|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:C978
(2014) 3 ΑΑΔ 585
19 Δεκεμβρίου, 2014
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ/στές]
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΝΙΚΟΛΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ,
Εφεσείων-Αιτητής,
v.
ΕΠΑΡΧΟΥ ΠΑΦΟΥ,
Εφεσιβλήτου-Καθ' ου η αίτηση.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 49/2010)
Πολεοδομία και Χωροταξία ― Η οργανική διασύνδεση μεταξύ προηγουμένης πολεοδομικής άδειας και επιγενομένης άδειας οικοδομίας ― Διδάγματα από την νομολογία ― Εφαρμογή των νομολογιακών πορισμάτων στα γεγονότα της εξετασθείσας υπόθεσης ― Περιστάσεις και συνέπειες.
Πολεοδομία και Χωροταξία ― Ειδοποίηση Επιβολής - Φύση και ενέργεια ― Αναθεώρηση του τρόπου με τον οποίο η Ειδοποίηση Επιβολής επενέργησε στην κριθείσα περίπτωση ― Περιστάσεις.
Μετά από μακρούς δικαστικούς αγώνες ο εφεσείων αποτάθηκε για καλυπτική άδεια της αυθαίρετης (παράνομης) οικοδομής του η απόρριψη της οποίας επικυρώθηκε πρωτοδίκως με αποτέλεσμα την έφεση.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
1. Δεν μπορεί να εκδοθεί άδεια οικοδομής για ένα έργο, χωρίς να υπάρχει, ήδη, σε ισχύ πολεοδομική άδεια για το ίδιο έργο. Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση, ό,τι, ουσιαστικά, επικύρωσε η πρωτόδικη απόφαση ήταν η απόρριψη της αίτησης για έκδοση καλυπτικής άδειας οικοδομής, στη βάση ότι υπήρχε πολεοδομική άδεια σε ισχύ, οι όροι της οποίας είχαν παραβιαστεί από τον εφεσείοντα. Πρόκειται για τις παραβιάσεις οι οποίες αναφέρονται στην Ειδοποίηση Επιβολής. Δε διαφέρει, όμως, η περίπτωση παραβίασης όρων της πολεοδομικής άδειας από την περίπτωση μη ύπαρξης τέτοιας άδειας. Η ορθή άσκηση διακριτικής εξουσίας από την αρμόδια αρχή, για έκδοση καλυπτικής άδειας οικοδομής, προϋποθέτει την τήρηση, κατ' αρχή, των όρων της προηγηθείσας, σχετικά, πολεοδομικής άδειας.
2. Η αναστολή, άλλωστε, της ισχύος ειδοποίησης επιβολής, η οποία προβλέπεται ρητά στο Άρθρο 47(3) του Ν. 90/1972, στην περίπτωση προσβολής της με ιεραρχική προσφυγή, δεν μπορεί παρά να αφορά στη συνακόλουθη, διαφορετικά, ποινική ευθύνη, η οποία προκύπτει με την έναρξη της ισχύος της ειδοποίησης, αφού παρέλθει ο χρόνος ο οποίος δίδεται, με αυτή, προς συμμόρφωση, (Άρθρο 48(1)). Σκοπός της ειδοποίησης είναι, ακριβώς η επιβολή συμμόρφωσης, όπως αυτή ορίζει, σε σχέση, είτε με ανάπτυξη η οποία δεν καλύπτεται από πολεοδομική άδεια, είτε με ανάπτυξη στην οποία δεν τηρούνται οι όροι οι οποίοι τίθενται με πολεοδομική άδεια. Εκεί δε που τα θέματα αυτά αποτελούν αντικείμενο ιεραρχικής προσφυγής, σημαίνει πως η πολεοδομική άδεια ή/και οι όροι της τελούν υπό αμφισβήτηση, οπότε μόνο, αφού αποκρυσταλλωθεί η κατάσταση σε σχέση με αυτά, θα μπορεί η αρμόδια αρχή να προχωρήσει στην έκδοση είτε άδειας οικοδομής είτε καλυπτικής άδειας οικοδομής, ανάλογα με την περίπτωση, συνάδουσας, όμως, πλήρως με τη σχετική πολεοδομική άδεια.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες Αποφάσεις:
Ζαντής ν. Επάρχου Λευκωσίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 4841,
Βασιλείου κ.ά. ν. Δημοκρατίας κ.ά. (2002) 3 Α.Α.Δ. 485.
