|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Ν. 111/1985 - Ο περί Δήμων Νόμος του 1985
Ν. 158(I)/1999 - Ο περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμος του 1999
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2019:C58
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Αναθεωρητικές Εφέσεις Αρ. 223/2012, 224/2012, 118/2013 και 123/2013)
22 Φεβρουαρίου, 2019
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π., ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΛΙΑΤΣΟΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ/στές]
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 223/12)
Μεταξύ:
ΤΟΥΒΛΟΠΟΙΕΙΑ ΠΑΛΑΙΚΥΘΡΟΥ «Ο ΓΙΓΑΣ» ΛΤΔ
Εφεσειόντων/Αιτητών
και
ΔΗΜΟΥ ΙΔΑΛΙΟΥ
Εφεσιβλήτων/Καθ΄ων η αίτηση
-----------------
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 224/12)
Μεταξύ:
ΤΟΥΒΛΟΠΟΙΕΙΑ ΠΑΛΑΙΚΥΘΡΟΥ «Ο ΓΙΓΑΣ» ΛΤΔ
Εφεσειόντων/Αιτητών
και
ΔΗΜΟΥ ΙΔΑΛΙΟΥ
Εφεσιβλήτων/Καθ΄ων η αίτηση
-----------------
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 118/13)
Μεταξύ:
ΤΟΥΒΛΟΠΟΙΕΙΑ ΠΑΛΑΙΚΥΘΡΟΥ «Ο ΓΙΓΑΣ» ΛΤΔ
Εφεσειόντων/Αιτητών
και
ΔΗΜΟΥ ΙΔΑΛΙΟΥ
Εφεσιβλήτων/Καθ΄ων η αίτηση
-----------------
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 123/13)
Μεταξύ:
ΔΗΜΟΥ ΙΔΑΛΙΟΥ
Εφεσειόντων/Καθ΄ ων η αίτηση
και
ΤΟΥΒΛΟΠΟΙΕΙΑ ΠΑΛΑΙΚΥΘΡΟΥ «Ο ΓΙΓΑΣ» ΛΤΔ
Εφεσιβλήτων/Αιτητών
_________________________
Χρ. Ιωσηφίδης, για τους Εφεσείοντες στις Α.Ε. 223/12, 224/12 και 118/13.
Π. Παπαγεωργίου, για τους Εφεσίβλητους στις Α.Ε. 223/12, 224/12 και 118/13.
Π. Παπαγεωργίου, για τους Εφεσείοντες στην Α.Ε. 123/13.
Χρ. Ιωσηφίδης, για τους Εφεσίβλητους στην Α.Ε. 123/13.
__________________________
Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει
ο Νικολάτος, Π..
__________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π.: Με τις Αναθεωρητικές Εφέσεις αρ. 223/12, 224/12 και 118/13 οι εφεσείοντες-αιτητές προσβάλλουν την ορθότητα των τριών πρωτοδίκων αποφάσεων για τους λόγους που θα αναφερθούν στη συνέχεια. Οι εφεσείοντες στις τρεις αυτές εφέσεις είναι τα Τουβλοποιεία Παλαικύθρου «ο ΓΙΓΑΣ» Λτδ, που στη συνέχεια θα αναφέρονται ως «τα Τουβλοποιεία».
Στην Αναθεωρητική Έφεση αρ. 123/13 οι εφεσείοντες-καθ΄ ων η αίτηση είναι ο Δήμος Ιδαλίου, ο οποίος προσβάλλει την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης και στη συνέχεια θα αναφέρονται ως «ο Δήμος».
Οι τέσσερις εφέσεις είναι απόλυτα σχετικές μεταξύ τους εφόσον αφορούν ουσιαστικά στην ερμηνεία, κατά κύριο λόγο, του άρθρου 103 του περί Δήμων Νόμου του 1985 (Ν. 111/85). Οι Αναθεωρητικές Εφέσεις αρ. 223/12 και 118/13 αφορούν επίσης και στην ερμηνεία του Άρθρου 146.1 του Συντάγματος.
