίσει του Υπουργικού Συμβουλίου δύναται, από καιρού εις καιρόν, να εκδίδη, να τροποποιή και ανακαλή δημοτικούς κανονισμούς δια πάντας ή οιονδήποτε των ακολούθων σκοπών:
(γ) να καθιστά ικανόν ή να βοηθά το Συμβούλιον να εκτελή οιονδήποτε των καθηκόντων των ανατιθεμένων εις αυτό υπό του άρθρου 84 και να προβλέπη δια τον καθορισμόν και την καταβολήν οιωνδήποτε δικαιωμάτων, (τελών Ν. 25/86, αρ. 14(α)), ή επιβαρύνσεων εν σχέσει προς αυτά". Οι σχετικοί κανονισμοί που εκδόθηκαν δυνάμει των πιο πάνω νόμων και που αφορούν στην πληρωμή τελών καθαριότητας, είναι ο Κανονισμός 99, παράγραφος (4), όπως αντικαταστάθηκε από την Κ.Δ.Π. 43/88 και έχει ως ακολούθως:
"3. Η παράγραφος (4) του Κανονισμού 99 που αναφέρεται στην πληρωμή τελών καθαριότητας τροποποιείται με την αντικατάστασή της από την ακόλουθη παράγραφο:
"(4) Πρέπει να πληρώνεται στο Δημοτικό Ταμία όχι πιο αργά από την τριακοστή ημέρα του μήνα Ιουνίου κάθε χρόνου από κάθε ιδιοκτήτη, ενοικιαστή ή κάτοχο -
(α) οικίας, τέλος που θα καθορίζεται σε κάθε περίπτωση από το Συμβούλιο και δε θα ξεπερνά το ποσό των £30 για κάθε έτος ή μέρος του έτους*
(β) καταστήματος ή αποθήκης ή καφενείου, τέλος που θα καθορίζεται σε κάθε περίπτωση από το Συμβούλιο και δε θα ξεπερνά το ποσό των £100 για κάθε έτος ή μέρος του έτους·
(γ) οικοτροφείου, ξενώνος ύπνου ή πανδοχείου, τέλος που θα καθορίζεται σε κάθε περίπτωση από το Συμβούλιο και δε θα ξεπερνά το ποσό των £800 για κάθε έτος ή μέρος του έτους·
(δ) ξενοδοχείου ή οργανωμένου διαμερίσματος, τέλος που καθορίζεται σε κάθε περίπτωση από το Συμβούλιο και δε θα ξεπερνά το ποσό των £5,000 για κάθε έτος ή μέρος του έτους·
(ε) τυπογραφείου, λιθογραφείου, κλινικής, εργοστασίου, βιομηχανικής επιχειρήσεως ή υποστατικών άλλων από τα αναφερόμενα στις παραγράφους (α), (β), (γ) και (δ) πιο πάνω, τέλος που θα καθορίζεται σε κάθε περίπτωση από το Συμβούλιο και δε θα ξεπερνά το ποσό των £1,000 για κάθε έτος ή μέρος του έτους.".
Ο Δημοτικός Κανονισμός αρ. 99 θεσπίστηκε δυνάμει της νομοθετικής εξουσιοδότησης του Περί Δήμων Νόμου του 1985, Ν. 111/85, όπως προκύπτει από τα προαναφερθέντα, και ο ισχυρισμός του αιτητή ότι αυτός θεσπίστηκε χωρίς νομοθετική εξουσιοδότηση, απορρίπτεται.
Σύμφωνα με την παράγραφο 4 του Κανονισμού 99 των Περί Δήμων Κανονισμών του 1985, καθορίζονται τέλη για κατόχους:
α) Οικίας
β) Καταστήματος
γ) Οικοτροφείου, ξενώνος ύπνου ή πανδοχείου
δ) Ξενοδοχείου, οργανωμένου διαμερίσματος, και
ε) τυπογραφείου, λιθογραφείου, κλινικής, εργοστασίου, βιομηχανικής επιχειρήσεως ή υποστατικών άλλων από τα αναφερόμενα στις παραγράφους (α), (β), (γ) και (δ) πιο πάνω, τέλος που θα καθορίζεται σε κάθε περίπτωση από το Συμβούλιο και δε θα ξεπερνά το ποσό των £1,000 για κάθε έτος ή μέρος του έτους.