Έφεση.
Έφεση από τον Αιτητή εναντίον της απόφασης Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Κραμβής, Δ.), (Υπόθεση Αρ. 1513/07), ημερ. 3/3/10.
Επ. Κορακίδης, για τον Εφεσείοντα.
Μ. Σπηλιωτοπούλου (κα), Ανώτερη Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Γ.Ν. Γιασεμής.
ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Οι προσπάθειες του εφεσείοντος για ανάπτυξη του κτήματός του με αρ. τεμαχίου 402, φ/σχ. 45/19, που βρίσκεται στην περιοχή του χωριού Κοίλη, στην Πάφο, άρχισαν από το 1995. Στις 26.10.1995, ο εφεσείων υπέβαλε την αίτηση, υπό στοιχεία Παφ/0813/95, για παραχώρηση προς αυτόν πολεοδομικής άδειας, επιτρέπουσας την ανέγερση στο εν λόγω τεμάχιο μιας κατοικίας και την αναστήλωση ενός παλαιού νερόμυλου. Όπως θα εξηγηθεί, στη συνέχεια, η προαναφερθείσα αίτηση, αφού διήλθε από διάφορες φάσεις, τελικά, απορρίφθηκε. Ο εφεσείων, όμως, είχε προχωρήσει, στο μεταξύ, στην οικοδομική ανάπτυξη του εν λόγω τεμαχίου.
Η τελευταία προσπάθεια του εφεσείοντος για νομιμοποίηση, σύμφωνα με τον ίδιο, της ανάπτυξης η οποία είχε συντελεστεί στο τεμάχιό του, επίσης, απέτυχε. Συγκεκριμένα, τούτην τη φορά, ο εφεσείων είχε αιτηθεί από τον Έπαρχο Πάφου, ως η αρμόδια αρχή, εφεσίβλητος στην παρούσα έφεση, να του παραχωρήσει, ουσιαστικά, καλυπτική άδεια οικοδομής, διά της απάλειψης από την, ήδη, εκδοθείσα τέτοια άδεια επιβληθέντων όρων, προς κάλυψη της υφιστάμενης ανάπτυξης στο προαναφερθέν τεμάχιό του. Με επιστολή του, ημερομηνίας 10.8.2007, ο εφεσίβλητος απέρριψε την πιο πάνω αίτησή του, πληροφορώντας τον τα εξής:-
«Αναφέρομαι στην αίτησή σας σχετικά με την έγκριση απαλλαγής όρων (κατοικία) εντός του τεμ. 402 του Φ/Σχ 45/19 στην Κοίλη και σας πληροφορώ ότι αυτή απορρίπτεται για τους λόγους που αναφέρονται στην Ειδοποίηση Επιβολής ημερομηνίας 30 Μαΐου 2007 αντίγραφο της οποίας σας διαβιβάζεται για εύκολη αναφορά.»
Ο εφεσείων καταχώρισε την παρούσα έφεση, όταν και η προσφυγή του κατά της πιο πάνω απορριπτικής απόφασης του εφεσίβλητου είχε την ίδια τύχη όπως η αίτησή του για καλυπτική άδεια οικοδομής. Ο ευπαίδευτος Δικαστής, που εκδίκασε την προαναφερθείσα προσφυγή, την απέρριψε, αφού έκρινε ότι ορθά ο εφεσίβλητος απέρριψε την αίτηση του εφεσείοντος για καλυπτική άδεια οικοδομής, μετά από τη διαπίστωσή του ότι αυτός είχε παραβεί όρους της πολεοδομικής άδειας, όπως οι παραβάσεις αυτές περιγράφονταν, με λεπτομέρεια, σε σχετική Ειδοποίηση Επιβολής. Βασική θέση του εφεσείοντος, η οποία διατρέχει και τους τέσσερις λόγους έφεσης, είναι ότι, σε καμιά περίπτωση, δε θα έπρεπε να είχε ληφθεί υπόψη η εν λόγω Ειδοποίηση Επιβολής, καθότι η ισχύς της είχε ανασταλεί, ως εκ του γεγονότος της καταχώρισης ιεραρχικής προσφυγής σε σχέση με αυτή.
