|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Καραβίας Θεοφάνης ν. Σταύρου Σταύρου (2012) 1 ΑΑΔ 469
Γεώργιος Αναστάση & Υιοί Λτδ ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1999) 4 ΑΑΔ 96
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 45/2009
11 Ιουλίου, 2012
[Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΦΡ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Α. ΚΡΑΜΒΗΣ,
Μ. ΦΩΤΙΟΥ ΚΑΙ Κ. ΚΛΗΡΙΔΗΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
VOUROS HEALTHCARE LTD.
Εφεσείοντες/αιτητές
- ΚΑΙ -
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΣ, ΦΥΣΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΣ, ΦΥΣΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ
Εφεσιβλήτων/Καθ' ων η αίτηση
..................................
Χρ. Θ. Χριστάκη με Στ. Στυλιανού (κα) για Γ. Πολυχρόνη, για τους εφεσείοντες/αιτητές
Ελ Γαβριήλ (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας για τους εφεσίβλητους/καθ' ων η αίτηση
.......................................
Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ: Η ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου
θα δοθεί από το Δικαστή Φωτίου
............................
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ.: Η παρούσα έφεση στρέφεται κατά απόφασης Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου ημερ. 3/3/2009, με την οποία απέρριψε την προσφυγή 2406/2006 που είχε καταχωρήσει η εφεσείουσα κατά της απόφασης των εφεσιβλήτων (που της κοινοποιήθηκε με επιστολή ημερ. 6/11/2006) για ακύρωση του διαγωνισμού με αρ. 27/2006 για τη συλλογή, μεταφορά, επεξεργασία και τελική διάθεση υλικών ειδικού κινδύνου και νεκρών ζώων.
Τα γεγονότα και η πρωτόδικη απόφαση
Οι Κτηνιατρικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Γεωργίας, Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος (Αναθέτουσα Αρχή) προκήρυξαν στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ημερ. 16/6/2006 τον προαναφερθέντα διαγωνισμό. Η διάρκεια του διαγωνισμού ήταν για 3 μήνες από 1/9/2006 μέχρι την 30/11/2006, με τη δυνατότητα ανανέωσης για ένα ακόμα μήνα. Η τελική ημερομηνία υποβολής των προσφορών ήταν η 7/8/2006. Υποβλήθηκαν δυο προσφορές, μια από την εφεσείουσα εταιρεία (πιο κάτω εφεσείοντες) και μια από την εταιρεία Έπαυλη Κομήτης Λτδ. Το Συμβούλιο Προσφορών με απόφαση του ημερ. 16/8/2006 κατακύρωσε την προσφορά στην εταιρεία Έπαυλη Κομήτης Λτδ. (πιο κάτω Εταιρεία Κομήτης) προς €98.00 συν ΦΠΑ ανά τόνο υλικών ειδικού κινδύνου και νεκρών ζώων και προς €45.00 συν ΦΠΑ ανά τόνο αίματος υπόπτου για την τρομώδη νόσο αιγοπροβάτων.
Οι εφεσείοντες, στους οποίους κοινοποιήθηκε η απόφαση, στις 31/8/2006 καταχώρησαν την ιεραρχική προσφυγή αρ. 73/2006 στην Αναθεωρητική Αρχή Προσφορών, η οποία με απόφαση της ημερ. 11/10/2006 ακύρωσε την απόφαση των εφεσιβλήτων (Αναθέτουσας Αρχής).
Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της καταχώρησης της ιεραρχικής προσφυγής και της έκδοσης απόφασης από την Αναθεωρητική Αρχή Προσφορών, οι εφεσίβλητοι ανανέωσαν προηγούμενη σύμβαση με αρ. 5/2006 που είχαν με την εταιρεία Κομήτης για τους μήνες Σεπτέμβριο και Οκτώβριο, ούτως ώστε απέμεινε μόνο ο Νοέμβριος αναφορικά με την επίδικη προσφορά αρ. 73/2006.