Με την πρωτόδικη απόφαση στην Αναθεωρητική Έφεση αρ. 223/12 αποφασίστηκε ουσιαστικά ότι η κατ΄ ισχυρισμόν παράλειψη του Δήμου να εκδώσει άδεια λειτουργίας επαγγελματικού υποστατικού των Τουβλοποιείων για το έτος 2008 δεν ήταν παράλειψη σύμφωνα με την έννοιαν του όρου αυτού στο Άρθρο 146.1 του Συντάγματος. Ο ευπαίδευτος πρωτόδικος Δικαστής εξέτασε τα ζητήματα της παράλειψης οφειλόμενης ενέργειας κατά το Άρθρο 146.1, της παραβίασης του Άρθρου 23.1 του Συντάγματος, της παραβίασης του Άρθρου 25 του Συντάγματος και της παραβίασης της αρχής της αναλογικότητας και του άρθρου 52 του Ν. 158(Ι)/99. Το πρωτόδικο δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι με την προσφυγή δεν προσβαλλόταν απόφαση του Δήμου για άρνηση έκδοσης αιτούμενης άδειας, αλλά η κατ΄ ισχυρισμόν παράλειψη του να εκδώσει τέτοια άδεια για το 2008.
Το τι συνιστά παράλειψη, κατά την έννοια του Άρθρου 146.1 του Συντάγματος, έχει αποφασιστεί στη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Δέστε, μεταξύ άλλων, Χατζηβασιλείου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (2008) 3 ΑΑΔ, 219). Στο σύγγραμμα «Η Δράση και ο Έλεγχος της Δημόσιας Διοίκησης (2η έκδοση αναθεωρημένη και συμπληρωμένη), του Ν. Χρ. Χαραλάμπους, στις σελ. 89-94, γίνεται αναφορά σε σχετική κυπριακή νομολογία και σε ελληνικά συγγράμματα. Προκύπτει από τις αυθεντίες που αναφέρονται ότι υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ παράλειψης και αρνητικής πράξης. Παράλειψη οφειλόμενης ενέργειας υπάρχει εκεί όπου η Διοίκηση υποχρεούται να προβεί σε συγκεκριμένη ενέργεια με βάση σαφή νομοθετική διάταξη. Δεν υπάρχει παράλειψη όταν η Διοίκηση αρνείται να πράξει κάτι, μετά από άσκηση διακριτικής εξουσίας, όπως ορθά παρατηρεί το πρωτόδικο δικαστήριο. Στην προκείμενη περίπτωση δεν υπήρχε παράλειψη με την προαναφερόμενη έννοια του Άρθρου 146.1 του Συντάγματος και κατά συνέπεια η προσφυγή απορρίφθηκε. Στη συνέχεια το πρωτόδικο δικαστήριο θεώρησε ότι το Άρθρο 29 του Συντάγματος δεν ήταν σχετικό με τα γεγονότα της υπόθεσης.
Η προαναφερόμενη απόφαση προσβλήθηκε με τρεις λόγους έφεσης εκ των οποίων ο πρώτος αφορά στην κατ΄ ισχυρισμό εσφαλμένη ερμηνεία του Άρθρου 146.1 του Συντάγματος και του άρθρου 103 του Ν. 111/85, από το πρωτόδικο δικαστήριο. Ο δεύτερος λόγος αφορά στην κατ΄ ισχυρισμόν εσφαλμένη πρωτόδικη κρίση ότι δεν υπήρχε παραβίαση του Άρθρου 29 του Συντάγματος. Ο τρίτος λόγος αφορά στη μη εξέταση των υπόλοιπων λόγων ακυρότητας.
Εξετάσαμε με προσοχή όλα τα ενώπιον μας στοιχεία και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η πρωτόδικη απόφαση είναι απόλυτα ορθή. Η ερμηνεία του Άρθρου 146.1 του Συντάγματος, που δόθηκε από το πρωτόδικο δικαστήριο, είναι αποτέλεσμα ορθής εφαρμογής των αρχών της νομολογίας, η κρίση του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι το Άρθρο 29 του Συντάγματος δεν είχε εφαρμογή επειδή στην προσφυγή δεν είχε τεθεί ζήτημα παράλειψης της Διοίκησης να απαντήσει εντός της προθεσμίας των 30 ημερών ήταν επίσης ορθή. Στη βάση των γεγονότων της υπόθεσης δεν ήταν απαραίτητο να εξεταστούν οι υπόλοιποι λόγοι ακυρότητας, οι οποίοι δεν στοιχειοθετήθηκαν.