Στην πρωτόδικη απόφαση, επισημαίνεται, επίσης, στην εισαγωγή της, ότι η ανάπτυξη του υπό αναφορά τεμαχίου του εφεσείοντος συνοδεύεται από πλούσιο δικαστικό ιστορικό. Στη συνέχεια, γίνεται αναφορά στους πιο σημαντικούς σταθμούς της πορείας της εν λόγω ανάπτυξης. Αρχικά, η προαναφερθείσα αίτηση του εφεσείοντος, υπό στοιχεία Παφ/0813/95, για παραχώρηση πολεοδομικής άδειας για την ανέγερση κατοικίας και την αναστήλωση ενός παλαιού νερόμυλου στο εν λόγω τεμάχιό του απορρίφθηκε. Στη συνέχεια, όμως, η Υπουργική Επιτροπή, με απόφασή της ημερομηνίας 22.2.1996 ενέκρινε, κατά παρέκκλιση των προνοιών της Δήλωσης Πολιτικής, μόνο την ανέγερση της κατοικίας και εξουσιοδότησε το Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως να εκδώσει τη σχετική άδεια, επιβάλλοντας, συγχρόνως, κάποιους όρους. Συνακόλουθα, στις 25.10.1996, εκδόθηκε προς τον εφεσείοντα πολεοδομική άδεια, με ίδια στοιχεία όπως αυτά της αίτησης, ανωτέρω, «με την προϋπόθεση τηρήσεως των όρων» του επισυνημμένου σ' αυτήν παραρτήματος. Στη συνέχεια, ο εφεσείων υπέβαλε αίτηση για άδεια οικοδομής. Να σημειωθεί πως ο οι επιβληθέντες, ως άνω, όροι αποσκοπούσαν, κυρίως, στην προστασία του γειτνιάζοντος προς το τεμάχιο του εφεσείοντος δημόσιου χώρου, ο οποίος, λόγω των φυσικών καλλονών του, αποτελεί φυσικό μνημείο, γνωστό με την ονομασία «Μαυροκόλυμπος», από τον παρακείμενο ομώνυμο ποταμό.
Οι όροι που επιβλήθηκαν, ως άνω, δε βρήκαν σύμφωνο τον εφεσείοντα, ο οποίος καταχώρισε, προς το σκοπό ακύρωσής τους, ιεραρχική προσφυγή. Αυτή απορρίφθηκε, όπως, επίσης, απορρίφθηκε η επακολουθήσασα προσφυγή με αριθμό 690/1998. Συγκεκριμένα, Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου, με απόφασή του, ημερομηνίας 29.3.2001, ακύρωσε ολόκληρη την πολεοδομική άδεια η οποία είχε χορηγηθεί στον εφεσείοντα στις 25.10.1996, στα πλαίσια της αίτησης Παφ/0813/95. Ακολούθησε, στις 28.11.2001, ανάκληση, από το Υπουργικό Συμβούλιο, της απόφασης της Υπουργικής Επιτροπής για παραχώρηση πολεοδομικής άδειας, κατά παρέκκλιση των προνοιών της Δήλωσης Πολιτικής, απόφαση η οποία ακυρώθηκε με την προσφυγή 270/2002. Υπό το φως της τελευταίας απόφασης, πιο πάνω, η Πολεοδομική Αρχή εξέτασε την αίτηση Παφ/0813/95 του εφεσείοντος εξ υπαρχής και, στις 31.1.2002, αποφάσισε την απόρριψή της. Ακολούθησε η προσφυγή 336/2002, η οποία απορρίφθηκε, ανατράπηκε, όμως, η πρωτόδικη απόφαση στις 10.4.2006, από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, στα πλαίσια της αναθεωρητικής έφεσης 3761.