Μετά την απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφορών οι εφεσίβλητοι προχώρησαν στην επαναξιολόγηση των προσφορών. Η Επιτροπή Αξιολόγησης σε σχετική έκθεση της εισηγήθηκε την ακύρωση του διαγωνισμού σύμφωνα και με τον όρο Α5.5.1 για το λόγο ότι σε ένα μήνα θα έληγε η περίοδος της προσφοράς. Έτσι οι εφεσίβλητοι με απόφαση τους ημερ. 27/10/2006 υιοθέτησαν ομόφωνα την εισήγηση της Επιτροπής Αξιολόγησης και ακύρωσαν το Διαγωνισμό. Αποτέλεσμα ήταν η καταχώρηση της προαναφερθείσας προσφυγής από τους εφεσείοντες.
Πρωτόδικα οι εφεσείοντες ισχυρίστηκαν ότι (α) δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις εφαρμογής του Όρου Α5.5.1(δ) των Εγγράφων του Διαγωνισμού (β) η ακύρωση του διαγωνισμού αντίκειται προς τις πρόνοιες του Νόμου 101(1)/2003 ως έχει τροποποιηθεί και /ή τους σχετικούς Κανονισμούς (ΚΔΠ 71/2004), αφού οι ακυρωτικές αποφάσεις της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφορών υπέχουν θέση ακυρωτικής απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου οπότε οι εφεσίβλητοι είχαν υποχρέωση να επανεξετάσουν την υπόθεση με βάση το πραγματικό και νομικό καθεστώς που ίσχυε κατά το χρόνο έκδοσης της ακυρωθείσας πράξης, (γ) δεν είχε διεξαχθεί η δέουσα έρευνα και (δ) η απόφαση δεν δικαιολογείται και/ή αντίκειται στο δημόσιο συμφέρον.
Η συνάδελφος πρωτόδικη δικαστής απέρριψε όλους τους πιο πάνω ισχυρισμούς της εφεσείουσας με αποτέλεσμα την παρούσα έφεση.
Εξέταση λόγων έφεσης
Με τον πρώτο λόγο έφεσης οι εφεσείοντες ισχυρίζονται ότι εσφαλμένα έκρινε το Δικαστήριο ότι οι εφεσίβλητοι δεν είχαν υποχρέωση να επανεξετάσουν την υπόθεση με βάση το νομικό και πραγματικό καθεστώς που ίσχυε κατά το χρόνο έκδοσης της απόφασης που έχει ακυρωθεί. Βασίστηκε ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων στα άρθρα 57 και 58 του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999 (Ν. 158(Ι)/99 ως έχει τροποποιηθεί) και νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου που διέπει το θέμα επανεξέτασης μιας υπόθεσης μετά από ακυρωτική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Επικαλέστηκε προς τούτο αριθμό αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Η θέση των εφεσιβλήτων είναι ότι ορθά αποφασίστηκε πρωτόδικα ότι οι αποφάσεις ενός διοικητικού οργάνου δεν εξομοιώνονται με αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Επί του θέματος αυτού η συνάδελφος πρωτόδικα αποφάνθηκε ως εξής:
«.....................Υποστηρίζουν οι αιτητές πως, από τις εν λόγω πρόνοιες, προκύπτει ότι οι ακυρωτικές αποφάσεις της Αναθεωρητικής Αρχής υπέχουν θέση ακυρωτικών αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου, έτσι ώστε, μετά την ακύρωση της κατακύρωσης του διαγωνισμού στην Έπαυλη Κομήτης Λτδ., οι καθ' ων η αίτηση είχαν υποχρέωση να επανεξετάσουν την υπόθεση υπό το φως του πραγματικού και νομικού καθεστώτος που ίσχυε κατά το χρόνο έκδοσης της ακυρωθείσας πράξης και όχι υπό το καθεστώς που διαμορφώθηκε κατά το χρόνο της επανεξέτασης.
