|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1991) 4 ΑΑΔ 1955
4 Ιουνίου, 1991
[ΠΟΓΙΑΤΖΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΙΜΙΛΙΑ ΣΑΚΚΑ,
Αιτήτρια,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 666/90).
Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο — Αίτηση για επαναφορά προσφυγής που απορρίφθηκε ως εγκαταλειφθείσα — Εξουσία του Δικαστηρίου να διατάξει την επαναφορά της αν πεισθεί ότι δεν υπήρχε πρόθεση εγκατάλειψης.
Το Ανώτατο Δικαστήριο επιλήφθηκε στην υπόθεση αυτή αίτηση της αιτήτριας για επαναφορά της προσφυγής μετά από απόρριψή της. Το Ανώτατο Δικαστήριο κατέληξε στην απόφαση απόρριψης της προσφυγής μετά τη διαπίστωση, κατά την ημέρα που ήταν ορισμένη η προσφυγή ενώπιόν του για περαιτέρω οδηγίες, ότι ο δικηγόρος της αιτήτριας όχι μόνον δεν καταχώρησε την γραπτή αγόρευση της αιτήτριας μέσα στην ταχθείσα υπό του δικαστηρίου προθεσμία αλλά ούτε εμφανίστηκε στο Δικαστήριο.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, εκδίδοντας διάταγμα επαναφοράς της προσφυγής καθώς και παράτασης του χρόνου καταχώρησης της γραπτής αγόρευσης της αιτήτριας για περίοδο 5 ημερών, αποφάσισε ότι:
(1) Η εξουσία του Δικαστηρίου να διατάξει την επαναφορά της προσφυγής είναι δεδομένη και πηγή έχει την συμφυή εξουσία του Δικαστηρίου, τον Κανονισμό 19 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου 1962, και τους θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας Δ.26, Θ.14 και Δ.33, Θ.5. Αναφορά στις υποθέσεις Παναγιώτης Τσίγκης ν. Δημοκρατίας (1984) 3 Α.Α.Δ. 1262 και Νίκος Ρούσος και άλλος ν. Δημοκρατίας (1985) 3 Α.Α.Δ. 119.
(2) Από τα γεγονότα που αναφέρονται στην ένορκη δήλωση προκύπτει ότι η προσφυγή δεν είχε στην πραγματικότητα εγκαταλειφθεί όπως είχε συμπεράνει το Δικαστήριο με βάση τα ενώπιόν του δεδομένα. Έπεται ότι η προσφυγή πρέπει να εξεταστεί επί της ουσίας της και επομένως να επαναφερθεί.
Εκδίδεται διάταγμα επαναφοράς της προσφυγής. Παρατείνεται ο χρόνος καταχώρησης της γραπτής αγόρευσης της αιτήτριας για 5 ημέρες.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Τσίγκης ν. Δημοκρατίας (1984) 3 Α.Α.Δ. 1262·
Ρούσος και Άλλος ν. Δημοκρατίας (1985) 3 Α.Α.Δ. 119·
Χαραλαμπίδης ν. Δημοκρατίας (Προσφυγή αρ. 417/89 ημερ. 24/11/90)·
Μιχαήλ ν. Δημοκρατίας (Προσφυγή αρ. 424/89 ημερ. 24/11/90)·
Παντελίδη ν. Δημοκρατίας (Προσφυγή αρ. 747/88 ημερ. 9/2/90)·
Ιακωβίδης ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 1269.
Αίτηση.
Αίτηση για την επαναφορά της προσφυγής και για παράταση χρόνου για την καταχώρηση της γραπτής αγόρευσης για περίοδο 5 ημερών.
Π. Παπαγεωργίου, για την αιτήτρια.
Α. Χριστοφόρου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ' ων η αίτηση.
Ε. Νεοφύτου για Ε. Φλωρέντζο, για τα ενδιαφερόμενα μέρη 2, 3 και 4.
Cur. adv. vult.
Ο Δικαστής κ. Πογιατζής ανάγνωσε την ακόλουθη απόφαση.
ΠΟΓΙΑΤΖΗΣ, Δ: Στις 22 Ιουνίου 1990 δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας η απόφαση της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας με την οποία τα Ενδιαφερόμενα Μέρη προήχθηκαν στη μόνιμη θέση Επόπτριας Θαλάμου (Τακτικός Προϋπολογισμός), Ιατρικές Υπηρεσίες και Υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας. Εναντίον της προαγωγής αυτής η Αιτήτρια καταχώρησε την παρούσα προσφυγή στις 4 Σεπτεμβρίου 1990.
