Κ. Στιβαρού (κα.) , για την Εφεσείουσα.

Ι. Τυπογράφος, για τον Εφεσίβλητο.

____________________

«Αι περί των μισθών, επιδομάτων και αποδοχών εν γένει διαφοραί των εν ενεργεία υπαλλήλων, μη εντοπιζόμεναι εις απλήν διεκδίκησιν συγκεκριμένου μόνον χρηματικού ποσού, ανάγονται εις το υπηρεσιακόν των καθεστώς, το οποίον αποτελεί αδιαίρετον μέρος της δημοσιοϋπαλληλικής σχέσεως και συνιστούν στοιχείον αντικειμενικών και απροσώπων νομικών καταστάσεων ρυθμιζομένων υπό κανονιστικού καθεστώτος προς όφελος όχι του προσωπικού συμφέροντος των υπαλλήλων, αλλά προς εξασφάλισιν της ομαλής λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών.»

«... οσάκις πρόκειται περί χρηματικών απαιτήσεων μη εν ενεργεία υπαλλήλου, π.χ. απολυθέντος ή συνταξιούχου ήδη, διότι αι εν λόγω απαιτήσεις, ως είναι φυσικόν, δεν έχουν επιπτώσεις επί της υπηρεσιακής καταστάσεως του δημοσίου υπαλλήλου, ούτε συνδέονται με αυτήν και μέσω αυτής με την λειτουργίαν της δημοσίας υπηρεσίας, δεδομένου ότι έχει διακοπή ο σύνδεσμος του υπαλλήλου προς την υπηρεσίαν. Εις αυτάς τας περιπτώσεις η αίτησις ακυρώσεως κρίνεται απαράδεκτος με διαφόρους εκάστοτε αιτιολογίας μεταξύ των οποίων και ο λόγος της παραλλήλου προσφυγής.»

«Επειδή η υπό κρίσιν αίτησις διώκει την ακύρωσιν πράξεων, αίτινες εξεδόθησαν κατά διοικητικήν διαδικασίαν (άρθρον 15 Β.Δ. 29 Μαϊου) 12 Ιουνίου 1959 'περί νοσοκομειακής περιθάλψεως των τακτικών δημοσίων πολιτικών υπαλλήλων κλπ.' (φ. 113) και συνδέονται προς την δημοσιοϋπαλληλικήν σχέσιν, ήτις τελεί υπό κανονιστικόν καθεστώς διεπόμενον υπό των κανόνων του διοικητικού δικαίου, η τήρησις των οποίων είναι ανατεθειμένη εις την Διοίκησιν. Κατ΄ ακολουθίαν η δια της υπό κρίσιν αιτήσεως αγομένη, προς επίλυσιν διαφορά δεν είναι αμιγής χρηματική διαφορά του αστικού δικαίου, δι΄ ην αποκλειστικώς αρμόδια είναι τα πολιτικά δικαστήρια, και ως εκ τούτου το Συμβούλιον της Επικρατείας είναι αρμόδιον προς εκδίκασιν της αιτήσεως ταύτης (πρβλ. Σ.τ.Ε 2226/1963).

Επειδή εκ των κατά τ΄ ανωτέρω προσβαλλομένων πράξεων η τελευταία, ήτοι η απόφασις της Δευτεροβαθμίου Υγειονομικής Επιτροπής, ήτις μετερρύθμισε τας προηγουμένας, έχει εκτελεστόν χαρακτήρα. Όθεν, η υπό κρίσιν αίτησις, εμπροθέσμως κατ΄ αυτής ασκηθείσα είναι τύποις δεκτή.»

«Επειδή η υπό κρίσιν αίτησις, ασκουμένη παρά προσώπου, όπερ έπαυσε να έχη την ιδιότητα δημοσίου υπαλλήλου από της 6 Αυγούστου 1954, αφ΄ ης εγένετο δεκτή η από της υπηρεσίας παραίτησις του αιτούντος, διώκουσα δε κατ΄ ουσίαν την εις τον αιτούντα καταβολήν αποδοχών δεδουλευμένων, ως ισχυρίζεται, καθ΄ ον χρόνον ούτος ετέλει δημόσιος υπάλληλος, απαραδέκτως ασκείται ενώπιον του δικαστηρίου τούτου, άτε μη σχετιζομένη με την λειτουργίαν της δημοσίας υπηρεσίας, αλλ΄ αναγομένη εις καθαρώς χρηματικήν κατά της Πολιτείας αξίωσιν προσώπου μη φέροντος πλέον την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου, εφ΄ ης αξιώσεως η κρίσις και απόφασις ανήκει εις την καθ΄ όλην αρμοδιότητα των αστικών δικαστηρίων.»

