|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2004) 3 ΑΑΔ 467
15 Ιουνίου, 2004
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ,
ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στές]
ΜΙΧΑΗΛ ΜΕΣΑΡΙΤΗΣ,
Εφεσείων-Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΔΙΑ ΤΟΥ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΡΟΣΟΔΩΝ,
Εφεσιβλήτου-Καθ' ου η αίτηση.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 3324)
Φορολογία Εισοδήματος ― Επιβολή φορολογίας βάσει ανεπιφύλαχτης δήλωσης ― Έλλειψη εννόμου συμφέροντος προσβολής της.
Φορολογία Εισοδήματος ― Ένσταση ― Η υποβολή εμπρόθεσμης ένστασης απαραίτητη προϋπόθεση για προσβολή των φορολογιών με προσφυγή.
Ο εφεσείων προσέβαλε τόσο πρωτόδικα όσο και κατ' έφεση την απόφαση επιβολής φορολογίας εισοδήματος. Η προσφυγή του πρωτόδικα απορρίφθηκε ως απαράδεκτη.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
Ορθά απορρίφθηκε η προσφυγή, όχι μόνο για το λόγο ότι ο εφεσείων εστερείτο εννόμου συμφέροντος να αμφισβητήσει τη νομιμότητα των φορολογιών, που ήταν το αποτέλεσμα δικής του ανεπιφύλακτης δήλωσης, αλλά και για το λόγο ότι δεν υπέβαλε εμπρόθεσμη ένσταση κατά των φορολογιών, που συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση για την καταχώρηση προσφυγής.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενη Υπόθεση:
Μεσαρίτης v. Δημοκρατίας (2004) 3 A.A.Δ. 121.
Έφεση.
Έφεση από τον αιτητή εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου (Yπόθεση Aρ. 769/2000) ημερομηνίας 25/9/2001, με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του κατά της παράλειψης του καθ' ου η αίτηση να αποδεχθεί την ένσταση την οποία υπέβαλε στις 14/3/2000, κατά της φορολογίας κεφαλαιουχικών κερδών το ποσό της οποίας ανεπιφύλακτα κατέβαλε στις 11/4/97, ημερομηνία κατά την οποία ο ίδιος προέβη σε αντίστοιχη για το κάθε ένα από τα τρία πωληθέντα οικόπεδα στην Kάτω Λακατάμια, συνιδιοκτησίας τους, σε δήλωση διάθεσης ακίνητης ιδιοκτησίας επί του προβλεπομένου εντύπου σύμφωνα με το Άρθρο 12(1) του περί Kεφαλαιουχικών Kερδών Nόμου του 1980 (N. 52/80), όπως τροποποιήθηκε με το N. 135/90.
Π. Μεσαρίτης, για τον Εφεσείοντα.
Λ. Χριστοδουλίδου-Ζαννέτου, Ανώτερη Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γαβριηλίδης, Δ.
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων ήταν συνιδιοκτήτης του 1/3 μεριδίου σε τεμάχιο γης στην Κάτω Λακατάμια. Επρόκειτο περί χωραφιού το οποίο κατά ή περί το 1995 διαχωρίστηκε σε τρία οικόπεδα, διατηρουμένου του ίδιου μεριδίου ιδιοκτησίας στο καθένα. Το 1992 πωλήθηκε το πρώτο, το 1993 το δεύτερο και το 1995 το τρίτο. Πιστοποιητικά εγγραφής εκδόθηκαν στις 20.2.1997.
Λίγο μετά, στις 11.4.1997, ο εφεσείων προέβη σε αντίστοιχη, για το κάθε οικόπεδο, δήλωση διάθεσης ακίνητης ιδιοκτησίας επί του προβλεπομένου εντύπου. Προνοείται στο άρθρο 12(1) του περί Φορολογίας Κεφαλαιουχικών Κερδών Νόμου του 1980 Ν. 52/80 όπως τροποποιήθηκε με το Ν. 135/90 ότι:
"12. - (1) Ο διαθέτης ιδιοκτησίας οφείλει δι' εκάστην διάθεσιν ιδιοκτησίας να δίδη εις τον Διευθυντή, εντός ενός μηνός από της τοιαύτης διαθέσεως αλλά εν πάση περιπτώσει προ της μεταβιβάσεως της ιδιοκτησίας, δήλωσιν περί ταύτης και τοιαύτα έτερα στοιχεία οία δυνατόν να απαιτηθώσι διά τους σκοπούς του παρόντος Νόμου και να καταβάλλει το υπ΄αυτού υπολογιζόμενο ποσό φόρου."
