|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2018:C361
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 105/2012)
12 Ιουλίου 2018
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ,
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, ΓΙΑΣΕΜΗ, Δ/στές]
MERCAVIA LTD,
Εφεσείοντες/Αιτητές
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΕΛΩΝΕΙΩΝ,
Εφεσίβλητων/Καθ'ων η αίτηση
___________________________
Σ. Σάββα για Παπαντωνίου & Παπαντωνίου ΔΕΠΕ, για τους Εφεσείοντες.
Λ. Ζαννέτου (κα), Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους Εφεσιβλήτους.
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Η απόφαση είναι ομόφωνη, θα απαγγελθεί από το Δικαστή Παμπαλλή.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Στις 29 Ιουλίου 2008, η εταιρεία G11 Holdings Ltd εισήγαγε στην Κύπρο από το Ηνωμένο Βασίλειο, με φορτωτική, με τις κυπριακές αερογραμμές, ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο μάρκας Porsche 911, coupe. Το εν λόγω όχημα δεν υπόκειτο σε εισαγωγικούς δασμούς και φόρο προστιθέμενης αξίας, υπόκειτο όμως, σε φόρο κατανάλωσης ως εντασσόμενο στην κατηγορία των «άλλων κοινοτικών προϊόντων», κατά τα προβλεπόμενα στον περί Φόρο Κατανάλωσης Νόμο του 2004 (Ν. 91(Ι)/2004) (ο Νόμος).
Οι εφεσείοντες υπό την ιδιότητα τους ως εξουσιοδοτημένοι τελωνειακοί πράκτορες και/ή αντιπρόσωποι της εταιρείας G11 Holdings Ltd, καταχώρισαν στο μηχανογραφημένο σύστημα "Θησέας″ διασάφηση εισαγωγής του εν λόγω οχήματος, για σκοπούς θέσης αυτού σε ανάλωση και πληρωμή του φόρου κατανάλωσης, σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 19 του Νόμου.
Η διασάφηση έγινε αποδεχτή και την επόμενη ημέρα, 13 Αυγούστου 2008, καταβλήθηκε από τους εφεσείοντες το ποσό των €24.937,00 ως φόρος κατανάλωσης για την αποδέσμευσή του.
Στις 14 Ιανουαρίου 2009 οι εφεσίβλητοι, στη βάση των παραγράφων 3 και 4 του περί Επιβολής και Είσπραξης του Φόρου Κατανάλωσης στα Άλλα Κοινοτικά Προϊόντα που Αποστέλλονται από Άλλα Κράτη Μέλη Διατάγματος του 2004 (Κ.Δ.Π. 447/2004), πληροφόρησαν την G11 Holdings Ltd με διπλοσυστημένη επιστολή, η οποία κοινοποιήθηκε και στους εφεσείοντες, ότι όφειλε να καταβάλει επιπροσθέτως το ποσό των €2.492,00 πλέον τόκο 8% από 13 Αυγούστου 2008 ως «εκ των υστέρων Βεβαίωση άλλης Τελωνειακής Οφειλής Αρ. 5/2009» για την εισαγωγή του εν λόγω οχήματος.
Οι εφεσείοντες αμφισβήτησαν τη νομιμότητα της εν λόγω απόφασης του Διευθυντή του Τμήματος Τελωνείων και καταχώρισαν σχετική προσφυγή.
Κατά το στάδιο της εκδίκασης της προσφυγής υπεβλήθησαν, εκ μέρους των εφεσιβλήτων, δύο προδικαστικές ενστάσεις. Το Δικαστήριο, αφού άκουσε επί τούτου μαρτυρία, θεώρησε ότι δεν ευσταθούσε η πρώτη προδικαστική ένσταση περί της εκτελεστότητας της επίδικης απόφασης, πλην, όμως, αποφάσισε ότι οι εφεσείοντες δεν είχαν θεμελιώσει ίδιο και άμεσο ενεστώς συμφέρον για προώθηση της συγκεκριμένης προσφυγής. Το Δικαστήριο απεφάνθη ότι η ζημιά την οποία οι εφεσείοντες επιδιώκουν να αποτρέψουν, δεν προξενήθηκε στους ίδιους αλλά, με βάση την προσβαλλόμενη απόφαση, δια της επιβολής της «εκ των υστέρων Βεβαίωσης άλλης Τελωνειακής Οφειλής Αρ. 5/2009», προκλήθηκε στην G11 Holdings Ltd.
Οι εφεσείοντες καταχώρισαν έφεση με τέσσερις λόγους, αμφισβητώντας κατ' αρχάς, με τον πρώτο λόγο ότι, κακώς θεωρήθηκε ότι δεν είχαν έννομο συμφέρον, ότι η κατάληξη του Δικαστηρίου ότι δεν απαιτείτο κοινοποίηση στους εφεσείοντες της τελωνειακής οφειλής είναι λανθασμένη, τρίτο, ότι οι εφεσείοντες είχαν καταστεί υπεύθυνοι για την πληρωμή και τέλος, οι εφεσείοντες ισχυρίζονται ότι κακώς απερρίφθη η προσφυγή τους.