Ούτε αυτός ο λόγος ευσταθεί. Οι αποφάσεις της Αναθεωρητικής Αρχής είναι αποφάσεις διοικητικού οργάνου και, ως τέτοιες, δεν εξομοιώνονται με τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ώστε να έχουν τα ίδια αποτελέσματα με αυτές. Κατ΄αρχάς, αυτές δεσμεύουν τα μέρη στα οποία απευθύνονται. Όταν είναι ακυρωτικές, οι αναθέτουσες αρχές έχουν τη διακριτική ευχέρεια είτε να συμμορφωθούν, είτε να ασκήσουν προσφυγή εναντίον τους στο Ανώτατο Δικαστήριο, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στο Άρθρο 60 του Νόμου. Η εμβέλεια των αποφάσεων της Αναθεωρητικής Αρχής εξετάστηκε στην AGF Trading and Engineering Ltd v. Υπουργείου Υγείας, Συνεκδικαζόμενες υποθέσεις αρ. 1257/05 και 1258/05, 4/12/07. Αποφασίστηκε, μετά από αναφορά σε πρωτόδικες αποφάσεις, ότι:
«Τα αρμόδια διοικητικά όργανα δεν παραμένουν εσαεί δεσμευμένα προς όποια προηγούμενη κρίση τους. Είναι παγίως νομολογημένο πως μπορούν να διαφοροποιήσουν αρχικές κρίσεις, νοουμένου ότι βασίμως αιτιολογούν ειδικά τη μεταστροφή.»
Στην παρούσα περίπτωση, οι καθ' ων η αίτηση επέλεξαν να συμμορφωθούν με την απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής και να επανεξετάσουν τις προσφορές.
Μετά την εισήγηση της Επιτροπής, το Συμβούλιο, όπως είχε δικαίωμα, σύμφωνα με τον όρο Α5.5.1, στοιχείο δ, ακύρωσε το διαγωνισμό και το ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί είναι κατά πόσο, υπό τις περιστάσεις της υπόθεσης, η ακύρωση εδικαιολογείτο.»
Εξετάσαμε τις αντίστοιχες θέσεις και έχουμε καταλήξει ότι η εξομοίωση που εισηγείται ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων των αποφάσεων ενός διοικητικού οργάνου με αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου ούτως ώστε, στην περίπτωση που μια απόφαση της διοίκησης είναι ακυρωτική, να ισχύουν οι ίδιες αρχές επανεξέτασης, δεν μπορεί να γίνει δεκτή. Τα άρθρα 57 και 58 του Νόμου 158(Ι)/99 στα οποία βασικά στηρίχθηκαν οι εφεσείοντες έχουν ως εξής:
«57. Έπειτα από ακυρωτική απόφαση η πράξη εξαφανίζεται και η διοίκηση υποχρεούται να επαναφέρει τα πράγματα στη θέση στην οποία βρίσκονταν πριν από την έκδοση της πράξης που ακυρώθηκε.
58. Κατά την επανεξέταση πράξης της που έχει ακυρωθεί, η διοίκηση οφείλει να λάβει υπόψη το πραγματικό και νομικό καθεστώς που ίσχυε κατά το χρόνο που εκδόθηκε η σχετική απόφασή της. Κατ' εξαίρεσιν και τηρουμένων των διατάξεων οποιουδήποτε άλλου νόμου είναι εφαρμοστέο το κατά το χρόνο της έκδοσης της νέας πράξης νομικό καθεστώς, όταν το νεότερο νομοθέτημα είναι αναδρομικής ισχύος ή όταν προκύπτει από αυτό ότι ο νομοθέτης δεν ανέχεται στο εξής την εφαρμογή των παλαιών διατάξεων.»
Είναι σαφές τόσο από λεκτικό των πιο πάνω άρθρων όσο και από το μέρος του Νόμου στο οποίο περιέχονται ότι αυτά αναφέρονται σε ακυρωτικές αποφάσεις Ανωτάτου Δικαστηρίου. Το άρθρο είναι κάτω από τον τίτλο: ΜΕΡΟΣ Χ1 - ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΊΟΥ ΚΑΙ ΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟ.