Επομένως η Αναθεωρητική Έφεση αρ. 223/12 απορρίπτεται, με έξοδα εις βάρος των εφεσειόντων.
Η απόφαση που προσβάλλεται με την Αναθεωρητική Έφεση αρ. 224/12 αφορά στην ερμηνεία του άρθρου 103 του Ν. 111/85. Το άρθρο 103(1) του Ν. 111/85 προνοεί ότι ουδέν πρόσωπο διατηρεί εντός των δημοτικών ορίων οιουδήποτε Δήμου, οιανδήποτε οικοδομήν ή χώρο εντός των οποίων ασκείται επιχείρηση, βιομηχανία, εμπόριο, επάγγελμα ή επιτήδευμα, άνευ αδείας λαμβανομένης προηγουμένως από το Συμβούλιον του αρμοδίου Δήμου. Το εδάφιο (2) του ιδίου άρθρου προνοεί ότι οποιαδήποτε άδεια χορηγουμένη δυνάμει του εδαφίου (1) δύναται να υπόκειται εις τοιούτους όρους και προϋποθέσεις τας οποίας δύναται να επιβάλει το Συμβούλιον εις εκάστην περίπτωση.
Κατά τον ευπαίδευτο πρωτόδικο Δικαστή, ήταν προφανές ότι ο Δήμος είχε δικαίωμα, όπως για κάθε έτος εξετάζεται ξεχωριστά το κατά πόσον θα εκδώσει ή όχι άδεια. Η θέση των Τουβλοποιείων ότι ο Δήμος υποχρεούτο να ανανεώνει τη σχετική άδεια, κατ΄ έτος, εκτός εάν ρητώς την τερμάτιζε, απορρίφθηκε ως εσφαλμένη. Η θέση των Τουβλοποιείων ήταν ότι το προαναφερόμενο άρθρο προνοεί για μια και μόνο άδεια που δεν είναι ετήσια αλλά συνεχίζεται, από την έκδοση της, και επομένως ο Δήμος θα έπρεπε απλώς να δέχεται την πληρωμή των σχετικών τελών και να ανανεώσει την άδεια, κατ΄ έτος.
Η πρωτόδικη απόφαση προσβάλλεται ως εσφαλμένη με έξι λόγους έφεσης. Πρώτον, διότι η ερμηνεία που έδωσε το πρωτόδικο δικαστήριο στο άρθρο 103 είναι εσφαλμένη. Δεύτερον, διότι ήταν εσφαλμένο το πρωτόδικο συμπέρασμα πως η απόφαση του Δήμου δεν στοιχειοθετούσε παραβίαση του Άρθρου 23.1 του Συντάγματος. Τρίτον, διότι εσφαλμένο ήταν και το πρωτόδικο συμπέρασμα ότι με την απόφαση του Δήμου δεν παραβιάστηκε το Άρθρο 25 του Συντάγματος. Τέταρτον, διότι εσφαλμένα έκρινε το πρωτόδικο δικαστήριο ότι δεν είχε παραβιαστεί η αρχή της αναλογικότητας. Πέμπτον, διότι επίσης εσφαλμένα το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε ότι δεν υπήρχε αντιφατική στάση του Δήμου και έκτον, διότι εσφαλμένα κρίθηκε πρωτοδίκως ότι δεν στοιχειοθετήθηκε απουσία δέουσας έρευνας.
