|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2011) 3 ΑΑΔ 225
18 Μαρτίου, 2011
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑ,
Εφεσείων - Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ,
Εφεσιβλήτων - Καθ' ων η αίτηση.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 52/2008)
Αναθεωρητική Έφεση ― Λόγοι της εφέσεως ― Δεν ήγειραν οτιδήποτε το συγκεκριμένο σε σχέση προς την προσδιορισθείσα αιτιολόγηση της διοικητικής κρίσης και της εκτίμησης επ' αυτής από το πρωτόδικο Δικαστήριο στην κριθείσα περίπτωση.
Ο εφεσείων επεδίωξε την ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης, με την οποία είχε απορριφθεί η προσφυγή του κατά της επίδικης απόφασης.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
Οι λόγοι έφεσης ουσιαστικά δεν εγείρουν οτιδήποτε το συγκεκριμένο, σε σχέση προς την προσδιορισθείσα αιτιολόγηση της διοικητικής κρίσης και της εκτίμησης πρωτοδίκως επ' αυτής. Όλα όσα εκτέθηκαν, παραμένουν γενικά και αόριστα, δεν αγγίζουν οτιδήποτε το συγκεκριμένο σε σχέση με την προσδιορισθείσα αιτιολογία της διοικητικής κρίσης και δεν δικαιολογείται παρέμβαση προς ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου (Ναθαναήλ, Δ.), (Υπόθεση Aρ. 594/07), ημερ. 14/3/08.
Μ. Ιωάννου για Παπαχαραλάμπους και Αγγελίδη, για τον Εφεσείοντα.
Α. Χριστοφόρου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Γ. Κωνσταντινίδης.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων υπέβαλε παράπονο πως ενώ ήταν μισθωτός στην εταιρεία Σ.Ν. Βουνιώτης & Yιοί Λτδ αυτή παρέλειψε να καταβάλει τις αντίστοιχες εισφορές για τις κοινωνικές ασφαλίσεις για την περίοδο μεταξύ της 28.3.1996 και 30.8.2006. Διεξάχθηκε έρευνα που περιλάμβανε τη λήψη γραπτών καταθέσεων από τον εφεσείοντα και τον Α. Βουνιώτη, Διευθυντή της εταιρείας όπως και εξέταση των εγγράφων που οι δυο πλευρές κατέθεσαν. Περαιτέρω, περιλάμβανε τις πληροφορίες που η Αλ. Βουνιώτη, Γραμματέας και μέτοχος στην εταιρεία έδωσε προφορικά στην Επιθεωρήτρια Κοινωνικών Ασφαλίσεων Α. Ηλία κατά την επίσκεψη της, στο πλαίσιο της έρευνας, στους ψυκτικούς θαλάμους της εταιρείας. Με τη διευκρίνιση ότι η Αλ. Βουνιώτη δεν ήθελε να προβεί σε γραπτή κατάθεση επειδή ήταν συγγενής με τον Α. Βουνιώτη και με τον εφεσείοντα. Τα δεδομένα συνοψίζονται σε έγγραφο που ετοίμασε η Α. Ηλία με την εισήγηση προς το Διευθυντή πως, στη βάση τους, ο εφεσείων δεν ήταν μισθωτός της εταιρείας αλλά αυτοτελώς εργαζόμενος που θα έπρεπε να εγγραφεί ως τέτοιος αναδρομικά, από τον Οκτώβριο του 2003. Ακολούθησε η προσβληθείσα απόφαση του Διευθυντή Υπηρεσιών Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Αυτή παραπέμπει στα στοιχεία που εξετάστηκαν όπως αυτά συνελέγησαν στο πλαίσιο της διεξαχθείσας έρευνας και εξηγεί πως ο εφεσείων ήταν αυτοτελώς εργαζόμενος και όχι μισθωτός με αναφορά στη μη ύπαρξη καθορισμένου ωραρίου ή καθορισμένου μισθού όπως και στην έλλειψη εποπτείας και ελέγχου της εργασίας που αυτός εκτελούσε.
Πρωτόδικα απορρίφθηκαν οι ισχυρισμοί του αιτητή, εν πολλοίς ασαφείς και αόριστοι όπως χαρακτηρίστηκαν. Η κρίση της διοίκησης ήταν αιτιολογημένη δεν θεμελιωνόταν η κατ' ισχυρισμόν παράβαση των αρχών της αναλογικότητας ή της χρηστής διοίκησης και δεν τεκμηριώθηκε η αποδοθείσα μεροληψία ή ανεπιείκεια. Διεξάχθηκε επαρκής έρευνα και, ενόψει των αποτελεσμάτων της, ασκήθηκε ουσιαστική κρίση ευλόγως επιτρεπτή. Σημειώθηκαν συναφώς στην πρωτόδικη απόφαση οι δυο εκδοχές και τονίστηκαν όσα διοικητικώς θεωρήθηκε ότι έδειχναν πως, στην πραγματικότητα, ο εφεσείων πρόσφερε εργολαβικώς υπηρεσίες φορτοεκφόρτωσης εμπορευματοκιβωτίων. Οι λόγοι έφεσης δεν αφορούν σ' αυτά. Ουσιαστικά δεν εγείρουν οτιδήποτε το συγκεκριμένο σε σχέση προς την προσδιορισθείσα αιτιολόγηση της διοικητικής κρίσης και της εκτίμησης πρωτοδίκως επ' αυτής.