Προς την πιο πάνω κατάληξη μας βοηθητικά είναι κατά τα όσα αναφέρθηκαν στην υπόθεση Ιάκωβος Δημητρίου κ.α ν. Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας, Α.Ε. 58/2009 ημερ. 2/3/2012:
«Ο θεσμός της ανάκλησης ήταν, βεβαίως, γνωστός στο νομοθέτη και περιλαμβάνονται στο άρθρο 54 του πιο πάνω Νόμου ρυθμίσεις ως προς αυτή. Δεν νομίζουμε ότι μπορούμε να αλλοιώσουμε το Νόμο εκλαμβάνοντας πως όταν ο Νόμος αναφέρεται σε ακυρωθείσα πράξη εννοεί οτιδήποτε άλλο εκτός από δικαστική ακύρωση. Περαιτέρω, το άρθρο 34Α του Ν. 1/90 που περιλαμβάνει ρυθμίσεις, μεταξύ άλλων σε σχέση με την περίσωση των κρίσεων από προφορική εξέταση αλλά και ήδη δοθείσας σύστασης, ισχύει, όπως ρητώς προβλέπεται στο εδάφιο (1), «σε περίπτωση ακύρωσης από το Ανώτατο Δικαστήριο απόφασης της Επιτροπής με την οποία αποφασίστηκε ο διορισμός ή η προαγωγή υπαλλήλου ....». Δεν έχουμε, εν προκειμένω, τέτοια ακύρωση και δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι παρέχεται περιθώριο για επίλυση του ζητήματος με αναφορά στα πιο πάνω άρθρα.»
Η νομολογία που ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων αναφέρει στο περίγραμμα αγόρευσης του αφορά ακυρωτικές αποφάσεις Ανωτάτου Δικαστηρίου. Επομένως ο πρώτος λόγος έφεσης απορρίπτεται.
Με το δεύτερο λόγο έφεσης προσβάλλεται το εύρημα του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι μετά την ακύρωση από την ΑΑΠ της κατακύρωσης του διαγωνισμού στην εταιρεία Κομήτης, οι εφεσίβλητοι, είχαν διακριτική ευχέρεια είτε να καταχωρήσουν προσφυγή είτε να συμμορφωθούν και να επανεξετάσουν την υπόθεση και επέλεξαν το δεύτερο. Η εισήγηση των εφεσειόντων είναι ότι οι εφεσίβλητοι είχαν μόνο υποχρέωση να επανεξετάσουν την υπόθεση αλλά με βάση το πραγματικό και νομικό καθεστώς που ίσχυε κατά το χρόνο έκδοσης της ακυρωθείσας απόφασης.
Εδώ οι εφεσίβλητοι επανεξέτασαν την υπόθεση υπό τις περιστάσεις που ήδη αναφέραμε. Με την απόρριψη του πρώτου λόγου έφεσης, δηλαδή του ισχυρισμού ότι όφειλαν να ενεργήσουν οι εφεσίβλητοι ωσάν να είχαν ακυρωτική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, κρίνουμε ότι και ο δεύτερος λόγος έφεσης συμπαρασύρεται σε απόρριψη.
Το επόμενο θέμα που πρέπει να εξεταστεί είναι αν οι εφεσίβλητοι, είχαν δικαίωμα, όπως αποφασίστηκε και πρωτόδικα, να ακυρώσουν το διαγωνισμό, κάτι που προσβάλλουν οι εφεσείοντες με τον τρίτο λόγο έφεσης.
Σύμφωνα με τον όρο Α5.5.1(δ) των Εγγράφων του Διαγωνισμού προβλέπονται τα ακόλουθα:
«Α5.5 Ακύρωση διαγωνισμού
1. Η προκήρυξη του διαγωνισμού δεν δεσμεύει την Ενδιαφερόμενη Υπηρεσία στην υλοποίηση του αντικειμένου του διαγωνισμού. Ακύρωση του διαγωνισμού δύναται να αποφασιστεί για έναν ή περισσότερους από τους ακόλουθους λόγους:
.......................................................................................................................