Εξετάσαμε με προσοχή τα ενώπιον μας στοιχεία και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η πρωτόδικη απόφαση είναι απόλυτα ορθή. Η ερμηνεία του άρθρου 103 (1) και (2) του Ν. 111/85, που δόθηκε από το πρωτόδικο δικαστήριο, μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Η σχετική άδεια εξετάζεται κατ΄ έτος από το Δήμο, κατόπιν αιτήσεως, στη βάση των γεγονότων που ισχύουν κατά τον κρίσιμο χρόνο της εξέτασης της αίτησης. Δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι μια άδεια ασκήσεως επαγγέλματος κλπ. χορηγείται σε κάποιο χρονικό διάστημα και ισχύει εσαεί ή ότι δεν χρειάζεται να ανανεώνεται κατ΄ έτος. Αναφορικά με τα Άρθρα 23.1 και 25 του Συντάγματος παρατηρούμε ότι αυτά αφορούν στη χρήση ακίνητης ή κινητής περιουσίας και στην ελευθερία στην άσκηση επαγγέλματος αντίστοιχα. Όπως ορθά συμπέρανε το πρωτόδικο δικαστήριο, στην προκείμενη περίπτωση δεν υπήρξε οποιαδήποτε άμεση απαγόρευση στη χρήση της ακίνητης ή κινητής περιουσίας των Τουβλοποιείων, ούτε και παραβίαση του δικαιώματος άσκησης επαγγέλματος. Εκείνο που ίσχυε στην προκείμενη περίπτωση ήταν η ρύθμιση, δια νόμου, της άσκησης ενός επαγγέλματος που δεν συνιστά παραβίαση του δικαιώματος που προστατεύεται από το Σύνταγμα. Ως προς την αρχή της αναλογικότητας και την προϋπόθεση διεξαγωγής δέουσας έρευνας, το πρωτόδικο δικαστήριο, αφού παρατήρησε ότι σύμφωνα με την απόφαση στην Τουβλοπ. Παλαικύθρου «ο Γίγας» Λτδ ν. Δημοκρατίας (2011) 3 ΑΑΔ, 218, τα Τουβλοποιεία δεν είχαν άδεια οικοδομής για μέρος των υποστατικών τους, δικαιολογημένα ο Δήμος άλλαξε τη στάση του και δεν εξέδωσε και/ή δεν ανανέωσε την ετήσια άδεια λειτουργίας για το έτος 2010. Συναφώς ο Δήμος έλαβε υπόψιν του ότι στο μεταξύ η περιοχή είχε γίνει οικιστική. Ως εκ τούτου ορθά κρίθηκε πρωτοδίκως ότι ούτε η αρχή της αναλογικότητας είχε παραβιαστεί, ούτε και η προϋπόθεση διεξαγωγής δέουσας έρευνας.
Κατά συνέπεια η Αναθεωρητική Έφεση αρ. 224/12 απορρίπτεται, με έξοδα εις βάρος των εφεσειόντων.
Η πρωτόδικη απόφαση στην Αναθεωρητική Έφεση αρ. 118/13 αφορά τόσο σε μη παραχώρηση άδειας λειτουργίας για τα Τουβλοποιεία για το έτος 2011, όσον και σε παράλειψη οφειλόμενης ενέργειας, εκ μέρους του Δήμου, για το ίδιο έτος. Το πρωτόδικο δικαστήριο, αφού αναφέρθηκε και υιοθέτησε τις πρωτόδικες αποφάσεις στις Αναθεωρητικές Εφέσεις αρ. 223/12 και 224/12, απέρριψε την προσφυγή με έξοδα. Υιοθετώντας τις δύο προαναφερόμενες πρωτόδικες αποφάσεις υιοθέτησε ουσιαστικά και το σκεπτικό τους, τόσον αναφορικά με την ερμηνεία του άρθρου 103 του Ν. 111/85, όσον και αναφορικά με την ερμηνεία του Άρθρου 146.1 του Συντάγματος.
Η απόφαση προσβάλλεται ως εσφαλμένη με πέντε λόγους έφεσης. Οι πρώτοι τρεις αφορούν στο ότι το πρωτόδικο δικαστήριο παρέλειψε να εξετάσει αυτοτελώς την προσφυγή και απλώς υιοθέτησε το σκεπτικό των δύο προαναφερόμενων αποφάσεων, που δεν ήταν δεσμευτικές. Ο τέταρτος λόγος είναι ότι το πρωτόδικο δικαστήριο έλαβε υπόψιν του κατ΄ ισχυρισμόν παρανομίες που διέπραξαν τα Τουβλοποιεία κατά ή πριν το 2007 και ο πέμπτος λόγος ότι το πρωτόδικο δικαστήριο παρέλειψε να εξετάσει τους υπόλοιπους λόγους ακυρότητας, που αφορούσαν σε παραβίαση των Άρθρων 23.1, 25 και 29 του Συντάγματος.