Το δικηγορικό γραφείο του αιτητή, η επαγγελματική του στέγη, δεν εμπίπτει σε καμιά από τις υποπαραγράφους (α)-(δ) και κατά συνέπεια αυτό περιλαμβάνεται για σκοπούς επιβολής τέλους στις γενικές πρόνοιες της παραγράφου 4, υποπαράγραφος (ε), σύμφωνα με τις οποίες ο καθ' ου η αίτηση Δήμος θα μπορούσε να επιβάλει τέλος μέχρι £1,000 και επέβαλε το επίδικο τέλος των £50.-.
Η απομάκρυνση των σκυβάλων από τα υποστατικά μιάς πόλης είναι μιά απαραίτητη υπηρεσία προς τη δημόσια υγεία. Η αρμόδια αρχή, η οποία είναι επιφορτισμένη να παρέχει τέτοιες υπηρεσίες, θα πρέπει να αποζημιώνεται με το κόστος παροχής τους από τους δημότες προς τους οποίους προσφέρει τις υπηρεσίες αυτές. Η αποζημίωση αυτή είναι τα διάφορα τέλη καθαριότητας, τα οποία θα πρέπει να κατανέμονται δίκαια μεταξύ των ωφελουμένων και με βάση υγιή κριτήρια. Για καθορισμό τέτοιων τελών δεν είναι νόμιμο να λαμβάνεται υπόψη η οικονομική ευρωστία των υποχρέων, η οποία δεν αποτελεί στοιχείο που δύναται να ληφθεί υπόψη. (Βλ. Απόφαση Συμβουλίου Επικρατείας 932/64. Επίσης υπόθεση Κυριακίδης & Υιοί ν. Δήμου Λεμεσού (1985) 3 C.L.R. 607, στις σελίδες 624 και 625). Η εκτίμηση των βασικών πραγματικών περιστατικών επί των οποίων ο καθ' ου η αίτηση στήριξε και εφάρμοσε τα κριτήρια επιβολής του τέλους είναι αρμοδιότητα και εξουσία η οποία ανήκει στον ίδιο το Δήμο και το Δικαστήριο δε μπορεί να υποκαταστήσει την εκτίμηση αυτή της αρμόδιας αρχής με τη δική του. Έχει δε νομολογηθεί ότι ως προς τα ευρήματα της διοίκησης αναφορικά με πραγματικά γεγονότα, υπάρχει υπέρ αυτής το τεκμήριο της ορθότητας (presumption of correctness of the findings of fact by the Administration). To τεκμήριο αυτό εξασθενεί αν ο αιτητής επιτύχει να δημιουργήσει στο δικαστήριο αμφιβολίες σχετικά με την ορθότητα τέτοιων ευρημάτων, οι οποίες είναι αρκετές για να οδηγήσουν μιά διοικητική απόφαση σε ακύρωση (Republic v. Ekkeshis (1975) 3 C.L.R. 548, Skaros v. Republic (1986) 3 C.L.R. 2109, στη σελ. 2115). Το βάρος αποδείξεως ότι υπήρχε πλάνη περί τα πράγματα εκ μέρους της διοίκησης, βαρύνει τον ίδιο τον αιτητή, βλέπε απόφαση Andreas Kalavazides Ltd. v. The Municipality of Limassol (1988) 3 C.L.R. 1012 το σχετικό απόσπασμα στις σελ. 1015-1016:
"The burden lies on the applicant to satisfy the Court, or to create a doubt in the mind of the Court of wrong evaluation of the facts which led to misconception of fact. It is upon the applicant, also, to satisfy that the principle of proportionality has been infringed. The principle of proportionality, which is recognized in the Administrative Law of several continental countries, is one of the heads of grounds on which administrative action is subject to control by judicial review."
Επίσης βλέπε την υπόθεση M.J. Louisides & Sons v. The Municipality of Limassol (1988) 3 C.L.R. 1017 στη σελ. 1021:
"Having regard to the material before me, the applicants failed to discharge the burden cast on them. They failed to show that the sub judice decision is tainted by any misconception of fact, or any failure to carry out due inquiry. The Respondents exercised their discretionary power on the basis of reasonable criteria. The assessment was not arbitrary; the fee was based proportionately on the cost of the services rendered to the applicants citizens, including the extent of the premises of these beneficiaries. It was actually assessed by reference to the cost of processing the service in general."
Στην υπόθεση Αριστείδης Παπάς ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Κακοπετριάς, Υπ. Αρ. 192/88, που εκδόθηκε στις 18/2/89 και δεν έχει ακόμη δημοσιευτεί, στη σελ. 17:
"Αναφορικά με το ανταποδοτικό τέλος της απομάκρυνσης σκυβάλων, προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι αυτό δεν ανταποκρίνεται στο μέγεθος και την αξία των υπηρεσιών που προσφέρθηκαν στην αιτήτρια. Το βάρος της απόδειξης είναι στο φορολογούμενο. Κανένα στοιχείο δεν παρουσιάστηκε που να κλονίζει το τεκμήριο της νομιμότητας και κανονικότητας της διοικητικής πράξης."