«Επειδή η υπό κρίσιν αίτησις, διώκουσα την ακύρωσιν της αρνήσεως της Διοικήσεως, όπως καταβάλη τω αιτούντι, τέως διοικητικώ υπαλλήλω, τους αξιουμένους υπ΄αυτού μισθούς, δια τον χρόνον καθ΄ ον ούτος ετέλει εισέτι, ως ισχυρίζεται, εν υπηρεσία ειναι απορριπτέα, ως απαράδεκτος, καθ΄ όσον η επιδίωξις της τοιαύτης παροχής, καθαρώς χρηματικής, υπάγεται εις την αποκλειστικήν αρμοδιότητα των τακτικών δικαστηρίων.»

"The Supreme Court was alive to the conceptual difficulties inherent in drawing the dividing line between acts of administration in the domain of public law on the one hand and in the domain of private law on the other. In one sense the public is interested in every decision of the administration. Underlying the above decisions is the appreciation by the Court that the degree of interest on the part of the public in actions of the administration varies in proportion to the extent to which such decisions are likely to affect the public or sections of it. The Supreme Constitutional Court adopted a practical test to chart the line of demarcation between decisions in the domain of public and private law. It revolves round the primary object of the act or decision. If the decision is primarily aimed to promote a public purpose if falls in the domain of public law; otherwise in that of private law. Naturally the public has a livelier interest in public purposes."

Σε μετάφραση:

«Το Ανώτατο Δικαστήριο είχε αντίληψη των εννοιολογικών δυσκολιών που είναι σύμφυτες όταν σύρεται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πράξεων της Διοίκησης εντός της σφαίρας του δημοσίου δικαίου αφενός και της σφαίρας του ιδιωτικού δικαίου αφετέρου. Υπό μια έννοια το κοινό ενδιαφέρεται για κάθε απόφαση της Διοίκησης. Αυτό που υπογραμμίζουν οι πιο πάνω αποφάσεις είναι η εκτίμηση του Δικαστηρίου ότι ο βαθμός ενδιαφέροντος του κοινού στις πράξεις της Διοίκησης διαφέρει αναλόγως της έκτασης κατά την οποία τέτοιες αποφάσεις ενδεχομένως επηρεάζουν το κοινό ή τμήματα του. Το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο υιοθέτησε ένα πρακτικό κριτήριο για να σύρει την γραμμή διαχωρισμού μεταξύ αποφάσεων εντός της σφαίρας του δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου. Περιστρέφεται γύρω από τον πρωταρχικό σκοπό της πράξης ή απόφασης. Αν πρωταρχικός σκοπός της απόφασης είναι η προαγωγή δημοσίου σκοπού αυτή εμπίπτει εντός της σφαίρας του δημοσίου δικαίου^. διαφορετικά εντός της σφαίρας του ιδιωτικού δικαίου. Είναι φυσικό ότι το κοινό διατηρεί ένα πιο ζωντανό ενδιαφέρον στους δημόσιους σκοπούς.»

«Η διαχωριστική γραμμή, μεταξύ του πεδίου του δημοσίου και του ιδιωτικού δικαίου, που είναι το επόμενο θέμα που θα μας απασχολήσει, σύρεται με γνώμονα το ενδιαφέρον του δημοσίου στην άσκηση της συγκεκριμένης εξουσίας. Το συμφέρον του δημοσίου ή μέρους του είναι, εκ των πραγμάτων, ζωηρό, ανάλογα με το αν προάγεται με την απόφαση δημόσιος σκοπός (βλ. Antoniou v. The Republic (1984) 3 C.L.R. 623 και Machlouzarides v. Republic (1985) 3 C.L.R. 2342). Ανάλογα με το συμφέρον του δημοσίου στην προαγωγή του σκοπού για τον οποίο παρέχεται η εξουσία, από την άσκηση της οποίας εκπηγάζει η προσβαλλόμενη απόφαση, οριοθετείται το πεδίο του δημοσίου και του ιδιωτικού δικαίου.»