Η Πολεοδομική Αρχή είχε υποχρέωση να εξετάσει την αίτηση του εφεσείοντος Παφ/0813/95, και πάλιν εξ υπαρχής, υπό το πρίσμα της τελευταίας απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Αντί αυτού, στις 30.1.2007, αποφάσισε παράταση της ισχύος της χορηγηθείσας στις 25.10.1996 στον εφεσείοντα πολεοδομικής άδειας μέχρι τις 30.1.2008, καθώς, επίσης, ακύρωση συγκεκριμένων όρων της. Όπως διαπιστώνεται, όμως, στην πρωτόδικη απόφαση, δεν υπήρχε, τότε, τέτοια πολεοδομική άδεια σε ισχύ. Είχε ακυρωθεί στις 29.3.2001, στα πλαίσια της προσφυγής 690/1998, και δεν είχε, έκτοτε, εκδοθεί νέα. Για να ήταν αυτό δυνατό, θα έπρεπε να είχε γίνει η επανεξέταση που προαναφέρθηκε, μετά και το αποτέλεσμα στην αναθεωρητική έφεση 3761.
Το θέμα της ανυπαρξίας πολεοδομικής άδειας για το τεμάχιο 402 δεν απασχόλησε τον εφεσείοντα, ο οποίος, μετά την προαναφερθείσα απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής, στις 30.1.2007, υπέβαλε αίτηση στον εφεσίβλητο, για έκδοση καλυπτικής άδειας οικοδομής. Είναι η αίτηση που απορρίφθηκε και αποτελεί αντικείμενο της παρούσας έφεσης. Ο λόγος της απόρριψής της πρωτόδικα έχει, ήδη, αναφερθεί. Θα πρέπει, όμως, εδώ να σημειωθεί ότι, εκκρεμούσης της αίτησης για καλυπτική άδεια οικοδομής, η Πολεοδομική Αρχή απέστειλε, στις 30.5.2007, στον εφεσείοντα Ειδοποίηση Επιβολής, σύμφωνα με το Άρθρο 46 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972, (Ν. 90/1972, όπως έχει τροποποιηθεί), επειδή, όπως τον πληροφόρησαν, διαπιστώθηκε παραβίαση όρων και σχεδίων της πολεοδομικής άδειας, καθώς, επίσης, προνοιών της Δήλωσης Πολιτικής και του σχετικού νόμου. Είναι στη βάση των διαπιστώσεων αυτών, που ο εφεσίβλητος, ενεργώντας ως αρμόδια αρχή, αποφάσισε την απόρριψη της αίτησης του εφεσείοντος για καλυπτική άδεια οικοδομής.
Όπως διαπιστώθηκε, ήδη, πρωτόδικα, η πιο πάνω απόφαση του εφεσίβλητου κρίθηκε ως ορθή. Ο ευπαίδευτος πρωτόδικος Δικαστής βάσισε την απορριπτική απόφασή του στη νομική και πραγματική σχέση, η οποία υπάρχει μεταξύ μιας πολεοδομικής άδειας και μιας άδειας οικοδομής, για το ίδιο έργο, όπως έχει εξηγηθεί από τη σχετική νομολογία. Όπως προκύπτει από αυτή, δεν μπορεί να εκδοθεί άδεια οικοδομής για ένα έργο, χωρίς να υπάρχει, ήδη, σε ισχύ πολεοδομική άδεια για το ίδιο έργο. Το απόσπασμα που ακολουθεί από την πρωτόδικη απόφαση στην υπόθεση Ζαντής ν. Επάρχου Λευκωσίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 4841, στη σελίδα 4844, είναι, ιδιαίτερα, διαφωτιστικό. Αναφέρει:-
«Η πολεοδομική άδεια συνιστά αυτοτελή πράξη, εκτελεστή σ' όλη την έκτασή της, καθοριστική για τα δικαιώματα του ιδιοκτήτη να προβεί σε ανάπτυξη της γης στην οποία αναφέρεται. (Για τα χαρακτηριστικά και συνέπειες προπαρασκευαστικών πράξεων βλ. Τσάτσου - Η Αίτησις Ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, σελ. 124 κ.ε., Στασινόπουλου - Δίκαιον των Διοικητικών Πράξεων, σελ. 123 κ.ε., και Frangos & Others v. Republic (1982) 3 C.L.R. 53). Η πολεοδομική άδεια αποτελεί το θεμέλιο, την προϋπόθεση για την υποβολή αίτησης για την παροχή άδειας οικοδομής. Χωρίς το θεμέλιο αυτό δεν παρέχεται εξουσία στην αρμόδια, βάσει του Κεφ. 96, αρχή να εξετάσει τη δυνατότητα παροχής άδειας οικοδομής. Ο κάτοχος πολεοδομικής άδειας ο οποίος απευθύνεται για άδεια οικοδομής, δεσμεύεται εκ προοιμίου από αυτή εφόσον αυτό τούτο το δικαίωμά του για ανάπτυξη στοιχειοθετείται από τους όρους της. Η άδεια οικοδομής ορθά χαρακτηρίζεται ως άδεια για την εκτέλεση των εγκριθέντων με την πολεοδομική άδεια έργων. Η εξουσία της αρμόδιας αρχής περιορίζεται ουσιαστικά στον καθορισμό των όρων της εκτέλεσης.»