Κατά το στάδιο της συζήτησης της έφεσης ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων υποστήριξε ότι με βάση τους περί Χορηγήσεως Αδείας εις Τελωνειακούς Πράκτορας και Βοηθούς Τελωνειακούς Πράκτορας Κανονισμούς του 1974 (Κ.Δ.Π. 119/74) και συγκεκριμένα τον Κανονισμό 17(1), «ο τελωνειακός πράκτωρ . και ο εισαγωγεύς ή εξαγωγεύς διά λογαριασμόν ούτινος ενεργεί, ευθύνονται αλληλεγγύως έναντι των τελωνειακών αρχών της Δημοκρατίας διά την καταβολήν παντός δασμού ή φόρου ή τέλους .. αναφορικώς προς οποιαδήποτε εμπορεύματα, ωσαύτως δε διά την καταβολήν παντός ποσού πληρωτέου εις τας τελωνειακάς αρχάς δυνάμει του Νόμου .».
Αυτή η υποχρέωση υφίσταται, υποστήριξε ο συνήγορος, και η απόφαση για επιβολή της τελωνειακής οφειλής, η οποία, όπως σημειώσαμε, περιλαμβάνεται στην επιστολή του Διευθυντή Τελωνείων, ημερ. 14 Ιανουαρίου 2009, που απευθυνόταν στην G11 Holdings Ltd, κοινοποιήθηκε στους εφεσείοντες.
Ο συνδυασμός των δύο καθιστά έκδηλο, όπως κατέληξε, ότι οι εφεσείοντες είχαν και έχουν την υποχρέωση καταβολής της επιβληθείσας Βεβαίωσης Τελωνειακής Οφειλής.
Το θέμα θα μπορούσε να έχει τη δική του διάσταση αν δεν υπήρχε η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου, αναφορικά με το θέμα της σημασίας του Κανονισμού 17(1) της Κ.Δ.Π. 119/74 επί της οποίας στηρίχθηκαν οι εφεσείοντες. Το Δικαστήριο ανέφερε τα εξής:
«Και αν ακόμη ήθελε γίνει δεκτό, όπως είναι η θέση των αιτητών, ότι σύμφωνα με την Κ. 17(1) των Κανονισμών, αυτοί ευθύνονται αλληλέγγυα για την καταβολή του ποσού, οι καθ'ων η αίτηση δεν τους έχουν καταστήσει υπεύθυνους γι' αυτή. Επέλεξαν την «εκ των υστέρων Βεβαίωση άλλης Τελωνειακής Οφειλής» να την επιβάλουν στον εισαγωγέα και μόνο. Στην Epsilon Electromechanical Ltd v. A.H.K. (2000) 3 A.A.Δ. 379, αναφέρθηκε ότι καταχώριση προσφυγής υπό την ιδιότητα του αντιπροσώπου είναι απαράδεκτη.»
Κατά τη συζήτηση στην ακρόαση της υπόθεσης, είχαμε υποδείξει στον ευπαίδευτο συνήγορο των εφεσειόντων αυτή την κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ότι, δηλαδή, η τελωνειακή αρχή δεν τους έχουν καταστήσει (τους εφεσείοντες) υπεύθυνους, κατάληξη η οποία δεν έχει αμφισβητηθεί με αντέφεση από τους εφεσιβλήτους. Ο συνήγορος ανέφερε ότι υπήρξαν και άλλες δικαστικές διαδικασίες μετά την έκδοση της πιο πάνω απόφασης, εναντίον των εφεσειόντων και δη ποινική τέτοια για την είσπραξη του ποσού και επομένως δεν θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη η πιο πάνω κατάληξη του Δικαστηρίου. Διαφωνούμε με την προσέγγιση αυτή. Η σαφέστατη κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι ότι δεν έχει, η αρμόδια αρχή, καταστήσει υπεύθυνους για την καταβολή του ποσού της τελωνειακής οφειλής τους εφεσείοντες, είναι καταλυτική. Στοιχείο το οποίο δεν έχει αμφισβητηθεί. Πέραν αυτού, η ευπαίδευτη συνήγορος της Δημοκρατίας αναγνώρισε ότι, η ανυπαρξία αμφισβήτησης με έφεση της συγκεκριμένης κατάληξης του Δικαστηρίου, στερεί τη Δημοκρατία από το να διεκδικήσει οποιαδήποτε οφειλή από τους εφεσείοντες.
Είναι νομολογημένη αρχή ότι το ίδιον και ενεστώς έννομο συμφέρον πρέπει να υπάρχει σε όλα τα στάδια εκδίκασης μιας προσφυγής, περιλαμβανομένης και της έφεσης. Το βάρος απόδειξης ύπαρξης αυτού του έννομου συμφέροντος βαρύνει τους εφεσείοντες. (The Onisi Ltd v. Δημοκρατίας, Α.Ε. 202Α/2010, ημερ. 13 Φεβρουαρίου 2017). Το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι οι εφεσείοντες δεν έχουν θεμελιώσει έννομο συμφέρον θεωρούμε ότι είναι ορθό και η κατάληξη ότι οι τελωνειακές αρχές δεν τους έχουν καταστήσει υπεύθυνους, παραμένει αλώβητη, ως εκ τούτου, η έφεση δεν μπορεί να επιτύχει.
Η έφεση απορρίπτεται με €2.500 έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων και εναντίον των εφεσειόντων.
Κ. ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.
Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
Κ. ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗ, Δ.
/ΔΓ