Με τον πρώτο λόγο έφεσης καταγράφεται ως το παράπονο το ότι «το Πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα ή και κατά πλάνη περί τα πράγματα υιοθέτησε τις θέσεις των Καθ' ων η Αίτηση-Εφεσιβλήτων ότι ο Αιτητής-Εφεσείων ανέλαβε καθήκοντα φορτοεκφορτώσεων το έτος 1998 και όχι στις 28.3.96 όπως ισχυρίζεται ο Εφεσείων-Αιτητής». Με το δεύτερο λόγο έφεσης επαναλαμβάνονται τα ίδια αλλά με την προσθήκη πως το σφάλμα αφορούσε στο ότι «ανέλαβε καθήκοντα ως αυτοεργοδοτούμενος το 1998 και όχι στις 28.3.96 ως υπάλληλος της Εταιρείας Σ. Ν. Βουνιώτης».
Ο εφεσείων είχε ισχυριστεί πως προσλήφθηκε ως υπάλληλος της εταιρείας από το 1996 ενώ ο Διευθυντής της εταιρείας τοποθετεί το χρόνο έναρξης της συνεργασίας τους το 1998. Ούτως ή άλλως η σχέση τους συνεχίστηκε για σειρά ετών, τα στοιχεία σε σχέση με τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά εξετάστηκαν στο σύνολό τους, επισήμανση κάποιου στοιχείου που εντασσόταν στην περίοδο μεταξύ 1996 μέχρι 1998 και που θα έδειχνε σφάλμα κατά τη γενική αποτίμηση δεν υπήρξε και δεν μπορούμε να δούμε τη σημασία αυτού του θέματος. Δεν έχουμε ικανοποιηθεί ότι είναι δυνατό να συσχετισθεί με οποιοδήποτε τρόπο η ουσιαστική κρίση της διοίκησης και, βεβαίως, το αιτιολογικό της, προς το γεγονός ότι οι δυο αναφέρθηκαν σε διαφορετικούς χρόνους, ως ανωτέρω. Όσα σημείωσε επί του σημείου ο συνάδελφός μας πρωτοδίκως, πως «δεν θα πρόσθετε οτιδήποτε η περαιτέρω εξέταση του ισχυρισμού του αιτητή, που δεν ήταν εν πάση περιπτώσει δεκτός από την εταιρεία, ότι η εργοδότησή του είχε αρχίσει από το 1996», μας βρίσκει σύμφωνους. Σημειώνουμε πως αυτή η χρονική διάσταση δεν προσδιορίζεται ως σχετική προς την έκταση της αναδρομικότητας της διοικητικής απόφασης, θέμα εν πάση περιπτώσει, εκτός της εμβέλειας της προσφυγής.
Με τον τρίτο και τελευταίο λόγο της έφεσης υποστηρίζεται πως «το Πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα ή και κατά πλάνη περί τα πράγματα υιοθέτησε την ελλιπή ή/και μεροληπτική απόφαση των Καθ' ων η Αίτηση χωρίς να λάβει υπόψη τους ισχυρισμούς του Αιτητή - Εφεσείοντα». Ως αιτιολογία παρατίθενται, όπως έγινε και στις περιπτώσεις των λόγων έφεσης 2 και 3, οι ισχυρισμοί του εφεσείοντα όπως τους πρόβαλε ενώπιον της διοίκησης για να ακολουθήσουν εισηγήσεις για ελλιπή έρευνα, μεροληπτική στάση, παράβαση των αρχών της χρηστής διοίκησης, και για απόφαση αναιτιολόγητη και αντικείμενη προς το περί δικαίου αίσθημα και αντιδεοντολογική αφού δόθηκε στο πρόβλημα ανεπιεικής και άδικη λύση. Όλα αυτά παραμένουν γενικά και αόριστα, δεν αγγίζουν οτιδήποτε το συγκεκριμένο σε σχέση με την προσδιορισθείσα αιτιολογία της διοικητικής κρίσης και δεν έχουμε ικανοποιηθεί ότι δικαιολογείται παρέμβαση μας προς ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης. Η έφεση απορρίπτεται, με έξοδα. Τα έξοδα να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή για να εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.