Το πιο πάνω απόσπασμα έτυχε της επιδοκιμασίας της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου στη Βασιλείου κ.ά. ν. Δημοκρατίας κ.ά. (2002) 3 Α.Α.Δ. 485, η οποία το υιοθέτησε σε όλη του την έκταση στην υπόθεση που είχε ενώπιόν της, προσθέτοντας, συγχρόνως, στη σελίδα 493, τα εξής:-
«Η έκδοση της άδειας οικοδομής προϋποθέτει την ύπαρξη πολεοδομικής άδειας. Η διακριτική ευχέρεια που έχει η Δημοτική Αρχή να εκδώσει άδεια οικοδομής παρά την αρνητική στάση της Πολεοδομικής Αρχής, δεν εξουδετερώνει τη συνάφεια που έχουν οι δύο πράξεις μεταξύ τους, αφού προτού η Δημοτική Αρχή εξετάσει αν θα εκδώσει άδεια οικοδομής, θα πρέπει να έχει τις θέσεις της Πολεοδομικής Αρχής.»
Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση, ό,τι, ουσιαστικά, επικύρωσε η πρωτόδικη απόφαση ήταν η απόρριψη της αίτησης για έκδοση καλυπτικής άδειας οικοδομής, στη βάση ότι υπήρχε πολεοδομική άδεια σε ισχύ, οι όροι της οποίας είχαν παραβιαστεί από τον εφεσείοντα. Πρόκειται για τις παραβιάσεις οι οποίες αναφέρονται στην Ειδοποίηση Επιβολής. Δε διαφέρει, όμως, η περίπτωση παραβίασης όρων της πολεοδομικής άδειας από την περίπτωση μη ύπαρξης τέτοιας άδειας. Δεδομένης δε της πιο πάνω νομολογίας, η ορθή άσκηση διακριτικής εξουσίας από την αρμόδια αρχή, για έκδοση καλυπτικής άδειας οικοδομής, προϋποθέτει την τήρηση, κατ' αρχή, των όρων της προηγηθείσας, σχετικά, πολεοδομικής άδειας. Είναι στη βάση αυτή που αιτιολόγησε την απόφασή του ο ευπαίδευτος Δικαστής, απορρίπτοντας την προσφυγή, επισημαίνοντας, συγκεκριμένα, ότι ο εφεσίβλητος «ορθά απέρριψε την καλυπτική άδεια, αφού ο αιτητής είχε παραβιάσει όρους της πολεοδομικής άδειας, όπως με ακρίβεια περιγραφόταν και στην ειδοποίηση». Δεν τον εμπόδιζε το γεγονός της αναστολής της ισχύος της Ειδοποίησης Επιβολής να προβεί στην αντίκριση του εν λόγω θέματος, ως ανωτέρω.