Εξετάσαμε με προσοχή τα ενώπιον μας στοιχεία και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει οτιδήποτε το μεμπτόν στην υιοθέτηση, από το πρωτόδικο δικαστήριο, του σκεπτικού των δύο προαναφερθεισών πρωτόδικων αποφάσεων. Όσον αφορά στην κατ΄ ισχυρισμόν παρανομία, που συνυπολόγισε το πρωτόδικο δικαστήριο, είναι η ίδια παρανομία με αυτή που αναφέρεται και στην πρωτόδικη απόφαση στην Αναθεωρητική Έφεση αρ. 224/12 και αφορά στην Προσφυγή αρ. 611/2005 των Τουβλοποιείων εναντίον της Δημοκρατίας. Στην υπόθεση εκείνη διαφάνηκε ότι τα Τουβλοποιεία δεν είχαν εξασφαλίσει την έκδοση καλυπτικής αδείας για την οικοδομή τους. Δεν θεωρούμε ότι υπάρχει κάτι το μεμπτό σ΄ αυτό το μέρος της πρωτόδικης απόφασης. Είναι ορθό ότι το πρωτόδικο δικαστήριο δεν εξέτασε τα Άρθρα του Συντάγματος 23.1, 25 και 29 σε σχέση με τα γεγονότα της υπόθεσης. Αυτό όμως δεν είναι μοιραίο για την πρωτόδικη απόφαση, καθότι δεν υπήρχαν στοιχεία ενώπιον του τα οποία δικαιολογούσαν καθ΄ οιονδήποτε τρόπον την παραβίαση των Άρθρων 23.1 και 25 (για τη χρήση κινητής ή ακίνητης ιδιοκτησίας και για την ελευθερία στην άσκηση επαγγέλματος, αντίστοιχα), εκ μέρους του Δήμου. Αναφορικά με το Άρθρο 29, το παράπονο των εφεσειόντων είναι ότι οι εφεσίβλητοι καθυστέρησαν να τους απαντήσουν σε επιστολή τους αναφορικά με τη μη απαίτηση πληρωμής των ετήσιων τελών για την ανανέωση της άδειας λειτουργίας τους για το 2011. Το Άρθρο 29.2 παρέχει δικαίωμα προσφυγής σε περίπτωση τέτοιας καθυστέρησης, το οποίο οι εφεσείοντες άσκησαν, ανεπιτυχώς.
Κατά συνέπεια η Αναθεωρητική Έφεση αρ. 118/13 απορρίπτεται, με έξοδα εις βάρος των εφεσειόντων.