δ. όταν οι περιστάσεις κάτω από τις οποίες προκηρύχθηκε ο διαγωνισμός έχουν διαφοροποιηθεί σε βαθμό που το αντικείμενο του διαγωνισμού να μην είναι πλέον αναγκαίο, ή
..........................»
Στην παρούσα περίπτωση οι περιστάσεις τις οποίες πρώτα η Επιτροπή Αξιολόγησης και στη συνέχεια οι εφεσίβλητοι έλαβαν υπόψη ότι δικαιολογούσαν την ακύρωση του διαγωνισμού σύμφωνα με τον πιο πάνω όρο, είναι ότι κατά το χρόνο επανεξέτασης της υπόθεσης μετά την ακυρωτική απόφαση της ΑΑΠ ημερ. 11/10/2006, δηλαδή στις 27/10/2006, είχε παραμείνει μόνο ένας μήνας (ο Νοέμβριος) από τους τρεις μήνες που αρχικά κάλυπτε ο διαγωνισμός και έτσι το αντικείμενο του διαγωνισμού δεν ήταν πλέον αναγκαίο.
Από τη στιγμή που η θέση των εφεσειόντων ότι η επανεξέταση έπρεπε να γίνει με βάση το πραγματικό καθεστώς που ίσχυε κατά τη λήψη της αρχικής απόφασης, δηλαδή 16/8/2006, οπότε θα θεωρείτο ότι ίσχυε η τρίμηνη περίοδος, έχει απορριφθεί, τότε η διαπίστωση των εφεσιβλήτων ότι κατά το χρόνο της επανεξέτασης «οι περιστάσεις κάτω από τις οποίες προκηρύχθηκε ο διαγωνισμός έχουν διαφοροποιηθεί σε βαθμό που το αντικείμενο του διαγωνισμού να μην είναι πλέον αναγκαίος» με την έννοια της παραγ. δ του Όρου Α5.5.1, πιο πάνω, φαίνεται να ήταν εύλογα επιτρεπτή.
Η απόφαση της ΑΑΠ που ακύρωσε την κατακύρωση της προσφοράς στην εταιρεία Κομήτης εκδόθηκε στις 11/10/2006 και η επανεξέταση ολοκληρώθηκε στις 27/10/2006, με αποτέλεσμα από την τρίμηνη περίοδο της προσφοράς, να μένει μόνο ένας μήνας.
Βέβαια από τα γεγονότα προκύπτει ότι για τους δύο μήνες (Σεπτέμβριο και Οκτώβριο 2006) που ήσαν αντικείμενο του ακυρωθέντος διαγωνισμού οι εφεσίβλητοι ανάθεσαν την εκτέλεση των εργασιών (συλλογή, μεταφορά και επεξεργασία υλικών ειδικού κινδύνου και νεκρών ζώων) και πάλιν στην εταιρεία Κομήτης. Όμως τούτο φαίνεται να έγινε με βάση προηγούμενη κατακύρωση, σύμφωνα με την οποία υπήρχε δικαίωμα ανανέωσης της σύμβασης, θέμα που δεν είναι αντικείμενο της παρούσας.
Με τον τέταρτο λόγο έφεσης προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι εσφαλμένα αποφάσισε το πρωτόδικο δικαστήριο ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν αντίκειται στο δημόσιο συμφέρον και δεν είχε το αποτέλεσμα διασπάθισης δημόσιου χρήματος.