Στις 24 Νοεμβρίου 1990 το Δικαστήριο εξέδωσε οδηγίες για την καταχώρηση της γραπτής αγόρευσης της Αιτήτριας μέσα στις επόμενες τριάντα μέρες. Η προθεσμία εξέπνευσε χωρίς η Αιτήτρια να συμμορφωθεί. Στις 6 Μαρτίου 1991, κατά παράκληση του δικηγόρου της Αιτήτριας, το Δικαστήριο παρέτεινε το χρόνο καταχώρησης της γραπτής της αγόρευσης για επτά μέρες. Η νέα προθεσμία εξέπνευσε χωρίς η Αιτήτρια να καταχωρήσει την αγόρευσή της.
Στις 6 Μαΐου 1991 η προσφυγή ήταν ορισμένη ενώπιον του Δικαστηρίου για την έκδοση περαιτέρω οδηγιών. Όμως, τόσο η Αιτήτρια όσο και ο δικηγόρος της παρέλειψαν να εμφανιστούν. Το Δικαστήριο, αφού διαπίστωσε ότι μέχρι τη στιγμή εκείνη η γραπτή αγόρευση της Αιτήτριας δεν είχε ακόμα καταχωρηθεί, απέρριψε την προσφυγή. Το σχετικό απόσπασμα του πρακτικού αναφέρει τα εξής:
"Δικαστήριο:
Από το γεγονός (α) της παρατηρηθείσας παράλειψης της αιτήτριας να καταχωρήσει τη γραπτή της αγόρευση σε συμμόρφωση με σχετικές οδηγίες του Δικαστηρίου και (β) της παράλειψης τόσο της αιτήτριας όσο και του δικηγόρου της να εμφανιστούν σήμερα ενώπιον του Δικαστηρίου, συμπεραίνω εκ πρώτης όψεως ότι η αιτήτρια έχει εγκαταλείψει την προσφυγή της την οποία και απορρίπτω."
Στις 17 Μαΐου 1991 η Αιτήτρια καταχώρησε αίτηση δια κλήσεως για την επαναφορά της προσφυγής και για παράταση του χρόνου για την καταχώρηση της γραπτής της αγόρευσης για περίοδο 5 ημερών. Η Αιτήτρια βασίζει την αίτησή της στο άρθρο 11 του Νόμου αρ. 33 του 1964, στους Κανονισμούς 17, 18 και 19 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου 1962, στους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας Δ.48, θ.2 και 3, Δ.33, θ.1, Δ.65, θ.11, στις Γενικές εξουσίες του Δικαστηρίου και στη νομολογία. Η ένορκη δήλωση που συνοδεύει και υποστηρίζει την αίτηση έγινε από το δικηγόρο της Αιτήτριας. Παραθέτω αυτούσιο το περιεχόμενο των παραγράφων αρ. 2, 3 και 4 της δήλωσης αυτής.
"2. Δεν ήταν ποτέ πρόθεση της Αιτήτριας να εγκαταλείψει την παρούσα Προσφυγή.
3. Λόγω λάθους και/ή αβλεψίας και/ή παραδρομής και/ή φόρτου εργασίας δεν καταχωρήθηκε εμπρόθεσμα η Γραπτή Αγόρευση της Αιτήτριας και δεν έγινε συμμόρφωση στο χρονοδιάγραμμα και τις οδηγίες του Δικαστηρίου ημερ. 6/3/91.
4. Ετοίμασα την Γραπτή Αγόρευση της Αιτήτριας το Σαββατοκυρίακο 4-5/5/91 και άρχισε η δακτυλογράφηση της το πρωί της 6/6/91, επειδή όμως δεν ήταν δυνατό να τελειώσει μέχρι τις 9:00 π.μ., ειδοποίησα πρώτα τηλεφωνικά και αργότερα στο Δικαστήριο προσωπικά τον συνάδελφο Μενέλαο Μενελάου του Γραφείου Α.Σ. Αγγελίδη που θα εμφανιζόταν για τη συνεκδικαζόμενη Προσφυγή 662/90 να εμφανιστεί για λογαριασμό μου στην πιό πάνω Προσφυγή και ζητήσει παράταση 1-2 ημερών για καταχώρηση της Γραπτής Αγόρευσης της Αιτήτριας. Δυστυχώς ξέχασε να ενημερώσει τον κ. Αγγελίδη που εμφανίστηκε τελικά ενώπιον του Δικαστηρίου, γι' αυτό και δεν έγινε εμφάνιση εκ μέρους μου καθαρά για λόγους παρεξήγησης. Η Γραπτή Αγόρευση της Αιτήτριας είναι τώρα έτοιμη για καταχώρηση."
Η αίτηση ήταν ορισμένη ενώπιόν μου σήμερα το πρωί. Τόσο ο κ. Χριστοφόρου όσο και ο κ. Νεοφύτου που εμφανίστηκαν για τους Καθ' ων η Αίτηση και τα Ενδιαφερόμενα Μέρη αντίστοιχα, δήλωσαν ότι δεν ενίστανται στην αίτηση.
Στην υπόθεση Παναγιώτης Τσίγκης ν. Δημοκρατίας (1984) 3 Α.Α.Δ. 1262, στην οποία η προσφυγή είχε θεωρηθεί ότι εγκαταλείφθηκε γιατί ο Αιτητής είχε παραλείψει να καταχωρήσει τη γραπτή του αγόρευση σύμφωνα με τις οδηγίες του Δικαστηρίου, και είχε, ως εκ τούτου, απορριφθεί, το Δικαστήριο διέταξε την επαναφορά της όταν ικανοποιήθηκε ότι στην πραγματικότητα δεν είχε εγκαταλειφθεί από τον αιτητή, και τόνισε ότι άσκησε επί του προκειμένου τη συμφυή εξουσία που είχε καθώς και τις εξουσίες του κάτω από τον Κανονισμό 19* του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου 1962 και κάτω από τη Διάταξη 26, θεσμός 14 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.
Στις Αναθεωρητικές Εφέσεις αρ. 429 και 430 Νίκος Ρούσος και άλλος ν. Δημοκρατίας (1985) 3 Α.Α.Δ. 119, οι προσφυγές των αιτητών είχαν πρωτόδικα απορριφθεί επειδή είχαν εκ πρώτης όψεως θεωρηθεί ότι είχαν εγκαταλειφθεί λόγω της παράλειψης των αιτητών και/ή των δικηγόρων τους να εμφανιστούν στο Δικαστήριο κατά την ημέρα που οι προσφυγές ήταν ορισμένες για οδηγίες. Οι αιτητές καταχώρησαν έφεση εναντίον της απόρριψης αυτής. Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου δεν εξέτασε την ουσία των εφέσεων αλλά-
(α) αποφάσισε ότι η απόφαση ενός Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην άσκηση της αναθεωρητικής του δικαιοδοσίας σύμφωνα με το άρθρο 11(2) του περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Ποικίλαι Διατάξεις) Νόμου του 1964 (Νόμος 33 του 1964), με την οποία απορρίπτεται προσφυγή για το λόγο ότι θεωρείται εκ πρώτης όψεως ότι έχει εγκαταλειφθεί από τον αιτητή, δε συνιστά τελική διαταγή εναντίον της οποίας χωρεί έφεση ενώπιον της Ολομέλειας του Δικαστηρίου·
(β) υιοθέτησε την απόφαση στην υπόθεση Παναγιώτης Τσίγκης ν. Δημοκρατίας (1984) 3 Α.Α.Δ. 1262, στην οποία είχε αποφασιστεί ότι προσφυγή κάτω από το άρθρο 146 του Συντάγματος, η οποία έχει θεωρηθεί ότι έχει εγκαταλειφθεί και κατ' ακολουθία έχει απορριφθεί, πρέπει να επαναφερθεί αν δεν έχει στην πραγματικότητα εγκαταλειφθεί, ώστε το Δικαστήριο να προχωρήσει στην εκδίκασή της σύμφωνα με το άρθρο 146 του Συντάγματος και ιδιαίτερα την παράγραφο 4, και ότι η
* "19. Καθ' οιονδήποτε στάδιον της διαδικασίας το Δικαστήριον ή Δικαστής δύναται να εκδώση τοιαύτας οδηγίας, αι οποίοι απαιτούνται προς το συμφέρον της δικαιοσύνης."