Η πρωτόδικη απόφαση στην Αναθεωρητική Έφεση αρ. 123/13 αφορά σε άρνηση του Δήμου να παραχωρήσει άδεια λειτουργίας των Τουβλοποιείων για το έτος 2009. Η ευπαίδευτη πρωτόδικος Δικαστής, αφού εξέτασε τα ενώπιον της γεγονότα, προέβη σε ερμηνεία του άρθρου 103(1) του Ν. 111/85 και αφού αναφέρθηκε στις πρωτόδικες αποφάσεις στις Αναθεωρητικές Εφέσεις αρ. 223/12 και 224/12, κατέληξε σε διαφορετικό συμπέρασμα από εκείνο που κατέληξε το πρωτόδικο δικαστήριο στις προαναφερόμενες δύο αποφάσεις. Κατά το πρωτόδικο δικαστήριο, στην παρούσα υπόθεση, η αναφορά στο εδάφιο (2) του άρθρου 103 σε όρους και προϋποθέσεις που μπορεί να επιβάλει ο Δήμος σε οποιαδήποτε άδεια που χορηγείται δυνάμει του εδαφίου (1), δεν οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η εν λόγω άδεια αποτελεί αυτοτελή ετήσια άδεια, της οποίας η ισχύς εκπνέει κατά τη λήξη του έτους στο οποίο αυτή αφορά και για την ανανέωση ή την επανέκδοση της είναι αναγκαία η προηγούμενη θετική πράξη του Δημοτικού Συμβουλίου. Κατά την πρωτόδικη κρίση, οι όροι και προϋποθέσεις, που δυνητικά επιβάλλονται από το Δημοτικό Συμβούλιο σε κάθε περίπτωση, αφορούν στην εφάπαξ χορήγηση της άδειας λειτουργίας επαγγελματικού υποστατικού η οποία, μετά την έκδοση της, παραμένει σε ισχύ μέχρις ότου ανακληθεί από το ίδιο όργανο που την εξέδωσε. Επομένως, στην παρούσα περίπτωση, κάτω από συνθήκες πλάνης, ο Δήμος αποφάσισε να μην παραχωρήσει άδεια λειτουργίας των Τουβλοποιείων για το 2009 θεωρώντας ότι επρόκειτο για έκδοση νέας άδειας. Ενόψει των ανωτέρω το πρωτόδικο δικαστήριο έκαμε δεκτή την προσφυγή των Τουβλοποιείων και ακύρωσε την απόφαση του Δήμου να μην παραχωρήσει άδεια λειτουργίας στα Τουβλοποιεία για το έτος 2009.
Με την υπό εξέταση έφεση η πρωτόδικη απόφαση προσβάλλεται με τρεις λόγους έφεσης. Πρώτον, διότι το πρωτόδικο δικαστήριο εσφαλμένα ερμήνευσε το άρθρο 103 του Ν. 111/85. Δεύτερον, διότι όφειλε να εφαρμόσει το νομικό καθεστώς που ίσχυε κατά τον ουσιώδη χρόνο και τρίτον, διότι ο Δήμος, σύμφωνα με την πρωτόδικη απόφαση, καταδικάστηκε και στα πρωτόδικα έξοδα.
Μελετήσαμε με προσοχή τα ενώπιον μας στοιχεία και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η πρωτόδικη ερμηνεία του άρθρου 103 (1) και (2) του Ν. 111/85 είναι εσφαλμένη και επομένως και η πρωτόδικη κατάληξη είναι εσφαλμένη. Ήδη δηλώσαμε τη συμφωνία μας με το σκεπτικό των πρωτοδίκων αποφάσεων στις Αναθεωρητικές Εφέσεις αρ. 224/12 και 118/13, το οποίο είναι αντίθετο από το σκεπτικό της παρούσας απόφασης. Δεν συμφωνούμε με το πρωτόδικο δικαστήριο ότι η ορθή ερμηνεία του άρθρου 103 είναι πως χορηγείται εφάπαξ άδεια λειτουργίας επαγγελματικού υποστατικού η οποία, μετά την έκδοση της, παραμένει σε ισχύ μέχρις ότου ανακληθεί από το ίδιο όργανο που την εξέδωσε. Κρίνομε ότι η έκδοση τέτοιας άδειας συνιστά αυτοτελή ετήσια άδεια, της οποίας η ισχύς εκπνέει κατά τη λήξη του έτους στο οποίο αυτή αφορά. Για την ανανέωση ή επανέκδοση της είναι αναγκαία η υποβολή σχετικής αίτησης και η έγκριση της από το αρμόδιο Δημοτικό Συμβούλιο.
Κατά συνέπεια η Αναθεωρητική Έφεση αρ. 123/13 επιτυγχάνει. Η πρωτόδικη απόφαση, περιλαμβανομένης και της διαταγής για έξοδα, ακυρώνεται και οι εφεσίβλητοι καταδικάζονται στα έξοδα, τόσο της πρωτόδικης διαδικασίας, όσο και της έφεσης. Η απόφαση του Δήμου, η οποία ακυρώθηκε με την Προσφυγή αρ. 1700/2009, επικυρώνεται.
Π.
Δ.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΕΑΠ.