|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
IN RE GEORGHIOU (1983) 2 CLR 1
GEORGHIOU ν. REPUBLIC (1984) 2 CLR 65
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΤΡΥΦΩΝΟΣ, Αίτηση Αρ. 1/2016, 30/1/2017, ECLI:CY:AD:2017:D26
Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας ν. Ανδρέα Θεμιστοκλέους (2016) 1 ΑΑΔ 358
ECLI:CY:AD:2015:D86
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 1/2014
9 Φεβρουαρίου, 2015
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π., ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΠΑΝΑΓΗ, ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΛΙΑΤΣΟΣ, ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, ΓΙΑΣΕΜΗΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ Δ/ΣΤΕΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 83.2 ΚΑΙ 113.2 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΓΙΑ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΓΙΑ ΣΚΟΠΟΥΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΚΑΙ/Η ΔΙΩΞΗΣ ΚΑΙ/Η ΦΥΛΑΚΙΣΗΣ
ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΙΤΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΓΙΑ ΣΚΟΠΟΥΣ ΑΝΑΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ/Η ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ/Η ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΚΑΙ/Η ΔΙΩΞΗΣ ΚΑΙ/Η ΦΥΛΑΚΙΣΗΣ ΚΑΙ/Η ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΕΞ ΑΥΤΩΝ, ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΠΑΦΟΥ Κ. ΦΕΙΔΙΑ ΣΑΡΙΚΑ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΚΑΙ/Η ΔΙΑΠΡΑΞΗ ΤΩΝ ΑΔΙΚΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΕΠΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΑΡΘΡΑ 100, 100Β, 101, 102, 105, 126, 255, 262, 267, 300, 302, 371 ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ, ΚΕΦ. 154, ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 4, ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ (ΚΥΡΩΤΙΚΟΥ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 2000 (Ν. 23(ΙΙΙ) ΤΟΥ 2000) (ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΡΘΡΟ 4 ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΕΙ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΑΡΘΡΑ 2, 3, 7 ΚΑΙ 8 ΤΗΣ ΕΝ ΛΟΓΩ ΣΥΜΒΑΣΗΣ), ΣΤΑ ΑΡΘΡΑ 2 ΚΑΙ 3 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΘΕΜΙΤΗΣ ΚΤΗΣΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΟΥ ΟΦΕΛΟΥΣ ΑΠΟ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΥΣ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 2004 (Ν. 51(Ι)/2004), ΣΤΑ ΑΡΘΡΑ 3, 4 ΚΑΙ 5 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ, ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΔΗΜΕΥΣΗΣ ΕΣΟΔΩΝ ΑΠΟ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ 1996 (Ν. 61(Ι)/1996) ΟΠΩΣ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ ΕΣΟΔΩΝ ΑΠΟ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΔΡΑΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ 2007 (Ν. 188(Ι)/2007) ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ 3 ΚΑΙ 4 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΝΟΜΟΥ, ΚΕΦ. 161 ΚΑΘΟΤΙ ΤΟΥΤΟ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ.
.......
Κ. Κληρίδης, Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας με Ε. Κλεόπα (κα), Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, Δ. Λυσάνδρου, Δικηγόρο της Δημοκρατίας Α΄και Θ. Πιπερή (κα), Δικηγόρο της Δημοκρατίας, για τον αιτητή
Χρ. Τριανταφυλλίδης με Δ. Παυλίδη, για τον καθ' ου η αίτηση
........
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ: Με όλο το σεβασμό προς την απόφαση της πλειοψηφίας δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με την έκταση της αδείας που παραχωρείται με αυτήν. Παρόλο που το θέμα δεν συζητήθηκε σε έκταση κατά την ακρόαση αλλά περιορίστηκε με τη λιτή δήλωση του ευπαιδεύτου συνηγόρου του καθ' ου η αίτηση ότι σε περίπτωση έγκρισης της αίτησης, η άρση της ασυλίας θα πρέπει να καλύπτει μόνο το στάδιο της ανάκρισης, εντούτοις είναι η γνώμη μας ότι λαμβανομένης υπόψη της σοβαρότητας του θέματος είναι υποχρέωση μας να εξετάσουμε όλες τις παραμέτρους του. Ο Πικής, Δ. στην υπόθεση In re Georghiou (1983) 2 C.L.R. 1, 28, ανέφερε τα εξής:
"The immunity of Representatives from criminal prosecution is of supreme importance for the autonomy of the legislature and its constituent elements. It aims to keep the channels of popular expression, through the Representatives of the people, free from unnecessary obstruction. The criminal process may interfere with th composition of the House at any one time and, in that way, with the expression of popular will from the rostrum of the House. It must, therefore, be guarded jealously as a necessary measure for the protection of democratic institutions..."
Η νομολογία μας ερμήνευσε αυθεντικά τις πρόνοιες του Άρθρου 83 του Συντάγματος. Στην Georghiou v. Republic (1984) 2 C.L.R. 65, 83 ο Πικής Δ. συμφωνούντος και του Λώρη, Δ. ερμηνεύοντας τις πρόνοιες του Άρθρου 83.2, εύγλωττα, χωρίς περιθώριο παρερμηνείας, ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι η διατύπωση, ο σκοπός και το αποτέλεσμα της παραγρ. 2 του Άρθρου 83, εισηγείται ότι ο συνταγματικός νομοθέτης προέβλεψε την άδεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου για κάθε συγκρουσιακό διάβημα εναντίον μέλους της Βουλής. Παρατίθεται το σχετικό μέρος:
«To our mind, the wording, purport and effect of para.2 of Article 83, suggest that the constitutional legislators envisaged the leave of the Supreme Court for every confrontational step directed against a Parliamentarian."
Ο Τριανταφυλλίδης Π., στην δική του απόφαση δεν διαφώνησε ουσιαστικά με την πιο πάνω ερμηνεία. Απλά προχώρησε να προσθέσει ότι στην κατάλληλη περίπτωση είναι δυνατή η παραχώρηση άδειας για δίωξη του βουλευτή που να καλύπτει τη διαδικασία από τη λήψη κατάθεσης κατόπιν προειδοποίησης μέχρι τη δίκη του, χωρίς να απαιτείται η λήψη άδειας από το Ανώτατο Δικαστήριο για κάθε επόμενο βήμα. Από την άλλη, αναγνώρισε την αναγκαιότητα στη κατάλληλη υπόθεση, αιτήματος γι' άδεια στο Ανώτατο Δικαστήριο για καταχώρηση κατηγορητηρίου εναντίον μέλους της Βουλής των Αντιπροσώπων, όπου προηγουμένως δόθηκε άδεια μόνο για τη λήψη κατάθεσης. Παρατίθεται σχετικό απόσπασμα:
"Even though I am prepared, as at present advised, to accept that the leave of the Supreme Court which is required under paragraph 2, above, may be granted, in a proper case, by reference to particular stages of a "prosecution" («δίωξις»). I cannot agree that this should invariably be so. I am of the opinion that, depending on the material which may be placed right from the beginning before this Court when such leave is sought, it is conceivable that leave to prosecute, in the sense of Article 83.2, may be granted in a manner rendering constitutionally possible, without further leave of the Court, the taking of all consecutive steps leading from the obtaining of a statement under caution from a Member of the House of Representatives right up to his trial, without it being necessary to seek, once again, the leave of the Court at any subsequent stage.
On the other hand, I do recognize that there may be instances when this Court may find it fit, when it grants leave to obtain a statement as aforesaid, to limit such leave to the obtaining of the statement and, thus, render it necessary for the prosecution to seek the leave of this Court once again if it is, eventually, decided to file a charge against the Member of the House of Representatives concerned."
Η νομολογία μας, κατά τη γνώμη μας, υπαγορεύει την αναγκαιότητα εξασφάλισης άδειας διαδοχικά για κάθε διάβημα εναντίον μέλους της Βουλής των Αντιπροσώπων. Είναι δεσμευτική και δεν βλέπουμε λόγο ν' αποστούμε απ' αυτήν. Ούτε ζητήθηκε κάτι τέτοιο κατά την ακρόαση της αίτησης.