Η αναστολή, άλλωστε, της ισχύος ειδοποίησης επιβολής, η οποία προβλέπεται ρητά στο Άρθρο 47(3) του Ν. 90/1972, στην περίπτωση προσβολής της με ιεραρχική προσφυγή, δεν μπορεί παρά να αφορά στη συνακόλουθη, διαφορετικά, ποινική ευθύνη, η οποία προκύπτει με την έναρξη της ισχύος της ειδοποίησης, αφού παρέλθει ο χρόνος ο οποίος δίδεται, με αυτή, προς συμμόρφωση, (Άρθρο 48(1)). Σκοπός της εν λόγω ειδοποίησης είναι, ακριβώς η επιβολή συμμόρφωσης, όπως αυτή ορίζει, σε σχέση, είτε με ανάπτυξη η οποία δεν καλύπτεται από πολεοδομική άδεια, είτε με ανάπτυξη στην οποία δεν τηρούνται οι όροι οι οποίοι τίθενται με πολεοδομική άδεια. Εκεί δε που τα θέματα αυτά αποτελούν αντικείμενο ιεραρχικής προσφυγής, σημαίνει πως η πολεοδομική άδεια ή/και οι όροι της τελούν υπό αμφισβήτηση, οπότε μόνο, αφού αποκρυσταλλωθεί η κατάσταση σε σχέση με αυτά, θα μπορεί η αρμόδια αρχή να προχωρήσει στην έκδοση είτε άδειας οικοδομής είτε καλυπτικής άδειας οικοδομής, ανάλογα με την περίπτωση, συνάδουσας, όμως, πλήρως με τη σχετική πολεοδομική άδεια. Επομένως, και με την επιπρόσθετη αυτή εξήγηση του λόγου, ανωτέρω, απόρριψης της προσφυγής, ο προαναφερθείς λόγος έφεσης στερείται οποιουδήποτε ερείσματος και, έτσι, δεν μπορεί να επιτύχει.
Εμφανώς, όμως, η εξέταση της προσφυγής προχώρησε πάνω σε θεωρητική βάση, με δεδομένο ότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε πολεοδομική άδεια σε ισχύ για το τεμάχιο του εφεσείοντος μετά την ακύρωση της σχετικής άδειας, η οποία είχε εκδοθεί στις 25.10.1996. Ως αποτέλεσμα, ήταν λανθασμένη η απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής να δώσει παράταση, ουσιαστικά, σε ανύπαρκτη πολεοδομική άδεια και, επίσης, να προβεί στον περιορισμό τεθέντων με αυτήν όρων. Βέβαια, δεν είναι αυτό που, πραγματικά, ενοχλεί, αλλά η επίδοση προς τον εφεσείοντα Ειδοποίησης Επιβολής σε σχέση με ανύπαρκτη πολεοδομική άδεια· ουσιαστικά, η Ειδοποίηση δεν είχε αντικείμενο και η διαπίστωση αυτή, που έγινε πρωτοδίκως, δεν έχει εφεσιβληθεί.
Σε σχέση με ό,τι συζητείται αμέσως πιο πάνω, θα πρέπει να αναφερθεί πως ούτε πρωτόδικα αλλά ούτε και κατ' έφεση, στο στάδιο των αγορεύσεων, είχε ιδωθεί η πιο πάνω διάσταση της υπόθεσης, πλην, όμως, δεν είναι δυνατό αυτή να παραγνωριστεί, στα πλαίσια της παρούσας έφεσης, αφού τα σχετικά γεγονότα ήταν, πάντοτε, και στις δύο πλευρές γνωστά. Ως αποτέλεσμα δε της κατάστασης, όπως αυτή έχει, πλέον, διασαφηνιστεί, η προαναφερθείσα νομολογία, σαφώς, εφαρμόζεται ευθέως στην προκειμένη περίπτωση, ώστε να διαπιστώνεται ως δικαιολογημένη, και από την άποψη αυτή, η απόφαση του εφεσίβλητου να μην παραχωρήσει στον εφεσείοντα καλυπτική άδεια και να απορρίψει τη σχετική αίτησή του.
Ως αποτέλεσμα των όσων έχουν πιο πάνω εξηγηθεί, η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται, με έξοδα υπέρ του εφεσίβλητου και εναντίον του εφεσείοντος, όπως αυτά θα υπολογιστούν από την Πρωτοκολλητή.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.