Σχετικά με τον ισχυρισμό των εφεσειόντων ότι η προσβαλλόμενη απόφαση αντίκειται προς το δημόσιο συμφέρον, το πρωτόδικο δικαστήριο ανέφερε τα ακόλουθα:
«Προβάλλουν, τέλος, οι αιτητές ότι η απόφαση όχι μόνο δε δικαιολογείται, αλλά αντίκειται και προς το δημόσιο συμφέρον, αφού είχε ως αποτέλεσμα τη διασπάθιση δημοσίου χρήματος. Η ακύρωση του επίδικου διαγωνισμού ανάγκασε του καθ' ων η αίτηση να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες του προηγούμενου προσφοροδότη, έναντι του ποσού των ΛΚ240,00 ανά τόνο, ενώ η δική τους προσφορά ήταν κατά πολύ χαμηλότερη - ΛΚ205,85 ανά τόνο.
Η γενικότητα, με την οποία προβάλλεται ο ισχυρισμός αυτός - δεν αναφέρεται ο αριθμός των τόνων, για τον οποίο θα αφορούσαν οι υπηρεσίες το Νοέμβριο . δεν παρέχει δυνατότητα εξέτασής του. Ενώπιον του Συμβουλίου, κατά τη λήψη της προσβαλλόμενης απόφασης, υπήρχε και αυτό το στοιχείο και συνυπολογίστηκε. Η ακύρωση του διαγωνισμού, υπό τις περιστάσεις, ήταν εύλογη. Άλλωστε, το αναθεωρητικό δικαστήριο δεν ασκεί πρωτογενή εξουσία αλλά έλεγχο νομιμότητας.»
Προς υποστήριξη του πιο πάνω λόγου έφεσης, μεταξύ άλλων, ο ευπαίδευτος συνήγορος ισχυρίστηκε ότι το πρωτόδικο δικαστήριο έκανε λάθος αναφορά στις τιμές που προανέφερε ο κάθε προσφοροδότης. Σύμφωνα με τους εφεσείοντες η προσφορά τους ήταν ΛΚ 179 ανά τόνο χωρίς το ΦΠΑ (ΛΚ 205, 85 συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ), ενώ η τιμή που αγόραζαν οι εφεσίβλητοι τις υπηρεσίες από την εταιρεία Κομήτης ήταν ΛΚ240 ανά τόνο χωρίς ΦΠΑ (ΛΚ 276 με ΦΠΑ). Έτσι η προσβαλλόμενη απόφαση οδήγησε σε διασπάθιση δημόσιου χρήματος. Επικαλέσθηκε τις υποθέσεις Caramondani Bros Ltd. v. Δημοκρατίας (1990) 3 ΑΑΔ 2771 και Γεώργιος Αναστασίου & Υιοί Λτδ. ν. Δημοκρατίας (1999) 4 ΑΑΔ 96, όπου λέχθηκε ότι κατά την κατακύρωση μιας προσφοράς πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και η εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος.
Θεωρούμε και αυτό το λόγο ως ανεδαφικό. Άλλωστε εδώ δεν πρόκειται για κατακύρωση προσφοράς σε άλλο πρόσωπο και σε ποσά που συγκριτικά με την προσφορά των εφεσειόντων θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως διασπάθιση δημόσιου χρήματος. Εδώ επρόκειτο για μια προσφορά μικρής διάρκειας, η οποία ενόψει των γεγονότων που μεσολάβησαν και της φύσης του αντικειμένου της, ουσιαστικά έπαψε να είναι αναγκαία λόγω της μικρής διάρκειας που παρέμεινε (1 μήνας) και γι' αυτό ακυρώθηκε. Δεν βρίσκουμε ότι η ακύρωση του διαγωνισμού κάτω από τις περιστάσεις ήταν ενάντια του δημοσίου συμφέροντος και επομένως η πρωτόδικη απόφαση κρίνεται ορθή και επί αυτού του σημείου.
Ενόψει όλων των πιο πάνω η έφεση απορρίπτεται με έξοδα (πλέον ΦΠΑ αν υπάρχει) εναντίον των εφεσειόντων και υπέρ των εφεσιβλήτων.
Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.
Φρ. Νικολαϊδης, Δ.
Α. Κραμβής, Δ.
Μ. Φωτίου, Δ.
Κ. Κληρίδης, Δ.
/ΚΑΣ