Οι δηλώσεις του εφεσείοντος, οι οποίες δε συνοδεύονταν από οποιαδήποτε επιφύλαξη, κατέληγαν ότι με βάση τους δικούς του υπολογισμούς, τους οποίους εξέθετε, προέκυπτε στην κάθε περίπτωση φόρος πληρωτέος: £403,00 για το οικόπεδο με αρ. εγγραφής Β2412, £458,40 για το οικόπεδο με αρ. εγγραφής Β2413, και £509,00 για το οικόπεδο με αρ. εγγραφής Β2411, καθώς και τόκοι από 6.12.1992, 14.12.1993 και 14.4.1995 αντιστοίχως. Ο εφεσείων εξόφλησε τα διάφορα ποσά κατά την ημερομηνία της δήλωσης χωρίς και πάλι οποιαδήποτε επιφύλαξη.
Μερικά χρόνια αργότερα, στις 14.3.2000, ο εφεσείων υπέβαλε ένσταση στις φορολογίες. Επικαλέστηκε ως λόγο ότι ο υπολογισμός θα έπρεπε να είχε ως αφετηρία την αξία που αναγραφόταν στον τίτλο ιδιοκτησίας του κάθε οικοπέδου ενώ εν προκειμένω είχε χρησιμοποιηθεί η αξία της γης πριν από το διαχωρισμό. Ο εφεσίβλητος απάντησε, με επιστολή ημερ. 29.6.2000, ότι η ένσταση δε μπορούσε να γίνει δεκτή διότι δεν υποβλήθηκε στα χρονικά όρια του νόμου.
Με την υπ' αρ. 769/2000 προσφυγή που καταχώρησε στο Ανώτατο Δικαστήριο, ο εφεσείων πρόσβαλε την παράλειψη του εφεσιβλήτου να αποδεχθεί την ένστασή του και να ανακαλέσει και αναθεωρήσει τις φορολογίες. Ο συνάδελφός μας Δικαστής ο οποίος επιλήφθηκε πρωτόδικα της προσφυγής, την απέρριψε, ως μη παραδεκτή, με το ακόλουθο σκεπτικό:
"Το ζήτημα των ενστάσεων, οι οποίες, όπως προβλέπει το άρθρο 15 του περί Κεφαλαιουχικών Κερδών Νόμου, διέπονται από το άρθρο 20 του περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμου του 1978 (Ν. 4/78) όπως τροποποιήθηκε - σε συνδυασμό με τα άρθρα 19 και 21 του ίδιου Νόμου - παρουσιάζει, κατά την άποψή μου, κάποια ιδιομορφία σε τέτοιες περιπτώσεις "αυτοφορολογίας και καταβολής του φόρου": βλ. άρθρο 12 του περί Κεφαλαιουχικών Κερδών Νόμου. Αλλά δεν χρειάζεται εδώ να με απασχολήσει. Είναι νομίζω προφανές πως ακόμα και αν δεν παρουσιαζόταν πρόβλημα σχετικά με το χρόνο ένστασης, ο αιτητής στερείται εννόμου συμφέροντος να αμφισβητήσει τη νομιμότητα φορολογίας που ήταν το αποτέλεσμα δικής του ανεπιφύλακτης δήλωσης. Η όποια αλλαγή στην αντίληψη αναφορικά με την ερμηνεία του νόμου δεν καθιστά εκ των υστέρων παράνομη τη διοικητική απόφαση, η νομιμότητα της οποία δεν αμφισβητήθηκε εγκαίρως: βλ. σχετικά την Αλέκος Κληρίδης ν. Δημοκρατίας, (2000) 3 A.A.Δ. 575."
Με την ενώπιόν μας έφεση αμφισβητείται η ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης για διάφορους λόγους τους οποίους, αφού εξετάσαμε, διαπιστώσαμε ότι δεν ευσταθούν. Ορθά απορρίφθηκε η προσφυγή, όχι μόνο για το λόγο ότι ο εφεσείων εστερείτο εννόμου συμφέροντος να αμφισβητήσει τη νομιμότητα των φορολογιών που ήταν το αποτέλεσμα δικής του ανεπιφύλακτης δήλωσης, αλλά και για το λόγο ότι δεν υπέβαλε εμπρόθεσμη ένσταση κατά των φορολογιών, που συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση για την καταχώρηση προσφυγής. (Βλ. και Κωνσταντίνος Μεσαρίτης ν. Δημοκρατίας (2004) 3 A.A.Δ. 121).
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος του εφεσείοντος.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.