Και στην υπόθεση Γεώργιος Ζαχαριάδης ν. Δήμου Λεμεσού, Υπ. Αρ. 942/87 που εκδόθηκε στις 25/9/89 στη σελ. 9:
"Το βάρος της αποδείξεως ότι ο καθ' ου η αίτηση Δήμος παρέλειψε να προβεί στη δέουσα έρευνα βαρύνει τον αιτητή. Κανένα όμως στοιχείο δεν παρουσιάστηκε που να κλονίζει το τεκμήριο της νομιμότητας της διοικητικής πράξης. Αντίθετα ενόψει των γεγονότων ενώπιόν μου οι αιτητές απέτυχαν να αποδείξουν ότι ο υπολογισμός του τέλους που τους επιβλήθηκε έγινε αυθαίρετα, χωρίς δέουσα έρευνα ή κάτω από πραγματική βλάβη και νοουμένου δε ότι μπορούσε ο Δήμος να επιβάλει σ' αυτούς την καταβολή τέλους μέχρι £1,000.-κατ' έτος βάσει του κανονισμού 99 (4)(ε) όπως τροποποιήθηκε από την Κ.Δ.Π. 43/85 ενώ είχε επιβληθεί σ' αυτούς το ποσό των £500.- που κατόπιν ενστάσεως και περαιτέρω έρευνας ελαττώθηκε σε £400.-."
Έχει επίσης νομολογηθεί πως η επιβολή τέλους αποκομιδής σκυβάλων είναι συνάρτηση της προσφερόμενης από το Δήμο σχετικής υπηρεσίας για κάλυψη των εξόδων του και κατά πόσο ο οποιοσδήποτε κάτοχος υποστατικού επιλέγει να κάμει χρήση της προσφερόμενης υπηρεσίας δεν επηρεάζει την υποχρέωσή του για την καταβολή του επιβληθέντος τέλους νοουμένου ότι τέτοιο τέλος δεν είναι αυθαίρετο αλλά ανάλογο προς τα καθορισμένα κριτήρια. (Βλέπε, μεταξύ άλλων, Vita Trace Nutrition Ltd v. Δήμου Στροβόλου, Υπ. Αρ. 1021/88, ημερ. 14/2/90, που δεν έχει ακόμα επίσημα δημοσιευτεί).
Κανένα στοιχείο δεν προσκομίστηκε στο Δικαστήριο από τον αιτητή σε υποστήριξη του ισχυρισμού του ότι τα τέλη που επιβλήθηκαν ήταν υπερβολικά ή ότι υπολογίστηκαν με βάση την οικονομική του κατάσταση ή τη δαπάνη για τη συνέχιση παροχής των υπηρεσιών αυτών από το Δήμο.
Όσον αφορά τον ισχυρισμό ότι η προσβαλλόμενη απόφαση στερείται οποιασδήποτε αιτιολογίας, σχετικό είναι το απόσπασμα από την απόφαση Λουϊζίδης (ανωτέρω), που αφορά την επιβολή τέλους σκυβάλων:
"What is due reasoning is a question of degree depending upon the nature of the decision concerned.
Having regard to the nature of the sub judice decision, it is not expected from a Municipal Corporation to give very detailed reasoning for the determination of the fees payable for refuse collection."
Στην υπό εξέταση υπόθεση ο αιτητής, ο οποίος έχει το βάρος αποδείξεως, απέτυχε να αποδείξει ότι ο υπολογισμός του τέλους που του επιβλήθηκε έγινε αυθαίρετα, χωρίς τη δέουσα έρευνα ή κάτω από πραγματική πλάνη. Νοουμένου ότι ο Δήμος είχε τη διακριτική ευχέρεια να επιβάλει σ' αυτόν, βάσει του Κανονισμού 99(4)(ε), πρόστιμο μέχρι και £1,000, κρίνω πως το ποσό των £50.- που του επιβλήθηκε ήταν εύλογο.
Η επίδικη απόφαση τεκμαίρεται νόμιμη και το Δικαστήριο τούτο δεν θα επέμβει για να την ανατρέψει ούτε να υποκαταστήσει τη δική του κρίση σ' αυτή του εντεταλμένου οργάνου. (Βλέπε σχετικά Georghiades v. Republic (1980) 3 C.L.R. 525 και κατ' έφεση (1982) 3 C.L.R. 659.)
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.