επαναφορά της είναι θέμα που εμπίπτει στην αρμοδιότητα του Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου που έχει επιληφθεί της προσφυγής αυτής· και
(γ) υπέδειξε ότι η πιο πάνω προσέγγιση είναι σύμφωνη με τις αρχές που διέπουν την ακύρωση απόφασης που εκδίδεται σε αστικές υποθέσεις στις περιπτώσεις που ένας από τους διαδίκους δεν εμφανίζεται στο Δικαστήριο κατά την εκδίκαση της αγωγής, και εξέφρασε την άποψη ότι ως αποτέλεσμα του Κανονισμού 18* του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1962, οι Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας και οι αρχές αυτές εφαρμόζονται κατ' αναλογία στην πρωτόδικη διαδικασία προσφυγών κάτω από το άρθρο 146 του Συντάγματος, αλλά μόνο στην έκταση που η εφαρμογή τους συνάδει με τη φύση του δικαστικού ελέγχου που ασκείται με βάση την αναθεωρητική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου, πρωτόδικη και κατ' έφεση, κάτω από το άρθρο 146 του Συντάγματος και το άρθρο 11(2) του Νόμου αρ. 33 του 1964. Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου επεσήμανε επί του προκειμένου την ανακριτική φύση του δικαστικού αυτού ελέγχου.
Για τον καθορισμό του νομικού πλαισίου μέσα στο οποίο θα κριθεί η παρούσα αίτηση χρήσιμη αναφορά μπορεί επίσης να γίνει στις υποθέσεις Αντώνης Χαραλαμπίδης ν. Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας**, Κωνσταντίνος Μιχαήλ ν. Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας***, Ελισάβετ
* "18. Ο κατά την ημέραν της εκδόσεως τον παρόντος Κανονισμού ισχύων εν τη Δημοκρατία περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικός Κανονισμός Θα εφαρμόζεται τηρουμένων των αναλογιών και εφ' όσον αι περιστάσεις επιτρέπουν τούτο, εις πάσαν διαδικασίαν ενώπιον του Δικαστηρίου, εκτός, εάν άλλως προβλέπεται εις τον παρόντα Κανονισμών η εκτός εάν το Δικαστήριον ή Δικαστής άλλως ήθελεν ορίσει."
** Προσφυγή Αρ. 417/89 στην οποία η απόφαση εκδόθηκε στις 24/11/1990
***Προσφυγή Αρ. 424/89 στην οποία η απόφαση εκδόθηκε στις 24/11/1990
Παντελίδη ν. Δημοκρατίας*, και Δάσος Ιακωβίδης ν. Δημοκρατίας**.
Με βάση τα όσα λέχθηκαν στις πιό πάνω αυθεντίες, η εξουσία του Δικαστηρίου αυτού να διατάξει την επαναφορά της προσφυγής είναι δεδομένη και πηγή έχει τη συμφυή εξουσία του Δικαστηρίου, τον Κανονισμό 19 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου 1962, και τους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας Δ.26, θ.14 και Δ.33, θ.5.
Από τα γεγονότα που αναφέρονται στην ένορκη δήλωση του δικηγόρου της Αιτήτριας στην παρούσα περίπτωση προκύπτει ότι η προσφυγή δεν είχε στην πραγματικότητα εγκαταλειφθεί όπως το Δικαστήριο είχε εκ πρώτης όψεως συμπεράνει με βάση τα ενώπιόν του δεδομένα όταν απέρριπτε την προσφυγή. Έπεται ότι η προσφυγή πρέπει να εξεταστεί επί της ουσίας της. Προϋπόθεση για την εξέταση αυτή αποτελεί η επαναφορά της προσφυγής.
Εκδίδω, ως εκ τούτου, διάταγμα επαναφοράς της προσφυγής και καθορίζω χρόνο 5 ημερών για την καταχώρηση της γραπτής αγόρευσης της Αιτήτριας. Εκδίδω επίσης οδηγίες για την καταχώρηση της γραπτής αγόρευσης των καθ' ων η Αίτηση εντός ενός μηνός από σήμερα και εκείνης των Ενδιαφερομένων Μερών εντός 15 ημερών από της καταχώρησης εκείνης των Καθ' ων η Αίτηση. Παραχωρείται περαιτέρω δικαίωμα στην Αιτήτρια ν' απαντήσει, αν επιθυμεί, γραπτώς στη γραπτή αγόρευση των καθ' ων η Αίτηση και των Ενδιαφερομένων Μερών εντός 10 ημερών από της λήψης τους.
Η υπόθεση ορίζεται για περαιτέρω οδηγίες στις 28/8/91, στις 9.15 π.μ.
Διαταγή ως ανωτέρω.
* Προσφυγή Αρ. 747/88 στην οποία η απόφαση εκδόθηκε στις 9/2/1990.
** (1991) 4 Α.Α.Δ. 1269.