Σκοπός του Συντάγματος όπως αναφέρεται στην απόφαση της πλειοψηφίας στην Georghiou v. The Republic (1984) 2 C.L.R. 65 (άνω), είναι η καθιέρωση αποτελεσματικών εχέγγυων εναντίον κάθε ενέργειας που τείνει να θέσει σε κίνδυνο την ασυλία ενός βουλευτή και να τον αποσπάσει από την άσκηση των καθηκόντων του ως βουλευτού.
Σύμφωνα με την ένορκη δήλωση του κ. Ιωάννη Γεωργίου επί της οποίας στηρίζεται η αίτηση, «τα γεγονότα επί των οποίων στηρίζεται η αίτηση είναι σαφή, συγκεκριμένα και προσδιορίζουν με ακρίβεια την ανάγκη να παρασχεθεί η άδεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου για σκοπούς ανάκρισης και/ή έρευνας και/η σύλληψης και/ή δίωξης και/ή οποιαδήποτε ενέργειας εξ' αυτών, του βουλευτή Πάφου, κ. Φειδία Σαρίκα, αναφορικά με τη διερεύνηση και/ή διάπραξη των αδικημάτων που αναφέρονται στην παράγραφο 1 της παρούσας ένορκης δήλωσης» (βλ. παραγρ. 5).
Προς την ίδια κατεύθυνση ήταν και η γραπτή αγόρευση του έντιμου Γενικού Εισαγγελέα ο οποίος εισηγήθηκε και ζήτησε καταληκτικά την άδεια «σε σχέση με όλες τις απαιτούμενες ενέργειες οι οποίες αρχίζουν και δυνατό να καταλήξουν στην άσκηση ποινικής δίωξης». Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο:
«...ζητούμε άδεια σε σχέση με όλες τις απαιτούμενες ενέργειες οι οποίες αρχίζουν και δυνατόν να καταλήξουν στην άσκηση ποινικής δίωξης, αν τούτο κριθεί δικαιολογημένο και εισηγούμαι ότι το προσκομισθέν προς υποστήριξη της αίτησης υλικό, δικαιολογεί την παροχή μιας γενικής εμβέλειας άδειας, η οποία να καλύπτει όλες αυτές τις ενέργειες, έτσι ώστε να μην απαιτηθεί ξανά η λήψη άλλης άδειας εάν αποφασισθεί η περαιτέρω προώθηση της ποινικής δίωξης.»
(η υπογράμμιση είναι δική μας)
Στο παρόν στάδιο, ως είναι νομολογημένο (In re Georghiou (άνω)) το Ανώτατο Δικαστήριο δεν εξετάζει την ποιότητα ή επάρκεια της μαρτυρίας για την οποία υπάρχει πρόθεση να παρουσιαστεί. Η έρευνα θα πρέπει να περιοριστεί σε αντικείμενη θεώρηση των πραγμάτων.
Συμφωνούμε με την πλειοψηφία ότι τ' αδικήματα που καταλογίζονται στο βουλευτή, καθ' ου η αίτηση, δεν έχουν σχέση με την εκτέλεση των καθηκόντων του ως βουλευτού και ότι ενέχουν στοιχεία ανεντιμότητας και ηθικής αισχρότητας, επισύροντας ποινές πολυετούς φυλάκισης. Επίσης ότι δεν φαίνεται, αλλά και ούτε προβλήθηκε, ότι υπάρχει οποιονδήποτε πολιτικό κίνητρο στην προώθηση της παρούσας αίτησης. Από το πρωτογενές υλικό που τέθηκε με την αίτηση φαίνεται ότι η αίτηση είναι μια γνήσια αίτηση καταχωρηθείσα κατά τις προσταγές του Άρθρου 83.2 του Συντάγματος και ικανοποιεί τις αναγκαίες προϋποθέσεις ώστε το Ανώτατο Δικαστήριο ν' ασκήσει την εξουσία που του παρέχεται βάσει του Άρθρου 83.2. Η διαφωνία μας, ως έχουμε αναφέρει, συνίσταται στην έκταση της παρεχόμενης άδειας.
Σύμφωνα με τη νομολογία (βλ. Attorney-General v. Georghiou (1984) 2 C.L.R. 251 (απόφαση πλειοψηφίας), η καταδίκη βουλευτού για αδίκημα που ενέχει στοιχεία ανεντιμότητας και ηθικής αισχρότητας, έχει ως αποτέλεσμα την αυτόματη κένωση της βουλευτικής έδρας (Άρθρα 71(γ), 64(γ) του Συντάγματος). Σχετικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα από τη σελ. 267:
"On authority, as well, we are bound to hold that upon conviction for an offence involving dishonesty or moral turpitude, disqualification follows automatically. In Rodosthenous the Court declined jurisdiction because it appeared that on consideration of the record of the trial Court, the convictions caused the forfeiture of the seat of the Representative. Therefore, no one had power under the law to suspend the enforcement of the sentence of imprisonment."
Mε την πιο πάνω διαπίστωση η πλειοψηφία έκρινε ότι εφ' όσον ο εφεσίβλητος/ βουλευτής απώλεσε την βουλευτική του έδρα, δεν μπορούσε πλέον να γίνει επίκληση της δικαιοδοσίας σύμφωνα με το Άρθρο 83.2 του Συντάγματος γι' εκτέλεση της επιβληθείσας από το Κακουργιοδικείο ποινής φυλάκισης. Περαιτέρω ότι δεν είχε διακριτική ευχέρεια επί του θέματος, ο νόμος θα έπρεπε ν' ακολουθήσει την πορεία του και το ένταλμα φυλάκισης θα έπρεπε να εκτελεστεί. Παραθέτουμε το σχετικό κείμενο:
"In my judgment, the convictions resulted in loss of office. The accused ceased to be a Representative. That being the case, jurisdiction to enforce the sentence of imprisonment under Article 83.2, cannot be invoked. We have no discretion in the matter. The law must take its course and, the warrant of imprisonment must be executed."
Στην ενώπιόν μας περίπτωση έχουμε ήδη διαπιστώσει ότι τα αδικήματα για τα οποία ενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός άρσης της ασυλίας εμπίπτουν στην κατηγορία των ατιμωτικών και της ηθικής αισχρότητας. Συνακόλουθα, τυχόν καταδικαστική απόφαση θα οδηγήσει, κατά συνταγματική επιταγή, σε κένωση της βουλευτικής έδρας, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πλέον πεδίο εφαρμογής των προνοιών του ΄Αρθρου 83.2 που αφορούν την παροχή άδειας φυλάκισης. Υπό τα δεδομένα αυτά, το Ανώτατο Δικαστήριο παύει πλέον να έχει οποιαδήποτε δικαιοδοσία κατ΄ ακολουθία του πιο πάνω άρθρου και ο νόμος θα πάρει την πορεία του με την άμεση εκτέλεση του εντάλματος φυλάκισης. Συνεπώς η παροχή άδειας φυλάκισης εκφεύγει των εξουσιών του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
H αίτηση στην πιο πάνω υπόθεση γι' άδεια εκτέλεσης της ποινής φυλάκισης έγινε κάτω από τις πρόνοιες του Άρθρου 83(2) του Συντάγματος, όπως και στην The Republic v. Lefkios C. Rodosthenous (1961) C.L.R. 152. Στην τελευταία αποφασίστηκε από τον Ιωσηφίδη, Δ., ότι το Ανώτατο Δικαστήριο όταν εξετάζει αίτηση κάτω από το Άρθρο 83.2 του Συντάγματος απλά θα πρέπει ν' αποφασίσει κατά πόσο θα χορηγήσει ή όχι άδεια για την άμεση εκτέλεση ποινής φυλάκισης, στηριζόμενο στην υπόθεση ότι η απόφαση και ποινή του εκδικάσαντος Δικαστηρίου είναι ορθές και όχι να εξετάσει την ορθότητα τους. Αυτούσιο παραθέτουμε το κείμενο:
"(3) In dealing with applications under Article 83, paragraph 2, of the Constitution, the High Court has simply to decide whether to grant or refuse leave for the immediate enforcement of a sentence of imprisonment, on the assumption that the verdict and sentence of the trial court are correct. And not to review the correctness of the verdict or sentence."
Σε αμφότερες τις υποθέσεις η αίτηση έγινε μετά την καταδίκη και επιβολή ποινής στους κατηγορουμένους-βουλευτές. Θεωρούμε ότι η παροχή άδειας από το Ανώτατο Δικαστήριο για φυλάκιση που απαντάται στο Άρθρο 83.2 αφορά άδεια γι' εκτέλεση επιβληθείσας ποινής φυλάκισης σε βουλευτή. Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνεται και από την πιο πάνω αναλυτική παράθεση του όρου «φυλάκιση» που απαντάται στο Άρθρο 83.4. Καλύπτει δε περίπτωση άλλη από καταδίκη βουλευτού για αδίκημα αισχρού ή ατιμωτικού χαρακτήρα. Στην τελευταία, σύμφωνα με τη νομολογία ως εξηγήθηκε πιο πάνω, εφαρμόζονται αυτόματα τ' Άρθρα 71(γ) και 64(γ) του Συντάγματος και η βουλευτική έδρα κενούται αποκλειομένης της παρεχόμενης δικαιοδοσίας στο Ανώτατο Δικαστήριο με βάση το Άρθρο 83.2 Στις υποθέσεις που εφαρμόζεται το Άρθρο 83.2, ήτοι χωρίς την απώλεια της βουλευτικής ιδιότητας, τότε εάν δεν παρασχεθεί η προβλεπόμενη άδεια, κατ' εφαρμογή της παραγράφου 4 του Άρθρου 83, η εκτέλεση της απόφασης για φυλάκιση του βουλευτού αναβάλλεται μέχρι αυτός παύσει να είναι βουλευτής.
Η παρούσα υπόθεση όπως αποκαλύπτεται από την ένορκη δήλωση που την συνοδεύει, βρίσκεται στο αρχικό της στάδιο, χωρίς γνώση των κατηγοριών που τελικά θα καταχωρηθούν εναντίον του καθ' ου η αίτηση, ποιές απ' αυτές θα επιτύχουν και θα οδηγήσουν σε καταδίκη, όπως και ποια ποινή θα του επιβληθεί σε περίπτωση καταδίκης του. Τονίζουμε ότι το τεκμήριο της αθωότητας πάντοτε ισχύει. Συνεπώς δεν μπορεί κατά τη γνώμη μας να δοθεί άδεια για την εκτέλεση ποινής φυλάκισης εκ προοιμίου. Το Ανώτατο Δικαστήριο τότε και μόνο θα είναι σε θέση να ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια, έχοντας σαφή γνώση των δεδομένων (αδίκημα και ποινή), προκειμένου να διαπιστώσει κατά πόσο το δημόσιο συμφέρον εξυπηρετείται καλύτερα με την παροχή άδειας για την εκτέλεση της ποινής φυλάκισης ή με την άρνηση παροχής της.
Για τους λόγους που προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε πιο πάνω ήτοι τη νομολογιακή δέσμευση μας, το πρώϊμο στάδιο που ευρίσκεται η υπόθεση, το περιορισμένο αίτημα που υποβλήθηκε από τον Έντιμο Γενικό Εισαγγελέα (τόσο με το υλικό που υποστηρίζει την αίτηση αλλά και γραπτή αγόρευση του) τις εξουσίες που μας παρέχονται βάσει του Συντάγματος, Άρθρο 83.2 αλλά και όλα τα περιστατικά της υπόθεσης, είμαστε της γνώμης ότι η αίτηση μπορεί να επιτύχει μόνο κατά το μέρος που αφορά την δίωξη και σύλληψη του καθ' ου η αίτηση-βουλευτή κ. Φ. Σαρίκα και έτσι θα εγκρίναμε.
Π. Παναγή, Δ.
Λ. Παρπαρίνος, Δ.
Α. Λιάτσος, Δ.
Γ. Γιασεμής, Δ.
ΚΑΣ